Η αγωνία και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην Αθήνα, στο κέντρο όλων των αποφάσεων. Και η αγωνία αυτή κορυφώνεται ακόμα περισσότερο καθώς ο λαός του Θεού, δηλαδή το εκκλησιαστικό σώμα, απέχει από την πιο ουσιαστική λειτουργία της πνευματικής μας ζωής, δηλαδή την επιλογή και την εκλογή του πνευματικού του πατέρα. Χρόνια τώρα η «αρρώστια» αυτή έγινε παράδοση , καταγραμμένη κι όλας στον καταστατικό μας χάρτη περί της εκλογής αρχιερέων. Δηλαδή το σώμα των επισκόπων εκλέγει με καθαρά δικά του υποκειμενικά κριτήρια, επισκόπους, σε άγνωστες για αυτούς περιοχές που θα αναλάβουν να διαποιμάνουν έναν άγνωστο γι αυτούς λαό!
Βεβαίως υπάρχουν και οι κατά καιρούς εξαιρέσεις, σαν αυτή που συζητήθηκε τελευταία, και εννοούμε την περίπτωση του αγίου Θήρας, όπου τότε η εκκλησία λειτούργησε με τον πλέον παραδοσιακό και ανεπίληπτο τρόπο, δηλαδή έβγαλε έναν πατέρα από το μοναστήρι της περιοχής, και τον έθεσε πατέρα και ποιμένα της επισκοπής, και όταν ο σοφός γέροντας είδε να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του, έκανε αυτό που έκαναν και άλλοι άγιοι της εκκλησίας, αποσύρθηκε στην μονή της μετανοίας του, για να είναι τα τέλη του χριστιανά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Παράδειγμα προς μίμηση, σε μια εποχή που όλοι γαντζώνονται στην καρέκλα της εξουσίας! Την ευχή του να έχουμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος στις: «3 Μορφές της Επανάστασης»
Μα θα μου πει κάποιος και το Άγιο Πνεύμα; Αυτό που συγκροτεί τον θεσμό της εκκλησίας;
Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω σ΄αυτό το ερώτημα, γιατί γνωρίζοντας τις διεργασίες και τις εκλογικές διαδικασίες κατά καιρούς, το ίδιο ερώτημα κάνω και εγώ και πολλοί άλλοι χριστιανοί, που αναζητούν μια εκκλησία μητέρα, που λειτουργεί με αγάπη και διάκριση για τα παιδιά της, που όμως αυτή η μητέρα δεν αφήνει τα παιδιά της έξω από τα κοινά προβλήματα και έξω από τις όποιες «οικογενειακές» αποφάσεις της.
Πολλοί κατά καιρούς υποσχέθηκαν να βρουν ένα καλύτερο σύστημα εκλογής επισκόπων, αλλά έμειναν στην υπόσχεση.
Τα γράφω όλα αυτά, καθώς μας προβληματίζει εδώ και ένα χρόνο περίπου, η κατάσταση της Μητροπόλεως Λαγκαδά που είναι εν χηρεία. Ο αείμνηστος μητροπολίτης μας Ιωάννης μπήκε δυναμικά στη ζωή μας και άλλαξε την ροή του χρόνου αλλά και του τόπου μας. Σε μια δεκαετία έδωσε ζωή και πνοή σε δράσεις που ήταν άγνωστες, έχτισε ένα προφίλ εκκλησιαστικής διακονίας σε μια μικρή μητρόπολη που θα το ζήλευαν οι πάντες. Όμως εδώ και ένα χρόνο, εν αναμονή της εκλογής, ζούμε με την αγωνία του νέου Πατέρα που θα αποφασίσει να μας στείλει η Ιεραρχία της Εκκλησίας, χωρίς εμείς να έχουμε λόγο, γνώση και θέση για τα πρόσωπα που διεκδικούν (τι άσχημη λέξη!) την πατρότητά μας!
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο πνεύμα-άγιο ή μη- φωτίζει κάποιους ανθρώπους να διεκδικούν τόσο μεγάλες πνευματικές εξουσίες, να διεκδικήσουν δηλαδή τον τόπο και τον τύπο του Χριστού για τον εαυτό τους, σίγουροι όντες για τα πνευματικά τους μέτρα και χαρίσματα. Αλλά όσοι σκέφτονται έτσι, ας αναμετρηθούν με την ιστορία των αγίων μας και την παράδοσή μας, και ας ζυγίσουν τον εαυτό τους με τη ζυγαριά της θείας δικαιοσύνης και όχι με το τι δικαιούνται, αλλά του τι τους δικαιώνει στα μάτια του Θεού. Αναμφίβολα η «Θεία χάρις», αναπληρώνει τα ελλείποντα, αλλά εκεί όπου υπάρχουν χαρίσματα.
Το: «Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν», ειπώθηκε μια φορά και για το γνωστό «σκεύος εκλογής»!
Η μητρόπολη Λαγκαδά ξεκίνησε τον βίο της ως μια επισκοπή της Θεσσαλονίκης με 14 επισκόπους και αργότερα 3 Μητροπολίτες ,γέννημα θρέμμα θεσσαλονικείς και Μακεδόνες, με γνώση του χώρου και των τοπικών προβλημάτων και έτσι πορεύτηκε στους αιώνες. Όσοι ανέλαβαν την πνευματική μας πατρότητα, είχαν γνώση του χώρου παλαιόθεν, διακρίθηκαν για την πνευματικότητα και την δράση τους είτε σε ποιμαντικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Δύο απ΄αυτούς, ο Ακάκιος και ο Δαμασκηνός, κατάφεραν να φτάσουν στο ύψος της αγιότητος. Η δε Μακεδονία βρίθει τέτοιων προσωπικοτήτων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς για την σατανική κακοδοξία της νέας εποχής: Η νέα μεθοδία του διαβόλου
Αυτό λοιπόν είναι και σήμερα για μας το ζητούμενο, ένας Πατέρας και επίσκοπος που να γνωρίζει τον τόπο μας, να νοιάζεται για μας ως συμπατριώτης και φίλος, γνώστης της ντόπιας παράδοσης και της ιστορίας μας, αποφασισμένος να πεθάνει για μας, και όχι διευθυντής μιας δημόσιας υπηρεσίας με πρωτόκολλα και ταμειακές υποχρεώσεις.
Θέλουμε δηλαδή, έναν Ιωάννη Τασσιά, έναν Σπυρίδωνα Τραντέλη, έναν Γερμανό Αναστασιάδη, έναν άγιο Ακάκιο ή έναν άγιο Δαμασκηνό Στουδίτη!
Ζητάμε πολλά;
Η Ιεραρχία του Οκτωβρίου έχει μια ακόμα ευκαιρία να αναμετρηθεί με την ιστορία της εκκλησίας μας και να γράψει τη δική της ιστορία με θετικό πρόσημο. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε, είναι μόνο να προσευχηθούμε γι αυτό!
Μακάρι ο Θεός να ακούσει τις προσευχές μας!
