Πρός τήν Σεβαστή Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
Πανοσιολογιώτατοι,
εὐλογεῖτε!
Ὁ ταπεινός Μοναχός Γαβριήλ, ἐλέῳ Χριστοῦ καί φιλοξενίᾳ τῆς Παναγίας μας, Γέρων τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου, μέ πόνο καρδίας καί συνοχή ψυχῆς, προάγομαι, ὅπως δηλώσω καί καταθέσω ταπεινῶς ἐνώπιον τοῦ Παντεπόπτου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω Προστάτιδος ἡμῶν Κυρίας Θεοτόκου καί Ὑμῶν τά ἑξῆς :
Εἶναι θλιβερό καί συνάμα ἀποκαρδιωτικό νά διαπιστώνει κανείς ὅτι τό σύγχρονο Ἅγιον Ὄρος, ἀπό κοιτίδα καί λίκνο Ὀρθοδοξίας καί πολιτισμοῦ, ἀπό ἐργαστήριο παραγωγῆς μεγάλων ἀσκητικῶν καί ἡγιασμένων ὁσίων μορφῶν, μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἔχει ἐν πολλοῖς μεταλλαχθεῖ καί ἀλλοιωθεῖ σέ ἕνα χῶρο ἐκκοσμικεύσεως, συγκρητισμοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἀπηνοῦς διωγμοῦ τῶν ἀδυνάτων μέν ἀπό πλευρᾶς ἰσχύος, παραδοσιακῶν δέ Μονῶν, πού ἀντιδροῦν σ’αὐτόν τόν ὁλισθηρό κατήφορο. Βλέπουμε σήμερα ἕνα Ἅγιον Ὄρος σχεδόν ξένο καί ἀγνώριστο, πρόθυμο καί ὑπάκουο σέ ξένα καί κοσμικά κελεύσματα, πάντοτε ἀντορθόδοξα, πού ἔχουν σάν ἀποτέλεσμα νά ἐνσπείρουν καί μεταξύ μας ἀνάδελφη, διχαστική καί σκληρή συμπεριφορά τῶν ἀπό θέσεως, τήν ὁποία κατέχουν, ἰσχυροτέρων ἔναντι τῶν ἀσθενεστέρων (νέων καί ἡλικιωμένων) μοναχῶν, πού ἀντιδροῦν, σύμφωνα μέ τά ἰσχύοντα μέχρι πρότινος ἱερά θέσμια τοῦ Ἁγιωνύμου τούτου Ὄρους, ἐμπρός στήν ἐπέλαση καινοφανῶν καί λίαν ἐκκοσμικευμένων ἰδεῶν καί συμπεριφορῶν, πού ἐπιδιώκουν πλέον ξεκάθαρα τήν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἑπόμενο ὅτι σέ καίρια καί κύρια θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι, ὄχι μόνο ἄνευρο καί σιωπηρό, ἀλλά συνευδοκοῦν καί συνεργοῦν στήν ἐξάπλωση τοῦ συγκρητιστικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος, συστοιχούμενο στήν ἀλλότρια, ἀλυσιτελῆ καί ὀλέθρια γιά τήν ἀκαινοτόμητη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀκολουθούμενη πορεία. Μεγάλη βέβαια εἶναι ἡ θλίψη τῶν πιστῶν χριστιανῶν, πού βλέπουν νά καταρρέει καί τό τελευταῖο αὐτό κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Πολύ φοβᾶμαι πώς, ἄν δέν συνέλθουμε καί ἀνακάμψουμε ἀπό τόν πνευματικό αὐτόν λήθαργο, τό διακύβευμα θά εἶναι ἡ ὀριστική ἀπώλεια τῆς σωτηρίας μας!
Βεβαίως, τά παραπάνω δέν ἀφοροῦν ὅλες τίς Ἱερές Μονές καί ὅλους τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, ἀλλά κυρίως τά διοικητικά ὄργανα τοῦ Ἄθω, τήν Ἱερά Κοινότητα καί τήν Ἱερά Ἐπιστασία. Ὄντως, ὑπάρχουν Μονές καί ἀρκετοί μοναχοί στά Κοινόβια, στίς Σκῆτες καί στά Κελλιά, πού ἀντιτίθενται στήν ἐπέλαση τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπόκεινται σέ ποικίλες πιέσεις, ἀπειλές καί διώξεις. Αὐτές οἱ τελευταῖες ὀφείλονται καί στό γεγονός ὅτι οἱ Ἁγιορειτικές Μονές ἔχουν δεχθεῖ στίς τάξεις τους τίς τελευταῖες δεκαετίες νέες γενεές μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι λίγη σχέση ἔχουν μέ τούς παλαιούς πατέρες, καί κυρίως εἶναι ἄμοιροι σοβαρᾶς θεολογικῆς καί δή δογματικῆς παιδείας, καί - τό κυριώτερο - ὑπολείπονται ὀδοῦ ἀσκήσεως.
Ἐπειδή μπορεῖ να χαρακτηριστῶ ὅτι κινδυνολογῶ ἀορίστως, θά σᾶς ἀναφέρω - πρός ἐπίρρωση τῶν ἀνωτέρω - ὁρισμένα χαρακτηριστικά γεγονότα καί τήν ἐπίσημη θέση, πού πήραμε ἐμεῖς οἱ Ἁγιορεῖτες (κατασκανδαλίζοντας τούς πιστούς λαϊκούς ἀδελφούς μας), πού ἀποδεικνύουν τό ἀληθές τῶν ἰσχυρισμῶν μου.
Α) Στήν «σύνοδο» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) ἀπεμπολίσαμε τήν Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί παραδεχθήκαμε - ὧ τῆς ἀφροσύνης μας! – (ἄραγε πιεζόμενοι ἀπό ποιές ἐξωεκκλησιαστές δυνάμεις;) ὅτι δέν κατέχουμε ὁλόκληρη τήν Ἀλήθεια (δηλαδή δέν ἔχουμε ἀκέραιο καί ὁλόκληρο τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ὁ Ἴδιος δήλωσε γιά τόν Ἑαυτό Του, ὅτι δηλαδή εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή), ἀλλά σέ ἀντίθεση πρός ὅ,τι πίστευε, δίδασκε καί βίωνε θαυματουργικῶς ἐδῶ καί 2.000 χρόνια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, βρισκόμαστε κι ἐμεῖς σέ ἀναζήτησή της. Σ’αὐτή τή «σύνοδο» ἡ Ἂλήθεια ἀποδομήθηκε ἀπό πρόσωπο, πού εἶναι, καί ἔγινε «ἀλήθεια», μικρή «ἀλήθεια», ἔχοντας σχετική ἔννοια. (Μιλᾶμε δηλαδή περί καθαρῆς ἀποστασίας)! Ἀναγνωρίσαμε (διότι αὐτό ἐνδιέφερε ὅλους τούς διεθνεῖς, νεοταξικούς, ἐξωεκκλησιαστικούς κύκλους) ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πλέον ὅτι κατέχουμε ἕνα μόνο μέρος τῆς «ἀληθείας», ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες κατ’ὄνομα χριστιανικές πλανεμένες καί αἱρετικές συναγωγές («ἐκκλησίες»).
Ἑπακόλουθο αὐτῆς τῆς ἀναγνωρίσεως ὑπῆρξε α) ὅτι τοῦ λοιποῦ παύουμε νά τίς ἀποκαλοῦμε ὡς τέτοιες, δηλαδή αἱρετικές κλπ, καί β) ὅτι αὐτή ἡ «ἀλήθεια» εἶναι τό ζητούμενο, καί ὡς ἐκ τούτου πορευόμαστε πλέον ὅλοι μαζί ἀπό κοινοῦ πρός εὕρεσή της. Σ’αὐτό τό τελευταῖο δέν μποροῦμε νά ἐμποδίσουμε τόν λογισμό ὅτι ἐνδεχομένως αὐτή τήν διηρημένη καί σχετική «ἀλήθεια» νά τήν ἀνακαλύψουμε τελικῶς κάποια στιγμή ὀλοκληρωμένη στό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου! Δέν τό βάζει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου τό γεγονός ὅτι πήγαμε σ’αὐτή τήν ‘’σύνοδο’’, γιά νά ἐκκοσμικευθοῦμε καί ἐπισήμως, αὐτοκαταργούμενοι ὡς ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί νά ταυτιστοῦμε μέ τίς μή «ἐκκλησίες» σάν μία κι ἐμεῖς ἀπό αὐτές.
Β) Τό τραγικό εἶναι ὅτι παρών καί συμμετέχων στήν ‘’σύνοδο’’ αὐτή ἦταν ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Τύχων. Προφανῶς ἡ ἐπιλογή ἔγινε, γιά νά δειχθεῖ ὅτι συμφωνεῖ μέ τά τεκταινόμενα καί τό Ἅγιον Ὄρος μέ τήν ἐκπροσώπησή του σ’αὐτή. Καί γιά νά μή νομισθεῖ ὅτι εὑρέθη ἐκεῖ τυχαία καί ἐνδεχομένως ἄθελά του παγιδεύθηκε, προέβη σέ δηλώσεις προφορικές καί γραπτές θετικές περί αὐτῆς.
Γ) Πρός ἐπιβεβαίωση δέ ὅτι ἡ συμμετοχή του τελοῦσε ἐν γνώσει τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος εἶναι τό γραφέν ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου Βασιλείου Γοντικάκη καί υἱοθετηθέν ὑπ’αὐτῆς ‘’Μήνυμα[1] τοῦ Ἁγίου Ὄρους’’ (17/30-062017), μέ τό ὁποῖο ἀποφαίνεται ὅτι «δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς» ἐξαιτίας τῆς ‘’συνόδου’’ καί τῶν ἀποφάσεών της, δίνοντας τήν ἐντύπωση ὅτι τήν ἀποδέχεται ἡ Ἱερά Κοινότης.
Τό γεγονός αὐτό προκάλεσε ὀδυνηρή ἔκπληξη γιά μᾶς τούς Ἁγιορεῖτες, ἀλλά καί τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξους πιστούς κληρικούς καί λαϊκούς ἀδελφούς μας, πού μέχρι τότε θεωροῦσαν – καί ὄχι ἄδικα – τό Ἅγιον Ὄρος ὡς ἀπλανῆ θεματοφύλακα τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Αὐτό τό τελευταῖο χαρακτηριστικό ἔπαψε πλέον τό Ἅγιον Ὄρος νά τό διεκδικεῖ καί σύρεται πλέον ἄνευ οὐδεμιᾶς - ἔστω καί χαλαρῆς - ἀντιστάσεως στόν ὀλισθηρό δρόμο τῆς ἐκκοσμικεύσεως (παγκοσμιοποιήσεως).
Δ) Αὐτή ἡ ἀπροϋπόθετη στάση μας ἔναντι τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης ἄρχισε νά ἀποδίδει τούς «καρπούς» της, οἱ ὁποῖοι ἐν συντομίᾳ εἶναι :
α) Ἡ ἀπόδοση «αὐτοκεφαλίας» ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στούς σχισματοαιρετικούς, ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονημένους, ἀφορισμένους, ἀναθεματισμένους καί ἀκοινωνήτους τῆς Οὐκρανίας, ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μ’αὐτούς καί ἡ μνημόνευσή τους.
β) Συνέπεια τοῦ ἀνωτέρω εἶναι πλέον οἱ συμπροσευχές καί τά συλλείτουργα τόσο ἱερομονάχων μεμονομένων ὅσο καί Καθηγουμένων, ὅπως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀλεξίου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ, τῆς νέας ἀδελφότητας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Βαρθολομαίου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἐλισσαίου καί τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἐφραίμ. Τούς ἐν λόγῳ Καθηγουμένους τούς ἀνέφερα, διότι προΐστανται συνοδειῶν καί οἱ προσωπικές τους ἐπιλογές ἔχουν σωτηριολογικές συνέπειες γιά τούς ὑποτακτικούς τους!
γ) Ἡ ἀντικανονική συμπροσευχή, πού ἔκανε σέ μουσουλμανικό νεκροταφεῖο, στήν Τραπεζούντα, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2018, ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης Πέτρος, μαζί μέ τόν ἰμάμη τῆς περιοχῆς, ὑπέρ τῆς ψυχῆς τοῦ μουσουλμάνου παπποῦ τοῦ ἐπιχειρηματία Ἐφκάν Μπασκάν[2], και
δ) Ἡ ἀντικανονική συμπροσευχή τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀλεξίου στίς 12-11-2019 μέ αἱρετικούς Παπικούς στό Ἀββαεῖο Notre-Dame de Saint-Rémy στό Rochefort, ὅπου τελέστηκε Ἑσπερινός κατά τόν λατινικό ρυθμό στό Καθολικό τῆς Μονῆς[3].
Ε) Τό Ἅγιον Ὄρος δέχεται τά τελευταῖα χρόνια ἔντονη πίεση ἀπό ντόπιους, ἀλλά κυρίως ξένους πολιτειακούς παράγοντες καί διεθνῆ οἰκουμενιστικά κέντρα προς ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου ἰδιοσυστασίας του. Ἔτσι, ἑνός κακοῦ δοθέντος, μύρια ἕπονται. Δηλαδή τό κακό ἦταν ἡ ‘’σύνοδος’’ καί ἕπονται οἱ συνέπειες. Ὅλα τά παραπάνω δέν φάνηκαν νά σᾶς ἐνόχλησαν, οὔτε σᾶς ἀνησύχησαν, οὔτε κἄν ἁπλά σᾶς προβλημάτισαν, ὥστε νά ἀσκήσετε ἔστω καί γιά τίς ἐντυπώσεις μία διακριτική ἀντίθεση ἤ ἔνσταση στά ἀνωτέρω γεγονότα, πού σᾶς ἀνέφερα μέ πολύ συντομία. Ἀλλά, ἀντιθέτως, μετά περισσοῦ ἀνάδελφου ζήλου διώκετε καί τιμωρεῖτε τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς σας, ἐλάχιστους ἱερομονάχους καί μοναχούς (σέ αὐτόν τόν ζῆλο σας ἔπεσε καί τό «δεκανίκι» μου, ὁ ὑποτακτικός μου, ὁ ὁποῖος, λόγῳ τοῦ προχωρημένου γήρατός μου, ἦταν τό πρόσωπο, πού μέ διακονοῦσε). Ποιό ἦταν τό μεγάλο τους ἁμάρτημα, πού σᾶς ἔκανε νά μεταμορφωθεῖτε σέ οἰονεί δημίους; Ἦταν ὅτι τόλμησαν οἱ δυστυχεῖς τό αὐτονόητο καθῆκον τους. Ὄτι δηλαδή ὁ μοναχός (καί μάλιστα ὁ Ἁγιορείτης) ὀφείλει πρωτίστως νά εἶναι ὁμολογητής τῆς πίστεως καί θεματοφύλακας αὐτῆς, ὅταν ὑφίσταται ἀλλοιώσεις καί συνειδητή πλέον ἀποδόμηση. Ἄλλωστε, αὐτή αὔτη ἡ ἀνάγνωση τοῦ «Ἀμώμου» (118ος ψαλμός) καθ’ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἑβδομάδος μᾶς παρακινεῖ νά μήν λησμονοῦμε : τά μαρτύρια, τίς ἐντολές, τά δικαιώματα, τά κρίματα, τίς κρίσεις, τούς λόγους, τίς ὀδούς, τήν ἀλήθεια, τίς διατάξεις καί τόν νόμο τοῦ Κυρίου. Αὐτά δέ τά δικαιώματα τοῦ Κυρίου πρέπει νά βρίσκονται πάντοτε πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας, ἐκτός καί ἄν τά «διαβάζουμε», γιά νά συμπληρώσουμε μόνο τόν ἡμερήσιο λειτουργικό χρόνο μας. Περί αὐτοῦ καί μόνον τοῦ λόγου ἀγωνίζονται καί διώκονται ἀδίκως οἱ ἀδελφοί μας, μή προσδοκώντες τίποτε ἄλλο, παρά τό πῶς νά ἀρέσουν στόν Θεό μόνο, ὑφιστάμενοι ὡς ἀντίδωρο ἐκ μέρους Ὑμῶν μόνο διώξεις καί ἀπελάσεις. Εἶναι ποτέ δυνατόν νά σκεφτήκατε σοβαρά ὅτι ἐξαιτίας τῆς ἄσκησης αὐτῆς τῆς κριτικῆς ἐκ μέρους τους κινδυνεύει ἡ πίστη μας, κι ἐσεῖς, διώκοντάς τους, τήν διασώζετε, ἐνεργώντας ὡς Ἠρακλεῖς της;
Κλείνοντας τήν παροῦσα, παραθέτω σχετικά ἐδάφια τῆς Καινῆς Διαθήκης μέ ὅλο τόν σεβασμό μου προς ἐσᾶς, ἀλλά ἐκφράζοντας καί τήν ὀδύνη μου ταυτόχρονα γιά τό πῶς πορευόμαστε, μή ἀναλογιζόμενοι γιά τό πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε ἀπαξάπαντες, εἴτε τήν θέλουμε εἴτε ὄχι, εἴτε τήν πιστεύουμε εἴτε ὄχι, τήν Κρίση τοῦ Δικαίου καί Ἀδεκάστου Κριτοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπου δέν ἰσχύουν οἱ ὅποιες ἀνθρώπινες ἐξουσίες καί σκοπιμότητες!
«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»[4].
«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ»[5].
«Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»[6].
«Πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»[7].
Συνεπῶς, ὁ διωγμός καί οἱ ἀνυπόστατες περί ὑπακοῆς κατηγορίες ἐκ μέρους προφανῶς ψευδαδέλφων ἀδελφῶν μας (εἶναι ἀπαραίτητο βλέπετε νά βρεθεῖ μιά λογικοφανής αἰτία γιά τίς διώξεις) εἶναι ὁ Σταυρός καί τό τίμημα (ὅπως ἔγινε καί κατά τό παρελθόν μέ τό λεγόμενο Κολυβαδικό ζήτημα), πού πρέπει νά φέρουν καί νά πληρώσουν οἱ ἐν τοῖς πράγμασι ἔργοις καί λόγοις ἱερομόναχοι καί μοναχοί, πού ἀγάπησαν, πέραν τῆς φίλαυτης καλοπέρασης τοῦ θνητοῦ σαρκίου τους, τόν Κύριο Λυτρωτή καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀγωνιζόμενοι μόνο ὑπέρ τῆς ἐν τοῖς πράγμασι ὀρθοτομούσης Ἐκκλησίας Του, ἐρχόμενοι σέ ἀντίθεση καί σύγκρουση μέ τούς ὅποιους κατά φαντασίαν δυνατούς τῆς ἡμέρας τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος.
Τελειώνω, ἐπαναλαμβάνοντας αὐτό, πού ἔχω πεῖ ἀρκετές φορές τελευταῖα. Οἱ σχισματοαιρετικοί τῆς Οὐκρανίας δέν θα σωθοῦν, θά πᾶνε στήν κόλαση. Ὄσα μοναστήρια (ἁγιορείτικα καί μή) τούς δέχτηκαν, συλλειτούργησαν, συμπροσευχήθηκαν, καί τούς κοινώνησαν, δέν θά σωθοῦν κι αὐτοί καί θά πᾶνε κι αὐτοί στήν κόλαση. Ὁ 45ος Ἀποστολικός Κανών λέγει : «Ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω»[8]. Ὅλοι αὐτοί, πού συλλειτούργησαν καί συμπροσευχήθηκαν μέ τούς σχισματικούς, σύμφωνα μέ τόν Κανόνα αὐτόν, εἶναι ἀφορισμένοι καί καθηρημένοι. Καί σύμφωνα μέ τόν Β΄ Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, εἶναι ἀκοινώνητοι. «…Μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας»9.
Μετά πολλῆς τιμῆς καί σεβασμοῦ,
Μοναχός Γαβριήλ
Γέρων Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου
[1] Ἅγιον Ὄρος γιά Μεγάλη Σύνοδο : ''Δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς'', 30-6-2017, http://www.romfea.gr/agioritikanea/15666-agion-oros-gia-megali-sunodo-den-uparxei-logos-taraxis
[2] Πανθρησκεία : Ὀρθόδοξοι Μητρoπολίτες... προσεύχονται σέ μουσουλμανικό νεκροταφείο (βίντεο), 20-10-2018, https://www.pronews.gr/thriskeia/721512_orthodoxoi-mitrpolites-proseyhontai-se-moysoylmaniko-nekrotafeiovinteo, http://www.romfea.gr/diafora/24480-oi-mitropolites-dramas-kai-neapoleos-proseuxithikan-gia-ton-pappoutourkou-epixeirimatia
[3] Πατριάρχης καί Ἁγιορεῖτες τελοῦν τόν ἑσπερινό μέ Παπικούς, 18-11-2019, https://orthodoxostypos.gr/πατριάρχης-και-αγιορείτες-τελούν-τον/, Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος σέ Ἑσπερινό κατά τόν λατινικό ρυθμό στό Παπικό Ἀββαεῖο Notre-Dame de Saint-Rémy στό Rochefort, 16-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/16/ο-πατρ-βαρθολομαίος-σε-εσπερινό-κατά-τ/
[4] Ματθ. 5, 10.
[5] Ματθ. 5, 11.
[6] Β΄ Τιμ. 3, 12.
[7] Β΄ Τιμ. 3, 13.
[8] Σχ. βλ. Ὅσιος Νικόδημος Ἁγιορείτης, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 50-51. 9 Ἔνθ’ἀνωτ., σελ. 407-408.
