Όλοι οι Έλληνες, τον τελευταίο καιρό, ακούμε συχνά στα ΜΜΕ κάποιους επιστήμονες να καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας επειδή συνεχίζει να τελεί το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας και να καλεί τους πιστούς να λαμβάνουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Ξεχωριστές πολεμικές ιαχές ακούστηκαν εναντίον της ειρηνικής ανυπακοής, που εξέφρασε η Ιερά Σύνοδος έναντι της Πολιτείας, με την απόφασή της, παρά τις απαγορεύσεις της τελευταίας, να λειτουργήσουν οι Εκκλησίες, κατά την Εορτή των Θεοφανείων και να γίνει ο Αγιασμός των Υδάτων, εντός των Ναών, τηρουμένων βέβαια των υγειονομικών κανόνων.
Έτσι, τις μέρες των Θεοφανείων οι ως άνω επιστήμονες, σαν προστάτες του νόμου και της τάξης και κριτές της συμπεριφοράς των πιστών, βρήκαν την ευκαιρία να εντείνουν τις επιθέσεις τους κατά της Εκκλησίας, διανθίζοντάς τις, μάλιστα, με προφητικές προβλέψεις και διαγνώσεις για θεαματική αύξηση των κρουσμάτων του κορωνοϊού με ευθύνη της Εκκλησίας.
Κάποιος, την παραμονή της Εορτής προφήτευε την θεαματική αύξηση των κρουσμάτων του Κορωνοϊού, γράφοντας:
«Μην απορεί κανείς γιατί η Ελλάδα θα βρίσκεται σε αυστηρά μέτρα και lockdown για πολύ καιρό, και ίσως και με κλειστά σχολεία πάλι σύντομα. Κρίμα… Τις συνέπειες από τα Θεοφάνια θα τις δούμε αργότερα».
Κάποιος άλλος, την ημέρα της Εορτής, λοιδορώντας την Εκκλησία και, ιδιαίτερα, το μυστήριο της Θ. Κοινωνίας, δήλωνε: «Η επιμονή της εκκλησίας στην τέλεση του μυστηρίου και ο συνωστισμός σε αρκετές εκκλησίες, σε περίοδο πανδημίας, αντιβαίνουν τους κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας. Η εκκλησία θα πρέπει να εξηγήσει, γιατί επιμένει σε ένα τρόπο διανομής (της Θ. Κοινωνίας), που ενέχει κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Και οι πιστοί να αναρωτηθούν γιατί συμμετέχουν στο μυστήριο».
Τι έχουν, όμως, να πουν τώρα για τις «επιστημονικές» τους προβλέψεις, που διαψεύστηκαν παταγωδώς;
Έχουν ήδη περάσει από την ημέρα των Θεοφανείων (17) ημέρες, και τα Κρούσματα, αντί να αυξάνονται, σύμφωνα με τις προφητείες τους, μειώνονται θεαματικά, αποδεικνύοντας ότι τα αποτελέσματα της συμμετοχής των πιστών στη Θ. Κοινωνία και στον εορτασμό του Αγιασμού, δεν ήταν αυτά που προέβλεψαν, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία του ΕΟΔΥ και, επομένως, δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά διαψεύστηκε η επιστημονική τους διάγνωση.
Λογικά, μετά τη δημόσια διάψευσή τους από τα γεγονότα, ενώπιον του ελληνικού λαού, θα έπρεπε οι συγκεκριμένοι επιστήμονες, να έχουν νιώσει την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη από την Εκκλησία και τους πιστούς της και να μετανοήσουν.
Δυστυχώς, όμως, όπως διαπιστώνεται, οι Επιστήμονες αυτοί συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους, το οποίο φαίνεται σαν να το έχουν αναλάβει εργολαβικά.
Δίνουν την εντύπωση ότι ο Κορωνοϊός, γι αυτούς, από μια απλή μεταδοτική ίωση, που στην πραγματικότητα είναι, εργαλειοποιείται και χρησιμοποιείται ως ένα ιδεολογικό όπλο πολέμου και προπαγάνδας εναντίον της Εκκλησίας και των αληθειών της, βάζοντας πάντοτε μπροστά, ως ασπίδα, το δήθεν επιστημονικό (ιατρικό) ενδιαφέρον και τον φόβο τους για τη μετάδοση του ιού, λόγω των συναθροίσεων των πιστών στου ναούς και της συμμετοχής τους στο κοινό Ποτήριο της Θ. Ευχαριστίας.
Ωστόσο, αυτό το επιχείρημα της έκθεσης σε κίνδυνο της σωματικής υγείας των πολιτών, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται, άκριτα και μονοδιάστατα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη και η ψυχική τους υγεία, ως ψυχοσωματικών υπάρξεων που είναι.
Δεν είναι δύσκολο να εννοήσει κάποιος ότι στην περίπτωση αυτής της εμπαθούς επιθετικότητας, υπάρχει, όχι μια αγνή και απλή επιστημονική έγνοια για την πνευματική υγεία των πιστών, αλλά, αντίθετα, μια πνευματική εμπορευματοποίηση του κορωνοϊού με στόχο τη διασπορά του φόβου και τη δημιουργία αμφισβήτησης της χριστιανικής πίστεως στις ψυχές των πιστών.
Και αυτό, έχει ως αφετηρία το γεγονός ότι η εμφάνιση και αντιμετώπιση του ιού θεωρήθηκε από κάποιους ως αφορμή, για να επαναφέρουν στο προσκήνιο κάποιες αναχρονιστικές υλιστικές και αντιχριστιανικές θεωρίες, που αφορούν στη δομική σύσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Από ό, τι φαίνεται, ορισμένοι βρήκαν ευκαιρία να ανασύρουν από τη λήθη της Ιστορίας και της Επιστήμης κάποιες ξεπερασμένες θεωρίες, που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι μόνον ύλη.
Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός ότι στην αναζήτηση λύσεων, για την αντιμετώπιση της διαδόσεως του Κορωνοϊού, δεν λήφθηκε υπόψη η διφυής ψυχοσωματική σύσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά δόθηκε όλο το βάρος μονομερώς και αποκλειστικά στην υγεία του υλικού σώματος του ανθρώπου, ενώ αγνοήθηκε η υγεία του πνευματικού ανθρώπου.
Με άλλα λόγια, οι προτάσεις των ειδικών προς την Πολιτεία, για την γενική και καθολική αντιμετώπιση της πανδημίας, δεν λαμβάνουν υπόψη την πίστη και τη θέληση της μεγάλης πλειονότητας της ελληνικής χριστιανικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι επιθυμεί την εύρεση τρόπων και μέσων για μια ενιαία αντιμετώπιση του ιού, που θα αφορά στο όλον της ανθρώπινης ύπαρξης, ως ενιαίας ψυχοσωματικής υπάρξεως και όχι μόνον στο μέρος που είναι το σώμα της.
Για την αποφυγή τέτοιων μη ορθών επιλογών, θα έπρεπε η Πολιτεία, να έχει ορίσει, ως μέλη της Επιτροπής, σε συνεννόηση με την Εκκλησία, 2-3 ειδικούς για την πνευματική και ψυχική υγεία, που να συνεργάζονται με τους λοιμωξιολόγους και να συμμετέχουν στις αποφάσεις και τις προτάσεις της Επιτροπής προς την Πολιτεία, προκειμένου να υπάρχει κάθε φορά, μια ολοκληρωμένη πρόταση, που να αφορά στην ενιαία ψυχοσωματική υγεία της ανθρώπινης ύπαρξης και όχι, όπως τώρα, που αφορά μόνον στη σωματική.
Δεν είναι δυνατό σε μια άθρησκη, επισήμως, χώρα, όπως η Γαλλία, ο ηγέτης της αριστεράς (εκλογική δύναμη 20% του γαλλικού λαού) Jean Melenchon να δηλώνει στις 14 Ιανουαρίου 2021 ότι «οι τόποι λατρείας (ναοί) οφείλουν να παραμείνουν ανοιχτοί» και στη ορθόδοξη χριστιανική Ελλάδα, να υπάρχει αυτό το εχθρικό κλίμα εναντίον των μελών της Εκκλησίας, για το άνοιγμα των Ναών στις μεγαλύτερες εορτές τους και να δίνονται αφορμές να αμφισβητείται ή να λοιδορείται η πίστη στα Μυστήρια του λαού μας που τρέφει και ενδυναμώνει τις ψυχές, στο πλαίσιο μάλιστα τέτοιων μεγάλων δυσκολιών και ποικίλων πιέσεων που βιώνουν εν μέσω του Κορωνοϊού.
Παγκοσμίως η Ιατρική Επιστήμη δέχεται αυτό που εκφράζει και η χριστιανική πίστη ότι, όταν «ασθενεί το σώμα ασθενεί και η ψυχή», λόγω της ενιαίας και αδιαχώριστης συνύπαρξής τους.
Συνεπώς, όπως αναζητούνται φάρμακα και εμβόλια για τη θεραπεία ή την πρόληψη του σώματος, κατά παρόμοιο τρόπο, θα πρέπει να αναζητούνται φάρμακα και εμβόλια και για την θεραπεία και την πρόληψη ψυχικών τραυμάτων ή ασθενειών.
Οι έκτακτες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην κοινωνία και στο λαό μας, λόγω της πανδημίας, δημιουργούν ψυχικά κενά και ψυχικές τραυματικές καταστάσεις, που χρειάζονται και αυτές θεραπεία.
Η στέρηση άνωθεν πνευματικών στηριγμάτων, δυνάμεων και δωρεών επαυξάνουν τα πνευματικά κενά, δημιουργούν ψυχικές δυσχέρειες και προσβολές, με αποτέλεσμα να μειώνεται η ανθρώπινη αντίσταση, και, γενικά, το ενιαίο ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου για την αντιμετώπιση τόσο των ψυχικών όσο και των σωματικών ασθενειών.
Αποτελεί τεράστιο θέμα και πρόβλημα, όταν σε μια χριστιανική χώρα, που αναζητά λύσεις για την ανάκαμψη και την ανακοπή μιας πανδημικής νόσου, να προκαλείται άλλο νέο πνευματικό και ψυχικό πρόβλημα, όπως είναι η αμφισβήτηση της διαχρονικής θρησκευτικής πίστεως και κοσμοθεωρίας των Ελλήνων, ως προς το ενιαίο της ψυχοσωματικής τους συνθέσεως, όταν έρχονται ορισμένοι να τους επιβάλουν υλιστικές θεωρίες, που αμφισβητούν την αδιάσπαστη πνευματική και σωματική, συνάμα, σύσταση της ύπαρξής τους, δηλαδή την ίδια την ορθόδοξη πίστη τους, η οποία αποτελεί το ιερότερο στοιχείο και στήριγμα της ζωής τους.
Όλοι οι Χριστιανοί της χώρας καταλαβαίνουν τα πάντα, διότι έχουν μακρά πείρα των διώξεων της πίστεώς τους και των δυσμενών συνεπειών τους στην ιστορική πορεία αυτού του τόπου.
Γι΄ αυτό αισθάνονται, σε καιρό ελευθερίας και δημοκρατίας, πολύ άσχημα, όταν κάποιοι θέλουν, με διάθεση αυταρχισμού και επιβολής, να τους περικόψουν τα της πίστεώς τους και να τους προτείνουν λύσεις, κυρίως μέσω fake news και ιδεοληπτικών επιχειρημάτων, για την αντιμετώπιση της σύγχρονης πανδημίας, που να επενεργούν εχθρικά και πολεμικά εναντίον της λατρευτικής και μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας τους.
Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, η οποιαδήποτε παρέμβαση ή διωκτικού τύπου στέρηση της πνευματικής τους ζωής, θεωρείται μια δοκιμασία που υφίστανται όλοι οι πιστοί και που, διά της πίστεως, σχεδόν πάντοτε καταλήγει να είναι νικηφόρα για την πίστη τους.
Η διεξαγόμενη καθημερινά, μέσω κάποιων ΜΜΕ, υλιστική κατήχηση από ορισμένους επιστήμονες, πολιτικούς και δημοσιογράφους, που προσπαθούν, με δόλια μέσα, να παρακινήσουν τους πιστούς σε αμφισβήτηση της πίστεώς τους δεν θα έχει τα ικανοποιητικά αποτελέσματα που προσδοκούν, αλλά, ίσως, τα ακριβώς αντίθετα.
Όμως, αν και οι Ορθόδοξοι γίνονται καθημερινά δέκτες αντιχριστιανικών επιθέσεων και διλημμάτων, παραμένουν σταθεροί στην πίστη τους προς το πρόσωπο του Χριστού και συνεχίζουν να υπερβαίνουν τα fake newς, να πιστεύουν στη μητέρα Εκκλησία τους και να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων της.
Από θεολογικής πλευράς, οι πολέμιοι της οντολογικής βάσεως της Εκκλησίας, που είναι η Θ. Ευχαριστία οφείλουν να γνωρίζουν ότι υπηρετούν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, το έργο και το θέλημα του διαβόλου, που στοχεύει, διαρκώς και αδιακόπως, στο να ωθεί δολίως τον άνθρωπο στην απομάκρυνση και αποστασία του από τον Θεό.
Ο πνευματικός θάνατος, άλλωστε, δεν είναι κάτι άλλο από την μακράν του Θεού ζωή του ανθρώπου.
Ο διάβολος, διά των απίστων, τους οποίους χρησιμοποιεί ως εργαλεία, μάχεται εναντίον της Θείας Κοινωνίας, διότι αυτή διατηρεί τους πιστούς συνδεδεμένους με τον Χριστό, όπως είναι τα κλήματα σε σχέση με την Άμπελο.
Ο στόχος του διαβόλου και όσων τον υπηρετούν είναι η ακύρωση του έργου του Θεανθρώπου, που δεν είναι άλλο από αυτό της απελευθερώσεως του ανθρωπίνου γένους από τον διάβολο και τον θάνατο, της πνευματικής του αναγεννήσεως και ανακαινίσεως.
Ο αρχέκακος διάβολος είναι εκείνος, που θέλει να διατηρηθεί η ανθρωπότητα στην πτώση των Πρωτοπλάστων, στη δική του δηλαδή θανατερή εξουσία και δύναμη.
Οι πολέμιοι της Εκκλησίας, ως εργαλεία του διαβόλου, εμπνέονται στο κακό, ίσως χωρίς να το γνωρίζουν και χρησιμοποιούν τα ίδια περίπου μέσα και επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ο διάβολος, κατά την πτώση των Πρωτοπλάστων: Το ψέμα, την απάτη, την πλάνη, την αμφισβήτηση και τη συκοφαντία.
Αυτό συνάγεται, για παράδειγμα, από τη διήγηση της Πτώσεως, στην οποία παρατηρούμε ότι ο διάβολος αμφισβητεί τη συμβουλευτική πρόταση του Θεού, που είχε δώσει στους Πρωτόπλαστους, δηλαδή, τον τρόπο που τους είχε υποδείξει να ζουν, ως δοκιμασία, για να βρίσκονται στην φυσική και εν τω Θεώ πορεία τους, από το «κατ εικόνα στο καθ΄ ομοίωσιν».
Έργο του διαβόλου είναι να παρεμβαίνει, διαβολικά, και τότε και σήμερα ανάμεσα στον Θεό Δημιουργό και τον άνθρωπο και να διαβάλει τον Θεό ως ψεύτη, υποβάλλοντας στους ανθρώπους την ιδέα ότι υπάρχει και άλλος ευκολότερος τρόπος και δρόμος για να φθάσουν στην τελείωση και στη θέωση.
Έτσι, τους αποπλανά και τους παρασύρει στην ανυπακοή προς τον Θεό και στην ανταρσία, πείθοντάς τους να μη συνεχίσουν την κοινωνία τους προς τον Θεό, αλλά να αποστατήσουν και να τολμήσουν να γευθούν τον καρπό της γνώσεως του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα να υποστούν την έξωση από τη ζωή του Παραδείσου.
Ο Παράδεισος δείχνει συμβολικά, την ένθεη ζωή που χαρακτηρίζεται από αδιάλειπτη σχέση διαρκούς κοινωνίας με τον Θεό.
Αυτή την ένθεη ζωή πολεμά ο διάβολος, επιδιώκοντας την ελεύθερη πτώση των ανθρώπων, την έξοδό τους, δηλαδή, από την οδό, την αλήθεια και τη ζωή που τους προσφέρει η παραμονή τους πλησίον του Θεού και την είσοδό τους στη θανατηφόρα διαβολική οδό της πλάνης.
Στο διάλογο που ανοίγει με την Εύα ο αρχέκακος διάβολος, με τις δελεαστικές του προτάσεις, διαπιστώνεται ότι προσπαθεί, με ψευδείς και θανάσιμες συμβουλές, να θολώσει και να διαστρέψει την αλήθεια και την πραγματικότητα, ως προς τον τρόπο και τον σκοπό της δημιουργίας του ανθρώπου από τον Θεό.
Ο διάβολος, πάντοτε, προβάλλει τη δική του, ελκυστική πρόταση, τον δικό του παραπλανητικό λόγο, προκειμένου να πονηρέψει και να πείσει τον άνθρωπο ότι η υπόσχεση που του έδωσε και του δίδει ο θεός δεν είναι η αποφυγή του Θανάτου, αλλά ο φόβος Του, μήπως ανοίξουν οι οφθαλμοί του, και γνωρίσει το μυστικό που του κρύβει, ότι, δηλαδή, υπάρχει δυνατότητα να γίνει Θεός, χωρίς τον Θεό.
Γι΄ αυτό λέγεται διάβολος, επειδή διαβάλλει και διαστρέφει την αλήθεια και το θέλημα του Θεού, δίνοντάς στους ανθρώπους μια αλλοιωμένη εικόνα της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται ο έμφυτος πόθος και η επιθυμία τους να κοινωνούν με τον Θεό για να φτάνουν στη θέωση και να μεταστρέφεται, διά της πλάνης, σε πόθο, προκειμένου να ακολουθούν τη δική του καταστροφική διαβολική συμβουλή και οδηγία, εκείνη της παρακοής, δηλαδή της αμαρτίας, αποτέλεσμα της οποίας είναι ο θάνατος.
Οι δημόσιες και με επιστημονική αυθεντία επενδυμένες προτάσεις εκφοβισμού, που κάνουν προς τους πιστούς οι ως άνω επιστήμονες και όσοι τους ακολουθούν και τους συμμερίζονται, προκειμένου να τους κάνουν να φοβηθούν για τη ζωή τους και να μην κοινωνούν το Σώμα και Αίμα του Χριστού, διότι δήθεν κινδυνεύουν να αρρωστήσουν και να πεθάνουν, είναι βέβαιο ότι στοχεύουν στην απομάκρυνση των πιστών από τον Χριστό του Ποτηρίου της Θ. Ευχαριστίας, δηλαδή στην έξωσή τους από τον Παράδεισο, την πόρτα του οποίου ανοίγει η συμμετοχή τους στη Θ. Κοινωνια.
Διότι, αν οι πιστοί αμφισβητήσουν την αφθαρσία του Σώματος και του Αίματος του Ποτηρίου, έτσι ώστε, αντί να επιλέξουν την, μέσω πίστεως και ευλάβειας προς τον Θεό, πορεία τους προς την κατά χάριν θέωση και αποδεχτούν τη διαβολική πρόταση αποστασίας τους από τον εντός του Αγίου Ποτηρίου Ιησού Χριστό, η συνέπεια θα είναι η στέρηση της αληθινής ζωής και η πορεία τους προς τον θάνατο.
Άλλωστε, η Θ. Ευχαριστία, όπως έχει διαβεβαιώσει τους πιστούς παιδιόθεν η Εκκλησία διά της διδασκαλίας της, χορηγεί όχι απλώς τη ζωή, αλλά την αληθινή και αιώνια ζωή, την αφθαρσία και την αθανασία και ποτέ τον θάνατο, όπως διαδίδουν οι εχθρικές, μη χριστιανικές αλλά και μη επιστημονικές προτάσεις κάποιων επιστημόνων.
Αυτό, επίσης, βεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά επιστημονική έρευνα που να μαρτυρεί ότι μεταδίδεται ασθένεια μέσω της συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, αλλά, αντίθετα, υπάρχει η εντελώς έγκυρη πειραματική και διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας, που αποδεικνύει ότι ποτέ δεν υπήρξε άνθρωπος, κληρικός ή λαϊκός, μικρός ή μεγάλος, ηλικιακά, που να έχει μολυνθεί από κάποια ασθένεια από τη μετάληψή του στη Θ. Κοινωνίας.
Όλα όσα λέγονται, συνεπώς, για την δήθεν μετάδοση του Κορωνοϊού από τη Θεία Ευχαριστία αποτελούν θέσεις ανθρώπων, που, όπως λέει ο Απ. Παύλος είναι «πονηροί ανθρωποι και γόητες», οι οποίοι προσπαθούν να προκόψουν «επί το χείρον πλανώντες και πλανώμενοι» (Τιμ. Β΄ 3, 13).
Ο Ιησούς Χριστός, ερχόμενος, από αγάπη, στον κόσμο, διά της Θείας Του Οικονομίας, κάλεσε τον πλανεμένο από τον διάβολο άνθρωπο να αποκαταστήσει, δι’ Αυτού, την Κοινωνία του με τον Ζωοδότη Θεό.
Η Κοινωνία και σχέση Θεού και ανθρώπου πραγματοποιείται με την υπακοή και τήρηση των εντολών και των αρετών του θεανθρώπου και ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή του πιστού στη Θ. Ευχαριστία, με την οποία καθίσταται σύναιμος και σύσσωμος Χριστού.
Εκείνοι που προτρέπουν τους πιστούς να αποφεύγουν τη Θεία κοινωνία για να μην μολυνθούν και αποθάνουν, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να τους παροτρύνουν να αρνηθούν την κοινωνία τους με τον Θεό, δηλαδή με το σωτηριώδες Σώμα και Αίμα του Ιησού Χριστού, να απομακρυνθούν, δηλαδή, από τον χορηγό της α-θανασίας και να επιλέξουν, στην ουσία, τον πνευματικό τους θάνατο.
Ωστόσο, οι πιστοί οφείλουν να γνωρίζουν ότι η αμφισβήτηση της Θ. Ευχαριστίας σημαίνει απιστία η δε αποχή από τη Θ. Ευχαριστία, σημαίνει άρνηση της κοινωνίας και της σχέσης με τον Θεάνθρωπο, δηλαδή νέα πτώση.
Είναι βέβαιο ότι εκείνοι που τους παροτρύνουν να απέχουν από το Μυστήριο της Θ. Κοινωνίας τους παραπλανούν, διότι το Μυστήριο της Ευχαριστίας και τη συμμετοχή του σε αυτό παρέδωσε ο ίδιος ο Χριστός ως Μυστήριον που γεμίζει την ψυχή τους με Ζωή, με Φως, με Πνεύμα Άγιο και με Αλήθεια.
Αποτελεί ψέμα θανάσιμο και επικίνδυνη παραπλάνηση, η προτροπή εκ μέρους κάποιων «ειδικών» να αποφεύγουν οι πιστοί να κοινωνούν, ενεργώντας δήθεν προληπτικά για να σώσουν το σώμα τους από τον θάνατο, αφού, στην ουσία, αν το πράξουν αυτό, γίνονται υλιστές, αρνούμενοι την ακράδαντη χριστιανική τους πίστη ότι ο άνθρωπος είναι ένα ψυχοσωματικό και όχι μόνον σωματικό ον, που έχει ανάγκη ψυχικής τροφής.
Η άρνηση της ψυχής στον άνθρωπο δείχνει απιστία στον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος μάλιστα έθεσε την ψυχή του ανθρώπου πιο πάνω, αξιακά, από ολόκληρο τον κόσμο, λέγοντας: «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθ. 16, 26).
Η περιφρόνηση και η άρνηση της ψυχής, συνεπώς, σημαίνει, κατ’ ουσία, αποδοχή του γεγονότος ότι ο άνθρωπος είναι ένα ζώον και όχι το κατ’ εξοχήν και μοναδικό επί της γης κατ΄εικόνα και ομοίωσιν Θεού πνευματικό δημιούργημά Του.
Χρειάζεται προσοχή στις ιδεολογικές σειρήνες της εποχής μας, διότι το μονομερές ενδιαφέρον του ανθρώπου για την ύλη και το σώμα του, δείχνει καθαρή απιστία.
Ο άνθρωπος που δέχεται ως αρχή της ζωής του ότι είναι μόνον ύλη και, επομένως, ότι δεν είναι και πνεύμα, εναντιώνεται στην πίστη και τη διδασκαλία του Χριστού και της Εκκλησίας του και, φυσικά, δεν ανήκει ουσιαστικά στα πιστά μέλη της Εκκλησίας.
