Ευρισκόμενοι στη Μεγάλη Εβδομάδα αισθανόμαστε την ιδιαιτερότητα και ιερότητα των ημερών.
Νομίζω ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα, όλων όσοι είναι βαφτισμένοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία «κάτι αγγίζει» τις καρδιές τους, είτε εκκλησιάζονται τακτικά είτε όχι. Είναι αλήθεια πως ο ουράνιος Πατέρας, με λεπτότητα και ευαισθησία, στέλλει μηνύματα – προσκλήσεις στα παιδιά Του, για μια ουσιαστική σχέση, ανεξάρτητα από το βαθμό έντασής της, που δεν μπορεί να είναι ο ίδιος πάντα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, λοιπόν, γίνεται μια πρόσκληση προσωπική για να αναπτύξουμε τη σχέση με το Χριστό που υπάρχει στο βάθος της καρδιάς. Δεν μας είναι άγνωστος, δεν πάψαμε να είμαστε παιδιά Του – βαφτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ακόμα κι αν η εκκλησιαστική μας ζωή με τη συμμετοχή μας στις ακολουθίες και τα μυστήρια, η προσευχή και ο αγώνας μας για να εφαρμόσουμε τις εντολές Του, δεν είναι αυτά που θα έπρεπε.
Αδικούμε, αλήθεια, τον εαυτό μας όταν τον στερούμε από αυτή τη σχέση, ασχολούμενοι με επουσιώδη της ζωής ως να είναι αιώνια. Φυγαδεύεται η χαρά και η ειρήνη της καρδιάς μας όταν πνιγόμαστε στις μέριμνες του βίου, με το άγχος που τις συνοδεύει.
Ποιος μπορεί να αναγκάσει τον άνθρωπο να αναθεωρήσει της πορεία της ζωής του και να την εναρμονίσει με τη ζωή του Θεανθρώπου; Αν ο Θεός σέβεται το δώρο της ελευθερίας που έδωσε, ποιος τότε θα τολμήσει να το παραβιάσει, καθ’ οποιονδήποτε τρόπο, για να «οδηγήσει στη σωτηρία» τον παραστρατημένο;
Η Εκκλησία, με τις ακολουθίες και τα τελούμενα της Μ. Εβδομάδας, καλεί-προσκαλεί ως Μάνα, ως Αγάπη, ως Σώμα Χριστού, ιδιαίτερα με τα πιο κάτω δυναμικά – μεγάλα γεγονότα:
Ο Νυμφίος Χριστός, με το ακάνθινο στεφάνι και την κόκκινη χλαμύδα για εξευτελισμό Του, από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, τονίζει την ερωτική αυτοπροσφορά Του.
Η Γεθσημανή με το «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», την αγωνία και τη μοναξιά του Ιησού, θα υπομιμνήσκει τη συμπαράστασή Του σε κάθε ανθρώπινη αγωνία και μοναξιά όπου γης, αναμένοντας από τον άνθρωπο να το αισθανθεί και να πιαστεί για να πορευτεί με δύναμη.
Η προδοσία του μαθητή και η άρνηση του πρωτοκορυφαίου θα παραπέμπει στο ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης, καθώς και στο γεγονός, με βάση την έως τέλους παρουσία του αγαπημένου μαθητή, ότι η αγάπη ως δυνατή σχέση νικά τις όποιες δυσκολίες για συμπόρευση.
Τέλος, ο Σταυρός του Κυρίου θα δείχνει εις αιώνας ότι η αγάπη Του δεν έχει όρια, αφού είναι έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δεν έχει όρια, γιατί δεν απαιτεί, δεν οριοθετεί, δεν υποχρεώνει. Είναι εκεί και προσκαλεί: αν θέλεις, όσο θέλεις, όποτε θέλεις.
Μακάρι η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα να γίνει αφετηρία για να βιώσουμε την πίστη στο «δι’ ημάς παθόντα και σταυρωθέντα Κύριο» ως σχέση καρδιακή, ουσιαστική, αληθινή. Όχι απλά για να «νιώσουμε ωραία», συναισθηματικά και ψυχολογικά, και μετά να φύγουν, αλλά για να μεταμορφωθεί η ζωή μας σε ζωή Του, ώστε να γεμίσει από τη χαρά Του, την ειρήνη Του, την παρουσία Του.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
perivolipanagias.blogspot.gr
