''Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγει το δίκιον. Δια κείνο έμαθα γράμματα ες τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο... ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί... Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ...'', διαβάζω συγκινημένη τα ''Απομνημονεύματα'' του Μακρυγιάννη, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στον μνημειώδη επίλογο, που είναι για μένα το ''κτήμα ες αεί'' των Νεοελλήνων.
Πάνω που μου έρχονται όμως δάκρυα στα μάτια για το αξιομίμητο πνεύμα του στρατηγού του '21, ο οποίος ζητούσε συγγνώμη απ' τους λογιότατους της εποχής του γιατί δεν έμαθε γράμματα, η ψυχή μου σκοτεινιάζει στη σκέψη των ''ανδραγαθημάτων'' των σύγχρονων πανεπιστημιακών που, αντί να φωτίζουν τον κόσμο με τις γραφές τους, συνηγορούν προς όφελος αλλότριων συμφερόντων και κινούνται ανθελληνικά.
Θα αναφερθώ σε τρία μόνο παραδείγματα που επιβεβαιώνουν, ενδεικτικά, τον χαρακτηρισμό μου. Σαν πρώτο, μου έρχεται στον νου - έστω και ετεροχρονισμένα - εκείνο με τον καθηγητή Αντώνη Λιάκο (μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία), που έκανε (στις αρχές του 2020) μια απίστευτη ανάρτηση γράφοντας στο tweet του: «Εύχομαι να μην γίνει ο EastMed – Δεν γίνεται να αποκλείουμε την Τουρκία»!!!..
Κι αυτό ενώ γνώριζε καλά πως η συνυπογραφή της διακρατικής συμφωνίας για τον αγωγό EastMed μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ θεωρούνταν ''ιστορική'' κίνηση στη γεωστρατηγική σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου, γιατί συνιστούσε ''το αντίβαρο στην αυθαίρετη προσβολή υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ της Τουρκίας σε συμφωνία με τη Λιβύη'' (τουρκολιβυκό μνημόνιο 2019, που ακυρώθηκε το '20 απ' το λιβυκό Κοινοβούλιο, αλλά παραμένει ενεργό στον ΟΗΕ). Προσβολή που ''κόβει'' στα δύο την ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίου, όπως θέλει και ονειρεύεται η Τουρκία με τα εδώ ''γιουσουφάκια'' της.
Προφανώς, αυτά είναι 'ψιλά' γράμματα για τον ''αιρετικό'' καθηγητή Ιστορίας στο ΕΚΠΑ, που αντέδρασε αρνητικά τότε στην ιδέα να περάσει η Ελλάδα και όχι η Τουρκία απ' το τεχνικό ενεργειακό επίπεδο στην πράξη με υποστήριξη των στρατηγικών αποθεμάτων της ίδιας και της Κύπρου. Αντέδρασε, ουσιαστικά, στην πολιτική ανακήρυξη της ΑΟΖ, μια και μιλάμε για ''πολιτικό αγωγό'', που ίσως αναχαιτίσει εν μέρει τον προκλητικά επιθετικό γείτονα εξ Ανατολών μας.
Σαν δεύτερο παράδειγμα που με κάνει να μιλώ για ημεδαπό ενδεικτικό ανθελληνισμό είναι η ανοίκεια προς την αίγλη του Δ.Π.Θ (Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης) κίνηση πανεπιστημιακών προ πολλών ετών (4/7/'14) να μετονομάσουν το Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης σε σκέτο Τμήμα Φιλολογίας.
Η αστεία τους δικαιολογία βέβαια ότι ''ο προσδιορισμός 'ελληνικής' πριν από τη λέξη φιλολογία στην τρέχουσα ονομασία του Τμήματος δεν προσδιορίζει καμιά επί πλέον δεξιότητα και ότι φαίνεται να είναι πλεοναστικός και σε ορισμένες περιπτώσεις παραπλανητικός και εσφαλμένος. …'', βρήκε την κατάλληλη απάντηση από το το μέλος του Δ.Σ. του Δ.Π.Θ. καθηγητή του Πολυτεχνείου και ακαδημαϊκό Αντώνη Κουνάδη, ο οποίος σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο του Συμβουλίου του Δ.Π.Θ (και Πρόεδρο ε.τ του Συμβουλίου Επικρατείας) σημείωσε κατηγορηματικά ότι:
- ''... τα επιχειρήματα της μετονομασίας δεν δικαιολογούν μια τέτοια μεταβολή'', για να προσθέσει στη συνέχεια ότι ''το θέμα είναι πολύ σοβαρό και για λόγους εθνικούς, ενόψει και του τόπου όπου εδρεύει το Τμήμα''...
Το δεύτερο παράδειγμα πανεπιστημιακού με ανθελληνικές τάσεις ή αποδείξεις είναι αυτό του τουρκόφρονα καθηγητή του Δ.Π.Θ και βοηθού κοσμήτορα του Βαλκανικού Ινστιτούτου Ερευνών το 2015 Αλή Χουσεΐνογλου, ο οποίος - μιλώντας (τον Ιανουάριο του '17) σε εκδήλωση πανεπιστημίου της Τουρκίας με τίτλο: ''Τούρκοι της Δυτικής Θράκης και Τουρκική Εξωτερική Πολιτική'' - ξέσπασε σε ανθελληνικό παραλήρημα λίγο πριν την άφιξη του τότε πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στην Τουρκία για τη σύσφιξη των σχέσεων φιλίας με τους ''γείτονες''.
Κι αυτό το παραλήρημα είχε φτάσει στο απόγειό του, όταν ανέφερε - μεταξύ άλλων - ότι ''οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης έχουν σημαντικό μέρος στην Εξωτερική πολιτική της Τουρκίας'', για να περιγράψει στη συνέχεια, τα στάδια που πέρασαν οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης από το παρελθόν μέχρι σήμερα...
Το τρίτο και τελευταίο ενδεικτικό παράδειγμα της ανθελληνικής νοοτροπίας από την οποία εμφορούνται κάποιοι πανεπιστημιακοί - αν εξαιρέσω τους τωρινούς πνευματικούς θιασώτες της φιλοτουρκικής κάστας, κάποιοι απ' τους οποίους συνδράμουν συμβουλευτικά την κυβέρνηση - είναι αυτό που έγινε τον Απρίλιο του '19.
Αυτό που αποδεικνύει πως - μετά την προδοτική ''Συμφωνία Πρεσπών'' - σχεδιάζονται πιθανόν στα παρασκήνια τα αλυτρωτικά σχέδια των Σκοπίων σε βάρος της Μακεδονίας μας, χωρίς να αποκλείεται μελλοντική σύμπραξη φιλοσκοπιανών με τους ''εξεγερμένους'' ''Γκρίζους Λύκους της Θράκης, οι οποίοι πιέζουν μέσα και έξω απ' τα ελληνικά σύνορα για αναγνώριση ''τουρκικής'' μειονότητας στην Ελλάδα.
Και δεν μιλώ κινδυνολογικά σε καμιά περίπτωση, αλλά γιατί ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια στοιχεία που πιστοποιούν ότι κυοφορείτο - μέχρι πρότινος, τουλάχιστον - σχέδιο από φιλοσκοπιανούς κυκλους, οι οποίοι είχαν - τουλάχιστον μέχρι τις τελευταίες εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 - ισχυρή δράση στην Ελλάδα, με δείγματα απτά και άκρως ανησυχητικά.
Δείγματα όπως η ένθερμη υποστήριξη πανεπιστημιακών στο φιλοσκοπιανό σωματείο ''Κύριλλος και Μεθόδιος''(ή, άλλως, σύλλογο με την επωνυμία 'Αδελφότητα Ντόπιων Σερραίων'), το οποίο είχε ιδρυθεί τον Ιανουάριο του '18 με έδρα την Ηράκλεια Σέρρών.
Το ότι η ''Συμφωνία Πρεσπών'' έδωσε πάτημα στους ανθέλληνες και φιλοσκοπιανούς να αμφισβητήσουν επίσημα την ελληνικότητα της Μακεδονίας με στόχο την μελλοντική διεκδίκηση εδαφών της, φάνηκε ολοκάθαρα από τους μάρτυρες που πήγαν να υπερασπίσουν τότε το προαναφερθέν σωματείο στο Πρωτοδικείο Σερρών μετά την αντίδραση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και του τότε Προέδρου της Γεώργιου Τάτσιου, ο οποίος κινήθηκε νομικά καταγγέλλοντάς το για αυτονομιστική δράση.
Ως μάρτυρες υπεράσπισης του επίμαχου σωματείου είχαν εμφανιστεί κατά την ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης οι καθηγητές Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης (Νομικός, Τμήμα Σλαβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου (Σλαβολόγος-Γλωσσολόγος στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), που ''δήλωσαν ευθαρσώς πως η αναφερόμενη στο καταστατικό του φιλοσκοπιανού σωματείου ως 'ντόπια' γλώσσα εννοείται η σλαβική''.
Με άλλα λόγια δήλωσαν ξεδιάντροπα ότι η γλώσσα που μιλούν στη Νιγρίτα δεν είναι η ελληνική, αλλά η σλαβική, την οποία βάφτισαν πια επίσημα ελέω Τσίπρα ''μακεδονική''... Και να φανταστεί κανείς ότι η κ. Ιωαννίδου ήταν ένα από τα επτά μέλη της επιτροπής που όρισε η κυβέρνηση Τσίπρα, ''για να εξετάσει τον αλυτρωτισμό στα σχολικά βιβλία των Σκοπίων''...
Αστεία πράγματα, που μας επιβεβαιώνουν ότι οι πιο επικίνδυνοι σφετεριστές της ελληνικότητας της Μακεδονίας είναι ημεδαποί συμ-''πατριώτες'' μας. Αυτοί που συνεορτάζουν με τους Σκοπιανούς την ψευτοεπανάσταση του Ίλιντεν και τιμούν ως ήρωες τους Βούλγαρους αρχικομιτατζήδες Γιάνε Σαντάσκι και Γκότσε Ντέλτσεφ...
Κατόπιν αυτών αναρωτιέται κανείς για το πώς έγινε και μαζεύτηκαν τόσοι, μα τόσοι ανθέλληνες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Πώς έγινε και, αντί να εργάζονται επ' ωφελεία του έθνους και της πατρίδας, εργάζονται προς αποδόμησή τους.
Κι όταν σκέφτομαι αυτούς που τόσο επί ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, όσο και επί ΝΔ τους πληρώνει σαν λειτουργούς ο Έλληνας φορολογούμενος για να διδάσκουν ιστορικές αναλήθειες στους μαθητές και τους φοιτητές τους, φέρνω την εικόνα του Μακρυγιάννη μπροστά μου, για να παρηγορηθώ.
Προσκυνώ το ταπεινό και αγιομίμητο πνεύμα του, που - κατά περίεργο τρόπο - το έχω κάνει κορνίζα στη σκέψη μου πλάι σ' εκείνο της μεγάλης πατριώτισσας της ελληνικής Πεζογραφίας, Πηνελόπης Δέλτα, κι ας μοιάζει παράταιρα... ''εθνικιστική'' αυτή η σύγκριση για τους ανθέλληνες εκπροσώπους των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αυτό μου έρχεται να κάνω και αυτό κάνω. Ίσως γιατί συνήθιζα να το κάνω και στο παρελθόν με άλλους αγράμματους αγωνιστές του '21, τους οποίους τιμήσαμε επίσημα προ ολίγων ημερών με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 χρόνων απ' την Ελληνική Επανάσταση.
Τώρα, θα αναρωτιέστε απορημένοι, πώς γίνεται εγώ - με προϊστορία εκπαιδευτικού λειτουργού της Μέσης Εκπαίδευσης - να γυρίζω την πλάτη μου στους λογιότατους της εποχής εκείνης και να στηρίζω με την πένα μου τους αγράμματους, ήρωες που ήξεραν λίγα κολλυβογράμματα και εκπροσωπούνται στο άρθρο μου και στη συνείδησή μου δια του Μακρυγιάννη.
Θα σας απαντήσω με αυτό που λέει ο μεγάλος Σεφέρης για τον στρατηγό στις ''Δοκιμές'' του (''Ένας Έλληνας - ο Μακρυγιάννης'', Δοκιμές, Α' τόμος, σελ. 236):
''...Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει... Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου...''
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο τον οποίο επικαλείται ο Νομπελίστας ποιητής, έκλεισα κι εγώ στην καρδιά μου τον στρατηγό. Τον άνθρωπο που είχε ριζωμένα βαθιά στα σπλάχνα του τα ένστικτα της φυλής μας. Τον άνθρωπο που, αν και ''απελέκητος στο γράψιμο'', ''πολέμησε, αγωνίστηκε, πίστεψε, σακατεύτηκε, αηδίασε, θύμωσε''.
Τον άνθρωπο που, σε κάθε περίπτωση, έμεινε όρθιος στον αγώνα του έθνους για λευτεριά. Που υπερασπίστηκε την πατρίδα, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά του και κήρυξε σεβασμό στους προγόνους, ταπεινότητα και ομόνοια μέσα απ' την αγραμματοσύνη του. Τον άνθρωπο που είχε τα ίδια ''πιστεύω'' με τον Κολοκοτρώνη, όπως τα εξέθεσε ο ''Γέρος του Μοριά'' στον εξαίσιο λόγο του προς τους Γυμνασιόπαιδες στην Πνύκα (7 Οκτωβρίου 1838), ο οποίος κατέληξε στον επίλογο;
- Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, άκουσα και εγνώρισα, δια να ωφε
ληθείτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε και να έχετε ομόνοια...
Και ζητάνε συγχώρηση ποιοι; Αυτοί με το απελέκητο γράψιμο και τα καριοφίλια στους ώμους, των οποίων τα σώματα ''γέμισαν τρύπες απ' τα βόλια των Τούρκων και πληγές απ' τις σπαθιές των Αραπάδων του Μπραΐμη''... Κι ύστερα σού 'ρχονται οι ενθρονισμένοι σε πανεπιστημιακές έδρες ανθέλληνες σήμερα, να συνηγορήσουν υπέρ των Σκοπιανών και των Τούρκων...
- Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι;
- Αλίμονο!!!.. ''Οίδασι'' πολύ καλά τι ''ποιούσι'' όλοι αυτοί οι σπουδαγμένοι (επ' ωφελεία τους κι όχι υπέρ των συμφερόντων της πατρίδας) αριστεροδεξιοί ''προοδευτικοί'' - αυλικοί και αυλοκόλακες κυβερνώντων - που λένε και πράττουν πιθανώς καθ' υπαγόρευση εξωχώριων αφεντικών σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας, σε βάρος γενικότερα του Ελληνισμού που εκτείνεται από τη Θράκη μέχρι την Β. Ήπειρο δυτικά, τις νησιωτικές άκρες του Αιγαίου στα ανατολικά και την Κύπρο ως έσχατο άκρο στα νότια.
''Οίδασι'', αλλά ''ποιούσι'' ανεπίτρεπτα υποχωρητικά έως μειοδοτικά όταν μιλούν για ''μαξιμαλισμό της Ελλάδας'' με αποδέκτη τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος τείνει ευήκοον ους - είναι βέβαιο - σ' όλα ''άνθη του κακού'' επί των ημερών μας (ΕΛΙΑΜΕΠ, Ροζάκης, Ντόκος, Ιωακειμίδης κλπ), έτσι που να μας κάνει να αγανακτούμε και να αναθυμόμαστε νοσταλγικά τα λόγια του Κωστή Παλαμά, (''Δε θέλω καινούργια, ξένα δώρα. Παλιά, δικά μου πλούτη σού ζητώ...''). ''Πλούτη'' όπου χτυπά ακόμα η καρδιά της Ελλάδας και διατηρείται εν ζωή ο ''κρυπτοχριστιανισμός''...
Ναι, μας κάνουν να αγανακτούμε ή μας ωθούν να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, για να βροντοφωνάξει έξω απ' το κλειστό (λόγω covid 19) καφενεδάκι του χωριού μας σαν άλλος Νίκος Σταυρίδης, το αμίμητο: ''Βρε, με κάνεις εμένα πρωθυπουργό για έξι μήνες; Με κάνεις πρωθυπουργό να τους στείλω όλους αυτούς μια ώρα αρχύτερα από 'κει που 'ρθαν;''
