Πανικός παντού σε όλα τα μέτωπα. Μια κοινωνία πανικοβλημένη και σε βαθιά σύγχυση. Πριν ήταν ο φόβος της οικονομίας και των νοικοκυριών, μετα των αθέων κυβερνήσεων, έπειτα των μεταναστών, της Τουρκίας που θα μας αφανίσει, του ιού που θα κολλήσουμε και θα πεθάνουμε.
Τώρα μάλιστα και των εκκλησιών που θα πρέπει να κλείσουν, διότι είναι εστίες μικροβίων και μολύνσεων. Ακόμη και η Θεία κοινωνία μέσα στους τρελούς φόβους μας. Να μην κοινωνάμε λέει για να μην κολλήσουμε τον ιό.
Μα εάν πιστεύουμε ότι στην Θεία κοινωνία αυτό που μεταλαμβάνουμε είναι απλά ένα κρασί κι’ ένα ψωμί, δεν χρειάζεται να κοινωνούμε. Μην μπαίνουμε καν στην διαδικασία. Δεν μας προσφέρει κάτι.
Γιατί σε αυτό το ψωμί και το κρασί που εσύ φοβάσαι μην σε σκοτώσει υπάρχει μυστικώ τω τρόπω κρυμμένος Εκείνος που έχει πεθάνει για να ζήσεις εσύ. Εάν δεν Τον βλέπεις και δεν Τον νιώθεις μέσα στην γεύση και την γλύκα της Θεία κοινωνίας, λυπάμαι μα δεν χρειάζεται να κοινωνάς.
Και να σου πω και κάτι; Εάν είναι να πεθάνω από το φόβο, το πανικό και όλα αυτά τα παιγνίδια των εξουσιών που τρομοκρατούν την ανθρωπότητα για να την ελέγχουν, προτιμώ να πεθάνω για τον Χριστό. Άλλωστε Εκείνος πέθανε για να έχουμε εμείς ζωή, και όχι για να υποταχθούμε στους κατασκευασμένους φόβους των λογής λογής εξουσιών.
Σαφέστατα και δεν πιστεύω σε μια ρομαντική ιδεαλιστική πραγματικότητα της ζωής. Η ζωή έχει κινδύνους και απειλές, φυσικές, επίκτητες και κατασκευασμένες. Ωστόσο η λύση δεν είναι ο πανικός, ο φόβος και η αναστολή της ζωής.
Αυτό που θέλει ο Χριστός είναι να ζούμε ως Αναστημένοι. Δηλαδή ως άνθρωποι με ελπίδα, χαρά και φως στις ψυχές μας. Με δύναμη να αλλάζουμε τον κόσμο και το μέλλον. Να ζούμε προτού πεθάνουμε ώστε να μην πεθάνουμε όταν πεθάνουμε.
Οι εξουσίες νικιούνται όταν απέναντι στις απειλές τους εμείς επιμένουμε να προασπίζουμε την ζωή, να αντιστεκόμαστε στη ψυχική λοίμωξη του πανικού.
