"Μιλήστε στη Ρωσία πριν είναι πολύ αργά", είναι ο τίτλος άρθρου έγκριτου ΜΜΕ των ΗΠΑ του οποίου τα κυριότερα σημεία είναι τα εξής:
"Στην παρούσα φάση είμαστε μπερδεμένοι και ασαφείς σχετικά με το τι κάνουμε ή τι περιμένουμε καθώς βαδίζουμε στο δεύτερο και αναμφισβήτητα τελευταίο μισό της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν.
Στο εσωτερικό, η δημοκρατία των ΗΠΑ κινδυνεύει και στο εξωτερικό, έχουμε έναν τραγικό πόλεμο που διεξάγεται σε μια στιγμή παγκόσμιας μετάλλαξης.
Ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει; Αυτός είναι ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδίσει καμία πλευρά, αλλά που και οι δύο αρνούνται να τερματίσουν.
«Δεν έχουμε ξεκινήσει τίποτα ακόμα», προειδοποίησε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πριν από δύο μήνες. Ως εγκληματική υπενθύμιση ότι παρά τα αυξανόμενα στοιχεία αποτυχίας, η Ρωσία συνεχίζει τον πόλεμο που ξεκίνησε, αφού ελέγχει την κλιμάκωσή του.
«Δεν έχουμε χάσει τίποτα και δεν θα χάσουμε τίποτα», υποστήριξε αυτό το μήνα καθώς μια επίθεση της Ουκρανίας τον ανάγκασε να αποσύρει τον στρατό του από ένα σημείο του μετώπου
Για όσους απορρίπτουν τους πυρηνικούς υπαινιγμούς του, λέμε ότι αυτοί δεν είναι απόηχοι της κουβανικής μπλόφας πυραύλων.
Ένας προκλητικός Πούτιν δεν είναι ο Nikita Khrushchev και όσα είναι γνωστά για αυτόν υποδηλώνουν ότι μπορεί να επιλέξει τη χειρότερη από τις κακές επιλογές που είναι διαθέσιμες παρά τις προειδοποιήσεις του Μπάιντεν που είχαν σκοπό να τον αποτρέψουν.
Μήπως είναι καιρός, λοιπόν, να σκεφτούμε την πορεία που ακολουθούμε όλοι και να πατήσουμε φρένο πριν να είναι πολύ αργά;
Για όσους φοβούνται τον κατευνασμό, η προθυμία να μιλήσουν δεν είναι επανάληψη του προπολεμικού Μονάχου ή της μεταπολεμικής Γιάλτας.
Η Ουκρανία δεν είναι ούτε η Αυστρία του 1938, όταν ο Γερμανός επιτιθέμενος παρέμεινε στρατιωτικά αδύναμος ούτε η Πολωνία το 1945, όταν ο πόλεμος είχε ήδη κερδηθεί.
Για όσους ονειρεύονται την άνευ όρων αποχώρηση από τη Ρωσία ή αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, αυτός δεν είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, που διεξάγεται από τον ηλικιωμένο ηγέτη ενός φθαρμένου σοβιετικού κράτους.
Και μην κάνετε λάθος, ο πόλεμος στην Ουκρανία μόλις αρχίζει και κανείς δεν μπορεί να πει πώς θα επηρεάσει την ισορροπία της επόμενης δεκαετίας.
Προχωρώντας σε έναν νέο αιώνα, ο Πούτιν έκανε γνωστή την επιλογή του να πάει πίσω προς την κατεύθυνση της πολεμικής του Ψυχρού Πολέμου, με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως άλλοθι, την υποχώρηση ως στρατηγική και τη ρωσική ιστορία ως κίνητρό του.
Στα τέλη του 2021, οι πρώιμες προειδοποιήσεις του Μπάιντεν για μια πλήρους κλίμακας ρωσική επίθεση στο Κίεβο δεν πτόησαν τον Πούτιν, ο οποίος ήταν ξεκάθαρα απορριπτικός για τη βούληση της Δύσης να απαντήσει.
Αγνοήθηκαν επίσης από την ουκρανική κυβέρνηση, η οποία ήταν δύσπιστη για την ετοιμότητα του Πούτιν για ένα τέτοιο στρατηγικό στοίχημα, και απορρίφθηκαν από τους περισσότερους ευρωπαίους συμμάχους που είχαν υπόψη την πρόσφατη καταστροφή της Ουάσινγκτον στο Αφγανιστάν.
Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του πολέμου.
Ωστόσο, μπορεί να γίνει μια πρώιμη αξιολόγηση της επανατοποθέτησης της Ευρώπης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, του τρόπου σύγκρισης των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ασία, της ανάπτυξης της σινο-ρωσικής σχέσης και της ανόδου της Ανατολής σε σχέση με τη Δύση.
Το ΝΑΤΟ έχει διευρυνθεί και η ταυτότητα και η κυριαρχία του έχουν αποκατασταθεί σε όλη την Ευρώπη. Η ηγεσία της Αμερικής έχει επανασχεδιαστεί με μια φιγούρα εξουσίας και αποφασιστικότητας που η υπόλοιπη Δύση χαιρετίζει. Η συμπληρωματική συνάφεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) επιβεβαιώθηκε και μάλιστα κέρδισε το χειροκρότημα από πολυετείς ευρωσκεπτικιστές.
Μπορεί να διαρκέσει;
Καθώς η Ευρώπη διανύει τον πιο απαιτητικό χειμώνα της τα τελευταία εβδομήντα πέντε χρόνια, να περιμένετε ανησυχητικές ερωτήσεις σχετικά με τις συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό το σημείο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες απέτρεψαν τη ρωσική επιθετικότητα; Όχι.
Εν αναμονή του πολέμου, ανταποκρίθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στα επείγοντα αιτήματα της Ουκρανίας για όπλα; Όχι.
Αφού απέτυχε να αποτρέψει και να αμυνθεί, συμμετείχε στον αγώνα;
Όχι.
Έχοντας αφήσει τη μάχη σε άλλους, υπέφερε όπως αυτοί; Όχι.
Έχοντας σχεδιάσει μια στρατηγική που κράτησε τον πόλεμο σε εξέλιξη, έκανε αρκετά για να τον κερδίσουμε, να τον σταματήσουμε ή να τον τερματίσουμε; Οχι.
Το να πιστεύουν οι σύμμαχοι στην Ευρώπη και αλλού ότι οποιοσδήποτε Αμερικανός πρόεδρος θα διακινδυνεύσει έναν πυρηνικό πόλεμο για λογαριασμό τους σε κάθε περίσταση είναι ένα επικίνδυνο στοίχημα.
Ενώ επικροτείτε την ενότητα και την αποφασιστικότητα της Δύσης, σκεφτείτε την κρίση των πυραύλων της Κούβας πριν από εξήντα χρόνια.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιμετωπίστηκε με ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο διαβουλεύσεων στο ΝΑΤΟ και με την ΕΕ, και η ομάδα εξωτερικής πολιτικής Μπάιντεν-Μπλίνκεν αξίζει υψηλούς βαθμούς για τη διαχείριση της συμμαχίας.
Ωστόσο, ο πόλεμος έχει επίσης αποκαλύψει την ευάλωτη θέση της Ευρώπης και την απάτη της Αμερικής να διεξάγει έναν ιδιοτελή πόλεμο αντιπροσώπων του οποίου το κόστος βαρύνει κυρίως άλλους.
Πάνω από 6 εκατομμύρια πρόσφυγες, δραματικά υψηλότερες τιμές φυσικού αερίου, ελλείψεις ενέργειας με σοβαρές πολιτικές συνέπειες, περισσότερες αναταράξεις σε στρατηγικά ζωτικής σημασίας χώρες σε όλη τη Μεσόγειο και, το χειρότερο από όλα, η επιστροφή του πολέμου στην ήπειρο.
Στη συνέχεια, προετοιμαστείτε για ένα ευρωπαϊκό «μαζί» του είδους, που θέλουν να ηγούνται οι Γάλλοι, μαζί με τη Γερμανία και μια νεοεκλεγμένη νεοφασιστική κυβέρνηση στο Ιταλία.
Ναι, το ΝΑΤΟ επέστρεψε, αλλά πού πηγαίνει η συμμαχία;
Το να περιμένεις να φύγει ο Πούτιν από την Ουκρανία με άδεια χέρια και ταπεινωμένος είναι απατηλό.
Σκεφτείτε τον Πρόεδρο John F. Kennedy μετά την κουβανική κρίση των πυραύλων του 1962 και, αν και διαφορετικός σε χαρακτήρα και σημασία. Ο Πρόεδρος George H.W. Μπους μετά τη σφαγή στην Τιενανμέν το 1989.
Το τι θα γίνει με τον ίδιο τον Πούτιν γίνεται πιο ξεκάθαρο παρά τα ποσοστά έγκρισης που παραμένουν εκπληκτικά υψηλά. Θυμηθείτε, ο θάνατος του Χρουστσόφ μετά το φιάσκο του στην Καραϊβική συνέβη σχεδόν δύο χρόνια αργότερα.
Είναι θέμα χρόνου να τελειώσει και ο Πούτιν.
Ωστόσο, η απομάκρυνσή του θα έκανε τη διαφορά;
Η άνοδος του Λεονίντ Μπρέζνιεφ στην εξουσία οδήγησε σε άλλες δύο δεκαετίες παγκόσμιας αντιπαράθεσης. Τώρα, οι επικριτές του Πούτιν απαιτούν περισσότερο πόλεμο, όχι λιγότερο, και λιγότερες κόκκινες γραμμές, όχι περισσότερες.
Χωρίς αξιόπιστο πολιτικό πάγκο στη Μόσχα, θα υπάρχει κάποιος χειρότερος μετά τον Πούτιν;
Μια νέα σύγκρουση θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνη από τον Ψυχρό Πόλεμο λόγω της εμπλοκής της Κίνας και των δικών της επιδιώξεων από ιστορικά παράπονα και φιλοδοξίες.
Περιορισμένη σε μια μικρή ομάδα εξαναγκασμένων, δωροδοκημένων και περιθωριακών συμμάχων ή εταίρων, η Ρωσία ακούγεται ως ένας παγκόσμιος αιτητής που ψωνίζει βοήθεια για την ασφάλεια, οικονομικό καταφύγιο και στρατηγική αποκατάσταση.
Ελλείψει ράμπας εξόδου προς τη Δύση, ποιος καλύτερος από την Κίνα να επενδύσει σε ένα βενζινάδικο με χαμηλό κόστος και μια υπερμεγέθη πυρηνική αποθήκη;
Και ποιος καλύτερος από τη Ρωσία για να ικανοποιήσει το ενδιαφέρον της Κίνας για πρόθυμους, ικανούς και συμβατούς συμμάχους τη στιγμή που πολλοί από τους γείτονές της φαίνεται να δημιουργούν τις δικές τους δυνάμεις για να συμπληρώσουν ή ακόμα και να ενεργοποιήσουν την αποτρεπτική δύναμη των ΗΠΑ;
Ωστόσο, η υποστήριξη της Κίνας προς τη Μόσχα έχει βαρύ τίμημα, καθώς απομονώνει περαιτέρω την Κίνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.
Αν μη τι άλλο, το φιάσκο του Πούτιν στην Ουκρανία χρησιμεύει ως παράδειγμα για το πώς η Κίνα δεν πρέπει να ενεργεί στο εξωτερικό.
Μετά από 200 ημέρες μαχών, οι Ουκρανοί ζήτησαν μια απεριόριστη μηνιαία αποζημίωση 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων πέραν της στρατιωτικής και μη στρατιωτικής βοήθειας άνω των 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων που έχουν ήδη παρασχεθεί ή δεσμευτεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ.
Αυτό αντιστοιχεί περίπου στο ένα τρίτο του συνολικού κόστους του Σχεδίου Μάρσαλ (σε τρέχοντα δολάρια) για την ανοικοδόμηση της μισής Ευρώπης μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια ολοκληρωτικού πολέμου.
Ενόψει του Β' Ψυχρού Πολέμου, χώρες όπως η Ινδία και η Τουρκία ελπίζουν να ηγηθούν του επόμενου δικτύου αδέσμευτων κρατών που αρνούνται να καταδικάσουν τη Ρωσία, προσέχουν την Κίνα, έχουν κουραστεί από την Ευρώπη και δεν εμπιστεύονται τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το να ζεις ξανά με φόβο δεν είναι διασκεδαστικό.
Αν απουσιάζει η διπλωματία, που πολύ εύκολα ταυτίζεται με τον λεγόμενο κατευνασμό, θα υπάρξει μόνο περισσότερος πόλεμος.
Η Ρωσία δεν πρέπει να οδηγηθεί σε στρατηγική απόγνωση, όσο κι αν έχει κερδίσει την τιμωρία και όσο ικανοποιητική θα ήταν αυτή.
.Η συζήτηση δεν θα τερματίσει απαραίτητα τον πόλεμο, αλλά θα τερματίσει τη δολοφονία.
Δεν θα αποκαταστήσει όλη την κυριαρχία της Ουκρανίας, αλλά θα τη διατηρήσει σε καλό δρόμο χωρίς αυξανόμενο κόστος που μπορεί σύντομα να αποδειχθεί μη αναστρέψιμο και αφόρητο για όλους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να απορρίψουν τη στιγμή πριν είναι πολύ αργά"
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
Από τα παραπάνω διαφαίνεται ότι θα πρέπει να υπάρξει λύση και τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία, αφού η περαιτέρω συνέχιση του εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την Ευρώπη αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο
Όσο περισσότερο περιθωριοποιείται η Ρωσία και ματώνει στρατιωτικά, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να πατήσει το κουμπί των πυρηνικών ο Πούτιν, αλλά τίτε θα είναι αργά.
Ο Ρώσος Πρόεδρος δεν είναι διατεθειμένος να χάσει τον πόλεμο , με οποιοδήποτε τίμημα
Ακόμη και αν ο Πούτιν πέσει ποιός θα αναλάβει την εξουσία στη Ρωσία;
Το πιθανότερο κάποιος χειρότερος και περισσότερο επικίνδυνος για την παγκόσμια ασφάλεια, γι' αυτό και η διπλωματία θα πρέπει να επανέλθει το συντομότερο δυνατόν
