Η σχέση εκπαιδευτικών και εκπαιδευόμενων στις μέρες μας δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, άθελά τους ίσως, έχουν μπει στο «τρυπάκι» της προπαγάνδας μιας νέας εποχής. Δεν είναι αυτό που λέμε διδάσκαλοι όπως στην Αρχαία Ελλάδα, όπου ο δάσκαλος εκπαίδευε τον μαθητή έχοντας στο μυαλό του πως η γνώση δεν τελειώνει ποτέ και άρα τίποτα δεν πρέπει να διδάσκεται δογματικά, αλλά μέσω της συμμετοχής του μαθητή στην αναζήτηση της αλήθειας. Με λίγα λόγια οι μαθητές μάθαιναν να είναι δημιουργικοί, αυτάρκεις και πιστοί στα διαχρονικά ιδανικά των Ελλήνων, προκειμένου με θάρρος να αντιμετωπίζουν την όποια κακοτοπιά.
Σήμερα δάσκαλοι και καθηγητές έχουν υπαλληλοποιηθεί και μεταφέρουν στους νέους τις παγκοσμιοποιητικές θεωρίες, οι οποίοι δηλητηριάζονται με διεθνικιστικές «ευαισθησίες». Όλοι μαθαίνουν να είναι πειθήνια πρόβατα του συστήματος, ώστε όταν μεγαλώσουν να γίνουν δούλοι-υπάλληλοι του κράτους ή μιας μεγάλης εταιρείας και εν τέλει της παγκόσμιας κυβέρνησης σε έναν πλανήτη σοβιετικής απόχρωσης με όλα τα αγαθά συγκεντρωμένα σε πολυεθνικές. Δίνεται επομένως συγκεκριμένη παιδεία, βασισμένη σε «θεωριτικούρες» χωρίς παραινέσεις για δημιουργικότητα και έρευνα.
Δίνεται εκπαίδευση χωρίς παιδεία. Εκπαίδευση για κάτι συγκεκριμένο που όλοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν. Όποιος δεν ακολουθεί τον «ρυθμό» και αποφασίσει να διαφοροποιηθεί, θα «αποκλείεται» από την κοινωνία.
Ιστορία, γλώσσα και πίστη καταπολεμούνται, φυσικά στο όνομα ενός δήθεν προοδευτισμού, ο οποίος δίνει ταμπέλα «εθνικιστή» ακόμα και στον αγνό πατριώτη. Στην καλύτερη περίπτωση ονομάζεται «ρομαντικός» ή «αιθεροβάμων». Οι μεγάλο-καθηγητές σε σχολεία και πανεπιστήμια «κατακεραυνώνουν» μαθητές και φοιτητές που «τολμούν» να ψάξουν εκτός κατεστημένης γνώσης για να βρουν πηγές που παραπέμπουν σε διαφορετικές απόψεις από αυτές των... «έγκυρων» συγγραφέων και επιστημόνων της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.
Εν τέλει μέσω της παιδείας, το σύστημα σχεδιάζει να δημιουργήσει μια κοινωνία δούλων που θα μάχονται υποτίθεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία καταπατώνται καθημερινά από τους κοσμοεξουσιαστές, και στην πραγματικότητα θα μετατραπούν σε άβουλα όντα που θα άγονται και θα φέρονται αναπαράγοντας την «αλήθεια» της παγκοσμιοποίησης.
Η «δηλητηριώδης» παιδαγωγική βασίζεται στην παράδοση των παιδιών στο Δημόσιο, το οποίο απλά υπακούει στο διεθνές σύστημα, το οποίο προσπαθεί να καταστείλει κάθε ζωτικότητα, δημιουργικότητα και φαντασία του παιδιού, διατηρώντας την αυταρχική, υποσυνείδητη ύπαρξη του πανίσχυρου αφεντικού, στο οποίο δεν λέμε ποτέ όχι.
Τους ενδιαφέρουν περισσότερο οι νέοι. Το μέλλον! Ελέγχοντάς τους νέους στο παρόν, εξασφαλίζουν το μέλλον. Η εξουσία θα επιβάλλεται πλήρως και όλοι θα παραμένουν υπάκουοι σαν καλοί δούλοι.
Όμως όπως λέει και το τραγούδι: «We don't need no thought control»!
prisonplanet.gr
