Ο Ξύστος, πάπας Ρώμης, ομολόγησε την πίστη του στον Μεταμορφωθέντα εις το Όρος Θαβώρ Σωτήρα Χριστό, με αποτέλεσμα να θανατωθεί με αποκεφαλισμό.
Ο Αρχιδιάκονος Λαυρέντιος, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα, ήταν ο πλέον γνωστός και συνετός κληρικός της Ρώμης, και για το λόγο αυτό του εμπιστεύθηκαν τη διαχείριση της περιουσίας της, καθώς και των εισφορών. Όταν τον συνέλαβαν, τού ζητήθηκε να παραδώσει τούς θησαυρούς της Εκκλησίας.
Ο Λαυρέντιος, έχοντας υπόψη ότι η Εκκλησία είναι ταμειούχος της χάρης του Αγίου Πνεύματος που σώζει τον άνθρωπο και δεν συγκρίνεται με κανένα υλικό θησαυρό, παρουσίασε τους φτωχούς, τα ορφανά και όσους είχαν ανάγκη από τη συνδρομή της Εκκλησίας και τους είπε ότι αυτοί ήσαν οι θησαυροί της, οι οποίοι, σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού, «ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενό τους». Για αυτό το τόλμημα και τη στάση, οι ειδωλολάτρες τον βασάνισαν έως θανάτου. Εκείνος ομολογούσε, ότι «ουδείς με χωρίσει της αγάπης του Χριστού».
Με το μαρτύριό του ο Λαυρέντιος έγινε «αθλητών στερέωμα». Το ιερό του λείψανο παρέλαβε ο Άγιος Ιππόλυτος. Μόλις όμως μαθεύτηκε αυτή του η πράξη, ο ηγεμόνας διέταξε το βασανισμό και του Ιππολύτου. Έτσι, μαρτύρησε για την αγάπη του Σωτήρα Χριστού και ο Ιππόλυτος. Μέσα από το βίο και το μαρτύριο των Αγίων επιβεβαιώνεται ο λόγος του Απ. Παύλου, ότι οι χριστιανοί είναι «Θεού συνεργοί», «Θεού γεώργιον», «Θεού οικοδομή». Ταυτόχρονα, όσοι ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά πράγματα έχουν παράδειγμα και υπόδειγμα τους Αγίους.
Οι πιστοί είναι «φως» και «αλάτι». Καλούνται να εκπέμπουν με τη ζωή τους Θαβώριο φως και με την αγωνιστικότητά τους να είναι το αλάτι εναντίον της σήψης και της συσκότισης της κοινωνίας.
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
