Ο Σεβασμιώτατος λαμβάνοντας αφορμή από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας τόνισε ότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης απαντά στα εξής ερωτήματα:«ποιός είναι ο Ιησούς Χριστός (Θεός και άνθρωπος), ποιό είναι το έργο Του στον κόσμο και πώς θα πραγματοποιηθεί, σε συσχετισμό με την Παλαιά Διαθήκη (η προσφορά της αιώνιας ζωής διά της σταυρικής θυσίας), ποια είναι η αιτία που κίνησε τον Θεό να στείλει τον Υιό Του (η άπειρη αγάπη Του), ποιό το τελικό αποτέλεσμα της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο (η σωτηρία του ανθρώπου). Ο σχολιασμός των επιμέρους στίχων θα μπορούσε να περιλάβει όλη τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Ο σκοπός όμως της αποστολής του Χριστού είναι εκείνο που κυρίως σήμερα θα μας απασχολήσει: “οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ΄ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι΄ αὐτοῦ”».
Και συνέχισε λέγοντας: «Η σωτηρία που μας προσέφερε ο Χριστός δεν πρέπει να κατανοηθεί μονοδιάστατα, ως μία απλή απαλλαγή και απελευθέρωση. Μας έσωσε, διότι κυρίως μας χάρισε την δυνατότητα να είμεθα σε κοινωνία μαζί Του. Και η κοινωνία αυτή συνιστά την προσφορά της αιώνιας ζωής, ως ζωής του Θεού μέσα στην ύπαρξή μας, που μπορεί να αρχίζει από τον κόσμο αυτό: “ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον”. Κι αυτό συμβαίνει, διότι κατά την πίστη μας η αιώνια ζωή δεν είναι η ζωή που αρχίζει μετά τον θάνατο του ανθρώπου, αλλά η παρουσία του Θεού στην ζωή του ανθρώπου, που μπορεί να αρχίζει από το εδώ και το τώρα, για να ολοκληρωθεί, στο απόλυτο δυνατό, μετά την έξοδο του ανθρώπου από τον κόσμο και με την πρόσωπον προς πρόσωπον σχέση του μαζί Του.
»Έτσι η σωτηρία είναι γεγονός που βιώνεται από τη ζωή αυτή, κατά την οποία ο άνθρωπος μπορεί να απολαύσει την αιωνιότητα του Θεού, αρκεί βεβαίως να αποδεχθεί τον Χριστό και να πιστέψει σ’ Αυτόν. Στην αντίθετη περίπτωση θα ζήσει την αιωνιότητα του Θεού, κατά τρόπο επώδυνο και τραγικό γι’ αυτόν· ό,τι συνήθως ονομάζουμε κόλαση, διότι ακριβώς δεν θέλησε να δημιουργήσει τις συνθήκες κοινωνίας με τον Θεό. Ο Θεός με άλλα λόγια θα του προσφέρεται, αλλά η προσφορά αυτή θα λειτουργεί γι’ αυτόν αρνητικά, ως κόλαση».
Και έκλεισε την ομιλία του με τα εξής: «Στην πραγματικότητα, η ζωή του πιστού είναι προέκταση της ζωής του ίδιου του Χριστού. “Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός”, γράφει ο Απόστολος Παύλος. Τούτο βεβαίως προϋποθέτει την συμμετοχή του πιστού στην εκκλησιαστική ζωή, αφού μόνον με τη Χάρη των μυστηρίων βρίσκεται σε κοινωνία με τον Χριστό. Ο Σταυρός του Χριστού γίνεται σταυρός και του ανθρώπου, κατεξοχήν στο θέμα της αγάπης. Κι αγάπη, όπως ιδιαιτέρως μας το τονίζει σήμερα ο Ευαγγελιστής, σημαίνει να λειτουργούμε κι εμείς για τη σωτηρία των άλλων και όχι για να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε. Αν ο Χριστός ήλθε στον κόσμο αρνούμενος την κρίση των ανθρώπων, δεν μπορούμε εμείς στο όνομα του Χριστού, να κρίνουμε τους άλλους. Δυστυχώς, όμως συνήθως θεωρούμε τον εαυτό μας ως τον «εισαγγελέα» του κόσμου· είμεθα εύκολοι στο να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, μη συνειδητοποιώντας ότι με τον τρόπο αυτό αρνούμεθα τον ίδιο τον Χριστό. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής: η παρουσία του Χριστιανού στον κόσμο, κατά το πρότυπο Χριστού, είναι παρουσία σωτηριώδης: “κλαίειν μετά κλαιόντων καί χαίρειν μετά χαιρόντων”· απειλητική δε μόνον και αποκλειστικά απέναντι στη δική μας αμαρτία».
Το εσπέρας της προηγουμένης, Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου ε.έ., ο Σεβασμιώτατος εκόμισε εν όψει της πανηγύρεως του Ιερού Ενοριακού Ναού Υψώσεως Τιμίου Σταυρού – Αγίου Γεωργίου Στέρνας, χάριν αγιασμού και ευλογίας των πιστών, απότμημα των ιερών λειψάνων του Ιερομάρτυρος Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, που φυλάσσεται στο κειμηλιαρχείο της Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Διδυμοτείχου. Στη συνέχεια προέστη του Εσπερινού πλαισιούμενος από τον Αρχιμ. Αγαθάγγελο Καρκαγκέλη ο οποίος εργάζεται ιεραποστολικά στη Βραζιλία.
