Τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συλλειτουργοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.
Στήν Θεία Λειτουργία προσῆλθαν καί ἐκκλησιάσθησαν ἃπαντες οἱ Κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν καί πλῆθος κόσμου, ὡς καί Ἀντιπροσωπεῖες τοπικῶν Πατριωτικῶν Συλλόγων μέ τίς ἐθνικές ἐνδυμασίες καί τά λάβαρα τῶν Συλλόγων.
Ἐπίσης παρέστησαν οἱ Βουλευτές, κ.Χριστίνα Ἀλεξοπούλου καί κ. Ἂγγελος Τσιγκρῆς, ὁ Βοηθός Περιφερειάρχη κ. Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης κ. Χαράλαμπος Μπονάνος, ὁ Νομικός Σύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, κ. Πέτρος Ρηγᾶτος, ὁ Πρόεδρος τοῦ Πολιτιστικοῦ Συλλόγου, Μοίρα-Ζουμπάτας κ. Κωνσταντῖνος Ἀγγελόπουλος καί ἂλλοι Ἑκπρόσωποι Ἀρχῶν καί Φορέων.
Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμο, τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τήν ἁρμοδία Ἐπιτροπή ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων γιά τήν ὁμόθυμον ἀπόφαση περί τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτου Δέρκων Γρηγορίου.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε:
«Σαλπίζει ἀπό τήν ἀγχόνη τοῦ μαρτυρίου του στά Θεραπειά τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀπό τόν ὑγρό του τάφο, ἀπό τά ἁγιονέρια τοῦ Βοσπόρου, τόν παιᾶνα τῆς νίκης ἐναντίον τῶν τούρκων τυράννων καί βαρβάρων κατακτητῶν, ὁ πολύς καί ἡρωϊκός Ἐθνοϊερομάρτυς Γρηγόριος Μητροπολίτης Δέρκων, ὁ ἐκ Ζουμπάτας τῶν Πατρῶν.
Ἀσυμβίβαστος, ζηλωτής τῶν πατρώων παραδόσεων, ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τοῦ Γένους μας, ζεῖ στόν οὐρανό τόν θρίαμβο τῆς ἐλευθερίας, τήν ὁποία ἐπότισε μέ τό αἷμα του, ὃπως καί ἂλλοι συμμάρτυρες του Κληρικοί καί Λαϊκοί κατά τά τέσσερα μαῦρα καί φρικτά ἑκατόχρονα τῆς τουρκικῆς πικρῆς καί βάρβαρης, σκλαβιᾶς.
Παιδί ἀνθρώπων εὐσεβῶν, ἀγωνιστῶν γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα, τοῦ Κανέλλου καί τῆς Μαλάμως, μεγαλωμένος στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ζουμπάτας, πάνω ἀπό τήν Πάτρα. Κράτησε βαθειά στήν ψυχή του τά νάματα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας καί ἐβεβαίωσε μέ τήν γενναιότητα μπροστά στήν ἀγχόνη, ὃτι τό μαρτύριο γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι «τό πύλας τοῦ Παραδείσου» καί ἀκόμη «ἂν εἶναι νά πεθάνῃ κανείς γιά τήν Ἑλλάδα, θεία ἡ δάφνη, μιά φορά κανείς πεθαίνει».
Ἀλήθεια, ἂν γυρίσωμε νοερά πίσω καί ἂν μελετήσωμε εἰς βάθος τήν ἱστορία, θά διαπιστώσωμε ὃτι οἱ πρόγονοί μας εἶχαν δύναμη τεράστια, πεῖσμα, ἀντοχές, ἒκαναν πολλά, ἀγωνίζονταν μέ νύχια καί μέ δόντια γιά τήν λευτεριά. Νίκησαν τη φτώχεια, νίκησαν τήν ἀνέχεια, τούς διωγμούς, τά ἰκριώματα, τίς φυλακές, τά φρικτά σουβλίσματα, τά σκλαβοπάζαρα, τά παιδομαζώματα καί τόσα ἂλλα γιά τά ὁποῖα ὁ νοῦς φρικιᾶ, ὃταν τά ἀναλογίζεται.
Ἒχει εἰπωθῆ ὃτι, ἂν αὐτά συνέβαιναν σέ ἂλλο Λαό, οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον θά ἂντεχε, οὐδ’ ἐπ’ ἐλάχιστον θά στεκόταν ὂρθιος.
Αὐτοί οἱ ἣρωες Πατέρες μας, μέ μπροστάρηδες τούς Πατριάρχες, τούς Δεσποτάδες, τούς Παπάδες καί Καλογέρους, κράτησαν ὂρθιο τό Ἒθνος μας, πύρωσαν μέ τή φωτιά τῆς λευτεριᾶς, φώτισαν μέ τό δαυλό τῆς νίκης, τῆς Ρωμηοσύνης τόν ἀθάνατο δρόμο καί τήν ἀναστάσιμη πορεία γιά νά φτάσῃ ὂρθιος καί νά μείνη πιστεύομεν ὂρθιος αὐτός ὁ Λαός, ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Βρέθηκαν κάποιοι, στό διάβα τοῦ χρόνου, νά τούς κατηγορήσουν, νά ἀσεβήσουν στά μνήματά τους, νά μιλήσουν ἀπαξιωτικά γιά τήν θυσία τους. Ὃμως δέν πειράζει, αὐτοί δέν μετανιώνουν γιά τούς ἀγῶνες τους καί γιά τίς θυσίες τους. Χαίρονται γιατί μέ τό αἷμα τους πύργωσαν ἀκόμα καί αὐτή τήν δυνατότητα γιά κάποιους, ὣστε ἀκόμα καί νά ἀσεβοῦν στήν μεγάλη, στήν μεγίστη καί σωτήρια θυσία τους.
Ἡ ἱστορία γράφτηκε μέ τό αἷμα τῆς καρδιᾶς τους καί δέν ξαναγράφεται. Μπορεῖ νά τήν παραχάραξαν κάποιοι, ἀλλά ἡ αἱματωμένη γραμμή εἶναι ἀνεξίτηλη καί νικαέι τά κίβδηλα γράμματα καί τίς ψεύτικες καί πλάνες θεωρίες.
Ἡ Ἐκκλησία ἦταν, εἶναι καί θά παραμένῃ ἡ μάνα ἡ φιλόστοργη αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ, πού μάτωσε, πού θυσιάστηκε χίλιες φορές καί μύριες ἀναστήθηκε, γιά νά ζήσουν τά παιδιά της τήν Ἀνάσταση.
Τά γεγονότα βοοῦν καί οἱ τόποι μαρτυροῦν γιά αὐτές τίς θυσίες. Ἡ Ἐκκλησία ἐσύναξε τά δύστυχα παιδιά της, ἓνωσε τίς καρδιές τους, τούς ἐνέπνευσε γιά τήν νίκη ἢ τήν θανή.
Ἡ Ἐκκλησία καί πάλι μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση, μέ τήν σωτήρια διάσωση τῆς ἱστορικῆς μνήμης, ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τό μαρτυρικό Φανάρι, ἀπό τόν οἶκον τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, ὃπου βιγλάτορας, ὁ πρῶτος τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ συγκυρηναῖοι του, ἓως τό τελευταῖο Μοναστήρι καί Ξωκκλήσι τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδος μας, αἳρει τόν Σταυρό τῆς μεγάλης εὐθύνης γιά νά ὁδηγήσῃ τά παιδιά της εἰς πνευματική ἀναψυχήν.
Ἀδελφοί μου, Ἱερεῖς καί Διάκονοι τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν, πού σήμερα εἲμαστε ὃλοι συνηγμένοι σ’ αὐτόν τόν Ναό τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, καλούμεθα στίς ἡμέρες μας περισσότερο ἲσως ἀπό κάθε ἂλλη φορά, νά κρατήσωμε στούς ὢμους μας δυνατά, θά ἒλεγα μαρτυρικά, αὐτόν τόν σταυρό τῆς βαρειᾶς κληρονομιᾶς, ἒναντι τῆς ἱστορίας, ἒναντι τοῦ παρόντος καί κυρίως τοῦ μέλλοντος.
Μᾶλλον ἒρχονται καί πάλι χρόνοι δίσεκτοι, μακάρι, χίλες φορές μακάρι, νά διαψευσθῶ∙, ὃμως φοβοῦμαι ὃτι θά χρειασθοῦν ἀγῶνες καί θυσίες μεγάλες γιά νά κρατήσωμε τό κάστρο ἂπαρτο.
Μᾶς ἐμπνέει ὃμως ὁ ἱερός Γρηγόριος τῶν Δέρκων καί τόσα ἂλλα ἱερά Σφάγια τῆς Ὀρθοδόξου Ρωμηοσύνης.
Ὁ Γρηγόριος, ὁ Ζουμπατιώτης Δεσπότης, ἐχάραξε μέ τἀχνάρια του καί σημάδεψε μέ τό αἷμα του, τά ὃρια τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας.
Ὃλοι οἱ Ἓλληνες, αὐτόν τό καιρό καί βέβαια πάντοτε, πρέπει νά εἲμαστε μιά ψυχή καί μιά γροθιά ὃπως θά ἒλεγε μέ δικά του λόγια ὁ Θρυλικός Γέρος τοῦ Μωρηᾶ, στούς Μαθητές στήν Πνύκα. Πιστεύω ἀκράδαντα ὃτι εἲμαστε ὃλοι οἱ Ἓλληνες ἀποφασισμένοι, νά διαφυλάξωμε τά σύνορα τῆς Πατρίδος μας, ἒναντι τῆς προκλητικῆς καί ἀνιστορήτου στάσεως τῆς γείτονος χώρας Τουρκίας, ἡ ὁποία οὒτε τήν παράδοση σέβεται, οὒτε τά Μνημεῖα πού τά σεβάστηκαν οἱ αἰῶνες, ὡς συμβαίνει μέ τήν «Ἁγία Σοφία» οὒτε καί τίς διεθνεῖς συνθῆκες ὑπολογίζει.
Καί τά σύνορά μας, ὣς ἒχομε χρέος θά διαφυλάξωμε ἐπί τιμῇ αἳματος ἐάν χρειαστῇ καί προσκυνηταί μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας, θά μεταφερώμεθα καί θά γονατίζωμε στίς ἀλησμόνητες πατρίδες, πού εἶναι σπαρμένες μέ ἃγια κόκκαλα μαρτυρικῶς τελειωθέντων Χριστιανῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, στήν Βασιλεύουσα, στόν Πόντο, στήν Μικρασία καί ὃπου ἀλλοῦ. Ἐξ’ ἂλλου ἐφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπό τήν Μικρασιατική καταστροφή.
Ἀγαπητοί, ὃλοι ὃσοι ἒπεσαν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, ἀπό τίς ἐπάλξεις τῆς Βασιλευούσης, ἓως τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ἣρωες καί μάρτυρες τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, μᾶς ἐμπνέουν, μέ τήν περηφάνεια καί τήν λεβεντιά τους, μέ τήν θυσία τους, νά διακηρύττωμεν εὐκαίρως ἀκαίρως:
«Τό τήν πόλιν σοι δοῦναι, οὐτ’ ἐμόν ἐστί, οὒτ’ ἂλλου τινός τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ. Κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν...». (Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος)
•Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος προεχείρισε Οἰκονόμον τόν πρώην Ἐφημέριο Ζουμπάτας- Μοίρα π. Νικόλαον Βγενόπουλο, ἐνῶ τόν νῦν Ἐφημέριο π. Ἀλέξιο Γιαννακόπουλο, προεχείρισε Οἰκονόμον ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, τῇ παρακλήσει τοῦ Σεβασμιωτάτου.
