Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν συγκεντρωμένα σ' έναν πολιτικό (τον τελευταίο κυβερνητικό εκπρόσωπο της Κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, επί χρόνια ανταποκριτή σε γερμανικά ΜΜΕ) η κακεντρέχεια, η υπεροψία, η υποτίμηση του αντιπάλου και η επιθετικότητα.
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής στα χέρια του δημοσιογράφου και πρώην συμβούλου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Ευάγγελου Αντώναρου θα μεταμορφωνόταν σε όπλο με το οποίο θα πυροβολούσε κατά ριπάς το κόμμα του στα χρόνια που έμεινε εκτός εξουσίας και, κυρίως, εκτός κόμματος...
Έτσι ο ''εκφραστής των σκέψεων του Κώστα Καραμανλή'' έφτασε στο σημείο να γίνει ''βαρίδι'' στις πλάτες του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος - στο πρόσωπό του - έκανε το 2008 την χειρότερη επιλογή κυβερνητικού εκπροσώπου, αφού - στα δύσκολα που αντιμετώπισε η Κεντροδεξιά Παράταξη στη συνέχεια έναντι της Αξιωματικής αντιπολίτευσης - όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκε, αλλά συμπεριφέρθηκε ως διαδικτυακός κανίβαλος απέναντι στους μετά τον Καραμανλή αρχηγούς της.
Ως ένας άνθρωπος που - πριν και μετά την διαγραφή του από την ΝΔ - μόνο προβλήματα δημιουργούσε σ' αυτήν επωφελούμενος είτε απ' την εσωστρέφεια του κόμματος λόγω της εκλογικής ήττας του '15 είτε απ' τις φάσεις αρρυθμίας τις οποίες εμφάνιζε περιοδικά λόγω έκτακτων γεγονότων μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία (2015) και την μετέπειτα ανάδειξή του στην πρωθυπουργία της χώρας.
Και όλα αυτά τα ''άνθη του κακού'' που στόχευαν στους διαδόχους του Κώστα Καραμανλή πρωθυπουργούς της Νέας Δημοκρατίας τα εξέπεμπε απ' τον... ''καναπέ'' του σπιτιού του, την πολυθρόνα του γραφείου του, που τον ενέπνεε και τον εμπνέει ακόμα να κάνει στο twitter ''δολοφονικές'' αναρτήσεις, μηνυματικά τοξικές ή μυστηριώδεις (εν είδει κουίζ) για το παρόν και το μέλλον της ΝΔ, των υπουργών και των αρχηγών της με ιδιαίτερη... προτίμηση στον Αντώνη Σαμαρά.
Είχε μάλιστα τέτοια εμμονή με τον Μεσσήνιο πολιτικό που τον κάλεσε κάποια στιγμή το 2015 (σαν να ήταν ο Πάπας της Ρώμης) - μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Twitter - να αποχωρήσει απ' την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας εκπέμποντας εναντίον του δηκτικά, δηλητηριώδη βέλη επικοινωνίας:
- Ένας βαριά ηττημένος ηγέτης πρέπει να έχει την ευχέρεια να φύγει με αξιοπρέπεια. Εκτός αν ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει. Οπότε...
Με την εμμονή και κακεντρέχεια του Ευάγγελου Αντώναρου απέναντι στους μετά τον Καραμανλή αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργούς της πατρίδας μας συμβάδιζε πάντα η υποτίμηση, η αφ' υψηλού κριτική του και η αρχηγικού τύπου οίηση που τον έκανε αθυρόστομο και λίαν επιεικώς αγενή με διάθεση ποδηγέτη του κόμματος.
Ενδεικτικό ήταν, άλλωστε, το επίμονο αίτημά του τον Μάρτιο του '15 για διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου ''χωρίς τζιριτζάντζουλες'', προκειμένου να επαναπροσδιορίσει η Κεντροδεξιά παράταξη τον ιδεολογικό προσανατολισμό της.
Γνωστός ήταν και ο πρωταγωνιστικός ρόλος του την περίοδο που τραβούσε το χαλί κάτω απ' τα πόδια του Αντώνη Σαμαρά με τη συνέργεια κι άλλων ''χοληφόρων'' στελεχών του κόμματος τα οποία ένιωθαν... ''εξόριστα'' ή υποτιμημένα απ' τον π. πρωθυπουργό. Όπως, λόγου χάρη, η Μαριέττα Γιαννάκου και η Κατερίνα Παπακώστα (μετέπειτα πρόεδρος του απενεργοποιημένου εκλογικά απ' την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του [2017] κόμματος ''Νέα Ελληνική Ορμή'').
Ο διαβρωτικός ρόλος της πολιτικής υπερκινητικότητας Αντώναρου στόχευε έκτοτε - καθ' όλη την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - στο ροκάνισμα του δέντρου της ΝΔ που κάλυπτε ανεχόμενη την ανεπάρκειά του, αν και ήταν εμφανής απ' την πρώτη στιγμή ότι ο ίδιος σαν πολιτική προσωπικότητα δεν έγινε ποτέ αποδεκτός απ' την βάση.
Τη βάση που τον έβλεπε σαν φυτευτό, ξένο σώμα στον ιστορικό της κορμό. Ένα σώμα που μόνο αφαιρούσε απ' την κομματική της επιρροή στον πατριωτικό χώρο, αφού η φρασεολογία του περί ''ακροδεξιών'', όπως και η μνησικακία που εξέπεμπε για τα νεοεισελθέντα - επιλογής Σαμαρά - στελέχη (στα οποία κολλούσε ετικέτες ''σεξιστής'' - ''μουσαφίρης'' - ''δοτός'' ζητώντας εδώ και τώρα ''Η Κεντροδεξιά να απαλλαγεί από βαρίδια και σώγαμπρους''), έφταναν για να τον κάνουν άκρως αντιπαθητικό στους ψηφοφόρους της.
Και η αντιπάθεια αυτή δεν είχε τέλος γιατί, επί ''Κυβερνώσας Αριστεράς'', ο Ευάγγελος Αντώναρος - αντί να ελέγχει την τότε κυβέρνηση για τα διαδοχικά λάθη της και την εθνικά ασύμφορη εξωτερική πολιτική της - ''τρωγόταν'' με το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (που μόνο σαν κόμμα του δεν το έβλεπε) πυροβολώντας αμετροεπώς τους... ''έχοντες μυαλά χούντας'' (ενν. Βορίδη και Γεωργιάδη που ήρθαν από το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη).
Την ίδια στιγμή (Αύγουστος του '18) άρχισε να αποθεώνει προκλητικά - με αναρτήσεις στο Facebook - τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και να αναρτά εγκωμιαστικά σχόλια γι' αυτόν, με αφορμή την επιλογή του συνονόματού του νέου υπουργού Εξωτερικών Αλέξη Χαρίτση, γιατί ''έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στο εξωτερικό'', αν και η πολιτική εμπειρία μάς έδειξε πως αυτή η... εκτίμηση πολλάκις δεν συμβαδίζει με αγνές προθέσεις των ''συμμάχων'' μας για τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Στο πλαίσιο των... ψυχικών δεσμών που ανέπτυσσε με τον ΣΥΡΙΖΑ ο πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της ΝΔ, ήταν και η φιλοξενία του στην εφημερίδα της Αριστεράς ''Αυγή'' με την οποία ήταν ηλίου φαεινότερο ότι τον συνέδεε η εχθρότητα προς τον Αντώνη Σαμαρά, η οποία έδειχνε στα μάτια του νεοδημοκρατικού κόσμου... ψυχοπαθολογική.
Έτσι, με βάση εκτόξευσης πυραύλων μίσους το εν λόγω κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούσε να σχηματιστεί νέο κόμμα στην Κεντροδεξιά και, αντί να ελέγχει το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία για την εθνικά ασύμφορη έως προδοτική συμφωνία που είχε υπογράψει στις Πρέσπες, συνέχιζε να το σιγοντάρει και να στρέφει αποπροσανατολιστικά τα φώτα της δημοσιότητας... οικτίροντας τον Αντώνη Σαμαρά (για τον οποίο είχε το θράσος να ζητήσει απ' τον Μητσοτάκη - τον Απρίλιο του '18 - να μην του επιτρέψει να κατέβει στις προσεχείς εκλογές), με αφορμή άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα.
- Ο κ. Τσίπρας έδωσε τώρα τη Μακεδονία και το μεταναστευτικό για να πάρει… ένα κομμάτι απ’ όσα είχε καταφέρει να πάρει η κυβέρνησή μου το 2014..., είχε σχολιάσει πικρόχολα, για να προσθέσει - όλο ειρωνεία - μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο twitter:
- Τον καημένο τον Αντωνάκη. Ακόμη δεν χώνεψε πως έχασε ανεπιστρεπτί την εξουσία που δεν του άξιζε!
Έκτοτε ο Ευάγγελος Αντώναρος συνεχίζει με αμείωτο ζήλο το πριόνισμα του δέντρου της ΝΔ ζητώντας περιοδικά (τελευταία φορά τον Νοέμβριο του '20) να πάμε σε πρόωρες εκλογές, για να απαλλαγεί προφανώς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο θεωρεί αναλώσιμο και γι' αυτό άρχισε να πρωταγωνιστεί πάλι σε πηγαδάκια προβληματισμού ενίοτε ισοδύναμα με υπονομευτικές κινήσεις.
Ως τέτοια θα μπορούσε να εκληφθεί η συνάντησή του τον Μάιο του '20 με δυο ''ακραιφνείς καραμανλικούς'' (τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και τον Νίκο Καραχάλιο) οι οποίοι μάλλον κακό κάνουν με την πολιτική τους οίηση και τις επικοινωνιακές παρεμβάσεις τους στην υστεροφημία του Κώστα Καραμανλή.
Κι αυτό γιατί λειτουργούν (όπως δείχνουν οι ανακοινώσεις τους τις οποίες συνυπογράφουν και οι: Σάββας Τσιτουρίδης, Χρήστος Ζώης και Κρινιώ Κανελλοπούλου) όχι ως πολιτικοί που προβληματίζονται για το ''υγειονομικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο'' - όπως λένε - αλλά με στόχο να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να πριονίσουν δημοσκοπικά την απήχηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κοινωνία, ώστε να τον οδηγήσουν σε πρόωρες εκλογές μέσω των οποίων ευελπιστούν να αδράξουν την ευκαιρία αναρρίχησής τους στην εξουσία.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι με σημαία τον Ευάγγελο Αντώναρο και με έμμεση στήριξη κάποιων Δεξιών-Κεντροδεξιών που έχασαν την ''γλυκιά επαφή'' με την καρέκλα της εξουσίας,η συριζαίικη Αριστερά έχει λόγους να ελπίζει σε ''παλινόρθωση'' έστω κι αν είναι προς ώρας δημοσκοπικά πίσω.
Το ''αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι'' δεν έπαψε να ισχύει ποτέ, πολύ περισσότερο στις μέρες μας όπου οι ευθύνες της κυβερνητικής αμεριμνησίας έχουν ξεσηκώσει θυμό στην κοινωνία, γιατί - μπορεί οι πυρκαγιές (αυτές καθ' εαυτές) να μην άφησαν ανθρώπινα θύματα πίσω τους, προκάλεσαν όμως την απώλεια σπιτιών και περιουσιών πολλών Ελλήνων, παράλληλα με την τεράστια οικολογική καταστροφή που προξένησαν, αφού - πέρα απ' το 1.000.000+ στρέμματα που κάηκαν στην Ελλάδα - έγιναν παρανάλωμα του πυρός εκατομμύρια πουλιών, ερπετών και ζώων.
Στα μαύρα απ' τη στάχτη των πυρόπληκτων περιοχών αυτά δεδομένα πατούν τα προαναφερθέντα πρώην και νυν στελέχη της ΝΔ με πρωταγωνιστές τους Αντώναρο, Νικολόπουλο και Καραχάλιο (αρχηγό του νεοσύστατου κόμματος ''Δημοκράτες'') και με καλοθελητή στο θάψιμο της κυβέρνησης (και κυρίως του πρωθυπουργού) τον Γιώργο Τράγκα (αρχηγό του κόμματος ''Κίνημα Ελεύθερων Ανθρώπων'').
Η άσκηση κριτικής, πρπφανώς (την οποία είχα ασκήσει και εγώ, δικαιολογημένα, για τα πίσω μπρος της Εξωτερικής μας πολιτικής έναντι της Τουρκίας), πήρε σταδιακά χαρακτηριστικά εμφυλίου πολέμου σε βάρος της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού για λόγους μικροπολιτικούς οι οποίοι πατούν στις αστοχίες τους.
Ενός πολέμου που τον καλλιεργεί καιρό τώρα η εν λόγω μερίδα νεόκοπων πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφων του ηλεκτρονικού τύπου (οι οποίοι - μέσω των ιστοσελίδων τους - τους στηρίζουν), και ''ελεύθερων σκοπευτών'' των πολιτικών παρασκηνίων με ''σήμα κατατεθέν'' τους τον Ευάγγελο Αντώναρο.
Τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο του τελευταία ανασχηματισμού του Κώστα Καραμανλή (2008), ο οποίος -- μετά τα κλιμακούμενα (επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη) βήματα προσέγγισης με τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης -- δικαιολογεί τις φήμες ότι έχει μετατραπεί σε ''Γκρίζα'' κεντροδεξιά πινελιά στον αριστερό πίνακα του Τσίπρα...
