Αν μελετήσουμε, την πρόσφατη ιστορία, θα δούμε εάν και κατά πόσο οι διπλωματικές διαβεβαιώσεις Ευρωπαϊκών μάλιστα κρατών δύνανται να έχουν κάποια αξία ή αποδεικνύονται φρούδες. Ας πάμε λίγο πίσω στον Β’ ΠΠ και συγκεκριμένα στην περίοδο 1939-1940.
Την 17η Σεπτεμβρίου 1939 ο Ιταλός Πρεσβευτής στην Αθήνα επέδωσε έγγραφη διακοίνωση της Ιταλικής Κυβέρνησης, όπου δινόταν διαβεβαίωση στην Ελλάδα ότι εάν η Ιταλία αμιγνυόταν στη σύρραξη του Β΄ΠΠ σε καμία περίπτωση δεν θα επετίθετο κατά της Ελλάδος. Προς τούτο ήρθησαν τα στρατιωτικά μέτρα που είχε λάβει η Ελλάδα τον Αύγουστο του 1939 στην Ήπειρο και στη Δυτική Μακεδονία. Αυτό είχε συμβεί λόγω της τότε συγκέντρωσης του μεγαλύτερου μέρους του Ιταλικού στρατού που βρισκόταν στην Αλβανία εγγύς των ΕλληνοΑλβανικών συνόρων και συνεπώς η Ελλάδα έλαβε ανάλογα αμυντικά μέτρα.
Στις 10 Ιουνίου 1940 όταν ήδη οι Γερμανοί είχαν καταλάβει την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Βόρεια Γαλλία και οι Ιταλοί πιστεύοντας στην εύκολη νίκη του Άξονα κήρυξαν τον πόλεμο σε Αγγλία και στην ψυχοραγούσα Γαλλία, ο Μουσολίνι δήλωσε επίσημα ότι θα σεβασθεί την ακεραιότητα και ανεξαρτησία της Ελλάδος. Όλες αυτές οι ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ΨΕΥΔΕΙΣ. Ήταν ελάχιστο χρονικό διάστημα προ της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Ωστόσο αυτές οι υποσχέσεις, ήταν ο κύριος λόγος που η Ελλάδα ανέμενε επίθεση από την Βουλγαρική πλευρά των συνόρων, παρά την υπογραφή Συνθήκης την 31η Ιουλίου 1938 στη Θεσσαλονίκη, με την Βουλγαρία, στην οποία προβλεπόταν η μη προσφυγή στη βία στις μεταξύ τους σχέσεις και κατήργησε μεταξύ άλλων και τους επαχθείς όρους για τη Βουλγαρία της συνθήκης του Νεϊγύ, Η Ελλάδα πίστευε ότι οι Σύμμαχοι έπρεπε να εξουδετερώσουν την απειλή της Βουλγαρίας έγκαιρα. Για αυτό κατασκευάσθηκαν τα οχυρά της Γραμμής Μεταξά (Ρούπελ) στην Ανατολική Μακεδονία, που αποτέλεσε θαύμα της Μηχανικής. Αντίθετα η Ήπειρος έμεινε σχετικά ανοχύρωτη, καθόσον δεν αναμενόταν από εκεί επίθεση, σύμφωνα με τις κατ’ επανάληψη διαβεβαιώσεις των Ιταλών.
Οι Ιταλοί άλλαξαν στάση μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο τύπος και το ραδιόφωνο της Ιταλίας άρχισε εχθρική προπαγάνδα κατά της Ελλάδος ζητώντας το διαμελισμό αυτής, όπου θα παραχωρείτο το Ιόνιο με τα νησιά του στην Ιταλία, η Ήπειρος στην Αλβανία και η Ανατολική Μακεδονία στη Βουλγαρία, ως περιοχές που δεν ανήκαν ιστορικά στην Ελλάδα αλλά στα συγκεκριμένα κράτη όπου ζούσαν μειονότητες και καταπιέζονταν.
Ακολούθησε ο τορπιλλισμός της “Έλλης” στην Τήνο στο πλαίσιο εκφοβισμού των Ελλήνων και σφυγμομέτρησης της αντοχής μας (θυμίζει κάτι αυτό από τη σημερινή κατάσταση;) Η Ελλάδα επέδειξε ειλικρίνεια, ευθύτητα, ψυχραιμία, μετριοπάθεια για τη διάσωση της ειρήνης αλλά τελικώς ο πόλεμος δεν απεφεύχθη. Δεν πρέπει να διαφεύγει του γεγονότος ότι η Ιταλία τότε ήταν υπερδύναμη της εποχής, ενώ η Ελλάδα ήταν μόνη της (μόνο η Αγγλία είχε απομείνει που μαχόταν κατά του Άξονα) και υστερούσε η Ελλάδα εξοπλιστικά και αριθμητικά έναντι της Ιταλίας.
Ο Άξονας τότε διεπόταν από το δόγμα του αιφνιδιασμού. Η Ιταλία πίστευε ότι θα αιφνιδιάσει την Ελλάδα, η οποία νόμιζε ότι ήταν εκφοβισμένη. Το μόνο που πέτυχε ήταν να χαλυβδώσει τη δύναμη του Έθνους και να αντισταθεί στον επιδρομέα. Στόχος της Ιταλίας ήταν αρχικά με εκδηλώσεις φιλίας να υποδουλώσει τη χώρα όπως έγινε και με τη Ρουμανία, αφού αφήσει η Ελλάδα, ανοχύρωτη την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία. Εάν δεν πετύχαινε αυτό, στη συνέχεια να αιφνιδιάσει επιθετικά, αφού πρώτα είχε εκφοβίσει την Ελληνική κοινή γνώμη.
Ψευδείς απεδείχθησαν και οι Γερμανικές διαβεβαιώσεις ότι δεν θα επέτρεπαν στην Ιταλία να επιτεθεί κατά της Ελλάδος, άλλωστε οι Γερμανοί δεν δίστασαν να παραπλανήσουν την ισχυρή τότε Ρωσία περί μη επιθέσεως. Η επίθεση στη Ρωσία είχε προαποφασισθεί και για αυτό έπρεπε να εξουδετερωθούν τυχόν απειλές για τον Άξονα προερχόμενες από τα Βαλκάνια, με περίσφιξη της Γιουγκοσλαβίας, «εύκολη» κατάληψη της Ελλάδος από την Ιταλία και βοηθούσας με τη στάση της η Βουλγαρία. Στις 4 Οκτωβρίου 1940 συναντήθηκαν στο Brenner (South Tyrol), οι Χίτλερ, Μουσολίνι, οι ΥΠΕΞ Ιταλίας και Γερμανίας και ο Γερμανός Στρατάρχης Κάϊτελ, όπου συζητήθηκε η επίθεση στη Ρωσία και η έως τα τέλη Οκτωβρίου 1940 επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. (Πηγή: Ο πόλεμος της Ελλάδος 1940-1941, Αρχιστρατήγου του Ελληνικού Στρατού, Αλεξάνδρου Παπάγου, Εκδόσεις «ΠΥΡΣΟΣ» Α.Ε., Σεπτέμβριος 1945, για λογαριασμό των «Φίλων του Βιβλίου»).
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ
Τι συμβαίνει σήμερα; Η Τουρκία εφαρμόζοντας αφενός την πολιτική του ειρηνικού κράτος και του δόγματος μηδενικών τριβών με τους γείτονες (Δόγμα Νταβούτογλου) και από την άλλη την πολιτική του εκφοβισμού (casus belli για τα 12 ν.μ., δόγμα Γαλάζιας Πατρίδας, απειλές ότι θα ξαναρίξουν τους Έλληνες στην θάλασσα όπως το 1922, κλπ), προσπαθεί να επιβάλλει τη δική της ατζέντα. Ποιά είναι αυτή; Μία αναθεωρητική τακτική από τον 25ο Μεσημβρινό και ανατολικότερα. Ζητεί κατ’ ελάχιστον τα ακόλουθα και προβαίνει σε επιθετικές ενέργειες σε ένα ευρύτατο περιφερειακό πεδίο:
- Θέτει ως όρο την μη εφαρμογή του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδος για επέκταση των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων στα 12 ν.μ., δικαίωμα που πηγάζει από την Συνθήκη του Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS), άλλως κατά την Τουρκία αυτό αποτελεί αιτία πολέμου, παραβιάζοντας τις θεμελιώδεις διατάξεις της Χάρτας του ΟΗΕ.
- Θέλει καθορισμό της Ελληνικής ΑΟΖ σύμφωνα με την αρχή του equity και όχι του equity-distance, όπως ισχύει διεθνώς. Τι σημαίνει αυτό; Να ληφθούν υπόψη τα δικαιώματα της μεγάλης θαλάσσιας ηπειρωτικής ακτής της Τουρκίας, καθώς κατά την Τουρκία, τα Ελληνικά νησιά δεν έχουν ΑΟΖ, συνεπώς μετρά μόνο ο ηπειρωτικός κορμός της Ελλάδος. Αυτό θα σήμαινε εθνικό απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Ο υπόψη παραλογισμός της Τουρκίας σαφώς είναι αντίθετος από τα διαλαμβανόμενα στην UNCLOS και σε όλες τις υφιστάμενες διεθνείς συμφωνίες. Οι ΗΠΑ αποδέχονται την ΑΟΖ της εχθρικής για αυτούς Κούβας, παρόλο που δεν προσυπέγραψαν την UNCLOS.
- Επιδικώκει αφοπλισμό των Ελληνικών νήσων του Ανατολικού Αιγαίου, θέτοντας ως γνώμονα ότι παραβιάζουν οι Έλληνες (κατά τους Τούρκους), τη συνθήκη της Λωζάννης. Μία συνθήκη που οι Τούρκοι όποτε τους συμφέρει την επικαλούνται και όποτε δεν τους συμφέρει ζητούν την αναθεώρησή της. Τι θα σήμαινε αφοπλισμός; Να απομακρυνθούν τα βαρέα όπλα, το πυροβολικό, οι μονάδες προκαλύψεως κλπ, και ως αντιστάθμισμα οι Τούρκοι να μεταφέρουν τη στρατιά του Αιγαίου 100 km, ανατολικότερα. Όλοι αντιλαμβάνονται όμως ότι επιχειρησιακά (καθώς δεν διαλύεται η στρατιά, απλώς μεταφέρεται ανατολικότερα), σε ελάχιστο χρόνο οι Τούρκοι ανακτούν το πλεονέκτημα, ενώ σε συνθήκες πολεμικής κρίσεως είναι αδύνατος ο επανεξοπλισμός των νήσων με βαρέα όπλα. Συνεπώς θα μείνουν έτσι στα νησιά κάποια στρατιωτικά τμήματα, ελαφρώς εξοπλισμένα, τα οποία σε περίπτωση αποβατικής ενέργειας των Τούρκων με πλήρη κάλυψη εχθρικού πυροβολικού, αεροπορίας, ναυτικού θα αποτελούσαν εύκολο στόχο εξόντωσης.
- Ζητεί δικαιώματα επί της μειονότητας της Θράκης (αποκαλώντας την ως Τουρκική, ξεχνώντας τη συνθήκη της Λωζάννης σε αυτή την περίπτωση), δικαιώματα επί της μουφτείας και γενικά ένα καθεστώς οιονεί αυτονομίας και αυτοδιάθεσης.
- Προσφάτως ανακάλυψαν και Τουρκική μειονότητα στα Δωδεκάνησα και μάλιστα διωχθείσα από τους Έλληνες και εγείρουν και εκεί δικαιώματα.
- Επιδιώκει την κατάργηση του Ελληνο-Αιγυπτιακού συμφώνου περί ΑΟΖ, καθόσον αυτό επεισέρχεται σε τμήματα του Τουρκο-Λιβυκού μνημονίου, νοτίως της Κρήτης.Το οποίο Τουρκολυβικό μνημόνιο κρίθηκε παράνομο από δικαστήριο της Λιβύης.
- Αποδέχεται διαπραγμάτευση για την υφαλοκρηπίδα, αλλά ως μέρος του συνολικού πακέτου. Το μόνο θέμα για το οποίο η Ελληνική πλευρά θα δεχόταν διαπραγματευτική συζήτηση ή προσφυγή στη Χάγη με την Τουρκική πλευρά. Η Τουρκία και εδώ θέτει μαξιμαλιστικές διαθέσεις και δεν την αποδέχεται ως μεμονωμένο γεγονός προσφυγής στη Χάγη. Ζητεί όλες οι διεκδικήσεις της να συζητηθούν με Ελλάδα, απειλώντας ή συζήτηση με τους δικούς της όρους ή σύρραξη.
- Δεν αποδέχεται η Τουρκία, την Κύπρο ως κυρίαρχο κράτος, δεν της αναγνωρίζει ΑΟΖ, ενώ σε περίπτωση επίλυσης του θέματος της διχοτόμησης της Κύπρου ζητά λεόντια δικαιώματα για την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Σε καμία περίπτωση δεν δέχεται να φύγει ο στρατός κατοχής ενώ τα όποια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανευρεθούν νότια της Κύπρου, να διαμοιρασθούν εξίσου.
- Παρεμβαίνει σε εσωτερικά θέματα της Ελλάδος, π.χ. για την ανέγερση τζαμιού στο Βοτανικό, έχοντας χρήσει τον εαυτό της ως απανταχού προστάτη των Μουσουλμάνων. Πρόσφατα άλλωστε παρενέβη στο Κασμίρ κατά της Ινδίας, ενώ σε όλο το γεωγραφικό σύμπλοκο (το λεγόμενο Rimland κατά τον Spykeman) δηλαδή τη ζώνη περίσχεσης της Ευρασίας είναι παρούσα. Ενδεικτικά: Β. Συρία, Β. Ιράκ, Σομαλία, Λιβύη, Ναγκόρνο Καραμπάχ.
- Πραγματοποιεί παράνομες υπερπτήσεις πάνω από τα Ελληνικά νησιά, παραβιάσεις και παραβάσεις του ΕΕΧ. Προφανώς δεν την ενδιαφέρει η κατάρριψη ενός α/φους της από τις Ελληνικές δυνάμεις, καθώς αφενός θα κατηγορήσει την Ελλάδα ότι έχει εξοπλισμένα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (άρα θα εγείρει θέμα καταπάτησης της συνθήκης της Λωζάννης), ενώ είναι βέβαιο ότι θα θεωρήσει ότι έχει πλέον τη νομιμοποίηση να απαντήσει δυσανάλογα.
- Πραγματοποιεί παράνομες έρευνες εντός της δυνητικής Ελληνικής ΑΟΖ. Επίσης πραγματοποιεί παράνομες νηοψίες σε πλοία εντός της Κυπριακής ΑΟΖ (περιστατικό πριν ένα έτος περίπου) σε συνεργασία με Πακιστανικά πολεμικά πλοία. Συγκεκριμένα: από 21-23 Νοεμβρίου 2019 διεξήχθη η διμερής Τουρκο-Πακιστανική Άσκηση «Turgut Reis-4» (Ασπίδα της Μεσογείου) με την Πακιστανική φρεγάτα Alamgir. Η εν λόγω φρεγάτα σε μία πρωτοφανή προκλητική ενέργεια έκανε περιπολίες και ελέγχους εμπορικών πλοίων Δυτικά της Κύπρου. Συνεπώς με αυτό τον τρόπο το Πακιστάν αναγνωρίζει την κυριαρχία της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Η Τουρκία δέσμευσε παρανόμως περιοχές που ταυτιζόταν με την Ελληνική υφαλοκρηπίδα, ενώ συμμετείχε το Τουρκικό Ναυτικό, και το Πακιστάν με φρεγάτα τύπου Perry (την Alamgir), α/φος Ρ-3, η Ιορδανία με Special Forces και ομάδα παρατηρητών από άλλα κράτη.
- Δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδος να παρέμβει για την Αγία Σοφία, ούτε καν ανάλογο δικαίωμα δικαίωμα στην UNESCO καθώς λέει ότι αποτελεί εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας, η ισλαμοποίηση του Ναού της Αγίας Σοφίας.
- Έχει εργαλοποιήσει τις μεταναστευτικές ροές, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι χρησιμοποιεί τζιχαντιστές (Τουρκομάνους, Σύριους, Τσετσένους, Ουιγούρους κ.α.) σε βάρος της Ευρώπης για να μεγιστοποιήσει τα εκβιαστικά οφέλη (οικονομικά και γεωπολιτικά). Τους τζιχαντιστές δε τους χρησιμοποιεί ως proxy players σε όλες τις τοπικές συγκρούσεις. Έχει συγκρουσθεί για πολλά θέματα με τη Γαλλία και παρεμβαίνει στις εσωτερικές της υποθέσεις για δήθεν καταπίεση των εκεί Μουσουλμάνων, ενώ δεν δέχεται ανάλογη κριτική για την εσωτερική καταπίεση που ασκεί στους Κούρδους, στους εναπομείναντες Χριστιανικούς πληθυσμούς αλλά και στους ίδιους τους Τούρκους που αντιτίθενται στο καθεστώς Ερντογάν.
Διαπιστώνουμε ότι και η Ιταλία το 1940 όταν έδινε διπλωματικές υποσχέσεις αυτές δεν αρκούσαν, καθώς μόνο τα συμφέροντα καθορίζουν τις σχέσεις. Δεν υφίσταται σύγκριση Ιταλίας και Τουρκίας, (ακόμη και της Ιταλίας του 1940), καθόσον οι Τούρκοι διέπραξαν τέσσερις (4) γενοκτονίες, χωρίς να τις αναγνωρίσουν (ο μόνος λαός παγκοσμίως): Μικρασιατικός Ελληνισμός, Πόντιοι, Αρμένιοι, Ασσύριοι. Ούτε εθνοκάθαρση δέχονται ότι υπήρξε, ούτε καν σφαγές αμάχων. Τα θεωρούν αυτά τα γεγονότα ως αψιμαχίες μεταξύ αντιπάλων και ως παράπλευρες απώλειες. Συνεπώς με ποιους να διαπραγματευτούμε;
Οι πυλώνες που θεωρούνται κρίσιµοι για τον προσδιορισµό των γεωπολιτικών συνεπειών και ανήκουν στη σκληρή ισχύ, είναι: η στρατιωτική, οικονοµική και τεχνολογική ισχύς που αλληλοεπηρεάζονται. Οι νήσοι του Ανατολικού Αιγαίου και η Θράκη, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μείνουν ανοχύρωτες όπως η Ήπειρος το 1940, παρά τις υποτιθέμενες διπλωματικές διαβεβαιώσεις που θα δοθούν, είτε από την Τουρκία, είτε από τρίτες δυνάμεις. Τι απαιτείται από τη χώρα μας;
ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.
Ποια είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ προετοιμασίας (preparation) και προπαρασκευής (preparedness); Η προετοιμασία είναι η πράξη του να έχεις έτοιμα τα πράγματα (act of getting things ready), ενώ η προπαρασκευή είναι η κατάσταση που ήδη έχουν ετοιμασθεί τα πράγματα πριν την κύρια ετοιμασία (state of already being prepared all the arrangements).
Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας είναι προετοιμασμένες για το έργο και την αποστολή τους και αυτός είναι ο λόγος άλλωστε των συνεχών ασκήσεων Εθνικών, Συμμαχικών, Διμερών, Πολυεθνικών. Όμως απαιτείται μία ολιστική προσέγγιση όλης της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα αποσκοπεί σε συστηματική και μελετημένη προπαρασκευή, για αποτελεσματική άμυνα, εφόσον αυτό χρειασθεί.
Για αυτό απαιτείται να κατανοηθεί επαρκώς η φύση του αγώνα και το μέγεθος εξ αυτού κινδύνου, η ποσοτικοποίηση των απαιτουμένων δυνάμεων και μέσων. Η προπαρασκευή έχει πολλά στάδια:
Α) Ιδεολογική: είναι η γνώση του αντιπάλου από θεωρητικής και πρακτικής πλευράς. Για αυτό είναι αναγκαία η μελέτη των ιδεολογικών όπλων όπου θα αποκρούσουμε τις απόψεις του (αρνητική πλευρά), και η μελέτη της ιδεολογίας όπου οι δικές μας απόψεις θα θεωρηθούν ορθότερες αυτών του αντιπάλου και έτσι αυτές θα καταστούν κίνητρο δράσεως των δικών μας δυνάμεων (θετική πλευρά).
Β) Ψυχολογική: είναι η γνώση της ψυχοσύνθεσης του αντιπάλου, τα συναισθήματα τα οποία καλλιεργεί στις δυνάμεις του, το ηθικό αυτού, το επίπεδο φρονήματός του (national style of warfare). Από την άλλη πλευρά είναι αναγκαία η γνώση της δικής μας ψυχολογικής καταστάσεως και τέλος η μελέτη της ψυχολογικής επενέργειας σε αμφότερες τις πλευρές δια της προπαγάνδας (το βλέπουμε στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης σε πλήρη ανάπτυξη και από τις δύο αντίπαλες πλευρές, αλλά και στην πρόσφατη βίαιη επίθεση που δέχεται η Δημοκρατία του Ατσάχ).
Γ) Οργανωτική: περιλαμβάνει τη μελέτη της οργάνωσης του αντιπάλου, την ύπαρξη δικού μας μηχανισμού οργάνωσης και δράσης, τη διαμόρφωση καταλλήλων στελεχών διαφόρων βαθμίδων, την κινητοποίηση του πληθυσμού εφόσον απαιτηθεί αναλόγως των εξελίξεων με ενημέρωση των κινδύνων που απειλούν τη χώρα, τη λήψη μέτρων για την προστασία από δυνητικά μαζικά χτυπήματα του αντιπάλου, την πλήρη αξιοποίηση HUMINT.
Δ) Τεχνική: περιλαμβάνει όλα τα υλικά και μέσα που θα απαιτηθούν κατά την κρίση. Απαιτείται προετοιμασία από την περίοδο της ειρήνης, με εκπαίδευση στα διατιθέμενα μέσα άμυνας, σύγχρονο εξοπλισμό, αξιοποίηση της Εφεδρείας και Εθνοφυλακής.
Ανάλογη επιτελική προπαρασκευή, υπήρξε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ ΝΑΤΟ και Συμφώνου Βαρσοβίας. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα πλησιάζει πολύ, αυτή του Ψυχρού Πολέμου, με τις επιθετικές και παραβατικές ενέργειες του Τουρκικού ηγεμονισμού. Ωστόσο η σημερινή κατάσταση με την προκλητικότητα της Άγκυρας έχει επιπρόσθετα τα στοιχεία του υβριδικού πολέμου αλλά και του ψυχολογικού πολέμου προκειμένου να καταπονηθεί η Ελληνική πλευρά. Η Άγκυρα επίσης έχει φλερτάρει αρκετές φορές φτάνοντας στα όρια ενός θερμού επεισοδίου (έστω μεμονωμένου κατά αυτήν). Και αυτές όμως οι ενέργειες, εντάσσονται σε ασσύμετρες μορφές επιχειρήσεων που διεξάγει η Τουρκία.
Το εγχείρημα του East Med πρέπει να το δούμε πρωτίστως από γεωστρατηγική άποψη που είχε μεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο σε αυτές τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο project. Δευτερευόντως πρέπει να το κρίνουμε από την οικονομική του βιωσιμότητα. Υπό αυτή την έννοια υπήρξε μία εξαιρετική κίνηση από την Ελληνική – Ισραηλινή και Κυπριακή Διπλωματία. Σε αυτό το πλαίσιο επίσης είναι και η πολυμερής διάσκεψη του Καϊρου (Ελλάδα, Αίγυπτος, Γαλλία, Ιταλία, Κύπρος, ΗΑΕ) που έστειλε αρκούντως ικανοποιητικό μήνυμα στην Άγκυρα τόσο για τις παράνομες έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ αλλά πρωτίστως για την εκδήλως παράνομη και ανυπόστατη συμφωνία της Τουρκίας με την Κυβέρνηση της Τρίπολης.
Η χώρα μας πρέπει πέραν των Ενόπλων Δυνάμεών της και της Διπλωματίας της, να παραμείνει προσηλωμένη και στην προπαρασκευή του ψυχολογικού – ιδεολογικού παράγοντα, στην οργανωτική δομή ισχυρού μηχανισμού και στον άρτιο εφοδιασμό (Logistics).
Οι συμμαχικές σχέσεις μας με τα άλλα κράτη της περιοχής που αντιλαμβάνονται επίσης ως κίνδυνο αυτόν τον Τουρκικό ρεβιζιονισμό ως εξωτερικό εχθρό, όμως τα ανωτέρω ζητήματα της προπαρασκευής είναι εσωτερικά και αποκλειστικά δικά μας. Όσο καλύτερα γνωρίζεις τον αντίπαλο, τόσο αποτελεσματικότερος γίνεσαι έναντι αυτού. Πρέπει να μελετήσουμε επίσης ενδελεχώς και την Τουρκική Οικονομία. Μήπως εισέρχεται η Τουρκία σε οικονομική κρίση και ο Στρατηγός Χρόνος είναι εις βάρος της και για αυτό βιάζεται; Πρόσφατα παραδείγματα ο εξαναγκασμός σε παράιτηση του κεντρικού τραπεζίτη της Τουρκίας και του Υπουργού Οικονομικών και γαμπρού του Ερντογάν.
Κλείνοντας δεν πρέπει να αγνοήσουμε και το ρόλο της Γερμανίας. Στις εξελίξεις που είχαμε με τις συνδιασκέψεις του Βερολίνου για τη Λιβύη (αποκλείσθηκε η Ελλάδα), αλλά και με τον «επιδιαιτητικό» ρόλο τους στη διαμάχη Ελλάδος – Τουρκίας, εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα. Οι Γερμανοί αισθάνονται απειλή, καθώς νοιώθουν να αποκλείονται από τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και προσπαθούν μέσω της Λιβύης και της Τουρκίας να εισέλθουν ως γεωπολιτικοί δρώντες. Η Γαλλία έχει ισχυρή ναυτική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και Αίγυπτο και δικαιώματα στα Κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα των υδρογονανθράκων. Αλλά και η γηραιά Αλβιώνα είναι πάντα παρούσα δια των Βάσεων στο Ακρωτήρι της Κύπρου και των φιλικών δεσμών με τις Αραβικές Μοναρχίες του Κόλπου. Η νέα Αμερικανική Ηγεσία με τον Biden, εκτιμάται ότι θα είναι ποιο εξωστρεφής στη διπλωματική της ατζέντα όσον αφορά τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι βέβαιο ότι προέχει η ανάσχεση του Ρωσικού παράγοντα στην αντίληψη των Δημοκρατικών και υπό αυτό το πρίσμα θα εξελιχθούν οι όποιες σχέσεις Ελλάδος – ΗΠΑ – Τουρκίας.
Συνεπώς καθώς δεν αφήνεται επαρκής χώρος από τις άλλες Δυτικές Δυνάμεις στην Ανατολική Μεσόγειο, η Γερμανία είναι πολύ πιθανό να αναζητήσει συμπόρευση με την Τουρκία, όπου υφίστανται ιστορικές σχέσεις και από το παρελθόν. Μην ξεχνάμε ότι και για το project East Med οι Γερμανοί είναι πολύ επιφυλακτικοί προτάσσοντας την οικονομική βιωσιμότητα και θέτοντας ως δευτερεύοντα παράγοντα τη γεωπολιτική του σημασία.
Τέλος δεν θα πρέπει να έχουμε την αντίληψη ότι θα αλλάξουν πολλά με τον Biden στην ηγεσία των ΗΠΑ, ίσως συγκρατήσει κάπως την επιθετικότητα του Ερντογάν, πιέζοντας σε διαπραγματεύσεις να τα «βρούμε», ενώ δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το lobbying που ασκεί ο Ερντογάν με διάφορα κανάλια της Αμερικανικής εξουσίας. Είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να προσεγγίσει τα νέα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτων, εάν ήδη δεν το έχει κάνει.
Ο Ερντογάν όμως μπορεί να πέσει θύμα της αλαζονείας του καθώς και για τον Χίτλερ ήταν ανεκτικοί στην αρχή οι Δυτικοί, αλλά στο τέλος αφυπνίσθηκαν. Ο Ερντογάν έχει πολλά κοινά σημεία με τον Χίτλερ: αλαζονεία, απολυταρχικότητα, τριβές με όλους τους γειτονικούς λαούς, μιλά για ζωτικό χώρο (Lebensraum κατά Χίτλερ), δημιούργησε ένοπλες πολιτοφυλακές του ΑΚΡ ονομάζοντάς τες «Σώματα Προστασίας» θυμίζοντας την αντίστοιχη Χιτλερική λέξη: Schutzstaffel (SS) δηλαδή Ομάδες Προστασίας. Ο ηγεμονισμός του μπορεί να τον οδηγήσει σε ανάλογο τέλος. Τις ΗΠΑ δεν τις ενδιαφέρει ο Ερντογάν, αλλά η Τουρκία. Ο Biden το είπε ξεκάθαρα: ενίσχυση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης με κλαθε τρόπο. Ωστόσο σε περίπτωση ανόδου των Κεμαλιστών ή Γκιουλενιστών στην εξουσία τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα για την Ελλάδα. Για αυτό: ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ.
