Η έννοια της δημοκρατίας, όπως έχει γίνει γνωστή στον κάθε λαό, παίρνει πολλές μορφές και προδιαγραφές που διαφέρουν από τη μια χώρα στην άλλη, ΟΤΑΝ εφαρμόζεται...
Επίσης, έχουμε αρκετά μοντέλα εξουσίας στις χώρες που υποστηρίζουν τη δημοκρατία.
Σήμερα εορτάζουμε την επέτειο του ΟΧΙ που είπε ένας δικτάτορας όμως, εκφράζοντας έναν ολόκληρο λαό.
Ο Ιωάννης Μεταξάς μπαρουτοκαπνισμένος από τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Εθνικό διχασμό και άλλα κομμάτια του ιστορικού παζλ, το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε από το βασιλιά Γεώργιο πρωθυπουργός της Ελλάδας, στη θέση του αποβιώσαντος Δεμερτζή και στη συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου σε συνεργασία με το βασιλιά. Κυβέρνησε έως το θάνατό του τον Ιανουάριο του 1941. Έμεινε στην ιστορία για την απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου της 28ης Οκτωβρίου 1940, που του επιδόθηκε από τον Ιταλό πρεσβευτή Εμμανουέλε Γκράτσι.
Άγιος δεν ήταν, κατέλυσε τον κοινοβουλευτισμό, έκανε κι άλλα, αλλά ένα ρημάδι ΟΧΙ το είπε και “καθαγιάστηκε” στη συνείδηση του λαού και των επομένων γενεών από εκείνη την αρνητική απάντηση σφόδρα διανθισμένη με άρωμα πατριωτισμού. Το τελευταίο σημαντικό ΟΧΙ που ακούσαμε στην Ελλάδα μετατράπηκε με μαγικές κινήσεις πολιτικών σε ΝΑΙ!
Κι έτσι σε κάθε επέτειο σαν την σημερινή αναρωτιόμαστε, γιατί δεν υπάρχουν πια τέτοιοι πολιτικοί άνδρες.
Βέβαια τότε δεν υπήρχαν ούτε Συμμαχίες τύπου ΝΑΤΟ, ούτε ΟΗΕ, πολλώ δε μάλλον ΕΕ, για να “εγκλωβίζουν” τις εκάστοτε κρατικές πολιτικές αποφάσεις. Υπήρχαν βέβαια άλλες δεσμεύσεις και συμμαχίες....
Ένα βασικό ζήτημα αφορά στην άνοδο στην εξουσία ενός ατόμου που δεν έχει εκλεγεί . Τι σημασία έχει η «νίκη» υπό την ηγεσία ενός τέτοιου ατόμου.
Υπάρχουν, βέβαια, πολυάριθμοι και αλληλένδετοι λόγοι για το φαινόμενο της εκλογής ανεπιφύλακτων «αρχηγών». Μερικοί από αυτούς μας οδηγούν στα κίνητρα της συμμετοχής στις εκλογές κυρίως για την επίτευξη της νίκης ενός συγκεκριμένου υποψηφίου, συμπεριλαμβανομένων των κομματικών, θρησκευτικών ή οικογενειακών πεποιθήσεων. Μπορεί να είναι επίσης η πεποίθηση ότι η ψηφοφορία είναι ο ασφαλέστερος τρόπος αλλαγής, ίσως ακόμη η οικονομική και εργασιακή υποστήριξη που παρέχει ένα κόμμα στους οπαδούς του ή το αποτέλεσμα της υποχώρησης στην έντονη πίεση των μέσων ενημέρωσης.
Κάποιοι κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι πάντως βλέπουν ότι η πράξη της ψήφου είναι μια έκφραση του ανήκειν σε μια ομάδα ή μια έκφραση εκδήλωσης του ποιος είναι κανείς, καθώς συμπεριλαμβάνονται και τα ιδεαλιστικά συναισθήματα ότι κάποιος που ψηφίζει είναι καλός πολίτης. Από την άλλη, αρκετοί ψυχολόγοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι λογικοί άνθρωποι που νοιάζονται για τον εαυτό τους δεν δίνουν καμία σημασία στις εκλογές και τις βλέπουν ως χάσιμο χρόνου.
Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς κατάργηση της προσφυγής στις κάλπες για να μην υπάρξει παρεξήγηση!
Απαντώντας στο ερώτημα της ανικανότητας και της ανόδου ανθρώπων που δεν αξίζουν ηγετική θέση, όσοι δεν τους ψήφισαν υπενθυμίζουν ότι το ανίκανο άτομο δεν εκλέχτηκε από όλο τον λαό και ότι μια μειοψηφία με επιρροή που κατέχει χρήματα, ΜΜΕ και άλλα όπλα επέβαλαν ουσιαστικά τους ψήφους. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι οι ψηφοφόροι, γενικά, προτιμούν πολιτικές με άμεσες, γρήγορες λύσεις, που τους βοηθούν να λύσουν τα βιοποριστικά τους προβλήματα και να ενισχύσουν την ευημερία τους στις υπερστρατηγικές λύσεις. Ενώ άλλοι μας θυμίζουν ότι η δημοκρατία έχει τις ασθένειες και τα μειονεκτήματά της, ακόμη και στις χώρες που θεωρούνται «μητέρες της δημοκρατίας».
Επιπλέον, το άτομο που δεν διαθέτει προσόντα μπορεί να είναι το λιγότερο επιβλαβές σε περίπτωση ηθικού κενού, όπως τόνισε ένας σχολιαστής κατά την προεδρική εκστρατεία του Τραμπ το 2016 κατά της Χίλαρι Κλίντον, λέγοντας “ότι δεν υπάρχει ηθικά καλός υποψήφιος πρόεδρος σε αυτές τις εκλογές και ότι ο Τραμπ είναι καλός υποψήφιος, αν και με ελαττώματα”. Σε αυτή την περίπτωση, στις εκλογές αποφασίστηκε, κατά την άποψή του εν λόγω σχολιαστή, το μικρότερο από δύο κακά.
Η διαδικασία δημοκρατικής επιλογής δεν προκύπτει χωρίς δημόσια... αντίποινα, όπου ο πολίτης καταφεύγει σε καταψήφιση για τον υποψήφιο του κόμματός του, με αφορμή κάποιο “θέμα αρχών”...
Ενώ η δημοκρατία μπορεί να έβαλε τέλος στη διαιώνιση της διακυβέρνησης ενός προέδρου, ανεξάρτητα από τα προσόντα του, έχει επίσης, ταυτόχρονα, καταρρίψει την ψευδαίσθηση του προέδρου-ηγέτη που έχει ιστορικές και ηρωικές ιδιότητες που έχουν τροφοδοτήσει την φαντασία των μαζών για δεκαετίες. Εμφανίστηκε μια νέα γενιά ηγετών, με χαρακτηριστικά περίεργα, διαφορετικά από τα γνώριμα, ή ακόμη και αλλοπρόσαλλα, όπως πχ ο Τζόνσον ή ο Τραμπ.
Η διαδικασία αναπαραγωγής και κλωνοποίησης δεν θα σταματήσει σε αυτά τα μοντέλα, ούτε ασφαλώς η εμφάνιση περισσότερων από αυτά τα μοντέλα, με τις ελλείψεις και την αυταπάτη τους και την άμεση και μακροπρόθεσμη ζημιά τους. Αυτό θα συνεχιστεί έως ότου τα έθνη ξεφορτωθούν την εποχή των ψεμάτων, που τυλίγονται με ψεύτικη προπαγάνδα, για να ζήσουν τις ελπίδες τους για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια για την οποία πάντα αγωνίζονταν.
