Όμως, κυβερνήσεις αυτοδύναμες ή συνεργασίας υπήρξαν επί 50 χρόνια Μεταπολίτευσης, και αυτό που είδαμε στην πράξη ήταν (και είναι) η κυβερνησιμότητα που έγινε καθεστώς Ενιαίου Κυβερνητισμού –όρο που έχω εισάγει από 25ετίας. Έτσι, όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ταυτίστηκαν σε μείζονα (συχνά και μη) θέματα, διαιωνίζοντας με μικροδιαφορές κοινή καταστροφική πολιτική.
Ακυβερνησία –ή επιεικώς ολέθρια διακυβέρνηση– υπήρξε μετά το 1974 σε κορυφαία θέματα, ήδη από την εποχή των πρώτων κυβερνήσεων. Έτσι, στα 27 από τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, πανίσχυρες κοινοβουλευτικά κυβερνήσεις, απέτυχαν στην πάταξη της ποικιλώνυμης Τρομοκρατίας, με αποτέλεσμα 23 στυγερές δολοφονίες. Μείζον ζήτημα παραμένει μέχρι σήμερα το μη άνοιγμα του «Φακέλου της Κύπρου», αλλά, και η παιδαριώδης (απλώς;) προσωρινή έξοδος της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ, επί Κ. Καραμανλή Α΄, πολιτική που εγκαθίδρυσε… τις τουρκικές θέσεις για πλήρη έλεγχο του Αιγαίου.
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της χώρας, ξεκινούσε η μείωση της πρωτογενούς παραγωγής, η ολέθρια αποβιομηχάνιση, η διάλυση τραπεζών και επιχειρήσεων μέχρι και για λόγους προσωπικής βεντέτας του πρωθυπουργού! Ένας θεσμός που μεθοδεύτηκε με συνειδητά ολέθριες για τη Δημοκρατία «αναθεωρήσεις Συντάγματος», ώστε να φτάσουμε σήμερα σε μια καθαρά ολιγαρχική πρωθυπουργοκεντρική «Δημοκρατία», στην «Αρχή ενός ανδρός». Η ουσιαστική κατάργηση της «Διάκρισης των Εξουσιών» είχε ως δομικό θύμα την Δικαιοσύνη η οποία κατέστη «υπ-άλληλος» της Κυβέρνησης.
Επακολούθησαν οι πρωτοφανείς, στα 2.500 χρόνια ελληνικής Ιστορίας, λαϊκιστικές-δημαγωγικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, κατά τις οποίες ο πολίτης υποβιβάστηκε σε πολίτη-πελάτη ψηφοφόρο, ενώ συνεχιζόταν η διάλυση του κράτους. Κατά την επονείδιστη διακυβέρνηση Σημίτη αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά στην διεθνή Ιστορία και νομολογία «δικαιώματα της Τουρκίας» στο ελληνικότατο Αιγαίο. Την πολιτική αυτή ουδέποτε αποκατέστησε η ΝΔ ή τα κόμματα του «Δημοκρατικού Τόξου», και τώρα, όλοι μαζί, οδηγούν την Ελλάδα στην εθνική αυτοκτονία των «Πρεσπών του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου».
Αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής ήταν/είναι: η εγκατάλειψη της Κύπρου με ελλαδίτικη κάθετη άρνηση για χάραξη ΑΟΖ κοινών συνόρων (ΟΛΟΙ από Σημίτη και μετά!) και ο εθνικός εξευτελισμός υποτέλειας στα Ίμια, (ΠΑΣΟΚ), με το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου. Σήμερα(!) κανένας Έλληνας δεν μπορεί να πατήσει σε αυτά τα νησιά μας. Ταυτόχρονα, και επί 50 χρόνια Μεταπολίτευσης, συντελείται το συνεχιζόμενο Δημογραφικό έγκλημα, η ολέθρια Μετανάστευση –κυρίως των νέων–, η σταθερή κορύφωση της Εγκληματικότητας, οι Καταλήψεις Πανεπιστημίων και περιουσιών πολιτών, κπα.
Κορυφαία εθνοβλαβής πολιτική του Ενιαίου Κυβερνητισμού ήταν τα δουλόφρονα Μνημόνια, αλλά και η διεθνώς παράνομη «Συμφωνία των Πρεσπών».
Η χώρα ουδέποτε προστατεύτηκε από αμέτρητες πυρκαγιές –εθιμικές πλέον, κάθε χρόνο και με μεγάλο αριθμό νεκρών–, πολλές των οποίων προκλήθηκαν και από ξένους πράκτορες, βάσει στοιχείων ανοιχτών πηγών. Καταστροφικότερες εκείνες σε Ηλεία, Εύβοια, Μάτι –με 103 νεκρούς, ενώ, οι δολοφονικές πλημμύρες στην Μάνδρα σκότωσαν 24 πολίτες.
Οι 57 νεκροί, στο πρόσφατο εθνικό έγκλημα των τρένων, όπως και εκείνοι που προέκυψαν από ποικίλα άλλα δυστυχήματα προστέθηκαν στον μακρύ ο κατάλογος θυμάτων του κράτους των «Αυτοδύναμων Κυβερνήσεων ή Συνεργασίας» και ήδη σπρώχνονται στη λήθη.
Άρα, για ποιες επιπτώσεις μελλοντικής δήθεν «Ακυβερνησίας» μιλούν, αφού η Ακυβερνησία είναι πάγια κατάσταση του Ενιαίου Κυβερνητισμού, στον οποίον δεν αλλάζουν οι βασικοί ένοχοι και η πολιτική τους;
Στην προεκλογική περίοδο που ζούμε απουσιάζουν όλα τα εθνικά θέματα, αλλά περισσεύουν οι υποσχέσεις τύπου «Μαυρογιαλούρου». Τάζουν τα πάντα(!) και μιλούν οι επαγγελματίες της Πολιτικής για τις νεφελώδεις «προγραμματικές διαφορές τους και τις πιθανές συγκλίσεις», ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που τους νοιάζει είναι η νομή της εξουσίας και τα χρήματα του κράτους.
Ψήφο, λοιπόν, αλλά με μνήμη, κρίση και καταδίκη όλων όσων έβλαψαν εγκληματικά την χώρα.
