Αν υπήρχε κάποιος λόγος που με έκανε να παρακολουθήσω την ομιλία του κ. Τσίπρα στην 85η ΔΕΘ, αυτός δεν ήταν σίγουρα το ξαναζεσταμένο φαΐ της υποσχεσιολογίας του περί της νέας αρχής στην προοδευτική κυβέρνηση που ετοιμάζει με κυρίως μενού την κοινωνική και οικονομική ανάταξη της χώρας επί τη βάσει των πλουσιοπάροχων εξαγγελιών του
Εξαγγελιών τις οποίες συνηθίζουν να δίνουν οι εκάστοτε αρχηγοί της Αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ανηφορίζουν τέτοιες μέρες στη Θεσσαλονίκη, για να τις πάρουν πίσω αργότερα σαν κυβερνήτες ή να τις μεταθέσουν σε βάθος χρόνου με τη δικαιολογία των εκτάκτων αναγκών που επιβάλλουν αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Ο κύριος λόγος που κάθισα να ακούσω τον Αλέξη Τσίπρα ήταν κυρίως το ενδιαφέρον μου (που φτάνει στα όρια της εθνικής αγωνίας) για τη στάση του απέναντι στην ασκούμενη Εξωτερική πολιτική η οποία αφήνει κερκόπορτες ανοιχτές στα εθνικά μας θέματα.
Φευ!.. Αν και περίμενα υπομονετικά ακούγοντας με μικρό ενδιαφέρον τα περσινά ξινά σταφύλια των μέτρων... ''ανάταξης'' στην τσέπη και τα ταμεία του κράτους, έμεινα ενεή στο τέλος της ομιλίας του διαπιστώνοντας με απογοήτευση και οργή πως ο διεκδικών επάνοδο στην εξουσία πρώην πρωθυπουργός δεν βρήκε λέξη να πει για τους... ''κατευναστικούς'' χειρισμούς της ΝΔ στα θέματα αυτά, με το πρόσχημα πιθανόν ότι δε θέλει να... τορπιλίσει την εθνική ομοψυχία.
Ουδέν ψευδέστερον αυτού, γιατί η αλήθεια κρύβεται στην κοινή γραμμή πλεύσης κυβέρνησης και Αξιωματικής αντιπολίτευσης επί τη βάσει όχι της ''στρατηγικής της ομοψυχίας'', αλλά του ανίερου συμψηφισμού που κλείστηκε προς χάριν της ''εθνικά ασύμφορης'' (κατά προεκλογικό Κυριάκο Μητσοτάκη) ''συμφωνίας των Πρεσπών'' και της διαιωνιζόμενης ''κατευναστικής'' στρατηγικής του '96 η οποία έγινε εθνική πολιτική μας.
Στρατηγικής που δημιουργεί προϋποθέσεις δημιουργίας τετελεσμένων εκ μέρους της Τουρκίας. Προϋποθέσεις που αρχίζουν απ' την ''γκριζοποίηση'' των Ιμίων (προκειμένου να ενταχθούν στην τουρκική κυριαρχία αυτά), για να ακολουθήσει η ''γκριζοποίηση'' 152 νησιών μας στους χάρτες της τουρκικής επικράτειας και να φτάσουμε σήμερα να βλέπουμε τουρκικά αλιευτικά να αλωνίζουν αμέριμνα στο Αιγαίο και τους Τούρκους - μέσω παράνομων Navtex - να φτάνουν με τα ερευνητικά τους μέχρι την Κρήτη.
Αλλά όλα αυτά, προφανώς, ουδόλως συγκινούν τον κ. Τσίπρα, όπως δεν συγκίνησαν μέχρι τώρα τον πρωθυπουργό, αφού αμφότεροι (μη εξαιρουμένης της ηγεσίας του τέταρτου σε κοινοβουλευτική δύναμη ΚΙΝΑΛ) τροχοδρομούν στις ίδιες ράγες ραγιαδισμού και ανοχής έναντι του ''σουλτάνου'' της απέναντι όχθης με εκείνους που άφησαν να τους πάρει τη σημαία ο αέρας στα Ίμια μέσα απ' τα χέρια τους.
Με δεδομένα αυτά η ''πτωχή πλην τιμία Ελλάς'' (αν και το ''τιμία'' τής το είχε αφαιρέσει ο ΓΑΠ το '10 καταγγέλοντάς την στους ξένους ως διεφθαρμένη) συνεχίζει την δύσβατη εθνική της πορεία με φόντο το θολό σκηνικό του μέλλοντός της που το διαμορφώνουν οι ηττοπαθείς ηγεσίες της.
Έτσι εξηγείται γιατί τόσο επί προοδευτικών, όσο και επί συντηρητικών - φιλελεύθερων βλέπουμε να επαναλαμβάνονται είτε επιλογές απραξίας στα ελληνοτουρκικά θέματα, που αφήνουν έρμαιο το Αιγαίο στα τουρκικά αλιευτικά και τις ΜΚΟ, είτε άστοχες, φοβικές και αναποτελεσματικές κινήσεις οι οποίες εκλαμβάνονται ως ενδείξεις αδυναμίας μας από την Τουρκία, με αποτέλεσμα να αμφισβητεί την εδαφική κυριαρχία μας.
Η μεγάλη απογοήτευση φυσικά, στο θέμα της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, ήρθε για τους ιδεολόγους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ανήκουν στην ''κάστα'' των εθνομηδενιστών του, αλλά έχουν ''εν εγρηγόρσει'' την εθνική τους συνείδηση. Γι' αυτό και περίμεναν με λαχτάρα σχεδόν το ''σφυροκόπημα'' του πρώην πρωθυπουργού στο αδύνατο σημείο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και αδύνατο σημείο του δεν είναι το πόθεν έσχες του, η ξινισμένη σούπα της Siemens ή η τωρινή e-food ιστορία της συριζαίικης δημοσιογραφίας που ανακατεύει και γυναικόπαιδα στην προσπάθεια απόδειξης σκανδάλου σε βάρος του.
Δεν είναι οι εναέριες, αληθινές ή λασπολόγες ''στρακαστρούκες'' των κομματικών της Κουμουνδούρου και των φίλα προσκείμενων στον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφων του, αλλά οι κρυφές (λόγω μυστικοπάθειας) και φανερές αδυναμίες στην Εξωτερική πολιτική του πρωθυπουργού...
Αδυναμίες που θα ήταν φύσει αδύνατο να αγνοήσουν οι επαΐοντες σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι συνδιαλέγονται με τον κ. Τσίπρα για τα εθνικά θέματα της χώρας, αν γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα εισακουστεί η επικριτική ''γνωμάτευσή'' τους.
Όπερ σημαίνει ότι δεν έχουν πεδίο ελεύθερο να το κάνουν ή, άλλως πώς, δε θα είναι καλοδεχούμενη οποιαδήποτε εισήγησή τους για ανέβασμα τόνων μομφής στην ασκούμενη ''κατευναστική'' απέναντι στην Τουρκία Εξωτερική μας πολιτική.
Ως εκ τούτου καθίσταται ολοφάνερο ότι η πρόσφατη αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στα εξοπλιστικά, που έδωσε την εικόνα της ετοιμότητάς του στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής και Άμυνας της χώρας, είναι παραπλανητική.
Και είναι παραπλανητική γιατί επιβεβαιώνει την αιτία της χαμηλής πτήσης κριτικής του στο πεδίο αυτό καθ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Ελλάδας από την Νέα Δημοκρατία. Κριτικής ''τόσο όσο'' λόγω μυστικής πιθανόν συμφωνίας του πρώην με τον νυν πρωθυπουργό απ' το '19 ακόμα, όταν κατέστη σαφής - απ' τους πρώτους μήνες πρωθυπουργίας του Κυριάκου Μητσοτάκη -η κυβίστησή του στο Σκοπιανό.
Με το σκεπτικό αυτό, δεν πιστεύω ότι η υποτονική ή ανύπαρκτη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα διαμορφώθηκε από τον φόβο κομματικών στελεχών του να μην ετικεταριστούν ως απάτριδες από την Δεξιά και πολύ περισσότερο την Ακροδεξιά χρυσαυγίτικου πνεύματος.
Αντίθετα πιστεύω ότι, εν προκειμένω, η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτευτεί πατριωτικά την ΝΔ στο ''δικό'' της έδαφος οφείλεται σε ''Συμφωνία Κορυφής'' μεταξύ των ηγεσιών των δύο κομμάτων απ' το '19 ακόμα, όπως προείπα.
Παραδέχομαι βέβαια ότι έχει βάση αλήθειας η άποψη που ακούγεται ότι ''η Αριστερά είχε πάντα ένα θέμα με την Άμυνα της χώρας'', κάτι που απέδειξε με τις πολιτικές αποφάσεις της ιστορικά.
Αρκεί να θυμηθούμε τις θέσεις του ΚΚΕ (περίοδο 1924-47) για το ''Μακεδονικό ζήτημα'' (με κορυφαίες ανθελληνικές πράξεις την αναγνώριση ύπαρξης σλαβομακεδονικού έθνους το 1934 και την πρόταση για απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα το 1947, για να φτάσουμε στα ''ανοιχτά σύνορα'' στο Αιγαίο του Αλέξη Τσίπρα με αφορμή το μεταναστευτικό.
Όπως άφησα όμως ήδη να εννοηθεί - υπό το... συμφιλιωτικό πνεύμα της ''συμφωνίας των Πρεσπών - συνέκλιναν οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας της χώρας μας, με αποτέλεσμα τη θλιβερή εικόνα που είδαμε χθες, όπου ο πρώτος τη τάξει αρχηγός της αντιπολίτευσης ξεπέρασε ασκαρδαμυκτί τον σκόπελο των εθνικών μας θεμάτων παραλείποντας το κεφάλαιο της Εξωτερικής πολιτικής μας, για να μη θίξει το ανίερο συμψηφισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ στο Σκοπιανό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ο καιρός γαρ εγγύς, ωστόσο, και θα αποδειχθεί σύντομα (με την από κοινού ψήφιση των σκοπιανών Πρωτοκόλλων) το αληθές του λόγου μου για την... ομόθυμη συνενοχή των εν λόγω κομμάτων στα μικροπολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω απ' την πλάτη της ιστορίας την ώρα εξέλιξης μεγάλων γεωπολιτικών παιχνιδιών στην περιοχή τα οποία αναγορεύουν, με την υπογραφή μας, σε κυρίαρχη Περιφερειακή δύναμη της Μεσογείου την Τουρκία...
