Του Μάνου Χατζηγιάννη
Πριν από ακριβώς ένα χρόνο μετά το πέρας της τότε συνεδρίασης της Ιεραρχίας είχαμε θέσει το ερώτημα “Παραμονή ή θριαμβευτική έξοδος για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο;”.
Με αφορμή όσα είχαν εξελιχθεί εκείνες τις μέρες με την άρνησή του να υποστηρίξει τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αλλά και την συμπλήρωση δέκα χρόνων στον αρχιεπισκοπικό θρόνο και τις τιμές και το βραβείο που του απονεμήθηκαν ομοιάζοντας σαν τιμή σε απόστρατο είτε σαν “παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του”, που λέει και ο θυμόσοφος λαός, είχε τεθεί το ζήτημα της παραμονής του στον αρχιεπισκοπικό θώκο ή της προετοιμασίας της αποχώρησής του.
Σήμερα ένα χρόνο μετά η ανάγκη να ξεκαθαρίσει αυτή η κατάσταση είναι ακόμη μεγαλύτερη. Μέσα σε ένα χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια του πιστού λαού κυρίως λόγω της μυστικής συμφωνίας με τον πρωθυπουργό για τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα οι σχέσεις με το Φανάρι έχουν πάρει για τα καλά την... κάτω βόλτα θυμίζοντας εποχές Χριστόδουλου.
Από πέρυσι σαν σήμερα έμπειροι εκκλησιαστικοί συντάκτες ξεκίνησαν την διαδοχολογία, άραγε ως πραγματικό ρεπορτάζ ή για να “κάψουν” τα ονόματα που ακούστηκαν;
Η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του κ. Ιερώνυμου ήταν και είναι δεδομένη και δεν ήταν το περσινό συλλαλητήριο η αιτία. Απλά ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή. Σε επίπεδο Ιεραρχίας μέσα σε αυτόν τον χρόνο φτάσαμε στο σημείο Δεσπότες να αποχωρούν χολωμένοι από τις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας καυτηριάζοντας στην στάση του.
Οι στενές του σχέσεις με την κυβέρνηση έχουν προκαλέσει αντιδράσεις και μοιάζει να έχει χάσει για τα καλά την έξωθεν καλή μαρτυρία. Επίσης το γεγονός πως δεν τοποθετήθηκε επισήμως ούτε με μια απλή δήλωση για το θέμα του τρομοκρατικού χτυπήματος στον ναό που μέχρι πρότινος αποτελούσε τον μητροπολιτικό της Αθήνας έδωσε λαβή στους επικριτές του να τον ψεγουν περισσότερο.
Την ίδια στιγμή μέσα σε αυτόν τον χρόνο οι “διάδοχοι” έχουν σηκώσει τους τόνους ο καθένας από το δικό του μετερίζι διεκδικώντας ο καθένας ξεχωριστά το δικό του κομμάτι στην πίτα της επόμενης μέρας.
Συνάμα ένα ακόμη σοβαρό θέμα που ρίχνει βαριά σκιά σε ολόκληρη την Ορθοδοξία καλείται να αντιμετωπίσει ο Αρχιεπίσκοπος. Το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα έτσι όπως το διαμόρφωσαν Φανάρι και Κίεβο κάθε άλλο παρά απλό είναι για έναν κατά τα φαινόμενα “κουρασμένο” Αρχιεπίσκοπο να το διαχειριστεί.
Επομένως ένα χρόνο μετά , λοιπόν, θέτουμε το ίδιο ερώτημα: Τι θα πράξει ο Αρχιεπίσκοπος; Θα επιδιώξει παραμονή διατηρώντας και το κλίμα της συμπόρευσης με την κυβέρνηση μεγενθύνοντας όμως παράλληλα τις αντιδράσεις εντός Ιεραρχίας ή μήπως θα τον δούμε να ανεβάζει τους τόνους επιδιώκοντας μια τρόπον τινά θριαμβευτική έξοδο;
Θα συνεχίσει άραγε σε αυτό το μοτίβο σχετικά με τις κατά συρροήν προκλήσεις των κυβερνώντων οι οποίοι κάθε φορά που θέλουν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού και να στρέψουν την προσοχή του από τα σοβαρά ζητήματα οικονομικής φύσεως, στήνουν μια κόντρα με την Εκκλησία;
Σύντομα θα φανεί τι μέλλει γενέσθαι αφού την επόμενη εβδομάδα με αφορμή και την έλευση στην Αθήνα της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου θα ξεκαθαρίσει εν πολλοίς και το θέμα του νομοθετήματος που έχει έτοιμο η κυβέρνηση σχετικά με τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας.
