Οι Τούρκοι πουλάνε «τσαμπουκά» στο Αιγαίο θέλοντας να αλλάξουν το status quo και να βάλουν στο χέρι τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ. Αυτό το κάνουν μεθοδικά και βάσει σχεδίου δεκαετίες τώρα. Το πρόβλημα είναι η στάση της Ελλάδας. Δύο φορές τουλάχιστον θα μπορούσε να τους έχει κόψει το βήχα μία και καλή, αλλά δεν το έκανε δίδοντας τους το δικαίωμα σήμερα να απειλούν.
Η τελευταία ήταν στην κρίση των Ιμίων το 1996 και η αμέσως προηγούμενη το 1987. Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν πλεονέκτημα στο πεδίο της κρίσης, ίσως και να ήταν πιο ισχυρές από τις τουρκικές, αλλά οι κυβερνήσεις αποφάσισαν υποχώρηση δίδονταν το δικαίωμα στην Άγκυρα να αμφισβητεί σιγά σιγά ολοένα και περισσότερα από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να θεωρεί πώς η Συνθήκη της Λωζάνης πρέπει πλέον να αναθεωρηθεί.
Και δεν το λέμε εμείς. Το παραδέχονται οι ίδιοι οι Τούρκοι. Μόλις χθες ο βουλευτής του AKP έγραψε στο twitter πώς στην κρίση των Ιμίων του 1996 η τότε πρωθυπουργός Τσιλέρ είχε δώσει εντολή στον αρχηγό του Ναυτικού να βυθίσει τα πλοία του ελληνικού Στόλου στην περιοχή, αλλά αυτός... δείλιασε.
Είναι μία παραδοχή από τουρκικής πλευράς πώς αν επιχειρούνταν κάτι τέτοιο στην κρίση των Ιμίων τότε τα πλοία του τουρκικού στόλου θα ήταν στο βυθό του Αιγαίο ή τουλάχιστον τα περισσότερα που θα βυθίζονταν θα είχαν την ημισέληνο. Η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα τη μοιραία νύχτα αλλά ο Κώστας Σημίτης αποφάσισε με τον Πάγκαλο να υποστείλει τη σημαία από τα Ίμια και να αποχωρήσει από την περιοχή «γκριζάροντας» την.
Όλα τα τουρκικά πλοία είχαν στοχοποιηθεί και οι Έλληνες κυβερνήτες περίμεναν μόνο την εντολή για να τα βυθίσουν. Υπήρχαν μάλιστα πλοία του Στόλου που δεν είχαν γίνει αντιληπτά από τους Τούρκους και αυτά θα άρχιζαν το πυρ. Η δε ναυαρχίδα του τουρκικού Στόλου φρεγάτα «Γιαβούζ», είχε κοντά της συνεχώς τα δύο παράκτια σκάφη, τα «Παναγοπουλάκια» που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να της καταφέρουν μεγάλο πλήγμα με τα ΠΑΟ που διέθεταν.
Πέραν αυτών στην περιοχή των Ιμίων το Πολεμικό Ναυτικό έχει αναπτύξει δύο μεγάλες μονάδες, τρία ταχέα περιπολικά κατευθυνόμενων βλημάτων (πυραυλάκατοι) και δύο κανονιοφόρους. Η φρεγάτα «ΝΑΒΑΡΙΝΟ» F-461 βρισκόταν βορείως των Ιμίων. Το αντιτορπιλικό «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ» D-221 βρισκόταν νότια των νησίδων.
Οι τρεις πυραυλάκατοι είχαν από νωρίς λάβει θέσεις βολής, αγκιστρωμένες ως εξής: Ο «ΣΤΑΡΑΚΗΣ» P-29 στην Κάλυμνο, ο «ΜΥΚΟΝΙΟΣ» P-22 βόρεια της Κω, στη νησίδα Ψέριμο και ο «ΞΕΝΟΣ» P-27 στη νησίδα Καλόλιμνο, πολύ κοντά στο επίκεντρο της κρίσης. Σε συνεχή κίνηση γύρω από τις νησίδες βρίσκονταν οι κανονιοφόροι «ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ» P-57 και «ΠΥΡΠΟΛΗΤΗΣ» P-61.
Οι τρεις πυραυλάκατοι έφεραν 16 συνολικά κατευθυνόμενα βλήματα επιφανείας-επιφανείας. Αναλυτικά, η πυραυλάκατος «ΜΥΚΟΝΙΟΣ» τύπου Combattante III («Λάσκος»), έφερε 4 βλήματα ΜΜ38 Exocet, ενώ οι άλλες δύο πυραυλάκατοι τύπου Combattante IIIΒ («Καβαλούδης») έφεραν 6 βλήματα Penguin.
Το αντιτορπιλικό «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ» D-221 τύπου Charles F. Adams έφερε 8 κατευθυνόμενα βλήματα Harpoon και 32 αντιαεροπορικά βλήματα Standard SM-1MR, η δε φρεγάτα «ΝΑΒΑΡΙΝΟ» F-461 τύπου Standard έφερε ι και αυτή 8 RGM-84 Harpoon.
Από τουρκικής πλευράς στην περιοχή βρίσκονταν η φρεγάτα «YAVUZ» F-240 τύπου ΜΕΚΟ-200 Track 1 και δύο φρεγάτες τύπου Knox, η «TRAKYA» F-254 και η «EGE» F-256. Είχαν αναπτυχθεί επίσης δύο πυραυλάκατοι τύπου Dogan, οι «GOURBET» P-346 και «FIRTINA» P-347, με μάλλον 4 βλήματα Harpoon η καθεμιά. Κάθε φρεγάτα Knox έφερε 8 βλήματα Harpoon και τον ίδιο αριθμό έφερε και η «YAVUZ».
H σύγκριση του αριθμού των βλημάτων είχε ως εξής: Ελλάδα 64 βλήματα και Τουρκία 32 ή 28 βλήματα.
Η ελληνική πλευρά έχει βάσιμα εκτιμήσει ότι μία τουλάχιστον πυραυλάκατος παραμένει ανεντόπιστη από το τουρκικό Ναυτικό και συνεπώς αυτή θα μπορούσε να αρχίσει πρώτη αιφνιδιαστικά τις πυραυλικές επιθέσεις. Την έναρξη των πυρών της πρώτης πυραυλακάτου θα ακολουθήσουν μαζικά και τα υπόλοιπα τέσσερα σκάφη.
Όπως είπαμε και στην αρχή η κυβέρνηση του Σημίτη υποχώρησε και άφησε στους Τούρκους να αμφισβητούν ολοένα και περισσότερα τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο.
Και η κρίση των Ιμίων δεν ήταν η μόνη φορά που η ελληνική πλευρά είχε το πλεονέκτημα. Και στην κρίση του 1987, σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA που αποδεσμεύτηκαν πρόσφατα είχε «το πάνω χέρι». Ο Ανδρέας Παπανδρέου ωστόσο αποφάσισε κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε ο Σημίτης το 1996.
Οι Τούρκοι είχαν βγάλει τον Μάρτιο του 1987 το «Σισμίκ» στο Αιγαίο προκειμένου να κάνει έρευνες για πετρέλαιο και την ίδια στιγμή ο τουρκικός Τύπος παρουσίαζε χάρτες με την πορεία του σκάφους: Σαμοθράκη, Ίμβρος, Λήμνος.
Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε τις Ένοπλες Δυνάμεις σε συναγερμό και έβγαλε το Στόλο στο Αιγαίο έτοιμο για πόλεμο. Με την παρέμβαση των… μεγάλων δυνάμεων η κρίση αποκλιμακώθηκε. Δέκα μήνες αργότερα στις 30 και 31 Ιανουαρίου του 1988, Παπανδρέου και Oζάλ συναντήθηκαν στο Nταβός και συμφώνησαν τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο να είναι διεθνής υπόθεση και να σταματήσουν οι έρευνες.
Ήταν μία εθνική ήττα, την οποία αναγνώρισε από το βήμα της Βουλής αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου με το περίφημο «mea culpa». Τα έγγραφα της CIA όμως αναφέρουν ότι η Ελλάδα μπορεί να υπερασπιστεί τα έξι σημαντικότερα νησιά της από μια πιθανή τουρκική ενέργεια που θα έχει στόχο την κατάληψη ενός απ΄ αυτά και χαρακτηρίζει σοβαρή την πιθανότητα η Τουρκία να στοχεύσει στην κατάληψη ενός μικρότερου νησιού κατονομάζοντας το Καστελόριζο.
Στο ίδια έγγραφα ωστόσο αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε το πλεονέκτημα σε αέρα και θάλασσα έναντι της Τουρκίας που είχε το πλεονέκτημα στην Κύπρο, καθώς «η Ελλάδα δεν μπορεί να υποστηρίξει την Κύπρο στρατιωτικά αν εμπλακεί σε πόλεμο σε Αιγαίο ή Θράκη».
