Στο υγιές κομμάτι του Ελληνισμού που -- κατ' εμέ -- συμβολοποιείται στο πρόσωπο και την ιστορική ταυτότητα του στρατηγού Μακρυγιάννη, ο βίος του οποίου θα έπρεπε να γίνει σχολικό βιβλίο (σαν ''Τα ψηλά βουνά'' του Ζαχαρία Παπαντωνίου), γιατί -- πέρα από πάντερπνο* και παιδαγωγικό ανάγνωσμα -- αποτυπώνει ανάγλυφα την ''απ' τα κόκαλα βγαλμένη'' ζωή των επαναστατημένων Ελλήνων των αρχών του 19ου αιώνα.
Των Ελλήνων που υπερασπίζονταν με πάθος και αυταπάρνηση υψηλά ιδανικά, τα οποία πέτυχαν να μπολιάσουν στους αγώνες τους (αγώνες πολεμικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς) και να τα εμφυσήσουν στη συνείδηση του ελληνικού έθνους.
Αυτός ήταν ο λόγος, άλλωστε, που απ' το 1821 και εντεύθεν στέφθηκαν με επιτυχία όλοι οι εθνοαπελευθερωτικοί αγώνες της Ελλάδας. Αγώνες τους οποίους κέρδισαν με το αίμα τους τα ολόχρυσα 'στάρια' του Ελληνισμού, οι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωές του, αφού προηγουμένως κατέπνιξαν την 'ήρα' των κακέκτυπων που δυσφημούσαν τις αρχές και τις αξίες των αρχαίων προγόνων.
Αρχές και αξίες που αναζητούμε εις μάτην σήμερα, καθώς ένα τμήμα Ελλήνων είναι ακυβέρνητο και χωρίς αυτοέλεγχο, ενώ ένα άλλο καρκινοβατεί σε κατάσταση προϊούσας σήψης. Σήψης που διαβρώνει τον κοινωνικό μας ιστό δια της εισχώρησης της βίας και της εγκληματικότητας στους κόλπους της ελληνικής νεολαίας, με αποτέλεσμα να συκοφαντείται αυτή ολόκληρη.
Να συκοφαντείται από μια θορυβώδη, θρασύτατη, προκλητική και εγκληματική μερίδα εκπροσώπων της, η οποία αποτελεί την ''ήρα'' υπονόμευσης των ''σταριών'' της Ελλάδας. Των ''σταριών'' που αποτελούν τον ''ανθό'' του μέλλοντός της. Τον ''ανθό'' που αγωνίζεται αθόρυβα, βουβά, για να ανασυντάξει τον κόσμο του και να αποκαταστήσει την κλονισμένη ισορροπία του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Νότια Κορέα: Φωτιά σε κλειστό αυτοκινητόδρομο – Πέντε νεκροί
Χάριν αυτού του αειθαλούς κομματιού της νεολαίας μας που παλεύει να αποτινάξει την αήθη αχλύ της ''ήρας'', οι πυλώνες της ελληνικής δημοκρατίας οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υψώσουν τείχος αντίστασης απέναντι στους φορείς της διαφθοράς και του εκφαυλισμού της κοινωνίας μας.
Απέναντι στα ''ανθρωπόμορφα τέρατα'' (παιδεραστές, βιαστές, κακοποιητές ψυχών και σωμάτων κάθε καταγωγής, εθνικής ταυτότητας, επιπέδου μόρφωσης, ηλικίας, οικογενειακής και επαγγελματικής κατάστασης) που προωθούν την εγκληματικότητα, τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη σήψη στην παρηκμασμένη Ελλάδα .
Απέναντι στα μιάσματα (ανθ) Ελλήνων που διαγράφουν στις αποχρώσεις της βίας την αισχύνη και την καταισχύνης τους. Απέναντι στα μιάσματα (ανθ) Ελλήνων που, στην περίπτωση των ημεδαπών, ντροπιάζουν το ιερό όνομα της Ελλάδας και αμαυρώνουν την μνήμη των ηρώων της. Ηρώων που θυσιάστηκαν γι' αυτήν και τα σύμβολά της μέσα και έξω απ' τα ελληνικά σύνορα.
Κι αυτό το τελευταίο είναι πληγή από φριχτό μαχαίρι, την οποία το φάρμακο του χρόνου δεν έχει καταπραϋνει ακόμα εντάσσοντάς την στην ιστορική ανάμνηση. Δεν έχει καταπράϋνει ακόμα τις οδυνηρές μνήμες μας απ' τον θάνατο ενός σύγχρονου ήρωα -- του Κωνσταντίνου Κατσίφα, φερ' ειπείν -- που τίμησε την μάνα πατρίδα με το παραπάνω πληρώνοντας με το αίμα του το δικαίωμά του να την υπερασπίζεται ως μέλος της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας Αλβανίας.
Είχε γιορτάσει τέτοιο καιρό προ πενταετίας τα τελευταία Χριστούγεννα, γιατί η άδικη μοίρα τον επόμενο χρόνο (28η Οκτωβρίου του 2018) τού έκοψε το νήμα της ζωής και τον πρόσθεσε στον μακρύ κατάλογο των Ελλήνων Βορειοηπηρωτών οι οποίοι ''έφυγαν'' δολοφονημένοι από αλβανικό χέρι με το όνομα της Ελλάδας στα χείλη τους και την ελληνική σημαία στην αγκαλιά τους.
Έτσι, οι Βουλιαράτες Αργυροκάστρου (που εκτείνονται στην κοιλάδα της Άνω Δρόπολης και ήταν πεδίο μάχης των Ελλήνων στο Αλβανικό Μέτωπο [1η Δεκεμβρίου 1940]), έγιναν τόπος θυσίας για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Τον ήρωα που συνήθιζε να επισκέπτεται και να αποδίδει τιμή στους Έλληνες πεσόντες του ελληνοϊταλικού πολέμου οι οποίοι αναπαύονται στο ιστορικό κοιμητήριο του χωριού του.
Και τώρα, μετά από χρόνια επεισοδίων, ρατσιστικών επιθέσεων, χλευασμού και στέρησης των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων του ίδιου και των συμπατριωτών του, αναπαύεται με τα τρίμματα της φθαρμένης σημαίας να ραντίζουν τα κόκκαλά του σαν δάκρυα πόνου κάτω απ' τη γη των Πατέρων του.
Πλατιά του ονείρου του η γη, που αυτοπροσδιορίζει αιώνες τώρα την ελληνική καταγωγή της. Πλατιά και βαθιά η εθνική συνείδηση των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας, οι οποίοι καμαρώνουν ως αυτόχθονες κάτοικοι Αλβανίας την ελληνική καταγωγή τους.
Αυτούς τους Έλληνες της ψυχής και της κοινής μας καταγωγής (οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν σημάδια βασάνων στο σώμα και την ψυχή τους λόγω κακοποιητικής συμπεριφοράς του καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα και όχι μόνο), υπάρχουν συμπατριώτες μας (''Έλληνες της ταυτότητας'', τους λέω) που τους αποκαλούν ''ψεκασμένους μεγαλοϊδεάτες''!!!
Τους λοιδορούν επαίσχυντα οι έχοντες και κατέχοντες χρυσοποίκιλτα διπλώματα διάσημων πανεπιστημίων, τα οποία δρομολογήθηκαν προκαταβολικά με εφαλτήριο εκκίνησης τα παχιά πορτοφόλια των γονιών τους.
Δρομολογήθηκαν και αποκτήθηκαν για να αναρριχώνται σήμερα κάποιοι απόγονοι στην υψηλόβαθμη κλίμακα δημοσίων αξιωμάτων με στόχο το ίδιον όφελος και όχι την προσφορά στο ''εμείς'' και την πατρίδα.
Για να ανατροφοδοτούν την ατομική τους ευδοκίμηση, το ''εγώ'' τους, αφήνοντας εν υπνώσει τη συναισθηματική νοημοσύνη και τη συλλογική ευθύνη τους απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία....
Σε αντίθεση με αυτούς, οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας έδιναν και δίνουν καθημερινά αγώνα επιβίωσης, για να μην εξοντωθούν βιολογικά και να μην αποκοπούν ιστορικά από τις εθνικές ρίζες τους στην Αλβανία.
Μ' αυτήν τη λαχτάρα της εθνικής επιβίωσης μεγάλωσε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, που γνώρισε από πρώτο χέρι το μίσος των Αλβανών ανθελλήνων. Για να τους δείξει, μάλιστα, ότι δεν τους φοβάται, κυκλοφορούσε συχνά με στρατιωτική παραλλαγή γεμάτη ελληνικά εθνόσημα. Και, σε περιόδους εθνικών επετείων, στόλιζε με ελληνικές σημαίες τα μειονοτικά χωριά με πρώτο τις Βουλγαράτες, το χωριό του.
Πώς να το νιώσουν όμως αυτό οι κομφορμιστές πολιτικοί, που είναι ανέκαθεν θιασώτες της ''Ψωροκώσταινας'' Ελλάδας και των περιορισμένων ορίων της; Πώς να το νιώσουν οι... ''μινιμαλιστές'' διπλωμάτες καριέρας και οι ''γραφίδες ενδοτισμού'' που στηρίζουν τις αντιλήψεις αυτές και δεν ντρέπονται να αποκαλούν ''no man’s land τη Βόρεια Ήπειρο'' και ''εξτρεμιστικά στοιχεία'' τους υπερασπιστές της; Τους υπερασπιστές της βορειοηπειρώτικης γης, την οποία απελευθερώσαμε τρις (1913, 1914, 1940), για να την εγκαταλείψουμε με κοινή απόφαση των συμμάχων (1941)...
Πώς να νιώσουν οι κήρυκες του ταπεινωτικού κατευνασμού ότι τα αδέλφια μας της Βορείου Ηπείρου ήταν μόνιμα θύματα του αλβανικού μισελληνισμού και σωβινισμού; Και πώς να συναισθανθούν ότι οι... ''σωβινιστές'' και ''εθνικιστές'' Έλληνες Βορειοηπειρώτες είναι, στην πραγματικότητα, απόγονοι των ανδρείων προγόνων που απελευθέρωσαν τη γη τους απ' τους Οθωμανούς και αγωνίστηκαν δικαιωματικά για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σταϊκούρας για ΦΠΑ: "Μικρότερο το όφελος από το market pass"
Κι αυτό όχι από επαναστατικό, ''εθνικιστικό'' οίστρο, αλλά γιατί είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η συνοριακή γραμμή Ελλάδας-Αλβανίας υφίσταται de facto κι όχι de jure, καθώς το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας [17 Μαῒου 1914: παραχώρηση Αυτονομίας στη Βόρεια Ήπειρο] κρατάει ανοιχτό ακόμα το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.
Άρα δεν είναι ο... ''άκρατος και άρρωστος εθνικισμός'', όπως ισχυρίζονται, που κάνει τους ομογενείς μας στην Αλβανία να ανατριχιάζουν στο άκουσμα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Είναι η αγάπη τους για την μάνα Ελλάδα, η φιλοπατρία τους. Η λαχτάρα τους να νιώθουν ελεύθεροι. Να δηλώνουν ελεύθερα την καταγωγή τους και να μιλούν χωρίς τον φόβο των αντιποίνων την ελληνική, τη μητρική γλώσσα τους.
Είναι η λαχτάρα του φυσικού ανθρώπου για επιβίωση με βάση τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δικαιωμάτων που δεν στερήθηκαν ποτέ ούτε οι... ''μινιμαλιστές'' Έλληνες τιμητές των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας, ούτε και οι φορείς της ηθικής σήψης στην Ελλάδα, τους οποίους εκπροσώπησαν... επάξια οι 15/χρονοι θύτες (εκβιαστές-βιαστές της τελευταίας φρικτής ιστορίας κακοποίησης συνομηλίκου τους), που βιντεοσκοπούσαν τα ομαδικά τους όργια (τεκμήριο σήψης των ανθρωπίνων αξιών) με σκοπό να τα δημοσιοποιήσουν...
