Το ότι η υποτίμηση του αντιπάλου είναι βαρύτατο σφάλμα και κακός σύμβουλος της πολιτικής τακτικής των κομμάτων το εμπεδώσαμε ως αξίωμα εδώ και πολλά χρόνια επί ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με αφορμή τις εσωκομματικές και τις βουλευτικές εκλογές.
Συνειδητοποιήσαμε επίσης - τόσο στην πολιτική όσο και στην καθημερινή μας ζωή - ότι στον βωμό της υποτίμησης του αντιπάλου ''καίγονται'' τα όνειρα πολλών αμετανόητων ''φαβορί'', που επενδύουν στην ήττα του ''αουτσάϊντερ'' με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας. Μιας ανωτερότητας που κρύβει στην ουσία αδυναμία, πράγμα που επιβεβαιώνει - στη ''Θεωρία της Ηγεμονίας'' του - ο Ιταλός φιλόσοφος και πολιτικός Αντόνιο Γκράμσι μιλώντας για την αδυναμία των υποτιμητών. Μια αδυναμία που τους κάνει να αντιμετωπίζουν τα ''όπλα'' των αντιπάλων με προσβλητικές ειρωνείες και μειωτικές αναφορές, μέχρι να διαπιστώσουν οδυνηρά ότι πιάστηκαν στον ύπνο κι ότι ''εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια'', γι' αυτό και δεν μπορούν να αποφύγουν το αναπόφευκτο της ήττας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τσαβούσογλου: ''Θα συζητήσουμε με την Ελλάδα σε φιλικό κλίμα''
Ωστόσο οι επιπτώσεις της υποτίμησης του αντιπάλου ως προς την ικανότητα διαχείρισης των προβλημάτων της χώρας και των πολιτών της, δηλαδή την ικανότητα διακυβέρνησης, επιβαρύνει κυρίαρχα τον διεκδικητή ή τον έχοντα την εξουσία υποτιμητή, που πληρώνει το λάθος του με εκλογική αποτυχία.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με θέματα Εξωτερικής πολιτικής, η υποτίμηση του αντιπάλου και η ικανότητα διαχείρισης κρίσης είναι θέμα ζωής και θανάτου για την αδύναμη χώρα με τις διακρατικές διαφορές, αν κυβερνάται αυτή από επιπόλαιο ή μη διορατικό ηγέτη που - με όπλο τα ευχολόγια στήριξης ''φίλων'' και ''συμμάχων'' του και τις φιλειρηνικές διαθέσεις του - υποτιμά τις ''προειδοποιητικές βολές'' του ''εχθρού'' παίρνοντας αψήφιστα τις απειλές του, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύει τις τύχες της χώρας του.
Αυτό το ολέθριο λάθος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το '18, που νόμιζε πως θα έφερνε βόλτα τον Ταγίπ Ερντογάν στα εθνικά θέματα με τα κόκκινα χαλιά που του έστρωσε το '17 και το πλήρωσε με το εξοργιστικό περιστατικό της σύλληψης και κράτησης δυο αξιωματικών μας στον Έβρο, φοβάμαι ότι υπάρχει κίνδυνος να επαναληφθεί με πολλαπλάσια οδυνηρές επιπτώσεις σε βάρος μας, γιατί δεν φαίνεται να έχουμε εκτιμήσει στις διαστάσεις της την επικινδυνότητα του Τούρκου ''σουλτάνου''. Δεν βλέπω να ''συγκινούμαστε'' στο βαθμό που θα έπρεπε απ' τις μηνυματικές προειδοποιήσεις του και την πολιτική εριστικότητας που ακολουθεί σε κλιμάκωση ανιούσα.
Προπάντων, όμως, δε βλέπω να... διαβλέπουμε το βάθος των επεκτατικών του σχεδίων σε βάρος μας, που ακολουθούν τις επιταγές στρατηγικής της ''Γαλάζιας Πατρίδας''... Τώρα θα μου θυμίσετε τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι ''Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται'', προπάντων στην Εξωτερική πολιτική μας κι αυτό είναι - πράγματι - μια παρήγορη σκέψη που, συνταιριασμένη με την εθνική ομοψυχία, θα μπορούσε να κάνει θαύματα.
Ωστόσο οι μέχρι τώρα κινήσεις και συμπεριφορές των κυβερνώντων δεν πείθουν περί αυτού, γιατί παραμένουν νωχελικές, υποτονικές, αναποφάσιστες (γύρω απ' τα εξοπλιστικά) και ενίοτε ασυντόνιστες (μεταξύ ΥΠΕΞ και Μαξίμου), αποπροσανατολισμένες, ίσως, κι αυτές λόγω covid...
Επιπλέον, οι καθ' ύλην υπεύθυνοι εκδηλώνουν ετεροχρονισμένα σχεδόν πάντα τη βούλησή τους. Επιδεικνύουν, δηλαδή, αργά αντανακλαστικά (επί τη βάσει, ουσιαστικά, του ''σπεύδε βραδέως'' του Χίλωνα του Λακεδαιμόνιου), περιοριζόμενοι σε τηλεφωνήματα, συγκρατημένες αλλά αυστηρού τόνου συστάσεις προς την Τουρκία, ενώ προβαίνουν σε διπλωματικά ταξίδια την τελευταία στιγμή, για να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς μας με τις ''σύμμαχες'' χώρες τις οποίες επιχειρεί να μας ''κλέψει'' ο παμπόνηρος Ερντογάν.
Προς ενίσχυση των λεγομένων μου, μετά από ένα χρόνο και βάλε απ' την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου (29 Νεοεμβρίου '19), είδαμε να πραγματοποιούνται αλλεπάλληλες συσκέψεις στο υπουργείο Εξωτερικών για τους τρόπους αντίδρασής μας σ' αυτό (καθώς το θέμα καθορισμού των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών μάς αδικεί κατάφωρα καταπατώντας μέρος της Αποκλειστικής μας Ζώνης), μετά την ''κρυάδα'' που πήρε ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του προ ημερών στη Λιβύη.
Στη Λιβύη όπου διαπίστωσε ''ιδίοις όμμασιν και ωσίν'' ότι έτρεφε αυταπάτες ως τώρα ελπίζοντας στην αλλαγή στάσης της υπέρ μας, για να διαπιστώσει μετά λύπης του ότι ο Λίβυος ομόλογός του Αμπντούλ Χαμίντ Ντμέιμπα είναι υπέρ του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου (αφού ''πήρε καλό μερίδιο'' η χώρα του) και, πέραν αυτού, διακατέχεται από φιλοτουρκικές θέσεις. Κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά απ' το γεγονός ότι - μετά τη συνάντηση που είχε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη - έσπευσε για συνομιλίες με τον Τούρκο Πρόεδρο. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα που προσγείωσε στην πραγματικότητα - θέλοντας και μη - τους δικούς μας (πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών) και τους κάνει τώρα να αναρωτιούνται αγωνιωδώς για το εάν θα επικυρώσει η Βουλή της Λιβύης το τουρκολιβυκό μνημόνιο και αν θα καταθέσει η χώρα αυτή της Β. Αφρικής τις συντεταγμένες του στον ΟΗΕ, όπως είχε κάνει η Τουρκία τον Νοέμβριο του '19. Φευ!..
Όλα αυτά καλώς καμωμένα, αλλά εκ των υστέρων, τη στιγμή που ο χρόνος κυλάει αντίστροφα για μας (σε βάθος χρόνου θα μπορέσουμε να καλύψουμε τις εξοπλιστικές μας ανάγκες, τουλάχιστον για το ΠΝ) και υπέρ της καλά προετοιμασμένης στρατιωτικά και στρατηγικά Τουρκίας.
Το ''βέλος του χρόνου'', ως εκ τούτου - όπως το είχε ορίσει ο Νεύτωνας - θα κυλήσει προς μία κατεύθυνση, εκεί που θα τελειώσουν όλα και θα ταυτιστούν με τα τουρκικά τετελεσμένα, τα οποία τώρα (όχι ''χθες'') βιάζονται να προλάβουν Δένδιας και Μητσοτάκης φέρνοντας στο τραπέζι της σύσκεψης τρία σενάρια, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες:
1. Την ανάγκη να μπλοκαριστεί κάθε χρηματοδότηση ή παροχή ''τεχνογνωσίας πολέμου'' προς την ''αδελφή'' χώρα της Τουρκίας Λιβύη, γιατί είναι φανερό ότι η δεύτερη θα θέσει στη διάθεση της πρώτης ό,τι παραλάβει προς ενίσχυση από την ΕΕ.
2. Το ενδεχόμενο να επανεξετάσει η κυβέρνηση το θέμα της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12νμ ΝΑ της Κρήτης (που τα απεμπόλησε στο ελληνικό Αρχιπέλαγο δια του πρωθυπουργού, ο οποίος επέλεξε την επέκτασή τους μόνο στο Ιόνιο υπό τον φόβο του casus belli της Τουρκίας).
3. Να ανακηρύξει μονομερώς ΑΟΖ νότια της Κρήτης διακινδυνεύοντας, πολύ πιθανόν, την οργισμένη και ανεξέλεγκτη αντίδραση της Τουρκίας, κάτι που θα κάνει πολύ ριψοκίνδυνο το εν λόγω εγχείρημα. Σε κάθε περίπτωση συνειδητοποιούν άπαντες ότι τα δυσκολότερα είναι μπροστά μας και γι' αυτό ο Νίκος Δένδιας ανανεώνει τις επαφές με τους ομολόγους του των συμμάχων χωρών της Ανατολικής Μεσογείου (Κύπρο-Ιταλία-Αίγυπτο), ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού την επιθετικότητά της Τουρκίας.
Είναι όμως δύσκολο να γίνουν όλα την τελευταία στιγμή, με την έκτακτη συνάντηση Δένδια-Ερντογάν να τρέχει. Ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει αφιονισμένος από κατακτητικό οίστρο και έχει ανοίξει πανιά για επίσπευση των σχεδίων του περί ''Γαλάζιας Πατρίδας''. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, προβαίνει σε απανωτές προκλήσεις και απειλές σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου. - Εμείς στην Ανατολική Μεσόγειο το μεγάλο μας άλμα το κάναμε με τη συμφωνία που κάναμε με τη Λιβύη.
Η Τουρκία με το θέμα της Λιβύης, έδειξε την αποφασιστικότητά της και στο ζήτημα των σεισμικών ερευνών και στο θέμα των γεωτρήσεων. [...] Η Ελλάδα ενοχλήθηκε επειδή δεν έχει τα δικαιώματα που έχουμε εμείς. Σε όλες τις εντάσεις για την Ανατολική Μεσόγειο δείξαμε κατανόηση, αλλά δεν αφήνουμε κανέναν να υποτιμήσει τα δικαιώματα της Βόρειας Κύπρου και αν είναι απαραίτητο, θα επέμβουμε.
Τα πλοία μας είναι έτοιμα, εάν χρειαστούν. Δεν αποφεύγουμε τις συνομιλίες, αρκεί να σέβονται την Τουρκία, είπε προειδοποιητικά ο ''σουλτάνος'' (ahaber.tr). Και τα ερωτήματα που προκύπτουν απ' τις νέες απειλές που εκτόξευσε κατά του Ελληνισμού είναι πολλά και καταιγιστικά, αν και - προς χάριν συντομίας - αναγκάζομαι να τα συμπτύξω σε ένα ρητορικό.
Δεδομένων, λοιπόν, όλων των παραπάνω - στα οποία προστέθηκε πρόσφατα η κίνηση της Άγκυρας να ενημερώσει για πρώτη φορά τη διεθνή κοινότητα την αποτυπωμένη σε χάρτη δική της αλήθεια, ότι δηλαδή ''η περιοχή μεταξύ Λήμνου και Λέσβου είναι τουρκική επικράτεια και, ως εκ τούτου, θα εκτελεί πάσης φύσεως ασκήσεις με τη συνεργασία του ραντάρ της Ίμβρου'' - το κυρίαρχο διττό ερώτημα που τίθεται στον καθ' ύλην αρμόδιο επί θεμάτων της Εξωτερικής πολιτικής μας υπουργό και, προπάντων, στον πρωθυπουργό είναι:
- Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, πώς πέσαμε στην παγίδα του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας για ''διερευνητικές'' συνομιλίες με τους Τούρκους (ο τελευταίος γύρος, 62ος, έγινε στην Κωνσταντινούπολη και επίκειται ο 63ος στην Αθήνα), ενώ το διατυμπανίζουν αυτοί ότι είναι δεδηλωμένοι επιβουλείς μας;
- Πώς γίνεται να μην γνωρίζουμε ότι - με το που θα δεχθούμε να συμμετάσχουμε σε συνομιλίες μαζί τους - αυτόματα θα είναι σαν να αποδεχόμαστε ως τετελεσμένα τους όρους τους (γκριζοποίηση/τουρκοποίηση Ιμίων - νομιμοποίηση τουρκολιβυκού μνημονίου - εγκατάλειψη της θαλάσσιας περιοχής Ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού [που μας πετάει έξω απ' την Ανατολική Μεσόγειο αφήνοντας έκθετη στην τουρκική βουλιμία την Κύπρο] και αποδοχή εκ μέρους μας της τουρκικής επιδίωξης περί ''ουδετεροποίησης των θαλασσίων ζωνών Αιγαίου'', κάτι που ήδη υιοθέτησαν Γερμανία (''Θα πρέπει να βρεθεί ένα μορατόριουμ για τα αμφισβητούμενα νερά σε Αιγαίο και Α. Μεσόγειο'', 25/9/'20) και ΗΠΑ (''αμφισβητούμενα ύδατα ανοιχτά του Καστελόριζου'', 21/7/'20);
Κι αν έτσι έχουν όλα αυτά, με εμφανή την παγίδευση των κυβερνώντων, ''ποιος εγγυάται την εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας τελικά'';
