Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε πόσο είναι δυνατόν να εκφράζουμε απλά αγόγγυστα «απόψεις» για τις ζωές των άλλων – όχι σε προσωπικό αλλά σε επίπεδο φυσικής υπόστασης, πιο απλοϊκά ζωής με την έννοια της ύπαρξης και της υγείας.
Στο μικροσκόπιο ενόψει και των εκλογών της 25ης Ιουνίου έχουν βρεθεί και παρόμοιες δηλώσεις της κ. Λινού υποψήφιας βουλευτή με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο κος Πνευματικός όπως και η κ. Λινού μοιράζονται την ίδια ιδιότητα αυτή του γιατρού – και συγχρόνως αγωνίζονται για μία έδρα στη Βουλή- αν και ο πρώτος δήλωσε στον προσωπικό του λογαριασμό πως αν εκλεγεί θα παραδώσει στον επόμενο την έδρα. Αν υπάρχει κάλλιστα ένα ακόμα ερώτημα που γεννάται, πέρα από τις προσωπικές-ατομικές βλέψεις του κάθε υποψηφίου , είναι για το αν τελικά η Ιατρική είναι μία ανθρωπιστική ή μία στατιστική επιστήμη. Αν την αφορούν περισσότερο η παράταση διαβίωσης ενός ασθενή, η βελτίωση της ποιότητας ζωής αυτού ή αν την ενδιαφέρουν περισσότερο οι αριθμοί όπως ποσοστά και ακολούθως οι δαπάνες για τον εκάστοτε ασθενή.
Άκουσα πολλοστές φορές τις δηλώσεις του κ. Πνευματικού, ο οποίος επικαλέστηκε στη συζήτηση με τον κ. Πορτοσάλτε το σύστημα της Αμερικής και το μοντέλο μίας cost-benefit ανάλυσης, καταλήγοντας στις "κόκκινες γραμμές" και στην επιλογή ασθενών που έχουν ελπίδες και ασθενών που δεν πρόκειται ό,τι και να γίνει να σωθούν όπως και στις παροχές της ιδιωτικής υγείας. Παρ’όλ’αυτά, δεν έγινε καμία απολύτως νύξη σε διαφορετικά πιο ανθρωπιστικά μοντέλα που προτάθηκαν στο τομέα της υγείας όπως λόγου χάρη το πρόγραμμα Obamacare που βέβαια μεν υπήρξε «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε ρεπουμπλικανούς και δημοκρατικούς αλλά και ενδοκομματικά μεταξύ της παράταξης των δημοκρατικών λόγω των δαπανών για το κράτος. Το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι αν και αμφισβητήθηκε από τους ρεπουμπλικανούς, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι το πρόγραμμα πρέπει να συνεχιστεί εξασφαλίζοντας έτσι ασφάλιση και περίθαλψη για δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς.
Κατανοώ βαθύτατα πως όταν κάποιος έχει ζήσει στην Αμερική για αρκετά χρόνια και έχει εργαστεί σε έναν νευραλγικό τομέα όπως αυτός της υγείας μπορεί να έχει μέτρο σύγκρισης με την Ελλάδα - κρίνεται όμως απαραίτητο να λαμβάνει υπόψιν και ζητήματα υποδομών- υπενθυμίζεται ο περιορισμένος αριθμός των ΜΕΘ κατά την περίοδο έξαρσης της πανδημίας covid-19, πληθυσμού, αλλά ακόμα και δημοσιονομικούς παράγοντες .
Συγκεκριμένα λοιπόν,το «Obamacare» το οποίο έχρισε ευεργέτη και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων των ΗΠΑ, τον Μπαράκ Ομπάμα, περιελάμβανε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους συμπεριλαμβανομένων και των ανασφάλιστων πολιτών, ενώ παράλληλα έδινε προσιτά πακέτα ασφάλισης σε όσους επιθυμούσαν να ασφαλιστούν και είχαν λιγοστούς ή καθόλου πόρους.
Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα, η κα Λίνού στα πλαίσια συνέντευξης είχε αναφέρει ότι «Δεν παρατείνουμε τη ζωή των αγαπημένων μας αν δεν υπάρχει δυνατότητα θεραπείας.» γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις και από την πλευρά της ΝΔ. Μάλιστα, επεξήγησε ότι όντας γιατρός η ίδια και ο σύζυγος της όταν ο πατέρας της διαγνώσθηκε με καρκίνο "όσο κυνικό και αν ακούγεται το μόνο που μετράει είναι απλά να περάσεις στο σπίτι με τους αγαπημένους σου".
Σαφώς πρόκειται για μία επίσης άκρως αστοχή δήλωση εφόσον το έργο των γιατρών δεν είναι ούτε θεωρητικό, ούτε να ευελπιστούν ότι ένα χάδι ή μια αγκαλιά είναι πιο ευεργετικά από μία θεραπεία - που προφανώς η υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον συμβάλλει σε αυτό που αποκαλείται "ψυχολογικός παράγοντας" και που μπορεί να επηρεάσει από την κατάσταση ασθενούς μέχρι και την έκβαση ολόκληρου πολέμου σύμφωνα με τη θεωρία της στρατηγικής.
Εντοπίζοντας μία παραλληλία συνεπώς σε αυτές τις δηλώσεις με διαφορά χρόνων, χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση να τις αντιλαμβάνομαι ως ταυτόσημες αυτό που με προβλημάτισε ιδιαίτερα, είναι πως γίνεται να εκφράζει κανείς με τόση αυτοπεποίθηση την άποψη του- ακόμα και αν πρόκειται για επιστήμονα και δη της Ιατρικής- για το αν αξίζει να συνεχίσουμε τις θεραπείες των ασθενών, αν οφείλουμε να δαπανήσουμε χρήματα για να τους σώσουμε και αν πρέπει να λαμβάνουμε απόφαση για το αν θα διακόψουμε ή όχι τη θεραπεία - πόσο μάλλον όταν ο λόγος αφορά καρκινοπαθείς.
Άλλωστε όλοι έχουμε ακούσει για αποδεδειγμένα περιστατικά που ξύπνησαν από κώμα, ενώ παραδόξως δεν υπήρχε καμία ελπίδα επομένως έχει λόγο η ματαιότητα σε μία επιστήμη όπως η ιατρική; Γιατί ναι πράγματι, η στατιστική είναι μία φύσει απαισιόδοξη επιστήμη, η ιατρική όμως οφείλει να αγωνιστεί για να παράσχει έστω και μία σπιθαμή ελπίδας στον άρρωστο.
Άλλωστε, όταν κάτι είναι απρόσωπο, είναι πολύ εύκολο να εκφέρεις απόψεις αποστειρωμένες, μακριά από οποιαδήποτε ενσυναίσθηση, γιατί όλα μοιάζουν αριθμοί.
Όταν κάτι γίνει προσωπικό αντιλαμβάνεσαι πόσο σημασία έχουν λεπτά, στιγμές, ώρες, με ανθρώπους και πόσα "τι θα γινόταν εάν;" έρχονται στο τραπέζι.
Και ειλικρινά, δε νομίζω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη που να μην είπε κάποτε "μακάρι να είχα λίγο περισσότερο χρόνο με..." συμπληρώνοντας το όνομα αγαπημένο του προσώπου που έχει αποδημήσει.
Η ηθική ωριμότητα αποκτάται κυριολεκτικά με αίμα.
Και η ιδιότητα του ιατρού, με ανθρωπιστικές αξίες – άλλωστε όπως είπε και ο Ιπποκράτης :
"Ουκ ένι ιατρικήν είδέναι, όστις μη οίδεν ό τι εστίν άνθρωπος."
(Δεν ξέρει τι είναι ιατρική, αυτός που δε γνωρίζει τι είναι ο άνθρωπος)
