Οι περισσότεροι άνθρωποι που δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για τις διεθνείς σχέσεις γνωρίζουν ότι το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε το 1949 για να "κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση κάτω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω". Η Μόσχα αναγκάστηκε να αντιδράσει δημιουργώντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αφού το ΝΑΤΟ είχε απορρίψει τις προσπάθειες της Μόσχας να ενταχθεί σε αυτό. Το ΝΑΤΟ επρόκειτο να λήξει τον Απρίλιο του 1999. Τι πήγε λοιπόν στραβά και γιατί το ΝΑΤΟ έγινε ένας τεράστιος οργανισμός με παγκόσμιες βλέψεις, που επιτίθεται σε διάφορες χώρες χωρίς την άδεια των Ηνωμένων Εθνών;
Μόνο η ιστορία μπορεί να εξηγήσει: Το 1989 ήταν μια κρίσιμη χρονιά. Το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε και ο κόσμος πίστευε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει. Η Γερμανία θα επανενωνόταν και το ΝΑΤΟ θα πέθαινε δέκα χρόνια αργότερα σε ένα ξέσπασμα ειρήνης και διεθνούς αδελφοσύνης. Αλλά οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα. Πρώτον, υπήρχε η αγγλοσαξονική γεωπολιτική εμμονή να κρατηθεί η Ρωσία μακριά από τη Γερμανία και τη Δυτική Ευρώπη, δεύτερον, ο στόχος να παραμείνει η Ευρώπη κάτω από την πυγμή του ΝΑΤΟ, αλλά τρίτον, και ίσως το πιο σημαντικό, η εμμονή να αποκομίζουν όλο και περισσότερα κέρδη οι μέτοχοι του στρατιωτικο-βιομηχανικού-συγκλητικού συμπλέγματος της Αμερικής. Όλο αυτό το ζήτημα της εταιρικής απληστίας συνδέεται με την επέκταση της Δύσης (δηλαδή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ), έναν συνδυασμό απερίσκεπτης φιλοδοξίας και αδηφαγίας.
Από το 1989 και μετά, η Μόσχα επέλεξε αφελώς να πιστέψει τις δυτικές υποσχέσεις ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά, και μάλιστα άρχισε να συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ το 1991, στο πλαίσιο του Συμβουλίου Βορειοατλαντικής Συνεργασίας, και στη συνέχεια του προγράμματος "Εταιρική Σχέση για την Ειρήνη" το 1994. Όμως, χρηματόπληκτοι μέτοχοι, φανατικοί νεοσυντηρητικοί και λεγόμενοι "φιλελεύθεροι" πούλησαν την ειρήνη, επεκτείνοντας μανιωδώς το ΝΑΤΟ, αντί να το τερματίσουν, και βομβαρδίζοντας το Βελιγράδι επί 78 ημέρες χωρίς την άδεια των Ηνωμένων Εθνών. Σύμφωνα με τα λόγια ενός εμπειρογνώμονα, "αυτό ήταν ένα κλασικό παράδειγμα ότι η εικόνα υπερισχύει της ουσίας, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο στον σημερινό πολιτικό κόσμο. Συχνά συνδέεται με ένα ρητορικό ύφος που ενδιαφέρεται περισσότερο για το αποτέλεσμα παρά για την ακρίβεια".
Το ΝΑΤΟ βρήκε τον βομβαρδισμό έναν καλό τρόπο για να προωθήσει την 50ή επέτειό του, ενώ είχε ήδη ξεπεράσει τον χρόνο ζωής του. Η Ρωσία δικαιολογημένα ανησυχούσε όλο και περισσότερο καθώς η Δύση κατέστρεφε το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη. Η Συρία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή από το να αντιδράσει στρατιωτικά. Όσον αφορά την ΕΕ, επεκτάθηκε πολύ γρήγορα το 2004, οδηγώντας σε ένα ορισμένο βαθμό διοικητικής σύγχυσης, που ικανοποίησε την Αμερική και τη Βρετανία, καθώς η επέκταση αποδυνάμωσε τον γαλλογερμανικό άξονα προς όφελος της αντιρωσικής Πολωνίας και των κρατιδίων της Βαλτικής: πράγματι, μόλις ένα χρόνο αφότου η Γαλλία και η Γερμανία είχαν αντιταχθεί δημοσίως στην εισβολή στο Ιράκ, η επέκταση έβαλε τέλος στο ξαφνικό σερί ανεξαρτησίας τους απέναντι στην Αμερική, και τώρα έχουν επιστρέψει στο αντιρωσικό στρατόπεδο της Ουάσιγκτον. Όσον αφορά τη Βρετανία, "το ΝΑΤΟ είναι και θα είναι ο μόνος οργανισμός συλλογικής άμυνας στην Ευρώπη".
Το ΝΑΤΟ φαίνεται να ευδοκιμεί στον πόλεμο και, ως εκ τούτου, χρειάζεται εχθρούς. Έχει γίνει τόσο ένας επιχειρηματικός οργανισμός που αποκομίζει κέρδη όσο και ένας εξαγωγέας γεω-δολοφονιών και δυτικής "ελευθερίας". Η ΕΕ είναι πλέον κυριολεκτικά μέρος της Αμερικής, ένας πραγματικός γεωπολιτικός παραλογισμός, δεδομένης της φυσικής απόστασης της Αμερικής από την Ευρώπη. Ο κύριος γεωπολιτικός ένοχος είναι στην πραγματικότητα η Βρετανία, η οποία έχει επιλέξει να είναι ο Δούρειος Ίππος της Αμερικής στην Ευρώπη, στηρίζοντας τυφλά την αμερικανική εξωτερική (δηλαδή στρατιωτική) πολιτική, συμμετέχοντας έτσι στα συμφέροντα του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος.
Αλλά η Ευρώπη δεν είναι αρκετή για το ΝΑΤΟ, το οποίο θα δημιουργήσει γραφείο συνδέσμου του ΝΑΤΟ στο Τόκιο, χρησιμοποιώντας το ως κόμβο συνεργασίας με την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια Κορέα. Περιττό να πούμε ότι αυτό έχει εξοργίσει την Κίνα, καθώς θα διαταράξει την περιφερειακή ισορροπία και θα ωθήσει κάποιους από τους γείτονές της να τσιγκλίσουν τον κινεζικό δράκο και να γίνουν πιο επιθετικοί. Το ΝΑΤΟ σίγουρα φαίνεται να έχει μεταμορφωθεί από αμυντικό σε επιθετικό οργανισμό, απλώνοντας τους πυρήνες του σαν διεισδυτικός καρκίνος όπου μπορεί.
Σύμφωνα με τα λόγια ενός εμπειρογνώμονα, το ΝΑΤΟ καταναλώνει αντί να δημιουργεί ασφάλεια. Σε έναν κόσμο όπου οι κομμουνιστές έχουν χάσει τον θεό τους και οι καπιταλιστές τον διάβολο τους, ο καπιταλισμός αγριεύει, όπως δείχνει η σημερινή κρίση. Φυσικά, έχουμε βρεθεί εκεί και στο παρελθόν. Δύο αποσπάσματα του Άλμπερτ Αϊνστάιν, από το 1934 και το 1949 αντίστοιχα, δείχνουν πώς το τότε μπορεί να γίνει τώρα: 'Η βιομηχανία εξοπλισμών είναι πράγματι ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που ταλανίζουν την ανθρωπότητα- είναι η κρυφή κακή δύναμη πίσω από τον αχαλίνωτο εθνικισμό που οργιάζει παντού. 'Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως υπάρχει σήμερα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η πραγματική πηγή του κακού'.
Με την τρέχουσα αναδιάρθρωση της παγκόσμιας οικονομίας που υποκινείται από τη Μόσχα, το Πεκίνο και το Δελχί, εμφανίστηκε μια αχτίδα ελπίδας: όταν η Ρωσία πετύχει τους στόχους της στην Ουκρανία και σταματήσει την τρέλα των χρηματιστών, μπορεί επιτέλους να δούμε έναν πιο ισορροπημένο και ασφαλέστερο κόσμο.
