Η Ελλάδα είναι ένα από τα φτωχότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας συντριβεί από το ΔΝΤ, τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και υποβαθμιστεί σε οικονομικό σκλάβο: εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανθρώπων έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, το ποσοστό ανεργίας είναι στα ύψη και οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν διαβρωθεί επικίνδυνα.
Εν τούτοις η Ελλάδα αποτελεί τώρα και πολιτικό/στρατιωτικό σκλάβο, μετά βίας στο τιμόνι της εξωτερικής της πολιτικής, η οποία υπαγορεύεται από το υπό αγγλοσαξονικής κυριαρχίας ΝΑΤΟ. Από την εποχή της δωσιλογικής κυβέρνησης του 1941-1943, διορισμένης από τη Γερμανία, έχει να υπάρξει τόσο μεγάλο χάσμα μεταξύ του λαού και των υποτιθέμενων ηγετών του.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα έχει αποστείλει όπλα στην Ουκρανία και συνεχίζει να το κάνει. Όταν ο Ουκρανός Υπουργός Άμυνας επισκέφτηκε την Αθήνα τον Απρίλιο, έλαβε υποσχέσεις για περισσότερα πυρομαχικά και ελαφρύ οπλισμό, πρόσβαση στα ελληνικά νοσοκομεία για τραυματισμένο στρατιωτικό προσωπικό και επιπλέον τεθωρακισμένα οχήματα μάχης BMP, της σοβιετικής εποχής.1 Ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, δήλωσε: “θα παράσχουμε κάθε μορφή υποστήριξης στην Ουκρανία εν μέσω αυτής της πολύ σημαντικής, ζωτικής φάσης του πολέμου και θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τη χώρα για όσο χρειαστεί - αυτή είναι η ξεκάθαρη θέση μας, την οποία λάβαμε από την αρχή.” Με το ‘εμείς’, σίγουρα δεν εννοεί το λαό της Ελλάδας, αλλά μια δωσιλογική κυβέρνηση του ΝΑΤΟ.
Ενώ η υπό αμερικανική καθοδήγηση ηγεσία του Κιέβου συνεχίζει να υφίσταται μαζικές απώλειες σε στρατιώτες και οπλισμό, μπορεί κανείς εύλογα να αναρωτηθεί ποιο είναι το νόημα της συνέχισης οποιασδήποτε στήριξης, της ανθρωπιστικής εξαιρουμένης, για την Ουκρανία. Η τελευταία είναι μία από τις πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου, πιθανώς ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν, ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος στην πλατεία Μαϊντάν και της επίθεσης στους ρωσόφωνους του Ντανμπάς. Η διαφθορά στη χώρα είναι τόσο εξώφθαλμη ώστε είναι αδύνατο να κρυφτεί: αρκετοί υψηλόβαθμοι Ουκρανοί αξιωματούχοι αποπέμφθηκαν στις αρχές του τρέχοντος έτους, στον απόηχο ενός σκανδάλου διαφθοράς που αφορούσε παράνομες πληρωμές σε υφυπουργούς και υπερφουσκωμένα στρατιωτικά συμβόλαια: πέντε τοπικοί κυβερνήτες, τέσσερις υφυπουργοί και δύο διευθυντές κυβερνητικών υπηρεσιών εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, μαζί με τον αναπληρωτή επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης και τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα.2 Αυτές οι αποπομπές μοιάζουν μάλλον με φύλλο συκής για τους υπνωτισμένους αναγνώστες στη Δύση. Αλλά ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του…
Πέρα από τη μαζική οικονομική διαφθορά, αξιωματούχοι των σωμάτων ασφάλειας έχουν αποπεμφθεί για υποτιθέμενη προδοσία: ο Ζελένσκι απέλυσε τον αρχηγό της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU) και τον γενικό εισαγγελέα.3 Υπάρχει πράγματι μια ατμόσφαιρα παράνοιας και αμοιβαίας καχυποψίας στο ίδιο το Κίεβο, όπου υπάρχει υπόγεια υποστήριξη για τη Μόσχα, καθώς και για Ουκρανούς αξιωματούχους στις ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας, οι οποίοι είναι πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τη Μόσχα.
Στρατιωτικά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εξωπραγματικά: στην απελπισία του Κιέβου να λάβει ακόμα περισσότερα χρήματα και όπλα, ο Ζελένσκι επιχειρεί να αποδείξει ότι το Κίεβο αξίζει κι άλλα δισεκατομμύρια σε δολλάρια και όπλα, αφού οι ένοπλες δυνάμεις του ‘κερδίζουν’. Αλλά το αντίθετο ισχύει: κάθε μέρα που περνάει το Κίεβο χάνει εκατοντάδες άντρες, τανκς, τεθωρακισμένα και πυρομαχικά στην αποκαλούμενη μεγάλη επίθεσή του, χωρίς εδαφικά κέρδη. Οι ένοπλες δυνάμεις αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η υποτιθέμενη επίθεσή τους είναι απλά για το πολιτικό θεαθήναι, κενή στρατιωτικής λογικής.
Φυσικά, οι ουκρανικές επιθέσεις πυροβολικού εναντίον της πόλης Μπιέλγκαρατ συνεχίζονται, αφού οι δειλοί συχνά στοχοποιούν αυτούς που δε μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, δηλαδή τους αμάχους. Στο μεταξύ, η Ρωσία γίνεται ισχυρότερη και η Ευρώπη πιο αδύναμη, με τους ευρωπαίους πολίτες να υφίστανται βαρύ τίμημα για τις αποτυχημένες κυρώσεις, ενώ η Ρωσία ενισχύεται: ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα στη Ρωσία είναι ότι πολλοί επιλέγουν να περάσουν τις διακοπές τους σε μέρη όπως η χερσόνησος Curonian Spit, κοντά στο Ζελεναγκράτ, που μετατρέπεται σε πραγματική Κυανή Ακτή του Βορρά.
Εν τούτοις η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να ρίχνει όπλα σε μια μαύρη τρύπα, όταν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει αυτά τα λεφτά για την πληρωμή των συντάξεων (πολλοί περιμένουν χρόνια) και να βελτιώσει, μιλώντας επιεικώς, τις υπηρεσίες υγείας. Πρόσφατα, μια νεαρή έγγυος πέθανε μαζί με το μωρό της ενώ περίμενε πέντε ώρες για ένα ασθενοφόρο.4 Φαίνεται ότι η κυβέρνηση της χώρας προτιμάει να διαθέτει τα νοσοκομεία της στους τραυματίες Ουκρανούς στρατιώτες.
Όσον αφορά στην Κύπρο, όπου οι πολίτες είναι γενικά θετικά διακείμενοι προς το μεγάλο αριθμό Ρώσων κατοίκων, πολλοί αναρωτιούνται γιατί μια μικροσκοπική χώρα με περίπου ένα τέταρτο του πληθυσμού της να είναι αλλοεθνής και η οποία το 2011 υπεβλήθη σε ‘κούρεμα’ ενός κυβερνητικού χρέους που αποσταθεροποίησε την οικονομία της για χρόνια, δέχεται Ουκρανούς πρόσφυγες, επιτείνοντας ένα ήδη μεγάλο βάρος, γιατί η κυπριακή κυβέρνηση έχει μέχρι τώρα προσφέρει περισσότερα από 3 εκατομμύρια ευρώ5 σε οικονομική υποστήριξη, αλλά ιδιαίτερα γιατί η Κύπρος παρέχει επί του παρόντος τεχνική εκπαίδευση στον Ουκρανικό στρατό για την αποναρκοθέτηση.6 Σταγόνα στον ωκεανό, μπορεί να πουν μερικοί, αλλά μετά βίας απαραίτητο, δεδομένου του μεγέθους και των οικονομικών δυσκολιών της χώρας. Είναι, βέβαια, καλό για τις δημόσιες σχέσεις του ΝΑΤΟ.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσο θα διαρκέσει αυτή η παράλογη κατάσταση, ενώ οι Αμερικανοί μεγαλομέτοχοι πλουτίζουν ακόμα περισσότερο και οι πολίτες της Ελλάδας (και της Ευρώπης) φτωχαίνουν. Αν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, ο κόσμος μοιάζει να έχει ξεχάσει ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη παγκοσμίως και ότι η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων δε μπορεί να αποκλειστεί, εάν αυτή η τρέλα συνεχιστεί για καιρό.
