Φορές φορές έχω την αίσθηση ότι αποτυπώνω σε ημερολόγιο κι όχι σε άρθρο τις σκέψεις, τους στοχασμούς και την προσωπική μου εκτίμηση για την πολιτική κατάσταση της χώρας και ότι αντιμετωπίζω τις εξελίξεις πότε σαν δευτεραγωνιστής και πότε σαν απλός θεατής της πολιτικής μας ζωής με πρωταγωνιστές τους κατέχοντες θέσεις εξουσίας σε σκηνή με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο.
Αυτό το συνειδητοποίησα περισσότερο τώρα, στις μέρες μας, καθώς - με αφορμή το φιάσκο του δομικού ανασχηματισμού στο πρόσωπο του Ευάγγελου Αποστολάκη - μπήκα άθελά μου στη θέση των δύο πρωταγωνιστών της ιλαροτραγωδίας: του πρωθυπουργού που τον διόρισε και του Ναυάρχου ε.α. που απέρριψε εκ των υστέρων τον διορισμό του κατόπιν υποδείξεως τρίτου (του Αλέξη Τσίπρα) ο οποίος κινούσε τα νήματα απ' τα παρασκήνια...
''Οποία τραγική ειρωνεία!..'', θα αναφωνούσε κανείς με συγκριτική διάθεση στη σκέψη ότι ο αριστούχος του Χάρβαρντ την έπαθε από έναν του... Μετσοβίου που κάνει ''αντιπολίτευση του πεζοδρομίου''...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απελάσεις: Ευρωπαία επίτροπος εγκαλεί την Ελλάδα για το νομοσχέδιο – Σύγκρουση στη Βουλή
Φευ!.. Τίποτα απ' όλα όσα ακούγονται ή λέγονται απ' τα συριζαίικα ή φιλοκυβερνητικά Μέσα περί του κυβερνητικού ανασχηματισμού δεν έχει τη σημασία που του αξίζει, όσο την έχει το μήνυμα που βγαίνει απ' αυτό και παραπέμπει στην ήττα της αλαζονείας των αρίστων από ανθρώπους με λιγότερες ικανότητες, οι οποίοι ωστόσο έχουν την πονηριά, την εξυπνάδα και τη... διαίσθηση του ''πεζοδρομίου'' που οξύνει την επινοητικότητά τους στο έπακρο.
Σαν αποτέλεσμα αυτού, ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες υπέρ τους, όπως και τα απρόοπτα, τις καταστάσεις, τις αδυναμίες και τα πάθη των άλλων. Με το όπλο αυτό μετατρέπονται σε πανούργους Οδυσσείς οι οποίοι απ' το υποτιμημένο... ''πεζοδρόμιο'' δημιουργούν οδυνηρές εκπλήξεις στους αρίστους.
Τους αρίστους οι οποίοι - εν τη βασιλεία τους - πέφτουν εύκολα θύματα των υποτιμημένων πολιτικών αντιπάλων τους. Θύματα της αλαζονείας και του εγωισμού τους, στην ουσία, απέναντι σε εκείνους που κάνουν πολιτική απ' το... ''πεζοδρόμιο''.
Η ήττα της αλαζονείας της εξουσίας απ' την ''αντιπολίτευση του πεζοδρομίου'' (όπως είχε αποκαλέσει ο ΚΜ τον ΣΥΡΙΖΑ) είναι γεγονός. Ωστόσο θα ήταν ολέθριο λάθος, αν περνούσε αυτό ως μήνυμα επικράτησης του αλεκισμού (της ψευδεπίγραφης δηλαδή λαϊκότητας που παραπέμπει στον λαϊκισμό) στην πολιτική ζωή της χώρας.
Γιατί αυτό που νίκησε το... ''Χάρβαρντ'' των αρίστων της εξουσίας δεν ήταν το ''πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου'' που εκπέμπει τον λαϊκισμό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν ήταν αυτό που παραπέμπει, κοινώς, στις κομματικές ''στρακαστρούκες'' του Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν αυτό που αντιπροσωπεύει εικονοπλαστικά την λαϊκότητα που ψάχνει να βρει τον εκφραστή της σ' ένα πραγματικό ''παιδί του λαού'' και όχι έναν που παριστάνει ότι είναι τέτοιο και πολεμά τις ελίτ υπό το φως της ημέρας, για να κάνει δωρεάν διακοπές σε κότερα εφοπλιστών υπό το σκότος της νύχτας
Αυτό που αντιπροσωπεύει έναν σκληρά εργαζόμενο Έλληνα που μοχθεί και παραδειγματίζει τους άλλους με την καθημερινή και τίμια βιοπάλη του. Ή έναν νέο άνθρωπο που ονειρεύεται να μπει στο πανεπιστήμιο, γιατί είμαστε όλοι ίσοι στη δημοκρατία. Έχουμε ίδια δικαιώματα στην Εκπαίδευση, κι ας έχει τη γνώμη ο πρωθυπουργός ότι ''Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι… Και δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ...''
Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι το ''πεζοδρόμιο της πολιτικής'' στέλνει διττό μήνυμα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι δεν είμαστε... ''Αμερικανάκια'' εμείς οι Έλληνες, όπως πιστεύουν οι αριστεροδεξιές ηγεσίες μας. Το λέω αυτό, γιατί τα τελευταία κυρίως χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο να συγκλίνουν όλο και περισσότερο στα εθνικά θέματα προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί.
Κι αυτό όχι για λόγους εθνικής ενότητας, αλλά γιατί ταυτίζονται με τη στρατηγική, τα συμφέροντα και την ταυτότητα των ''Μεγάλων'' συμμάχων, ακόμα κι όταν αυτοί έχουν σαν μοναδικό τους σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους αποκλειστικά συμφερόντων ή των προστατευομένων τους.
Αυτή η ταύτιση όμως με τους ξένους μάς οδηγεί σε κατηφορική εθνική πολιτική. Σε πολιτική που προωθεί την πνευματική, ιδεολογική, γεωγραφική, πληθυσμιακή και πολιτισμική συρρίκνωσή μας, αφού μας ωθεί να εγκαταλείψουμε το νήμα της ιστορικής μας συνέχειας και να επιλέξουμε τον δρόμο των εθνικών υποχωρήσεων.
Μ' αυτά και μ' αυτά - πότε με πρόσχημα την (ψευδεπίγραφη) λαϊκότητά μας και πότε τον ''νέο πατριωτισμό της αλήθειας'' -- φτάσαμε στην αριστεροδεξιά σύγκλιση επί των εθνικών μας θεμάτων (βλ. Πρέσπες κλπ).
Φτάσαμε να ακολουθούμε διαχρονικά στην Εξωτερική μας πολιτική την βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ''πολιτική του κατευνασμού'' (απ' τον αμερικανικό όρο appeasement policy) και στην ελληνική Εκπαίδευση την πολιτική του ''αποχρωματισμένου εθνικά λόγου'', όπως οι όροι ''έθνος'', ''πατρίδα'' και ''φιλοπατρία'' έχουν μείνει ανέστιοι.
Φτάσαμε να διαφημίζουμε ως σήμα κατατεθέν της φιλελεύθερης πολιτικής μας τους όρους ''κινητικότητα'' και ''οικονομιστική ιδεολογία'', τουτέστιν ασυγκράτητη και χρησιμοθηρική, ενώ παράλληλα ψαλιδίσαμε σελίδες της Ιστορίας μας - απ' τον καιρό που ήμασταν ''προοδευτικοί'' ως τώρα που γίναμε ''φιλελεύθεροι'' - φοβούμενοι μήπως θιχτούν απ' την ιστορική αλήθεια οι αντίπαλοί μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Βουλή: Εγκρίθηκε με 158 «υπέρ» το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο - Τι αλλάζει στις επικουρικές
Στρογγυλέψαμε και ψαλιδίσαμε σελίδες της ελληνικής ιστορίας, για να μείνουν τα παιδιά μας ανιστόρητα. Να μην αποκτήσουν ποτέ εσωτερικές και εθνικές αντιστάσεις απέναντι στον κάθε επιβουλέα, τον ντόπιο ή τον ξένο ''κατακτητή''.
Να μη μάθουν ποτέ ότι και η σύγχρονη πατρίδα έχει να επιδείξει σπουδαίους Έλληνες στην εθνικής μας ζωής, εφάμιλλους με εκείνους της κλασικής εποχής των ενδόξων προγόνων μας. Σπουδαίους Έλληνες όπως ο Παύλος Μελάς, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Παπάγος, ο Πλαστήρας, ο Μεταξάς, ο Δαβάκης, ο Κασλάς, ο Βλαχάκος, ο Καραθανάσης, ο Γιαλοψός και πολλοί άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι που έγραψαν και γράφουν με την πατριωτική τους ορμή και τις θυσίες τους την νεότερη ιστορία του έθνους μας.
Την ιστορία που διδαχθήκαμε σε ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια τα οποία αγκομαχούν τώρα να στείλουν το δικό τους ''ταπεινό'', μισόσβητο φως (λόγω της έλλειψης κτιριακών υποδομών και της καθημερινής βίας) στον έξω κόσμο.
Το φως της ελληνικής Παιδείας η οποία εξακολουθεί να εκπέμπει ασθμαίνουσα το δικό της πνευματικό, διακριτό στίγμα Ελληνισμού και Πολιτισμού που δεν έχει σχέση με το εκτυφλωτικό των Χάρβαρντ και Γέιλ απ' όπου αποφοίτησαν οι ''φωστήρες'' του αμφιλεγόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ οι οποίοι ''φυτεύτηκαν'' ως... επαΐοντες ''σύμβουλοι'' επί των εθνικών μας θεμάτων στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου....
