Είναι αρκετά γνωστό ότι οι πόλεμοι μπορούν να οδηγήσουν στο μίσος μεταξύ των λαών, ειδικά όταν υποδαυλίζονται από φανατικά στοιχεία που μετέχουν σε κυβερνήσεις, όπως οι αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και οι φανατικοί σιωνιστές. Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα αποτελεί το φυλετικό μίσος μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, παράδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι και οι δύο έλκουν την καταγωγή τους από τις ίδιες αρχαίες φυλές και κανείς από τους δύο δεν είναι ανήκει στην αραβική φυλή, παρόλες τις προσπάθειες να απεικονιστούν οι Παλαιστίνιοι ως Άραβες.
Έχουμε επίσης το αταβικιστικό, αν και ανορθολογικό μίσος για τους Εβραίους γενικά, πράγμα που ανάγεται τουλάχιστον στον καιρό των Σταυροφοριών, όταν, πριν αποχωρήσουν από τους Ιερούς Τόπους, οι Σταυροφόροι προέβαιναν σε αντιεβραϊκές θηριωδίες. Στη λογοτεχνία, έχουμε την αρνητική απεικόνιση του Σαίξπηρ για τον Εβραίο, ο οποίος απαιτεί ένα κομμάτι σάρκας ως εγγύηση και φυσικά το θεατρικό έργο του Μάρλοου ‘Ο Εβραίος της Μάλτας’. Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε τα πογκρόμ στη Ρωσία, την επίθεση του Χένρυ Φορντ εναντίον του διεθνούς Εβραίου και την αναφορά του Ουίνστον Τσόρτσιλ στους Εβραίους ως ‘παγκόσμια συνωμοσία με στόχο την ανατροπή του πολιτισμού και την ανασύσταση της κοινωνίας’.
Το μίσος εναντίον της Ρωσίας είναι μία μάλλον διαφορετική περίπτωση. Με εξαίρεση την αταβιστική απέχθεια των Πολωνών για τους Ρώσους, είναι η Βρετανία, και μετά η Αμερική, που στην πραγματικότητα δρομολόγησαν τη μακρά πορεία μίσους εναντίον της Ρωσίας: το 1791, ο πολεμοχαρής Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος, αποκήρυξε τη Ρωσία για την υποτιθέμενη φιλοδοξία της να διαμελίσει την Τουρκία: η Μεγάλη Αικατερίνη επιθυμούσε να κάνει τον εγγονό της αυτοκράτορα μιας νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή, η Βρετανία έφτανε στην αυτοκρατορική της ακμή και επομένως συμπεριφερόταν ‘γεωστρατηγικά’. Έτσι, μέχρι το τέλος του αιώνα, αλλά ιδιαίτερα μετά το Συνέδριο της Βιέννης, η Ρωσία μετατρεπόταν γρήγορα στον κύριο μπαμπούλα της Βρετανίας (παρόλο το Τετριμμένο μοτίβο της “υπέροχης απομόνωσης”). Το ‘Μεγάλο Παιχνίδι’ γύρω από το Αφγανιστάν αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα. Όποια άδηλη αντιπαλότητα και αν υπήρχε με τη Γαλλία, όπως συμβαίνει και σήμερα, ήταν η δυνητική ρωσική επιρροή στη Μεσόγειο και η αυξανόμενη πρωσική -και αργότερα γερμανική- ισχύς που ανάγκασε τη Βρετανία να προσεγγίσει τη Γαλλία. Μπορεί κανείς ήδη να δει εδώ τα πρώτα σπέρματα της εμμονής του Μάκιντερ με μια πιθανή ρωσική-γερμανική συμμαχία, για την οποία θεωρούσε ότι θα απειλούσε τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Η ακόλουθη βρετανική υποστήριξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μπορεί να αναχθεί σε αυτήν την περίοδο. Έχουμε, βέβαια, και την περίπτωση του Ψυχρού Πολέμου.
Εν τούτοις σήμερα, και ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν πρόκειται πια για μια απλή περίπτωση μίσους έναντι της Ρωσίας, αλλά των ίδιων των ανθρώπων της. Ας αναλογιστούμε το ζήτημα σε περισσότερο βάθος: στον απόηχο του Μεγάλου Πολέμου, ‘κάθε εργάτης και αγρότης ήθελε εκδίκηση από τον εχθρό, αποζημίωση για τα δεινά που υπέφερε και ποτέ ξανά πόλεμο’, όπως έγραψε ο ιστορικός Γκόλο Μαν. ‘Αλλά αυτές οι επιθυμίες ήταν ασύμβατες: η μία ακύρωνε την άλλη’. Ο κύριος λόγος πίσω από το μίσος ήταν η μαύρη προπαγάνδα που εξέπεμπαν οι κυβερνήσεις στη διάρκεια του πολέμου, που προξενούσε μίσος μεταξύ των λαών. Η ‘κατασκευή της συναίνεσης’ (δημόσιες σχέσεις) του Μπέρναϊς και η Επιτροπή Κριλ έρχονται στο νου. Όταν η Αμερική μπήκε στον πόλεμο, η γερμανική κουλτούρα στη χώρα λίγο πολύ εξαλείφθηκε. Υστερικά πλήθη έφτασαν στο σημείο να πετροβολούν τα Ντάχσουντ, επειδή είχαν γερμανικό όνομα. Οι Γερμανοί στρατιώτες απεικονίζονταν ως δολοφόνοι μωρών, παρόλο που αυτό ήταν παντελώς αναληθές. Δε χρειάζεται να αναφέρει κανείς ότι τα κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα υπό κυβερνητικό έλεγχο κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης συνέπραξαν με τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων. Το μίσος συνεχίστηκε μετά τον πόλεμο, συμβάλλοντας στη δημιουργία του επόμενου πολέμου.
Όπως έγραψε ο Γκουιτσιαρντίνι, το παρελθόν ρίχνει φως στο μέλλον και τα πράγματα ήταν πάντα τα ίδια, επιστρέφοντας με νέες ονομασίες και χρώματα. Αυτό συμβαίνει τώρα και με το μίσος εναντίον της Ρωσίας. Η διαφορά είναι ότι η εκμετάλλευση της θρησκείας παίζει και τώρα τον αταβιστικό, αν και παρασκηνιακό και ύπουλο αντι-Ορθόδοξο ρόλο της, ως υποσυνείδητη βάση για την υστερική κουλτούρα της ακύρωσης γύρω από οτιδήποτε ρωσικό. Παρόλο που μάλλον δεν υπάρχει σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ορθοδοξίας καθεαυτής, αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων. Ας αναλογιστούμε το μεγάλο σχίσμα του 1054, ακολουθούμενο από το βανδαλισμό της Ορθόδοξης Κωνσταντινούπολης από τους αποκαλούμενους (ρωμαιοκαθολικούς) ‘Σταυροφόρους’ το 1204. Φτάνοντας γρήγορα στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όταν το Βατικανό ήταν ο πρώτος παράγοντας που αναγνώρισε την κυρίως ρωμαιοκαθολική Κροατία, ακολουθούμενο αμέσως από τον παλιό αυτόν εχθρό της Σερβίας, τη Γερμανία (οι Κροάτες είχαν ήδη σφαγιάσει και εκδιώξει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Ορθόδοξων Σέρβων στον παγκόσμιο πόλεμο). Ακολούθησε ο παράνομος βομβαρδισμός του Βελιγραδίου το 1999. Παρόλο που η Δύση δεν θα τολμούσε ποτέ να το αναγνωρίσει, ο τελευταίος ισούτο με επίθεση εναντίον της Ορθοδοξίας, καθώς και του με ανεξάρτητο προσανατολισμό, φιλορώσου Μιλόσεβιτς.
Σήμερα οι φανατικοί έχουν στραφεί εναντίον της ίδιας της Ρωσίας, της ισχυρότερης και μεγαλύτερης Ορθόδοξης χώρας στον κόσμο. Ας εξετάσουμε μερικά παραδείγματα, έχοντας υπόψη ότι οι υπό ΛΟΑΤΚΙ-επιρροή δυτικές κυβερνήσεις φοβούνται τη χριστιανική ηθική της Ρωσίας, ακόμα και αν οι αποχαυνωμένες και υποκείμενες σε προπαγάνδα μάζες αγνοούν το πώς οδηγούνται στο μίσος εναντίον της Ρωσίας, της κουλτούρας της και, επομένως και των ίδιων των Ρώσων πολιτών.
Η Ορθόδοξη Ρωσία είναι ξακουστή για τη νομοθεσία της που προστατεύει τους ανηλίκους από την βίαιη επιβολή της ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρας. Το μίσος εναντίον της Ρωσίας καταδεικνύει το πώς η θρησκεία αποτελεί τμήμα του κεκαλυμμένου υποβάθρου στην προσπάθεια της Δύσης να ομογενοποιήσει όλο τον κόσμο με έναν ανοικτό σε όλους, ΛΟΑΤΚΙ, ‘φιλελεύθερο’ τρόπο ζωής. Η ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρα δεν τα πάει καλά με την παραδοσιακή ηθική. Παρόλο που δε φαίνεται να υπάρχει σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ορθοδοξίας καθεαυτής, αυτό συμβαίνει εκ των πραγμάτων. Ας παραθέσουμε τώρα κάποια παραδείγματα αντιρωσικού μένους.
Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία για να προστατέψει τους όμαιμους, ομόδοξους και ομόγλωσσους αδελφούς (και αδελφές!) της, κάποια κράτη της ΕΕ απαγόρευσαν την έκθεση σε δημόσια θέα του γράμματος ‘Ζ’, καθώς αυτό αποτελούσε ρωσικό στρατιωτικό σύμβολο. Έτσι, ένας αυστριακός δημόσιος υπάλληλος έχασε τη δουλειά του όταν αστειευόμενος έβαλε το γράμμα στην τούρτα γενεθλίων του και ανήρτησε τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πιο πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε μία λίστα αντικειμένων τα οποία οι Ρώσοι τουρίστες δεν έχουν δικαίωμα να φέρουν κατά την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η απόφαση να κατάσχονται προσωπικά αντικείμενα Ρώσων πολιτών ήταν τόσο παράλογη που ανακλήθηκε αμέσως, πράγμα που όμως δεν βελτίωσε την κατάσταση. Διάφοροι ανάλογοι κανόνες ισχύουν ακόμα. Η Επιτροπή επιβεβαιώνει ότι στους υπηκόους της Ρωσίας απαγορεύεται να φέρουν μαζί τους μία πληθώρα προσωπικών αντικειμένων όταν ταξιδεύουν στην ΕΕ. Σουρεαλιστικά, σε αυτά περιλαμβάνονται τα ιδιωτικά οχήματά τους, τα έξυπνα τηλέφωνά τους, το σαπούνι και το χαρτί τουαλέτας.
Η ζημιά έχει ήδη γίνει. Πέρα από όσα αναφέρθηκαν, η Φόρμουλα Ένα έχει ήδη αποσυρθεί από τη Ρωσία, όπως έχουν κάνει και διάφορες διεθνείς αθλητικές οργανώσεις. Ακόμα χειρότερα, το μπαλέτο, η μουσική και οι τέχνες έχουν επηρεαστεί. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα ευρωπαϊκής, εν προκειμένω γερμανικής, μικροψυχίας και κακεντρέχειας είναι αυτό του τελεσίγραφου του δημάρχου του Μονάχου στη Φιλαρμονική Ορχήστρα της πόλης, σύμφωνα με το οποίο εάν ο κύριος μαέστρος της, Βαλερί Γκέργκιεφ, δεν καταδίκαζε τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα έχανε τη δουλειά του. Όπως και έγινε.
Η προσπάθεια να ακυρωθεί ένα από τα σπουδαιότερα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου και οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον των πολιτών της Ρωσίας μοιάζουν αυθαίρετες, παιδαριώδεις, παράλογες, μικρόψυχες και κακεντρεχείς και αποτελούν πειστήριο του σύγχρονου μισαλλόδοξου ΛΟΑΤΚΙ ολοκληρωτισμού που παριστάνει τον ‘φιλελεύθερο’. Πάλι καλά που η ρωσική κυβέρνηση και οι πολίτες της δεν αρέσκονται να δαιμονοποιούν τους Δυτικούς: απεναντίας, είναι μάλλον σαστισμένοι. Ας ελπίσουμε ότι η κοινή λογική θα αποκατασταθεί πριν να είναι πολύ αργά.
