Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του γνωστού δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, πολύς λόγος γίνεται για την ύπαρξη «δικτύων» διαφθοράς και εξαγοράς, μιζών και μαύρου χρήματος, σε πολλές βαθμίδες της δημόσιας ζωής που «συνέδεε» πολιτικούς, ιδιώτες, ενστόλους και άτομα από τον ποινικό χώρο.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα «ρεπορτάζ» αυτές οι διασυνδέσεις με κύκλο συναλλαγών εκατομμύριων ευρώ, είχαν φθάσει έως και το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι και προ μερικών ετών, ακόμη και με την τοποθέτηση προσώπου σε νευραλγικό πολιτικό πόστο.
Κι αν, για πολλές παρόμοιων περιπτώσεων απαιτήθηκαν ή απαιτούνται έρευνες, προκαταρκτικές, προανακρίσεις, ανακρίσεις, πορίσματα, δίκες και τόσες άλλες χρονοβόρες δικονομικές διαδικασίες, υπάρχουν περιπτώσεις όπου ξεκάθαρα φαίνεται η ενοχή και η ανοχή πολλών εξ αυτών που απαρτίζουν την Ελληνική Πολιτεία.
Οι περιπτώσεις είναι πολλές, αλλά μια τέτοια ήρθε στο νου μου διαβάζοντας τα «ρεπορτάζ» αυτών των ημερών. Ανάγεται στις δεκαετίες ’70 και ’80 και μιας και είχαν εμπλοκή και Ιταλοί νομίζω ότι αρμόζει ο τίτλος, «Η μαφία των κοραλλιών».
Τα θέματα αλιείας, υπάγονται στο Υπουργείο Γεωργίας (τώρα Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων). Το ίδιο Υπουργείο, έχει την ευθύνη της επιστημονικής παρακολούθησής της και της νομοθετικής ρύθμισης όλων των δράσεών της. Για τους τρόπους, τις μεθόδους, τα μέσα, τα είδη, τις ζώνες, τις εποχές αλιείας κ.ο.κ.
Η αστυνόμευση της θαλάσσιας αλιείας, δηλαδή ο έλεγχος τήρησης της σχετικής νομοθεσίας, ήταν και είναι αρμοδιότητας του Λιμενικού Σώματος Το προσωπικό του βεβαιώνει τις αλιευτικές παραβάσεις και επιβάλλει τις προβλεπόμενες διοικητικές κυρώσεις (πρόστιμα, κατασχέσεις, αργίες κλπ). Οσάκις δε, η νομοθεσία προβλέπει και ποινικές κυρώσεις, τις παραπέμπει παράλληλα στη Δικαιοσύνη.
Η βασική αλιευτική νομοθεσία της χώρας μας από το 1966 είναι το Β.Δ 666/1966 «Περί αδειών αλιευτικών σκαφών» και το Ν.Δ 420/1970 «Αλιευτικός Κώδιξ». Και τα δυο, στον βασικό τους κορμό, εξακολουθούν και ισχύουν.
Αυτά τα δυο νομοθετήματα, επί σειρά ετών κάλυπταν όλο το φάσμα των αλιευτικών δραστηριοτήτων εκτός από την αλιεία κοραλλιών.
Στο βυθό των ελληνικών θαλασσών, ιδιαίτερα στο Αιγαίο, υπήρχε – σήμερα σπανίζει - το κόκκινο κοράλλι. Πρόκειται για υπολείμματα από το σκελετό οργανισμού του ζωικού βασιλείου. Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι από παλιά θεωρούνταν πολύτιμα. Μετά από επεξεργασία αυτό γίνεται εμπορεύσιμο είδος, τόσο πολύτιμο που στην κοσμηματοποιία, αποκαλείται κόκκινο χρυσάφι. Ένας από τους λόγους για τους οποίους το επεξεργασμένο κοραλλένιο κόσμημα στοιχίζει ανά γραμμάριο περισσότερο από ένα χρυσό, οφείλεται στο γεγονός ότι το μισό μέχρι και τα τρία τέταρτα του ακατέργαστου χάνεται ή πετιέται κατά την επεξεργασία.
Στην Ευρώπη, οι Ιταλοί από τον 17ο αιώνα ασχολήθηκαν με την αλιεία και την κατεργασία του κοραλλιού. Η πόλη Torre Del Greco, δίπλα στην Νάπολη, αποκαλείται «Κορραλίνι» και «Πόλη του Κοραλλιού» καθώς υπήρξε σημαντικός παραγωγός των κοραλλικών κοσμημάτων και καρφιτσών.
Τη δεκαετία του ’70 οι Ιταλοί άρχισαν να δραστηριοποιούνται και στους ελληνικούς βυθούς με τη συνεργασία ελλήνων αλιέων και δυτών. Έτσι το κόκκινο κοράλλι, άρχισε να φεύγει από τον ελληνικό βυθό, κυρίως προς την Ιταλία, βοηθούντος και του υπάρχοντος νομοθετικού κενού.
Το Λιμενικό Σώμα αν και δεν υπήρχε σαφές νομοθετικό πλαίσιο για τα κοράλλια, προσπαθούσε να αποτρέψει το κακό, επιβάλλοντας – ίσως και καταχρηστικά – διοικητικές κυρώσεις για παράβαση του άρθρου 1 του ΒΔ 666/1966 που ανέφερε : «Διά να εργασθή οιοδήποτε σκάφος μηχανοκίνητον ή μη ως αλιευτικόν εις την θάλασσαν ή τα εσωτερικά ύδατα (λιμνοθάλασσαι, ιχθυοτροφεία, λίμναι, ποταμοί) ή ως σπογγαλιευτικόν (γαγκάβα) απαιτείται όπως εφοδιασθή δι’ ειδικής αδείας».Τα επιβαλλόμενα πρόστιμα, δεν μπορούσαν να υπερβούν τις 100.000 και σε ορισμένες περιπτώσεις τις 200.000 δραχμές, σύμφωνα με το ΝΔ 420/1970. Αυτές τις κυρώσεις και μόνο άλλωστε μπορούσε να επιβάλλει το Λιμενικό με το επί χρόνια ισχύον ελλιπές νομοθετικό πλαίσιο.
Στο Υπουργείο Γεωργίας, κάποιοι έκαναν τα «στραβά μάτια» και ούτε καν άγγιζαν το θέμα..Έτσι, οι παραβάτες, ακόμη κι όταν είχαν την ατυχία να πιαστούν, «καθάριζαν» με πρόστιμο μερικών χιλιάδων δραχμών, ενώ από την εμπορία των κοραλλιών, απεκόμιζαν κέρδη εκατομμυρίων.
Ο δίαυλος επικοινωνίας παραβατών και ψηλά ισταμένων στο Υπουργείο Γεωργίας, καλά κρατούσε για πολλά χρόνια.
Κάτι φάνηκε ότι θα άλλαζε, το Δεκέμβριο του 1987, με το Νόμο 1740/1987 «Αξιοποίηση και προστασία κοραλλιογενών σχηματισμών, ιχθυοτρόφων υδάτων, υδατοκαλλιεργειών και άλλες διατάξεις» αλλά εις μάτην.
Ο νόμος αυτός προέβλεπε : «Με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται με πρόταση των Υπουργών Γεωργίας, Εμπορίου και Εμπορικής Ναυτιλίας, καθορίζονται οι προϋποθέσεις και οι μέθοδοι εκμετάλλευσης των κοραλλιογενών σχηματισμών, οι όροι διακίνησης, επεξεργασίας και εμπορίας των κοραλλιών, τα δικαιώματα του Δημοσίου και ο τρόπος άσκησής τους, οι όροι για τη χορήγηση των αδειών, τα επιτρεπόμενα μέσα συλλογής, ο όροι λειτουργίας τους και τα μέτρα ασφαλείας της εργασίας, η επαγγελματική κατάρτιση και η επιμόρφωση των ασχολουμένων με τη συλλογή κοραλλιών και ρυθμίζεται κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την προστασία και ορθολογική εκμετάλλευση των κοραλλιογενών σχηματισμών».Επίσης, προέβλεπε για τους παραβάτες την επιβολή διοικητικών κυρώσεων με πρόστιμο μέχρι δέκα εκατομμύρια (10.000.000) δραχμές και ποινικών (φυλάκιση τουλάχιστον 3 μήνες).Το διοικητικό πρόστιμο, με το Ν. 2040/1992, ορίστηκε σε δεκαπέντε εκατομμύρια (15.000.000) δραχμές.
Το ΠΔ 324/1994 «Εκμετάλλευση κοραλλιογενών σχηματισμών» το οποίο ισχύει μέχρι τώρα εκδόθηκε μετά από επτά (7) χρόνια.
. Δηλαδή, με απλά λόγια : Επί σειρά ετών η Ελληνική Πολιτεία – σκόπιμα ή όχι - αδιαφορούσε. Όταν ευδόκησε να νομοθετήσει, τα κοράλλια είχαν πλέον εξαφανιστεί από τον ελληνικό βυθό και μαζί με αυτά και τα χρήματα που θα της αποδίδονταν αν οι νόμοι λειτουργούσαν έγκαιρα προς το κοινό και όχι το ίδιον όφελος.
Αναφέρθηκε μια πολύ ειδική περίπτωση με τα κοράλλια, σταγόνα στον ωκεανό της παρανομίας, καθώς το θέμα είναι γενικότερο.
Κρατικοί λειτουργοί και πολίτες, τα πρόσωπα των δυο πλευρών του «δικτύου», διαχρονικά εκμεταλλεύονται άλλοτε την «κωλυσιεργία», άλλοτε την «γραφειοκρατία» και άλλοτε τα «παραθυράκια» του νόμου, μετατρέποντας την Πολιτεία από «ευημερούσα» σε «πτωχεύσασα» και από «ενάρετη» σε «διάτρητη».
Κι αν κάποιος έντιμος, τολμήσει να αποκαλύψει ή θίξει τα συμφέροντά τους δυστυχώς πέφτει νεκρός.
