Ἀπάντηση Α’.
Μελετήσαμε μὲ πολὺ προσοχὴ καὶ προσδοκίες τὴν νομοκανονικὴ τοποθέτηση τοῦ κ. Βαβούσκου καὶ Ἄρχων Ἀσηκρήτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου («Η βάπτιση στη Γλυφάδα και η κανονική αποτίμησή της») περὶ τῆς βαπτίσεως δύο βρεφῶν υἱοθετημένων ἀπὸ ὁμόφυλο ζευγάρι ὁμογενῶν τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία τελέστηκε σὲ Ἱερὸ Ναὸ τῆς Γλυφάδας ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου (ἔχει ἀπαντήσει καὶ ὁ σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας «Ἀπάντηση Γλυφάδας Ἀντώνιου σὲ Ἀν. Βαβοῦσκο γιὰ τὴν βάπτιση»). Καθὼς τὸ γεγονὸς τελέστηκε ὑπὸ τὰ φώτα τῆς δημοσιότητας ἀστραπιαία πήρε μεγάλες διαστάσεις λαϊκῆς κατακραυγῆς κάτω ἀπὸ τὴν ὁποία ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος κ. Ἀντώνιος δήλωσε ὅτι γνώριζε γιὰ τὴν βάπτιση καὶ ἔδωσε ἄδεια γιὰ τὴν τέλεσή της στὸν Ἀρχιεπ. Ἀμερικῆς χωρὶς ὅμως ὁ δεύτερος νὰ τοῦ ἀφήσει τὴν παραμικρὴ ὑπόνοια ὅτι ἐπρόκειτω γιὰ ὁμόφυλο ζεύγος, χαρακτήριζοντας τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς αὐτόβουλη, αὐθαίρετη καὶ ἀντικανονική.
Ὁ κ. Βαβοῦσκος ἀναλώνεται σὲ μιὰ ἐνδελεχὴ ἐξέταση τοῦ κατὰ πόσο ἡ ἄδεια ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθήκες ἦταν ἔγκυρη ἤ ὄχι, γεγονὸς ποὺ ἰσχυρίζεται ἐκ παραλλήλου τῆς περιπτώσεως χειροτονίας, ὅτι ἔχει σημασία γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τοῦ μυστηρίου ποὺ τελέστηκε. Καταλήγει ὅτι ἐφόσον ὁ σεβ. Μητροπολίτης Ἀντώνιος δὲν ἀνακάλεσε τὴν ἀντικανονικὴ ἄδεια, πράγμα ποὺ ὅπως πολὺ σωστὰ τονίζει ἔγινε κατ’ ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία, τὸ κύρος τοῦ μυστήριου ποὺ τελέστηκε διασώθηκε τυπικά, ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἐφόσον τὸ μυστήριο τελέστηκε κατὰ τὰ προβλεπόμενα. Ἀντὶ γιὰ ἀνάκληση τῆς ἄδειας, μετὰ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ σεβ. Μητροπολίτη Ἀντωνίου στὴν ΔΙΣ, ἡ ΔΙΣ ἔστειλε μὲ τὴν σειρά της ἐπιστολὲς στὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς καὶ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Καὶ τελειώνει ὁ κ. Βαβοῦσκος γράφοντας ὅτι σὲ μιὰ βάπτιση πρωταγωνιστὴς εἶναι ὁ βαπτιζόμενος, γεγονὸς ποὺ τὸ ἀναγνωρίζουν μὲ τὴν παραπάνω στάση τους καὶ ὅλοι οἱ ἐμπλεκόμενοι Ἀρχιερεῖς.
Δὲν διαφωνοῦμε σὲ ἀπολύτως τίποτα ἀπὸ τὰ παραπάνω μὲ τὸν κ. Βαβοῦσκο. Ὅμως αὐτὸ ἦταν πράγματι τὸ πρόβλημα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ συμβᾶν, ποὺ κατασκανδάλισε τοὺς πιστούς; Τὸ θέμα ἦταν ἄν εἶναι ἔγκυρο τὸ μυστήριο ποὺ τελέστηκε ἤ ὄχι, καὶ ἄν τελικὰ βαπτίστηκαν ἤ ὄχι τὰ βρέφη, τὰ ὁποία εἶναι τὰ μόνα ἐμπλεκόμενα πρόσωπα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία, ποὺ δὲν φταῖνε σὲ ἀπολύτως τίποτα; Προφανῶς ὄχι. Μελέτησα πλήθως ἄρθρων περὶ τοῦ ζητήματος καὶ δὲν εἶδα σὲ κανένα νὰ τίθεται τέτοιο ζήτημα. Τὸ ὅλο πρόβλημα βέβαια δὲν ἔγκειται πουθενὰ ἀλλοῦ παρὰ στοὺς «γονεῖς» καὶ στοὺς ἀναδόχους, οἱ ὁποίοι ὅπως ἀναφέρει ὁ κ. Βαβοῦσκος μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι οἱ πρωταγωνιστές, ἀλλὰ ὡστόσο βέβαια θὰ πρέπει νὰ πληροῦν κάποιες προυποθέσεις.
Γράφει λοιπὸν στὸ ἄρθρο του ὅτι ὑποθέτει ὅτι σὲ εὔλογο χρόνο πρὶν τὴν βάπτιση στάλθηκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ ἀντίγραφα ταυτοτήτων ἥ διαβατηρίων τῶν δύο γονέων καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ἀναδόχων, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς διαβεβαιώσεως, ὅτι ἀμφότεροι οἱ ἀνάδοχοι εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Καὶ αὐτὴ ἡ ὑπόθεσή του μέσα σὲ μόλις τέσσερις γραμμές μετατράπηκε σὲ «ἀδιαμφισβήτητο δεδομένο», τὸ ὁποῖο μάλιστα μαζὶ μὲ τὴν τέλεση τῆς βαπτίσεως «συνιστὰ ρητὴ καὶ σαφὴ ἀπόδειξη, ὅτι ὅλα τὰ δικαιολογητικὰ ἔγγραφα ποὺ κατατέθηκαν, πληροῦσαν τὶς προϋποθέσεις καὶ ἐπέτρεπαν τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου» καὶ «ἔγιναν ἀποδεκτά». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ «κανονικῶς τελέστηκε ἡ βάπτιση», «ἀφοῦ οὐδεμία ἔνσταση ἔχει προβληθεῖ». Φυσικὰ ὅλα τὰ παραπάνω μόνο ἀπόδειξη δὲν ἀποτελοῦν γιὰ τὸ τὶ στοιχεῖα προσκομίστηκαν πρὸ τῆς βαπτίσεως, παρὰ μόνο ἀνεδαφικὲς εἰκασίες, καὶ ἡ πραγματικότητα εἶναι δύσκολο νὰ ἀποκαλυφθεῖ, γιατὶ πιθανὸν θὰ φανερώσει παρατυπίες ἤ ἀνευθυνότητες, ἀλλὰ κυρίως ἐπειδὴ δὲν θὰ θέλουν ὁπωσδήποτε οἱ ἐμπλεκόμενοι, καὶ δικαιολογημένα, νὰ πάρει ἄλλη διάσταση τὸ θέμα καὶ νὰ προξενηθεῖ περαιτέρω θόρυβος.
Ὅτι καὶ ἄν πληροφορήθηκαν πάντως οἱ ἱερεῖς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γιὰ τοὺς «γονεῖς», δὲν μποροῦν νὰ διαβεβαιώθηκαν ὅτι οἱ ἀνάδοχοι εἶναι Ὀρθόδοξοι, γιὰ τὸν ἁπλὸ λόγο ὅτι δὲν ἦταν. Κατ’ ἀρχὴν πόσοι ἦταν οἱ ἀνάδοχοι, γιατὶ οἱ πάντες μιλοῦν γιὰ πάνω ἀπὸ δέκα; Ἀπὸ τὶς δύο διάσημες, ποὺ φέρονται κυρίως αὐτὲς ὡς ἀνάδοχοι, ἡ μία Ἑλληνίδα καὶ ἡ ἄλλη Ἰταλίδα, ἡ δεύτερη δὲν πιστεύει κανεῖς ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ Καθολική, ἐνῶ ἡ πρώτη ἄλλοι λένε ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξη, ἄλλοι ὅτι εἶναι Προτεστάντης. Ἄρα σὲ κάθε περίπτωση πρόκειται γιὰ βάναυση καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ὅσον ἀφορὰ βέβαια τοὺς «γονεῖς», εἶναι περιττό νομίζουμε νὰ ποῦμε γιὰ τὸν πάσα ἕνα ποὺ ἔχει διαβάσει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀπόστολο Παύλο ὅτι ἀναιρεῖται τὸ ἴδιο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ Ἀπόστολος, ποὺ καταδικάζουν σαφῶς τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ εὐλογοῦν τὸν γάμο μεταξὺ τῶν ἑτεροφυλόφιλων καὶ μόνο αὐτῶν.
Ἄρα ἡ θέση τοῦ κ. Βαβούσκου στὸ πλαίσιο τοῦ συγκεκριμένου θέματος ὅπου ὑπάρχει ἕνα ὁμόφυλο ζευγάρι ὅτι «οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις, ἀνεξαρτήτως τῶν ἀπόψεων τοῦ καθενὸς ἐξ΄ ἡμῶν – μεταβάλλονται συνεχῶς καὶ θὰ πρέπει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ μὴν παραβλέπει τὸ γεγονὸς αὐτό, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ φροντίζει νὰ τὸ ἀντιμετωπίζει ἄμεσα» εἶναι τελείως ἐκτὸς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας καὶ ὀρθοδόξου παραδόσεως. Ἀλίμονο τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ τοὺς στερήσαν τὸ δικαίωμα νὰ ἔχουν δυο φυσιολογικοὺς γονεῖς, μιὰ γυναίκα μάνα καὶ ἕναν ἄντρα πατέρα. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται νὰ λύσει ἡ Ἐκκλησία ὅταν ἀναγκάζεται νὰ τελέσει βάπτιση παιδιών μὲ ὁμόφυλους «γονεῖς» εἶναι πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίζει καθότι σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροῦς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, αὐτοὶ ὑπόκεινται σὲ βαριὰ ἐπιτίμια ἀνάλογα τῆς διάπραξης μοιχείας (Μ. Βασιλείου, ΞΒ’ καὶ ΝΗ’, ἐπικυρωμένων ἀπὸ Πενθέκτη), ἐφόσον βέβαια θελήσουν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σώσουν τὴν ψυχή τους. Ἄν ὅμως δὲν μετανοιώσουν, δὲν εἶναι ἀπέραντη ὑποκρισία νὰ λένε ὅτι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν ποὺ υἱοθετοῦν; Γιατὶ γι’ αὐτὸ γίνεται ἡ βάπτιση, ἐκτὸς κι’ ἄν τὴν χρησιμοποιοῦν γιὰ δικούς τους λόγους.
Ἀπάντηση Β’.
Ὅσο γιὰ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ ἀρχιδιάκονου Ἰωάννη Χρυσαυγῆ στὸ δίκαιο σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν («Θύελλα γύρω από μια βάπτιση στην Ελλάδα»), ποὺ παραλλήλισε τὴν περίπτωση μὲ τὴν βάπτιση μονογονεϊκῶν οἰκογενειῶν ἤ ἄγαμων γονέων ἤ γονέων μὲ πολιτικὸ γάμο, σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις τηρεῖται ὁ φυσικὸς νόμος ἄντρας + γυναίκα= τέκνα, ἔστω καὶ ἄν στὸ τέλος κρατήσει ὁ ἕνας μόνο ἀπὸ τοὺς δύο τὰ τέκνα. Στὴν ἐρώτησή του περὶ «ὁμοφυλόφιλών ἐπισκόπων» στὴν Ἐκκλησία εἶναι σαφὲς ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἀντιφατικὸ καὶ ἀσύμβατο στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, καθὼς ὅταν ἕνας Ἐπίσκοπος δὲν μπορεῖ οὔτε κὰν νὰ νυμφευθεῖ, παρόλο ποὺ ὁ γάμος εἶναι κάτι ἠθικὸ καὶ εὐλογημένο, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ κάνει κάτι ἀνήθικο χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἀναφέρει τὸ περίφημο «ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου», συνεχίζοντας «Τὶ θὰ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς; Ποιὸν θὰ ἐπέκρινε καὶ πῶς θὰ διόρθωνε κάποιον ὁ Ἰησοῦς; Ποιὸν θὰ καλωσόριζε ὁ Ἰησοῦς καὶ τὶ συμπεριφορὰ θὰ περίμενε;» καὶ μιλώντας γιὰ «χριστιανικό εὐαγγέλιο καὶ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ἴσως ἔχουμε «δοκὸν στὸν ὀφθαλμόν», ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ ἄλλοθι γιὰ τοὺς γύρω μας ποὺ νὰ τοὺς δίνει ἐλευθερία ἄνευ ὅρων καὶ μάλιστα ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντιθέτως ὁ Ἀπόστολος Παύλος δὲν ἔδωσε συγχωροχάρτι στὸν ἁμαρτήσαντα βαριὰ στὴν Κόρινθο, ἀλλὰ τὸν παρέδωσε σωματικὰ στὸν Σατανά, ὥστε νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή του. Τὰ σαρκικὰ πάθη, καὶ μάλιστα ἡ ὁμοφυλοφιλία, δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα «κάρφος», ἀλλὰ τεράστιος «δοκός», ποὺ ὁδηγοῦν κατευθείαν στὸν πνευματικὸ θάνατο, καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν μποροῦν νὰ περάσουν ἀπαρατήρητα, ἀλλὰ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπιστοῦν μόνο μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν προσευχή. Αὐτὸ λέει τὸ «χριστιανικό εὐαγγέλιο καὶ ἡ ὀρθόδοξη παράδοση». Ἄν αὐτὴ ἡ πραγματικότητα δὲν τοῦ ἀρέσει τοῦ ὁποιουδήποτε ἱερωμένου, μάλλον σὲ λάθος χῶρο ἔχει χειροτονηθεῖ.
Ἀπάντηση Γ’.
Ὁ κ. Βαβούσκος ξαναγράφοντας ἕνα δεύτερο κείμενο γιὰ τὸ ἴδιο θέμα τῆς βαπτίσεως παιδιῶν ὁμοφύλων ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς («Ἀνταπάντηση Ἀναστασίου Βαβούσκου στὸν ἀπαντῶντα Μητροπολίτη Γλυφάδας») ἐπαναλαμβάνει στὸ μεγαλύτερο μέρος του ἀκριβῶς τὰ ἴδια ποὺ εἶχε γράψει στὸ πρῶτο κείμενο («Ἡ βάπτιση στὴ Γλυφάδα καὶ ἡ κανονικὴ ἀποτίμησή της») ὡσὰν νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ σημασία τὰ ὅσα ἄκρως διασαφηνιστικὰ τοῦ γεγονότος τοῦ ἀπάντησε μὲ ἐμφανὴ εἰλικρίνεια ὁ σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδος κ. Ἀντώνιος. Καὶ ἀφοῦ ξαναδιαβάζει κάποιος ἀκριβῶς τὰ ἴδια περὶ τῆς ἐγκυρότητας τῆς ἐπιστολῆς καὶ τῆς ἄδειας φθάνει στὸ συμπέρασμα τοῦ κ. Βαβούσκου ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος δὲν παραπλανήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς («η άδεια την οποία εξέδωσε, είναι καθόλα έγκυρη, εδραζόμενη σε έγκυρη αίτηση εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, ο οποίος κατ’ ουσίαν δεν παραπλάνησε τον Μητροπολίτη Γλυφάδος»), καὶ ἄρα καὶ ὁ σεβασμιώτατος καὶ ὅλος ὁ λαὸς δὲν ξέρουμε τὶ μᾶς γίνεται!
Τὴν βασικὴ ἐπιχειρηματολογία του γιὰ τὸ παραπάνω ἀπρόσμενο συμπέρασμά του ὁ κ. Βαβοῦσκος τὴν βασίζει στὸν ἰσχυρισμό του ὅτι ἡ ἄποψη τοῦ σεβασμιώτατου γιὰ τὸ «πρότυπο οἰκογένειας κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» εἶναι ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ «ἑτερόφυλο ζεῦγος Ὀρθοδόξου θρησκεύματος», τὴν ὁποία θεωρεῖ τὴν προσωπική ἄποψη τοῦ σεβασμιώτατου. Ἄν εἶναι ἔτσι, γιατὶ ἀναρωτιέται ἡ Ἐκκλησία βαπτίζει παιδιὰ διαζευγμένων, ἐν διαστάσει, ὀρφανὰ ἤ μονογονεϊκῆς οἰκογένειας, ὅπως καὶ παιδιὰ ἀλλοδόξων, ἀλλοθρήσκων ἤ ἄθεων γονέων; Τὰ παιδιὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀναφέρει ὁ κ. Βαβοῦσκος εἶναι παιδιὰ ἑτερόφυλων, ποὺ ἰκανοποιοῦν τὸν φυσικὸ νόμο «ἄνδρας καὶ γυναίκα ἀποκτοῦν τέκνα», ἔστω καὶ ἄν αὐτοὶ εἶτε δὲν παντρεύτηκαν τελικά, εἶτε δὲν ἔμειναν μαζὶ στὴν συνέχεια, εἶτε κάποιος πέθανε. Ἡ Ἐκκλησία ἐξετάζει τὸν φυσικὸ νόμο, ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες, καὶ ὄχι φυσικὰ τὸν νόμο τοῦ Κράτους, στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ κ. Βαβοῦσκος, ὁ ὁποῖος νόμος ἄν εἶναι ἀντίθετος στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ εἶναι βδελυκτὸς ἐνώπιόν Του, εἶτε εἶναι τῆς Ἑλλάδος, εἴτε εἶναι τῆς Ἀμερικῆς, εἴτε ὁποιασδήποτε ἄλλης χώρας.
Ὅσον ἀφορὰ τὸ θρήσκευμα τῶν γονέων, φυσικὰ κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι Ὀρθόδοξος (π.χ. ἄν βαπτίστηκε μετὰ τὸν γάμο ὁ ἕνας μόνο καὶ ὁ ἄλλος ὄχι ἤ ἄν οἰ γονεῖς ἔχουν δεχθεῖ μὲν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀλλὰ γιὰ διάφορους λόγους διστάζουν ἀκόμα οἱ ἴδιοι νὰ βαπτιστοῦν), ἀντίθετα μὲ τὸν ἀνάδοχο, ποὺ ἀναλαμβάνει τὴν κατήχηση τοῦ νεοφώτιστου καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι τελείως ἀδιανόητο καὶ ἐμπαιγμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μὴν εἶναι Ὀρθόδοξος (πῶς διαφορετικὰ θὰ ἀπαγγέλει τὸ Πιστεύω κατὰ τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου;). Εἰδικὰ μάλιστα ἄν οἱ γονεῖς δὲν ἔχουν βαπτισθεῖ ἀκόμα, θὰ πρέπει νὰ πηγαίνει ὁ ἀνάδοχος τὸ παιδὶ στὴν Ἐκκλησία νὰ ἐκκλησιαστεῖ καὶ νὰ κοινωνήσει. Τελικὰ δὲν μπορεῖ βέβαια νὰ εἶναι ἡ ἄποψη τοῦ σεβασμιώτατου ποὺ ἐλέγχεται γιὰ τὴν ὀρθότητά της ὡς πρὸς τὸ τὶ ἀποδέχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς πρότυπο οἰκογένειας, ὅπως γράφει ὁ κ. Βαβοῦσκος, ἀλλὰ μάλλον ἐλέγχονται ἀκριβῶς τὰ ὅσα ὁ δεύτερος γράφει «ότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, οικογένεια της οποίας τα παιδιά βαπτίζονται, είναι ό,τι ορίζει ο νόμος του ελληνικού Κράτους», πράγμα τὸ ὁποῖο εἶναι τελείως ἀπαράδεκτο καὶ ἀνιστόρητο ἀπὸ ὀρθόδοξη σκοπιά. Γιὰ παράδειγμα αὐτὸ ἔλλειπε νὰ υἱοθετοῦσε ἡ Ἐκκλησία ὅτι ἐγκληματικὰ ὁρίζει τὸ Κράτος γιὰ τὶς ἀμβλώσεις.
Συνεχίζει ὁ κ. Βαβοῦσκος ἀναλύοντας τὶς νέες ἐξηγήσεις ποὺ περιέλαβε στὴν ἀπάντησή του ὁ σεβασμιώτατος περὶ τοῦ λάθους τῶν ἐφημέριων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ νὰ παραλάβουν τὰ ἔγγραφα τῆς βαπτίσεως, τὴν ὥρα τῆς τελέσεώς της, ἰσχυριζόμενος ὅτι «κατά τον Μητροπολίτη Γλυφάδος την ευθύνη για το συμβάν την φέρουν οι εφημέριοι του Ναού». Μὰ φυσικά, τὸ συμπέρασμα δὲν εἶναι αὐτὸ ἀπὸ τὸ λάθος τῶν ἱερέων στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ σεβασμιώτατος, γιατὶ καὶ οἱ ἱερεῖς ἐξαπατήθηκαν, καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν τὸ λάθος τους ὅτι χωρὶς νὰ τὸ θέλουν ἐπέτρεψαν νὰ συμβεῖ αὐτό. Ἀντιθέτως αὐτοὶ ποὺ τοὺς παραπλάνησαν τὸ ἔκαναν ἐν γνώση τους καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι σαφὴ ἡ διαφορὰ γιὰ ἕναν δικηγόρο μεταξὺ τῆς παράβασης ἄνευ πρόθεσης καὶ τῆς παράβασης σκόπιμα κατὰ πρόθεση.
Καὶ ἔρχεται ὁ κ. Βαβοῦσκος στὸ διαταῦτα: «θα έπρεπε άμεσα να κινήσει και την διαδικασία ενώπιον της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης για τους δύο κατ’ επανάληψιν – όπως διαβεβαιώνει ο ίδιος - παραβάτες εφημερίους του», ἀλλὰ καὶ παρακάτω «να τεθεί θέμα εφαρμογής υπέρ του Αρχιεπισκόπου Αμερικής της αρχής της ταυτοπαθείας (5ος της Ζ΄ Οικουμενικής), κατά την οποία ο αναληθώς καταγγέλων κάποιον για κανονικό παράπτωμα, υφίσταται ο ίδιος την ποινή του καταγγελθέντος παραπτώματος». Μὲ ἄλλα λόγια μᾶς λέει ὁ κ. Βαβοῦσκος: «κ. Ἀντώνιε πᾶς γιὰ μαλλί, ἀλλὰ θὰ σὲ βγάλω κουρεμένο», ἦρθε καὶ ἀλώνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος στὴν ἐπισκοπή σου χωρὶς νὰ σὲ ὑπολογίσει, καὶ «θὰ τὴν πληρώσεις καὶ ἀπὸ πάνω σὺ μὲ τοὺς ἱερεῖς σου τὴν νύφη». Φυσικά, ἄν δὲν ὑπήρχαν δικηγόροι καὶ νομοδιδάσκαλοι στὸν κόσμο, δὲν θὰ εἶχε σταυρωθεῖ ὁ Χριστός. Κάποιο λάθος ὅμως ἔκαναν, γιατὶ ὁ νόμος εἶναι νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀγάπη καὶ ὄχι νὰ τὴν σταυρώνει.
Εἶναι πράγματι παράδοξο ὅτι ὁ κ. Βαβοῦσκος, προκειμένου νὰ ἀποδείξει ὅτι τὸ συμβὰν στὴν Γλυφάδα δὲν εἶναι πρωτοφανές, ἀναφέρεται καὶ στὴν ὁμοειδὴ βάπτιση τοῦ π. Αλέξανδρου Καριώτογλου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2021 καὶ στὴν εὐχή ποὺ ἔδωσε στὸ τέλος τῆς βαπτίσεως: «οι γονείς να είσαστε πάντα ερωτευμένοι και το παιδί θα βλέπει αυτήν την αγάπη που θα έχετε μεταξύ σας, αυτήν θα ζητήσει όταν φύγει από εσάς και θα αναζητά πάντα στη ζωή του». Δηλαδὴ ὁ π. Αλέξανδρος Καριώτογλου εὐχήθηκε στοὺς ὁμόφυλους γονεῖς νὰ εἶναι ἐρωτευμένοι καὶ νὰ μεταδώσουν ἔτσι καὶ στὸ παιδὶ αὐτὸ τὸ πάθος τους, καὶ ὁ κ. Βαβοῦσκος τὸ προβάλλει ὡς τετελεσμένο γεγονός μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ πλέον ἐπαναλαμβάνεται. Μὲ ποιὸν θὰ συμφωνήσουμε ὅμως μὲ τὸν κ. Βαβοῦσκο, π. Αλέξανδρο Καριώτογλου καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς ἤ μὲ τὸν Κύριο ποὺ μᾶς θυμίζει ὡς παράδειγμα ἀποφυγῆς τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ: («οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι», Α’ Κορ. 6, 9-10).
Ἀπάντηση Δ’.
Ὁ ἀρχιδιάκονος Ἰωάννης Χρυσαυγῆς ἐπιστρέφει σὲ ἕνα ἄρθρο του μὲ θέμα τὴν τοποθέτηση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅτι δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία «νὰ δέχεται ὁποιαδήποτε ἄλλη μορφὴ οἰκογένειας ἐκτός ὰπὸ αὐτὴ ποὺ θεσπίζει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο» γιὰ νὰ τὴν χαρακτηρίσει «αναπάντεχη και προβληματική». Καὶ τὸ δικαιολογεῖ αὐτὸ κατ’ ἀρχὰς ἰσχυριζόμενος ὅτι «ο πρωταρχικός σκοπός και ο κύριος ρόλος των μοναχών είναι να επιδιώκουν το «ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λκ. 10.42) διακονώντας ως πρότυπα μετάνοιας και αγιότητας». Καὶ ἐνῶ μὲ ὅσα ἔχει γράψει καὶ στὸ προηγούμενο σχετικὸ ἄρθρο του ὁ κ. Χρυσαυγῆς (βλ. Ἀπάντηση Β’) εἶναι σαφὲς ὅτι ἔχει χάσει ἐντελῶς ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς καὶ ὁ ρόλος τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας ἐνοχλήθηκε τώρα ἀπὸ τὸ ἄν οἱ μοναχοὶ εἶναι συνεπεῖς ἤ ὄχι στὸ σκοπὸ καὶ τὸν ρόλο τους.
Γράφει λοιπὸν ὅτι τὸ Άγιο Ὅρος δὲν θὰ πρέπει «νὰ παίρνει συνήθως θέση δημόσια, ιδιαίτερα μάλιστα για το πώς θα πρέπει να διάγουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την εγκόσμια ζωή τους», ὅπου ὅμως τὸ μόνο ἀπόλυτα βέβαιο εἶναι ὅτι κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν θὰ πρέπει νὰ διάγουν τὴν ζωή τους παραδιδόμενοι σὲ πάθη, ὅπως αὐτὸ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπός του προσπαθοῦν τὸ νὰ καλύψουν. Μάλιστα ὁ ἴδιος ἀναφέρεται παρακάτω στοὺς «κινδύνους που απορρέουν από τους ψευδοπροφήτες και τους αυτο-προσδιοριζόμενους διδασκάλους». Ὅμως ποιοὶ εἶναι οἱ ψευδοπροφήτες καὶ ψευδοδιδάσκαλοι, αὐτοὶ ποὺ μᾶς θυμίζουν καὶ μᾶς μιλοῦν γι’ αὐτὰ ποὺ λέει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως οἱ Ἁγιορεῖτες κάνουν στὴν ἀνακοίνωσή τους ἤ αὐτοὶ ποὺ ξένα καὶ πρωτάκουστα νοήματα προσπαθοῦν νὰ μᾶς περάσουν νὰ δεχθοῦμε, ὅπως ὁ συγκεκριμένος ἀρχιδιάκονος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπός του;
Γράφει μάλιστα παρακάτω: «διότι οι μοναχοί δεν ανήκουν ούτε στον κοσμικό κλήρο, ούτε είναι έγγαμοι λαϊκοί. Αυτό που γνωρίζουν για τον γάμο και την οικογένεια συνήθως είναι έμμεσο και προέρχεται από τις εξομολογητικές συζητήσεις που έχουν με άτομα και οικογένειες που ζουν «στον κόσμο», όπως μερικές φορές χαρακτηρίζουν συγκαταβατικά την κοινωνία. Ως εκ τούτου, οι μοναχοί δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνουν ή αποφαίνονται σε θέματα γάμου και οικογένειας». Ἐνῶ ὁ ἴδιος τὶ γνωρίζει ἀπὸ γάμο καὶ οἰκογένεια, ὅτι μποροῦν δύο ἄντρες ἤ δύο γυναίκες νὰ παντρευτοῦν μεταξύ τους καὶ τότε ἀντὶ τῶν παιδιῶν τῶν δικῶν τους ποὺ εἶναι αδύνατο νὰ ἀποκτήσουν, νὰ πάρουν τὰ παιδιὰ ἄλλων νὰ μεγαλώσουν; Ὅμως οἱ πατέρες στὸ Ἅγιο Ὄρος ποὺ καὶ οἱ ἴδιοι μέσα σὲ οἰκογένειες ἔχουν μεγαλώσει καὶ ὁ Θεὸς τοὺς φωτίζει νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὸ θέλημά Του μέσα στὸ γάμο, δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ βοηθήσουν τοὺς προστρέχοντας σὲ αὐτούς; Ἡ πείρα καὶ οἱ μαρτυρίες λένε ὅτι καὶ πολὺ σοφὰ καθοδηγοῦν καὶ ἔμπρακτα σὲ πολλὲς περιπτώσεις βοηθοῦν.
Καὶ συνεχίζει μὲ τοὺς ἐξῆς ἰσχυρισμούς του: «οι μοναχοί του Αγίου Όρους στο συγκεκριμένη ανακοίνωση στηρίζουν την κατανόησή τους για την οικογένεια στο Ευαγγέλιο, αλλά σίγουρα θα δυσκολεύονταν πολύ να ανακαλύψουν στο Ευαγγέλιο οποιαδήποτε περίτεχνη διδασκαλία για την πυρηνική οικογένεια ή για το ποιες θεωρούνται αποδεκτές περιπτώσεις υιοθεσίας. Πέρα από το ασυνήθιστο κήρυγμα ή κείμενο για το γάμο και την ανατροφή των παιδιών, ακόμη και η πατερική γραμματεία είναι γενικά επιφυλακτική σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια. Επειδή ακριβώς, η προϋπόθεση της Αγίας Γραφής και η περί σωτηρίας υπόσχεση της Εκκλησίας βρίσκονται στην κοινότητα και την κοινωνία, όχι σε συμβατικές ή στερεότυπες επινοήσεις σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια». Δὲν εἶναι καὶ τόσο δύσκολο νὰ ἀνακαλύψεις στὸ Εὐαγγέλιο πρότυπα οἰκογένειας (ὄχι μόνο τῆς πυρηνικῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς χωρὶς παιδιά, ὅπως καὶ τῆς διευρυμένης), οὐδὲν ψευδέστερο τοῦ ἀντιθέτου σὲ αὐτὸ ἰσχυρισμοῦ. Παραδείγματα εἶναι: α) οἰ γονεῖς τοῦ Τιμίου Προδρόμου ποὺ ἦταν μόνοι τους καὶ στὸ βαθὺ γήρας ἀπέκτησαν τὸν γιό τους, β) ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε μέσα σὲ οἰκογένεια τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ μνήστορος Ἰωσῆφ, ὁ ὁποῖος ἦταν μάλιστα χήρος πολύτεκνος, γ) ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶχε σύζυγο καὶ ζοῦσαν μαζὶ μὲ τὴν πεθερά του, δ) τὶ μεγαλύτερη διδασκαλία ὑπὲρ τοῦ γάμου ἀνδρός καὶ γυναικὸς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πρῶτο θαῦμα Του ὁ Κύριος τὸ ἔκανε στὸ Γάμο τῆς Κανὰ στὴν Γαλιλαία, καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τῆς Παναγίας Μητρός Του, ε) ὅπως ἐπίσης καὶ σὲ πολλὰ σημεῖα φανέρωσε τὴν ἰδιαίτερη ἀγάπη του στὰ παιδιὰ μὲ τὴν διδασκαλία του πρὸς αὐτά, ἀλλὰ καὶ σχετικὰ μὲ αὐτά, καθὼς ἐπίσης καὶ μὲ τὰ θαύματά του.
Ἐπομένως τὸ ἐπιχείρημα «Μια απλή ματιά στο κλασσικό Ελληνικό Πατερικό Λεξικό του Lampe δείχνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα λήμμα για τη λέξη ʺοικογένειαʺ» ἀποδεικνύεται μιὰ κραυγαλαία ἀνοησία. Καὶ ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι «για τη Νέα, την Καινή Διαθήκη,… η ʺγέννηση άνωθενʺ (Ιω. 3.3) και όχι η βιολογική γέννηση είναι καθοριστική για την ταυτότητα και την κλήση του Χριστιανού» περιέχει λογικὴ ἀντίφαση, γιὰ τὸν σκοπὸ ποὺ τὸν χρησιμοποιεῖ, γιατὶ πῶς θὰ ἔχουμε ʺγέννηση άνωθενʺ, ἄν δὲν ἔχουμε πρώτα ʺγέννηση κάτωθενʺ, δηλαδὴ βιολογικὴ γέννηση. Καὶ εἰδικὰ μὲ τὸν νῦν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς πολλὰ ἀκούγονται ὅτι ἔχουν σοβαρὸ πρόβλημα σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, γιατὶ ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι ὑποστηρίζει τὶς ἀμβλώσεις, ἀλλὰ καὶ ἄν δὲν ἰσχύει αὐτό, ὁπωσδήποτε δὲν κάνει τίποτα γιὰ νὰ ἀντιδράσει σὲ αὐτές.
Καὶ καταλήγει: «Έτσι οι απαρνησάμενοι, αποκηρύξαντες και αποστασιοποιημένοι από την οικογένεια μοναχοί δεν θα πρέπει να διδάσκουν ex cathedra ή να ηθικολογούν ότι ʺδεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη μορφή οικογένειας εκτός από αυτήν που θεσπίζει το Ιερόν Ευαγγέλιονʺ…θα πρέπει πρωτίστως οι μοναχοί να επικεντρώνονται στην δική τους επίγεια πραγματικότητα – δηλαδή, να ασχολούνται με την ατομική και συλλογική τους αυτογνωσία ως κοινότητα που αποσύρεται από τον κόσμο για μετάνοια και μεταμόρφωση». Εἶναι τόσο μὰ τόσο παράδοξο ἕνας ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα ἀρχιδιάκονος, ποὺ ἐπίμονα ὑποστηρίζει τὴν συμμετοχὴ ἀμετανόητων ὁμοφυλόφιλων ποὺ υἱοθετοῦν δύο παιδιά, στερώντας τους τὸ δικαίωμα νὰ ἀνατραφοῦν κατὰ τὸ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ μιὰ μητέρα-γυναίκα καὶ ἕναν πατέρα-ἄνδρα, σὲ ἕνα Ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, στὴν βάπτιση αὐτῶν τῶν παιδιῶν, καὶ μάλιστα μετὰ «φωνὲς καὶ ὀργάνων», δηλαδὴ ἄκρα δημοσιότητα τοῦ γεγονότος, νὰ μᾶς μιλάει ἀπευθυνόμενος σὲ μοναχοὺς γιὰ «μετάνοια καὶ μεταμόρφωση»!
