Η πολυδιαφημισμένη ουκρανική αντεπίθεση αποδείχτηκε μια στρατιωτική και πολιτική καταστροφή, με ακόμα και το κατεστημένο BBC να αναρωτιέται με γογγυσμούς εάν αυτή μπορεί να αποβεί επιτυχής. Χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί ή σακατευτεί, τόνοι ουκρανικών και νατοϊκών συστημάτων έχουν καταστραφεί, ενώ η Ρωσία ενισχύει συνεχώς τις αμυντικές της γραμμές και καταλαμβάνει σημαντικά στρατηγικά σημεία. Όλα αυτά παρόλα τα δισεκατομμύρια σε όπλα και κονδύλια (πολλά εκ των οποίων για τη στήριξη ενός διεφθαρμένου και αποτυχημένου κράτους) εκ μέρους των φορολογουμένων της Δύσης, χωρίς τη συγκατάθεσή τους και παρόλες τις μάταιες δεσμεύσεις του κ. Ζελένσκι.
Ανεξάρτητα από την όποια στρατιωτική επάρκεια και τακτική των Ρώσων, ένας από τους λόγους πίσω από την αποτυχημένη αντεπίθεση είναι η διαφθορά. Από το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία υπήρξε μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου. Η διαφθορά στη χώρα είναι πράγματι ενδημική, σε προσωπικό και θεσμικό επίπεδο, ενώ από την εποχή του πραξικοπήματος στην Πλατεία Μαϊντάν εναντίον του εκλεγμένου προέδρου Γιανούκοβιτς έχει χειροτερέψει, ως αποτέλεσμα ολοένα αυξανόμενων ποσών που προσφέρονται στο Κίεβο από τα λεφτά των φορολογουμένων. Κατόπιν αναφορών για τη μεταπωληση δυτικού οπλισμού στη μαύρη αγορά, το πιο πρόσφατο σκάνδαλο αφορά αξιωματικούς επιστράτευσης που λάμβαναν δωροδοκίες για να φυγαδεύσουν απρόθυμους να πολεμήσουν Ουκρανούς από τη χώρα.1
Το γεγονός ότι ο κ. Ζελένσκι έχει αναλάβει δημόσια δράση εναντίον διαφόρων αξιωματούχων θα πρέπει να εκληφθεί με πολλούς αστερίσκους, αφού αποτελεί μέρος μιας επιχείρησης δημοσίων σχέσεων, που τυγχάνει της στήριξης των κατεστημένων ΜΜΕ, να πειστούν τα εύπιστα και αφελή δυτικά ακροατήρια ότι η διαφθορά στη χώρα είναι υπό έλεγχο.
Αλλά ο λύκος αρνί δεν γίνεται, ειδικά εν μία νυκτί. Για παράδειγμα, η οικογένεια του επικεφαλής της Στρατιωτικής Διοίκησης της Οδησσού, Γιεφχέν Μπορίσοφ, αγόρασε πρόσφατα ακίνητη περιουσία και αυτοκίνητα αξίας πολλών εκατομμυρίων δολλαρίων στις ισπανικές ακτές. Ο ίδιος ο Μπόρισοφ ενέγγραψε ακίνητη ιδιοκτησία στη Μαρμπέγια, στο όνομα της μητέρας του. Έπρεπε, φυσικά να απομακρυνθεί από το αξίωμά του.2 Όλα αυτά αποτελούν, βέβαια, την κορυφή του παγόβουνου.
Ενόσω τα κοράκια των χρηματιστηριακών κύκλων κάνουν κύκλους στους ουρανούς της Ουκρανίας με στόχο την ανάληψη εκ μέρους τους της ανοικοδόμησης της χώρας (ή ό,τι απομένει από αυτήν) μετά τη λήξη των εχθροπραξιών, η Transparency International αναφέρει ότι ο μέσος Ουκρανός θεωρεί τη διαφθορά τν σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας: μια έρευνα κατέληξε στο ότι 73% του πληθυσμού και 80% των επιχειρήσεων φοβούνταν περισσότερο απ’όλα τη ‘επαναφορά των διεφθαρμένων τρόπων δράσης’, ακολουθούμενη από την ‘έλλειψη ελέγχου και τη διασπάθιση των δημόσιων πόρων’, στο 68% και 73% αντίστοιχα.
Η οικονομική στήριξη της Ουκρανίας αποτελεί σπατάλη χρημάτων που οδηγεί σε αυξανόμενη φτωχοποίηση του πληθυσμού της ΕΕ, ενώ οι μέτοχοι του αμερικανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού-πολιτικού συμπλέγματος γίνονται όλο και πλουσιότεροι. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, αντί για τη χρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος και αυτού της υγείας, η Ελληνική Κυβέρνηση συνεχίζει την κοροϊδία της προσφοράς χρημάτων των φορολογουμένων για τη χρηματοδότηση του πολέμου ενός αποτυχημένου κράτους. Και όλα αυτά ενώ στη χώρα υπήρξε πρόσφατα μια σειρά παραιτήσεων από γιατρούς, ενώ πολλοί άνθρωποι περιμένουν χρόνια για την έκδοση της σύνταξής τους.
Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία; Ο κ. Ζελένσκι δεν δείχνει καν την ευγνωμοσύνη του και επιδίδεται συχνά σε θεατρικές προσβολές. Η ηγεσία της Ουκρανίας είναι ήδη συνηθισμένη να ζει εις βάρος μας, ενώ ορισμένοι αξιωματούχοι και πολιτικοί πλουτίζουν από τη δική μας στήριξη. Έχοντας υπόψη το γνωμικό ‘δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι’, ο κ. Ζελένσκι και η ομήγυρή του μοιάζουν μάλλον με παράσιτα.
Στο παρασκήνιο, και μετά την άρνηση του ΝΑΤΟ να προσφέρει ημερομηνία ένταξης στην Ουκρανία, κάποιοι ηγέτες της ΕΕ και οι σύμβουλοί τους έφτασαν ακόμα και να αμφισβητούν την υποτιθέμενη αυτή ένταξη. Οι κατεστημένοι, φιλο-ΝΑΤΟϊκοί Financial Times γράφουν, για παράδειγμα για τις ‘μνημειώδεις επιπτώσεις’ μιας πιθανής ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, συμπληρώνοντας ότι ‘η επιθυμία του Κιέβου για ένταξη εγείρει σημαντικά ερωτήματα για τη δυνατότητα της ένωσης να δεχτεί νέα μέλη - και το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Τα πισωγυρίσματα και κινήσεις για την τήρηση των προσχημάτων έχουν αρχίσει, ενώ γίνεται όλο και εμφανέστερο ότι η Ουκρανία θα πρέπει να εξαναγκαστεί να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να αναζητήσει έναν εδαφικό και πολιτικό συμβιβασμό με στόχο τον τερματισμό του πολέμου. Είναι προφανές στους ψύχραιμους παρατηρητές και τους στρατιωτικούς ειδικούς ότι η Ουκρανία δε μπορεί να νικήσει τη Ρωσία σε έναν πόλεμο. Κάθε μέρα που οι εχθροπραξίες συνεχίζονται συνεπάγεται νέες θυσίες εκ μέρους των πολιτών μας για μία σύγκρουση που δεν μας αφορά. Η μόνο σταθερότητα που απόλαυσε ποτέ η Ουκρανία αφορούσε την υπαγωγή της στη Σοβιετική Ένωση, όπου όλες οι κοινωνικές, πολιτισμικές και εθνοτικές ρωγμές και οι ιστορικές τριβές εκτονώνονταν.
Από το 1991, η Ουκρανία γίνεται όλο και περισσότερο ένα αμερικανικό, ΝΑΤΟϊκό, αντιρωσικό προγεφύρωμα και δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανεξάρτητη. Στην πραγματικότητα, η Ουκρανία διαφεντεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μεγάλες και κάποτε πλούσιες χώρες τηε Ευρώπης έχουν γίνει όμηροι μιας αμερικανικής πολιτικής που στοχεύει στην παγκόσμια ηγεμονία. Είναι παράδοξο το ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πληρώνουν από την τσέπη του για τη δική τους υποταγή στους μετόχους του στρατιωτικού-βιομηχανικού-πολιτικού συμπλέγματος και τους φανατικούς νεοσυντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους υποστηρικτές του. Ο αγώνας για την κυριαρχίας στην Ευρώπη συνεχίζεται, με την Ουκρανία να αποτελεί το θέατρο του θανάτου.
Σε προηγούμενες γενιές, υπήρξαν τόσες συνοριακές αναδιατάξεις μέσα και γύρω από την Ουκρανία ώστε η τελευταία να αποτελεί ακόμα μη βιώσιμο κράτος. Είναι πια καιρός να ξεμπερδέψουμε με αυτό το χάος, έχοντας υπόψιν τα γνωμικά του του Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον για την κυριαρχία, με τα σύνορα να αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές, εθνοτικές, γλωσσικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες. Όσο γι’αυτούς που προτάσσουν την προπαγάνδα του μίσους, ας θυμηθούμε ότι δεν ήταν και πριν από τόσο πολύ καιρό που η Γαλλία και η Γερμανία μισούσαν η μία την άλλη, μέχρι που η κοινή λογική και η συνεργασία υπερίσχυσαν των φανατικών.
