Μεταπίπτει εν τούτοις πότε σε τραγωδία και πότε σε κωμωδία. Τούτο συμβαίνει διότι οι εναλλασσόμενοι θίασοι δεν εννοούν να παίξουν σωστά το ρόλο τους. Οι θεατές δεν θέλουν ούτε σαλτιμπάγκους ούτε μοιρολόγια. Σωστούς ηθοποιούς θέλουν να τους καθηλώσουν, να τους συγκινήσουν, να τους διδάξουν, να τους εξαγνίσουν.
Πρόσφατα, οι θεατές απαίτησαν την παραμονή στη σκηνή -και κατά τη νέα θεατρική περίοδο- του πολλά υποσχόμενου νέου σχετικά θιάσου με την εμπορική επωνυμία «Ο σοβαρός υποκριτής». Ένας θίασος με φαινομενικά σοβαρά άτομα, κομψά κοστούμια, προσεγμένα προσωπεία, διαβασμένους ρόλους.
Οι θεατές αποφάσισαν έτσι, γιατί στην πολιτική σκηνή έπαψε να τους ενδιαφέρει το συνονθύλευμα εκείνων των ερασιτεχνών ηθοποιών, των μιαρών και βέβηλων, των σούργελων, των ξεγάνωτων τενεκέδων, του άλλου γνωστού θιάσου με την επωνυμία «Ο ανθέλλην». Οι θεατές αγρίεψαν με αυτούς γιατί ο χλευασμός και η απαξίωση των πάντων, που ξεπέρασε κάθε όριο και άγγιξε την ύβρη, περιήλθε και στους ίδιους και άγγιξε ευαίσθητες εθνικές χορδές και αυτό δεν άρεσε.
Ο ηττηθείς θίασος προσπάθησε να κρατηθεί στο προσκήνιο όσο πιο πολύ μπορούσε χρησιμοποιώντας στο παρασκήνιο δυο μεγάλα όπλα της ελλαδικής πολιτικής πραγματικότητας. Αφενός, τη δύναμη των θελγήτρων της εξουσίας και την αδυναμία των χαρακτήρων και αφετέρου την δύναμη του χρήματος και του ψέματος και την συναφή αδυναμία των Ελλήνων. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να πείσει το κοινό, γιατί υπερέβαλε εαυτόν στην υποκριτική, ξεπερνώντας κατά πολύ το μέτρο, οπότε μοιραίως τιμωρήθηκε γι αυτό.
Να ‘μαστε λοιπόν στη νέα θεατρική περίοδο! Ο κόσμος κουρασμένος πλέον και σχετικά αναπαυμένος, αναμένει να παρακολουθήσει κάτι που θα τον καθησυχάσει, θα του απαλύνει τον καθημερινό πόνο, θα τον συγκινήσει, θα τον ενθουσιάσει.
Αλλά «πριν αλέκτωρ λαλήσει», κάτι δεν πάει καλά με το πολυπληθές του θιάσου και την κατανομή των ρόλων. Παρακολουθούμε ένα συνωστισμό 62 ατόμων-ηθοποιών, οι οποίοι σκοντάφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, γιατί δύσκολα χωράνε στη σκηνή. Βλέπουμε πρόσληψη ατόμων που δεν έχουν σχέση με το δράμα, σε αρκετές δε περιπτώσεις δεν είναι ούτε καν ηθοποιοί, αλλά η υποκριτική τους ικανότητα εξαντλείται στο γεγονός ότι είναι «κολλητοί» συνεργάτες, συγγενείς και φίλοι! Επιπλέον, βλέπουμε αλλαγές και στην υπόθεση του έργου.
Έτσι δομείται ένας θίασος με πολλές αντιφάσεις στους πρωταγωνιστές του δράματος αλλά και στο σενάριο, που από πολύ νωρίς άρχισε να αλλάζει και να προβληματίζει.
Τι να συμβαίνει άραγε; Τι κάνει ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης, στον οποίο το κοινό επέδειξε μια άνευ προηγουμένου εμπιστοσύνη για τις ικανότητές του και για την επιτυχία του έργου; Μήπως ο εκ του εξωτερικού παραγωγός του επιβάλλει να παίξει άλλο έργο; Μήπως επιτρέψαμε το σενάριο και οι ηθοποιοί να ρυθμίζονται εν πολλοίς από άλλους παράγοντες; Μήπως νομίζουν οι του θιάσου ότι θα είναι ισόβιοι στη σκηνή;
Για αυτό απευθυνόμενοι προς τον σκηνοθέτη και τα μέλη του νέου θιάσου, τους λέμε:
Φορέστε προσωπεία ευθύνης. Θέλουμε να δούμε «το σωστό έργο»!
Νίκος Ταμουρίδης
Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
