Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς sms; Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς περιορισμούς; Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς πρόστιμα; Και τώρα τι θα κάνουμε με το βάρος της ευθύνης να εναποτίθεται αποκλειστικά και μόνο στους δικούς μας ώμους μην έχοντας πλέον την ευκαιρία να “κράξουμε” την αλλοπρόσαλλη-αυτό αδιαμφισβήτο!!-πολιτική της κυβέρνησης για την πανδημία;
Ο διακαής πόθος απανταχού των...αλύτρωτων κορονοκρουσμένων Ελλήνων ήταν “να λευτερωθούμε”. Και τώρα πως θα διαχειριστούμε την ελευθερία μας; Γιατί ελευθερία σημαίνει και ευθύνη για κάθε έναν, που έχει συνηθίσει απλώς να κριτικάρει μέσω πληκτρολογίου ή ανεβαίνοντας σκαλοπάτι σκαλοπάτι την κλίμακα της μπουρδολογίας.
Οι έξι μήνες lockdown, με τα μέσα-έξω, με τα κρυφτούλια με την αστυνομία, με τις ψεύτικες δηλώσεις, με τις δεκάδες διαδηλώσεις ως εξαιρέσεις, με την κίνηση στους δρόμους να διεξάγεται σαν να μην υπήρξε ποτέ καραντίνα, με τα κορονοπάρτι και τις μυστικές ή φανερές συνάξεις μπαρ-ουτοκαπνισμένων ανταρτών του πιοτού και του γλεντιού, περνούν σε δεύτερη μοίρα...μέχρι νεωτέρας .
Τι μάθαμε ως κοινωνία, ως πολίτες, από αυτήν την περίσταση; Ας μην απαντήσουμε “τίποτε” και φανούμε ισοπεδωτικοί... Αλλά στα αλήθεια, σε τι γίναμε σοφότεροι από αυτήν την εμπειρία; Στο πως να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες; Στο να αντιληφθούμε επιτέλους αυτό που μας έλεγαν από το σχολείο, δηλαδή πως “η ελευθερία μας φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου” ή μήπως απλώς προπονηθήκαμε στην παραδοσιακή ελληνική κατεργαριά, για την οποία δεν χρειαζόμαστε εμβόλιο, την έχουμε στο DNA μας και μας υπαγορεύει πως θα ξεγελάσουμε τις αρχές για να κάνουμε εμείς την δουλειά μας, πως δεν θα αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεων μας και “δεν βαριέσαι”;
Τι μάθαμε ως κοινωνία αυτούς τους έξι μήνες; Μήπως πως όλα είναι ρευστά ή μήπως πως τελικά είμαστε “ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ.... μας”;
Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας δεν δύναται να επιβιώσει χωρίς “βαρβάρους”... Αναζητάει εχθρούς που άλλοτε λέγονται κυβέρνηση, άλλοτε γείτονες, άλλοτε ξένοι, άλλοτε δημοσιογράφοι, άλλοτε δικαστές, άλλοτε έτσι ή άλλιώς... Τα πολλαπλά και ποικίλα πρόσωπα του καθημερινού “εχθρού” αποσυντονίζουν αυτά τα μυαλά από τις πραγματικές ανάγκες, αλλά και από τις πραγματικές δυνατότητες μας ως κοινωνία. Το να “πεθάνει η κατσίκα του γείτονα” δεν είναι αστικός μύθος αλλά καθημερινός τραγέλαφος.
Αφού δεν μπόρεσε να μας ενώσει ούτε καν μια κρίση υγείας με νεκρούς και αρρώστους, τότε τι άραγε δύναται να γιατρέψει την μόνιμη ελληνική πανδημία του διχασμού;
