Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 8 χρόνια από την πιο θλιβερή ιστορία της σύγχρονης Χριστιανοσύνης. Την απαγωγή των Μητροπολιτών Χαλεπίου, του Ελληνορθόδοξου Παύλου Yazigi (μικρότερος αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιωάννη) και του ΣυρΟρθόδοξου Επισκόπου Γιοχάνα Ιμπραήμ.
Ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης του Χαλεπίου, και ο Συρο-Ιακωβίτης Μητροπολίτης της ίδιας πόλης, Γιοχάνα Ιμπραήμ, συνελήφθησαν από μαχητές στις 22 Απριλίου 2013, όταν ταξίδευαν με αυτοκίνητο στα τουρκικά σύνορα για να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση των ιερέων που είχαν συλληφθεί προηγουμένως.
Πέρυσι κάποιες τελευταίες ανεπιβεβαιώτες πληροφορίες ανέφεραν πως οι δύο απαχθέντες Μητροπολίτες είναι νεκροί με μαρτυρικό θάνατο από το 2016
Κι από τότε άκρα του τάφου σιωπή.
Με αφορμή την επερχόμενη “μαύρη επέτειο” ο π. Bassam Nassif, Επίκουρος Καθηγητής Ποιμαντικής Θεολογίας στο Ινστιτούτο Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Balamand έγραψε δυο σπαραξικάρδιες κουβέντες...
"Βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μπαίνει θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ για να μας εξυψώσει και να μας σώσει μέσω της Αγίας Σταύρωσης και της Ένδοξης Ανάστασης. Έφτασε η «ώρα» και ο Κύριος προσεύχεται στον Κήπο της Γεσθημανής. Αυτές τις μέρες, θυμόμαστε μια άλλη «ώρα», την ώρα της απαγωγής του Μητροπολίτη Paul Yazigi στο Χαλέπι. Ήταν περίπου στις τρεις το απόγευμα της 22ης Απριλίου 2013, όταν εισήλθε με θάρρος στο Χαλέπι, συνοδευόμενος από την Μητροπολίτη Γιουχάννα Ιμπραήμ, για να απελευθερώσει δύο αθώους ιερείς που κρατούνταν ως όμηροι ενώ υπηρετούσαν τους ανθρώπους του Θεού κατά τη διάρκεια του τρομερού πολέμου στο Συρία.
Η ώρα της Σταύρωσης και η ώρα της απαγωγής φέρνουν πίσω τις αναμνήσεις μιας στιγμής προσευχής με τον Μητροπολίτη Παύλο” αναφέρει.
Ο Καθηγητής θυμάται μια άλλη Σαρακοστή πριν από πολλά χρόνια: “Σε ένα από τα πρώτα πρωινά της Μεγάλης Σαρακοστής το 2001, μπήκα στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Πατριαρχικό Μοναστήρι Balamand και ο ήλιος είχε ανατείλει. Τράβηξα την πλαϊνή πόρτα, παρατήρησα τη σκοτεινή σκιά του Μητροπολίτη Παύλου να στέκεται ήσυχα στην ξύλινη καρέκλα του, ως πυλώνας υπομονής, όπως ο προστάτης άγιος της επισκοπής του, Συμεών ο Δίκαιος του Χαλεπίου. Καθώς είχε διδάξει ότι η λειτουργία αρχίζει πριν από τη λειτουργία και συνεχίζεται μετά από αυτήν, τον είδα να κρατάει ένα μακρύ κομποσχοινί προσευχής στο αριστερό του χέρι, λέγοντας την προσευχή του Ιησού: “Κύριε Ιησούς Χριστός, Υιός του Θεού, ελέησον τους αμαρτωλούς " Τα μάτια του ήταν στραμμένα πάνω στην εικόνα του Τιμίου Σταυρού, στη μέση στην κορυφή του τέμπλου και περιβαλλόταν από τις εικόνες της Θεοτόκου και του Αγίου Ιωάννη του αγαπημένου του μαθητή. Ήμουν ο πρώτος που μπήκα στην Εκκλησία, οπότε ήμουν ακίνητος, φοβόμουν ότι ο θόρυβος του βημάτων μου θα διακόψει την οικεία προσευχή που ρέει από μια καρδιά γεμάτη από την αγάπη του Βασιλιά της Δόξας. Είναι μια ώρα οικειότητας με τον Σταυρωμένο.
Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο αγωνίστηκε ο Μητροπολίτης Παύλος στην προσευχή. Τα σημάδια της εξάντλησης παρατηρήθηκαν ξεκάθαρα στην εμφάνισή του, αφού μόλις είχε κοιμηθεί πολύ λίγο εκείνο το βράδυ. Είχε δεχτεί δεκάδες νεαρούς άνδρες και γυναίκες από διάφορα μέρη στο Λίβανο και τη Συρία, που ήρθαν στο Balamand για πνευματική κατεύθυνση και λειτουργική συμμετοχή, επιθυμώντας να δοκιμάσουν τη γλυκύτητα της ζωής στον Χριστό μέσω εξομολόγησης και μετάνοιας. Παρόλο που η προηγούμενη μέρα ήταν γεμάτη προβλήματα και ανησυχίες, ως πνευματικός πατέρας, θεώρησε την παρουσία της νεολαίας ως προτεραιότητα. Συναντήθηκε προσωπικά με κάθε επισκέπτη τη νύχτα, τον έναν μετά τον άλλο, καθοδηγώντας τους με πατρική υπομονή και θυσιαστική αγάπη, ακούγοντας τα ζητήματά τους, σκουπίζοντας τα δάκρυά τους και καθοδηγώντας τους στο ταξίδι της ζωής. Το κύριο μέλημά του δεν ήταν να ανακουφίσει το εξαντλημένο σώμα του, αλλά να υπηρετήσει με δύναμη ως πνευματικός γιατρός που αγαπά τα παιδιά του. (...)
Κρυβόμουν μέσα στην εκκλησία, προσπαθώντας να ρίξω μια ματιά στο πρόσωπό του. Τα φλογερά μάτια του που ατενίζουν τον Σταυρωμένο Βασιλιά της Δόξας ήταν όπως σε μια προσωπική και ζωντανή συνάντηση με τον Θεό, την Ελπίδα των απελπισμένων, το Καταφύγιο των εκτοπισμένων, την άγκυρα σε πειρασμούς, τον Θεραπευτή σε μια πανδημία, τον Προστάτη σε μια μάχη, και τον παρηγορητή σε μια περίοδο δυσφορίας. (...) Ατενίζοντας τη Σταύρωση, οι θερμές προσευχές του αυξάνονταν ως θυμίαμα για τη σωτηρία των νέων. (...) Οι σημερινοί νέοι ρίχνονται σε μια θάλασσα συγκρουόμενων ιδεολογιών που θα μπορούσαν να παγιδεύσουν τις ψυχές τους και να τους παραπλανήσουν. Επηρεάζονται από ισχυρές γοητείες και απατηλές συμβουλές που παρουσιάζονται ως δελεαστικά από έναν κόσμο που βασίζεται στα μέσα ενημέρωσης.
Σε ένα από τα δυνατά του μηνύματα προς τη νεολαία, ο Μητροπολίτης Παύλος καλεί κάθε νεαρό άνδρα και γυναίκα να ζήσει την τέλεια αγάπη και ελευθερία στον Χριστό. Τα λόγια του, γεμάτα με την πατρική του αγάπη και τρυφερότητα, φέρνουν μια δόση ενθάρρυνσης σε δύσκολους καιρούς: «Ω ήρωες της ελευθερίας. Είναι απόφαση του ατόμου να επιλέξει ελεύθερα πόσο θα ήθελε κανείς να αγαπήσει! Ο μάρτυρας είναι ο μεγαλύτερος εραστής και ο πιο ελεύθερος άνθρωπος! Ο Ιησούς είναι το πρότυπό μας. Αγαπημένοι νέοι: είστε ήρωες ελευθερίας, ήρωες ισχυρών επιλογών. Να είστε ελεύθεροι! Γνωρίστε την Αλήθεια και η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Επαναστατήστε ενάντια στην αιχμαλωσία, την τεμπελιά και τους δελεαστικούς πειρασμούς ... Ο Ιησούς έρχεται να μας ανυψώσει, οπότε ας σηκωθούμε να τον συναντήσουμε καθώς κατεβαίνει σε μας, Αμήν».
Τώρα, έχει έρθει η ώρα να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου (Ιωάννης 12:23). Ας σηκωθούμε για να Τον συναντήσουμε, μέσω των προσευχών του Μητροπολίτη Παύλου, Αμήν.”
