Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καί γόνυ κλίνω, Δέσποινα, καί θρηνῶ καί στενάζω, μή με παρίδῃς τόν ἄθλιον, τῶν χριστιανῶν τό καταφύγιον».
Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ψάλαμε ἀπόψε τόν Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα, ἐγκαινιάζοντας τή σειρά τῶν ἱερῶν Παρακλήσεων πού ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νά ψάλλουμε αὐτές τίς ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου, καθώς προετοιμαζόμεθα γιά νά ἑορτάσουμε τήν ἔνδοξο Κοίμηση τῆς Κυρίας Θεοτόκου.
Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας μας κλίναμε καί ἐμεῖς τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ὅπως περιγράφει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, καί ἐπαναλάβαμε τούς λόγους του πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας: «Καί γόνυ κλίνω, Δέσποινα, καί θρηνῶ καί στενάζω, μή με παρίδῃς τόν ἄθλιον, τῶν χριστιανῶν τό καταφύγιον».
Αἰῶνες τώρα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἐπαναλαμβάνουν τόν ἴδιο στίχο ὄχι μόνο μέ τά χείλη ἀλλά καί μέ τή στάση τους. Αἰῶνες τώρα ἑκατομμύρια πιστοί γονατίζουν μπροστά στήν ἱερή μορφή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μέ δάκρυα στά μάτια καί τήν παρακαλοῦν νά δεχθεῖ τά αἰτήματά τους. Καί ἄν στρέψουμε τό βλέμμα μας καί ἐξετάσουμε καί τή δική μας ζωή, θά διαπιστώσουμε ὅτι καί ἐμεῖς πολλές φορές βρεθήκαμε στήν ἴδια θέση, νά παρακαλοῦμε μέ δάκρυα στά μάτια τήν Παναγία γιά κάποιο πρόβλημα πού μᾶς ἀπασχολοῦσε.
Καί προσφεύγουμε ὅλοι στήν Παναγία Παρθένο, διότι αὐτή εἶναι τό καταφύγιό μας. Εἶναι ἡ στοργική μητέρα ὄχι μόνο τοῦ Υἱοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, ὅλων ὅσων πιστεύουν στόν Υἱό της καί φέρουν τό ὄνομά του. Εἶναι ἡ στοργική μητέρα ὅσων τήν ἀγαποῦν καί τήν εὐλαβοῦνται, ἀλλά καί ὅσων ἀγωνίζονται στή ζωή τους, παρά τίς δυσκολίες καί τίς ἀντιξοότητες πού ἀντιμετωπίζουν, νά ἀκολουθοῦν, ὅπως καί Ἐκείνη, τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ της.
Προσφεύγουμε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, γιατί τά ἀναρίθμητα θαύματά της ἀνά τούς αἰῶνες ἀποδεικνύουν πώς δέν ἀκούει ἁπλῶς τά αἰτήματά μας, ἀλλά ἔχει καί τή δύναμη νά τά ἱκανοποιεῖ μέ τή χάρη τοῦ Υἱοῦ της, ἐφόσον εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Καί ἔχει ἀκόμη τή δύναμη νά μᾶς παρηγορεῖ καί νά μᾶς ἀναπαύει μέ τήν ἀγάπη της πολύ περισσότερο ἀπό τή φυσική μας μητέρα, τῆς ὁποίας καί ἡ δύναμη ἀλλά καί ἡ ἀγάπη εἶναι πεπερασμένη σέ σύγκριση μέ τή δύναμη καί τήν ἀγάπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς ὁποίας ἡ ἀγάπη δέν εἶναι φυσική, δέν εἶναι σαρκική, ὅπως τῆς φυσικῆς μας μητέρας, ἀλλά εἶναι πνευματική καί τέλεια καί ὑπερβαίνει κάθε χοϊκή ἀγάπη.
Γιατί ὅμως μᾶς συμπαρίσταται καί μᾶς βοηθᾶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος; Μᾶς συμπαρίσταται, γιατί γνωρίζει ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι δύσκολη, ὅτι «διαβαίνουμε» καί ἐμεῖς, ὅπως καί Ἐκείνη κατά τήν ἐπίγεια ζωή της, «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν». Παγίδων κάθε εἴδους πού στήνει ὁ πονηρός προκειμένου νά μᾶς ταλαιπωρεῖ, νά μᾶς δοκιμάζει, νά μᾶς καθιστᾶ ὑποχείριά του, ἀπομακρύνοντάς μας ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀγάπη του, ὥστε νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του. Γνωρίζει ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶναι ἀσθενεῖς, καί εἴμεθα ὡς ἄνθρωποι χοϊκοί ἐπιρρεπεῖς στήν πτώση καί τήν ἁμαρτία, καί θέλει νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τό κακό καί τίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζουμε, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀπογοήτευση καί τήν ἀπόγνωση στήν ὁποία αὐτά πολλές φορές μᾶς ὁδηγοῦν.
Ἐπιδιώκει ὅμως συγχρόνως ἡ Παναγία μας, προσφέροντάς μας τή βοήθεια καί τήν προστασία της, νά αὐξήσει καί τήν ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό. Νά μᾶς διδάξει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἐμπιστευόμεθα τή ζωή μας καί τόν ἑαυτό μας στόν Θεό ὄχι μόνο τήν ὥρα τῆς δυσκολίας, ἀλλά «πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς» μας. Νά μήν ἀναφερόμεθα στόν Θεό καί στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μόνο ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη, ἀλλά αὐτό νά τό κάνουμε καθημερινά. Ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, ὅ,τι καί ἄν ἐπιδιώκουμε, ὅ,τι καί ἄν προσπαθοῦμε νά ἐπιτύχουμε νά τό ἐμπιστευόμεθα στόν Θεό. Καί μάλιστα νά τό ἐμπιστευόμεθα μέ ταπείνωση, ὅπως ἔκανε καί ἡ Παναγία Παρθένος, ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ γιά νά τῆς ἀναγγείλει ὅτι θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τί εἶπε: «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου».
Δέν ἦταν εὔκολο αὐτό πού ἄκουσε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Δέν ἤξερε πῶς θά ἐξελισσόταν ἡ ζωή της, ἀλλά τό δέχθηκε μέ ἀπόλυτη ταπείνωση καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.
Αὐτή τήν ταπείνωση καί τήν ἐμπιστοσύνη τῆς Παναγίας μας ἄς προσπαθήσουμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε καί μέ αὐτήν ἄς προσφεύγουμε στή μητρική της ἀγάπη πάντοτε καί ὄχι μόνο ὅταν τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῆς ζωῆς μᾶς πιέζουν. Καί ἄς τήν παρακαλοῦμε νά μᾶς διαφυλάττει ἀπό κάθε πειρασμό, ἀπό κάθε δοκιμασία καί ἰδιαιτέρως τήν περίοδο αὐτή ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ πού πλήττει τόν κόσμο μας καί μᾶς ταλαιπωρεῖ ὅλους, μέ τή βεβαιότητα καί τήν πίστη ὅτι μπορεῖ ὄντως νά μᾶς σώσει.
Ἡ περίοδος αὐτή τοῦ Δεκαπενταυγούστου εἶναι ἡ περίοδος κατά τήν ὁποία ἰδιαιτέρως καλούμεθα νά πλησιάσουμε τήν Παναγία μας, νά τήν δοῦμε σάν μητέρα μας πραγματική, νά ἐναποθέσουμε τά προβλήματά μας, τίς θλίψεις μας, τίς δυσκολίες μας, τίς ἀσθένειες καί ὅλα αὐτά τά ὁποῖα αὐτή τήν περίοδο μᾶς δοκιμάζουν. Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Ἐκείνη θά ἀπαντήσει, ἐφόσον ἐμεῖς ἔχουμε τέλεια ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη της, στή μητρική της ἀγάπη.
Ἔτσι, μᾶς ἀξίωσε νά κάνουμε σήμερα τήν πρώτη Παράκληση, τή Μεγάλη Παράκληση στήν Κυρία Θεοτόκο, μιά καί ἡ περίοδος αὐτή, ὄχι μόνο τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἀλλά ὅλος ὁ μήνας, ὅλος ὁ Αὔγουστος, εἶναι ἕνας Θεομητορικός μήνας, ἀφιερωμένος στήν Παναγία μας. Ἔχουμε τίς δεκαπέντε ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου, μετά ἔχουμε τά ἐννιάμερα τῆς Παναγίας καί τελειώνει ὁ μήνας μέ τήν κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὅλες αὐτές οἱ εὐκαιρίες πού μᾶς δίδονται, μᾶς καλοῦν νά νιώσουμε πιό κοντά μας τήν Παναγία, νά τήν νιώσουμε ὄντως πραγματική μητέρα, ἡ ὁποία συντρέχει σέ ὅλες μας τίς δυσκολίες.
Εὔχομαι ἀπό καρδίας σέ ὅλους μας νά ἐπικαλούμεθα τήν Κυρία Θεοτόκο, ἰδιαίτερα τήν περίοδο αὐτή γιά νά συντρέξει στά προβλήματα ἀπό τά ὁποῖα, βλέπουμε, ὅτι ὅλος ὁ κόσμος δοκιμάζεται. Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή της.
