Ἄν θέλουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνομία, ἄν ἐπιθυμοῦμε νά περισώσουμε τήν οἰκογένεια, ἄν πράγματι λαχταρᾶμε νά δώσουμε στή νεότητα ὑγιεῖς ἀξίες, ἄν ὄντως ζητᾶμε νά δραπετεύσουμε ἀπό τή φυλακή τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἄν ἐπιδιώκουμε ν’ ἀποτινάξουμε τόν φόβο καί τήν ἀγωνία ἀπό τή ζωή μας, ἄν ἐπιθυμοῦμε να βιώσουμε τη χαρά και την ἐπιτυχία, τότε χωρίς κανέναν ἀπολύτως δισταγμό, ἄν δέν εἴμαστε φίλοι Του, νά γίνουμε και, ἄν εἴμαστε δικοί Του, νά μείνουμε σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στήν ἐφαρμογή τοῦ θείου Νόμου. Ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ μοναδική λυτρωτική ἐλπίδα αναφέρει μεταξύ άλλων στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του ο Μητροπολίτης Σπάρτης
Ακολουθεί ολόκληρο μήνυμα:
Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας
«Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»
Εὐλαβέστατοι κληρικοί καί Χριστιανοί μου Ἀγαπητοί,
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔγινε σαράντα ἡμερῶν, ἡ Θεοτόκος τόν πῆγε, ὅπως προέβλεπε ὁ νόμος, στόν Ναό. Ἐκεῖ ὁ δίκαιος Συμεών, ἀφοῦ τόν πῆρε στά γερασμένα καί σκελετωμένα ἀπό τήν ἄσκηση χέρια του, μπροστά στήν κατάπληκτη Θεοτόκο διατύπωσε τή συγκλονιστική του προφητεία: «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Αὐτός δηλαδή ὁ Χριστός, ὁ σαρκωμένος Θεός, τό θεῖο βρέφος πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά του, εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο. «Σημεῖο ἀντιλεγόμενο» σημαίνει τό πρόσωπο πού προκαλεῖ τίς πιό ἀντικρουόμενες μεταξύ τους ἀπόψεις.
Ἡ ἱστορία τόν ἐπαλήθευσε. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ρηξικέλευθης καί σωτήριας δράσης τοῦ Κυρίου μας οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές μᾶς παραδίδουν ρεαλιστικά τή διχογνωμία πού ἐκδηλωνόταν: «Καί πολλή ὑπόκωφη ἀντιγνωμία ὑπῆρχε γι’ αὐτόν στά πλήθη. Μερικοί ἔλεγαν:΄΄Ἀγαθός εἶναι΄΄. Ἐνῶ ἄλλοι ἔλεγαν: «Ὄχι, ἀλλά πλανᾶ τόν ὄχλο» (Ἰωάν. 7,12). Ἄλλοι πάλι αναρωτιοῦνταν: «Δέν εἶναι αὐτός ὁ ξυλουργός, ὁ γιός τῆς Μαρίας καί ὁ ἀδελφός τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Σίμωνα;» (Μάρκ. 6,3).
Κατά τούς ἑπόμενους αἰῶνες τά προφητικά λόγια τοῦ γέροντος Συμεών συνέχεια εὑρίσκουν τήν τραγική ἐπιβεβαίωση καί μάλιστα στίς κρίσιμες καί ἀποκαλυπτικές μέρες μας. Σέ κάθε ἐποχή, χωρίς καμιά ἐξαίρεση, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού μέ πάθος τόν ἀγαποῦν καί θυσιάζονται γι’ αὐτήν τήν ἀγάπη, δημιουργώντας τό νέφος τῶν μαρτύρων καί τῶν μεγαλομαρτύρων καί παράλληλα ἐκεῖνοι πού θανάσιμα Τόν μισοῦν καί ξεσποῦν μέ ποικίλους διωγμούς σέ βάρος τῶν πιστῶν ὀπαδῶν Του.Ἄλλοι τόν πιστεύουν καί ἀνασταίνονται ἀπό την ψυχική νέκρωση πού τούς ἔχει προκαλέσει ἡἁμαρτία καί ἄλλοι τόν ἀπορρίπτουν καί πέφτουν ἔτσι πιό χαμηλά καί πιό βαθειά στά κάτεργα τῶν παθῶν, τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀπελπισίας τους καί τελικά καταστρέφονται.
Ἄλλοι βλέπουν στό πρόσωπό Του τόν ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης καί χαίρονται καί ἄλλοι κλείνουν τά μάτια τους καί ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξή Του και γι’ αὐτό δυστυχοῦν.Ἄλλοι τόν ἀποδέχονται σάν ἕναν ἀσύγκριτο καθοδηγητή, πιστά ἀκολουθοῦν τά ἴχνη Του καί καταξιώνονται καί ἄλλοι ἀπορρίπτουν τήν προσφορά Του καί ζημιώνονται.Ἄλλοι διαπιστώνουν μέ τό ἄγγιγμά τους ὅτι βγαίνει δύναμη ἀπό πάνω Του πού θεραπεύει τίς πληγές καί τά τραύματά τους σωματικά καί ψυχικά καί ἄλλοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον Του, χαρακτηρίζοντάς Τον ὡς πλάνο. Ἄλλοι ἀγκαλιάζουν ἀμέσως τό χαρμόσυνο εὐαγγελικό μήνυμά Του καί τό μετουσιώνουν σέ ὁδοδείκτη τῆς ζωῆς τους καί ἄλλοι μένουν αἰχμάλωτοι στά πάθη τους καί στίς ἐγωιστικές ἀντιλήψεις τους, ἀποστερώντας τή ζωή τους ἀπό τό ζωογόνο πνεῦμα καί τό φῶς, ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν ἀνθρωπιά.
Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, πού εὑρισκόμαστε αὐτήν τήν στιγμή στούς καταστόλιστους ναούς πιστεύουμε ἀσφαλῶς χωρίς διακυμάνσεις καί λογισμούς ἀμφιβόλους, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός μας. Βέβαια, κάποτε ζοῦμε χωρίς συνέπεια, χωρίς ἀγῶνα, χωρίς ἅγιες ἐπιδιώξεις καί χωρίς τή νοσταλγία τοῦ οὐρανοῦ καί αὐτό εἶναι τό κρῖμα μας.
Γιά νά διορθώσουμε ὅλα αὐτά καί γιά νά ὠφεληθοῦμε, πρέπει ἀπό τή μεγάλη γιορτή τῶν Χριστουγέννων νά ἀντλήσουμε δυό σημαντικά μηνύματα. Τό ἕνα ἔχει σχέση μέ τήν παρουσία Του, πού δημιουργεῖ παράδεισο ἐδῶ στή γῆ καί μέσα στίς καρδιές ἐκείνων πού τόν πιστεύουν καί μέ πάθος τόν ἀγαποῦν. Τό δεύτερο ἀφορᾶ τήν ἀπουσία Του, ἡ ὁποία ἐπιφέρει κρίση καί διάλυση τῆς κοινωνίας καί τῆς οἰκογένειας καί ἐξουθένωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.Ἄν θέλουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνομία, ἄν ἐπιθυμοῦμε νά περισώσουμε τήν οἰκογένεια, ἄν πράγματι λαχταρᾶμε νά δώσουμε στή νεότητα ὑγιεῖς ἀξίες, ἄν ὄντως ζητᾶμε νά δραπετεύσουμε ἀπό τή φυλακή τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἄν ἐπιδιώκουμε ν’ ἀποτινάξουμε τόν φόβο καί τήν ἀγωνία ἀπό τή ζωή μας, ἄν ἐπιθυμοῦμε να βιώσουμε τη χαρά και την ἐπιτυχία, τότε χωρίς κανέναν ἀπολύτως δισταγμό, ἄν δέν εἴμαστε φίλοι Του, νά γίνουμε και, ἄν εἴμαστε δικοί Του, νά μείνουμε σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στήν ἐφαρμογή τοῦ θείου Νόμου. Ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ μοναδική λυτρωτική ἐλπίδα.
Ἄς προσευχόμαστε σέ Αὐτόν θερμά καί γιά τούς ἀσθενεῖς συνανθρώπους μας ἀπό τή λοιμική νόσο τοῦ κορωνοϊοῦ, γιά τό νοσοκομειακό προσωπικό, πού ἀγωνίζεται νά σώσει ἀνθρώπινες ζωές, καί γιά τούς ὑπεύθυνους ἄρχοντες, πού πρέπει νά λάβουν τίς ὀρθές ἀποφάσεις.
Εὐχέτης πρός τόν Γεννηθέντα Κύριο μας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
