Του Μάνου Χατζηγιάννη
Ζαρωτά κάθκα και ίσα κρίνον.(Στραβά κάτσε και ίσια κρίνε). Λέει ένα ρητό των Ποντίων που απευθύνεται σε εκείνον που εν γνώσει του κρίνει άδικα.
Σήμερα τιμούμε τα θύματα της γενοκτονίας των Ποντίων. Πρόσφατα μας σέρβιραν την άποψη ότι η μεγάλη σφαγή των Ποντίων αδελφών μας δεν ήταν γενοκτονία αλλά εκκαθάριση. Το τελευταίο θέλουν να εννοείται σαν απλό επεισόδιο μάχης, σαν πράξη ρουτίνας, σαν συνήθης πολεμική πρακτική.
Μόλις το 1994 η ελληνική Βουλή αναγνωρίζει ότι η 19η Μαΐου καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Τότε μάλιστα στην εισηγητική έκθεση που είχε κατατεθεί στη Βουλή γινόταν και μια αναφορά που σήμερα 27 χρόνια μετά είναι πάρα πολύ επίκαιρη. “Σήμερα συντελείται γενοκτονία σε βάρος των 22 εκατομμυρίων Κούρδων, που ζουν με τη σειρά τους το δράμα που έζησαν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι” έγραφε εν έτει 1994 η έκθεση στη Βουλή.
Και παρόλη την αναγνώριση από την ελληνική Βουλή η λέξη “γενοκτονία” έχει προκαλέσει πάμπολλες συζητήσεις με πολιτικούς και ιστορικούς να την αμφισβητούν. Παράδειγμα ο κ. Φίλης. Αλλά και παλιότερα η κα Ρεπούση η οποία μάλιστα είχε εναντιωθεί σφόδρα στην δυνατότητα ενός κοινοβουλίου να ερμηνεύει την ιστορία. Μάλλον το θεωρεί δικό της προνόμιο. Το μεγάλο λάθος που κάνει η κα Ρεπούση εδώ και χρόνια και για αυτό συγκεντρώνει και τα πυρά σύσσωμου του ελληνισμού είναι πως αντιμετωπίζει την Ιστορία σαν να ήταν... Μαθηματικά. Με βάση τύπους και προαπαιτούμενα. Μόνο που ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα, αλλά και οι μαρτυρίες και η κα Ρεπούση επιμένει να το ξεχνάει αυτό...
Ας δούμε όμως τι είναι γενοκτονία και κατά πόσο έχουν δίκιο οι Έλληνες αρνητές της....
Η Σύμβαση του 1948 του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, ορίζει ότι γενοκτονία είναι «πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστρέψουν, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα», μεταξύ άλλων μέσω της "δολοφονίας μελών της "
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τη γενοκτονία αναφέρει λοιπόν ότι γενοκτονία συμβαίνει ακόμα και όταν η καταστροφή μιας ομάδας δεν είναι πλήρης, αλλά μόνο εν μέρει.
Βέβαια το ίδιο αναφέρει και η νομοθεσία των ΗΠΑ μόνο που μονάχα 12 από τις 50 αμερικανικές πολιτείες έχουν αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ποντίων: Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϊ, Κολούμπια, Νότια Καρολίνα, Τζόρτζια,Πενσιλβάνια, Φλόριντα, Κλίβελαντ, Ρόουντ Άιλαντ, Ιντιάνα, Νότια Ντακότα και η Δυτική Βιρτζίνια.
Τι είναι η γενοκτονία;
Η Σύμβαση του 1948 για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (γνωστή ως 'Σύμβαση για τη Γενοκτονία") ορίζει τη γενοκτονία ως οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστρέψουν, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα:
-σκοτώνοντας τα μέλη της ομάδας
-προκαλώντας σοβαρές σωματικές ή ψυχικές βλάβες στα μέλη της ομάδας
-αυθαίρετη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει
-την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας
-δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
Η Σύμβαση επιβεβαιώνει ότι η γενοκτονία, είτε διαπράττεται σε καιρό ειρήνης ή πολέμου, είναι ένα έγκλημα βάσει του διεθνούς δικαίου. Η πρωταρχική ευθύνη για την πρόληψη και για να σταματήσει μια γενοκτονία βρίσκεται στο κράτος στο οποίο έχει διαπραχθεί το έγκλημα.
Βέβαια το κράτος αυτό καλείται να παρέχει και αποζημιώσεις στους διασωθέντες, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως αυτή είναι η αιτία που η καθε Ρεπούση και ο κάθε Φίλης αρνούνται τη γενοκτονία.
Στην περίπτωση της γενοκτονίας των Ποντίων, 353.000 Πόντιοι σε ένα σύνολο 750.000 εξαφανίσθηκαν με τη μέθοδο των διώξεων και των εκτοπίσεων στο χρονικό διάστημα μεταξύ του 1916-1923. Μέσα στα χρόνια αυτά έγιναν μεγάλες σφαγές, πυρπόληση και καταστροφή πόλεων και χωριών, χιλιάδες ήταν οι θάνατοι, οι εξαφανίσεις και οι αγνοούμενοι στις στρατιές των εκτοπισμένων από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολής το Κουρδιστάν, την Συρία.
Οι αποδείξεις για τα απαράδεκτα αυτά γεγονότα είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. Προκύπτουν ακόμη από τα ίδια τα οθωμανικά και τουρκικά αρχεία και εκδόσεις - κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια- από τα αρχεία των ευρωπαϊκών χωρών και των Η.Π.Α., από αναφορές ξένων διπλωματικών υπαλλήλων, πρεσβευτών, προξένων, ιεραποστόλων και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα κύρια όμως στοιχεία της εκτέλεσης του εγκλήματος προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των Ποντιακών οικογενειών με τα δικά της θύματα και τις μαρτυρίες εκείνων που επέζησαν από τις σφαγές.
Στην περίπτωση της Ποντιακής γενοκτονίας, λοιπόν. έχουμε εξόντωση των μελών συγκεκριμένης εθνικής ομάδας, σοβαρή προσβολή της φυσικής και πνευματικής της ακεραιότητας και υποβολή αυτής σε συνθήκες διαβίωσης που συνεπάγονταν τη μερική ή ολική βιολογική καταστροφή της. Έχουμε βίαιη μεταφορά παιδιών σε άλλη εθνική ομάδα. Όλες δηλαδή τις πράξεις, που σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου 1948 και αναφέρονται παραπάνω, στοιχειοθετούν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα της γενοκτονίας.
Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Ασσυρίων, και εξέδωσε το εξής ψήφισμα:
«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»
Με ποια ιστορικά αντεπιχειρήματα, λοιπόν, την αρνούνται οι κάθε λογής κυρίες Ρεπούση; Αλλά δυστυχώς η κάθε κα Ρεπούση και οι όμοιοί της το μόνο που κάνει είναι να συντελεί με τον τρόπο της σε μια δέυτερη γενοκτονία, αυτην της ιστορικής γνώσης! Και όπως λέει και το κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο: και εσται η εσχάτη πλάνη χειρων της πρώτης!
