Οι χώροι της διανόησης και της πολιτικής δέχονταν πάντα, είναι αλήθεια, ποικίλες κατηγορίες ανθρώπων:
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που τις επιλέγουν για λόγους φυσιολογικούς, που έχουν να κάνουν με τις φιλοδοξίες τους και την επιθυμία επιβεβαίωσης του εαυτού τους ή την επιθυμία να διασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στην κοινωνική διάταξη, στη συγκρότηση της κοινωνίας.
Στη δεύτερη αυτοί οι οποίοι διψούν για εξουσία όποιας μορφής, από ακαδημαϊκή ή πανεπιστημιακή έδρα μέχρι κυβερνητικό θώκο, που συνοδεύεται από πολλά προνόμια και γι' αυτό δίνουν μάχη για να μην τον εγκαταλείψουν.
Στην τρίτη συγκαταλέγονται οι οραματιστές και ανθρωπιστές της κοινωνικής αλυσίδας. Αυτοί που παρακινούνται από ιδανικά και αξίες, θέλουν να αγωνιστούν γιατί το θεωρούν χρέος τους προς την πατρίδα και την κοινωνία ή για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους γι' αυτές μέσω μιας θέσης ευθύνης.
Οι τελευταίοι συγκροτούν, δυστυχώς, την μικρότερη κατηγορία ανθρώπων που σπανίζουν όλο και περισσότερο στην Ελλάδα. Ανθρώπων που δεν επιδιώκουν την εξουσία για την εξουσία και τα προνόμια που προσφέρει αυτή, αλλά επιζητούν να ανταποκριθούν στο πρόσταγμά της που θα τους κάνει να επωμιστούν το βαρύ φορτίο του αξιώματός τους προκειμένου να υπερασπιστούν τις αξίες τους και να τις ενσωματώσουν στον τρόπο άσκησης εξουσίας, για να αποκλείσουν μια για πάντα την ελλοχεύουσα διαφθορά.
Κατά κάποιο τρόπο ωστόσο, οι ως άνω τρεις κατηγορίες περιπλέκονται μεταξύ τους με πολύκλοπο τρόπο όταν οι πρωταγωνιστές κρύβουν τους απώτερους στόχους τους και τις ανομολόγητες επιθυμίες που τους οδηγούν στην κατάληψη της εξουσίας, για να μπορούν να την κατακτήσουν τελικά μέσω της παραπλάνησης του λαού και πρωτίστως του εαυτού τους.
Έτσι σχηματίζεται μοιραία και μια τέταρτη κατηγορία ανθρώπων, που προσφέρεται στην παρακμάζουσα εποχή μας. Η κατηγορία αυτών που κάθε άλλο παρά αγνές προθέσεις έχουν για το καλό του συνόλου, όταν διεκδικούν κάποιο ρόλο στην εξουσία, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή...
Ο πειρασμός της εξουσίας στην περίπτωσή τους ενέχει κάτι το ύπουλο και το παραπλανητικό, ειδικότερα όταν χρησιμοποιούν τα Μέσα για να πυροδοτήσουν το φυτίλι του επηρεασμού της κοινής γνώμης υπέρ ή κατά εθνικών θέσεων. Το μολύβι στο χέρι ενός γραφιά μπορεί να εξελιχθεί σε πυρηνικό όπλο, αν βάλει λάθος σημάδι.
Λάθος σημάδι έβαλαν, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, αρκετοί ''ξενιτεμένοι'' Έλληνες απ' τις έδρες ξένων πανεπιστημίων, με στόχο την ίδια τους την πατρίδα. Σφαίρες αρθρογραφικές συνεχίζουν να εκτοξεύουν κυρίως οι διαμένοντες στις χώρες της Εσπερίας ή τις υπερατλαντικές, αλλά και τις εξ Ανατολών μας ακόμα.
Είναι μια προσπάθεια χωρίς ειδικό βάρος, συνήθως, αφού γίνεται είτε για κομματικούς σκοπούς είτε για προσωπικούς λόγους. Για να κάνουν δηλαδή οι αποστολείς τους αισθητή την παρουσία τους στους έχοντες και κατέχοντες εξουσία στην πατρίδα ή να δηλώσουν την πίστη τους στον τόπο διαμονής τους και τα εκπροσωπούντα αυτόν Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία τους προβάλλουν κυρίως γιατί τα βέλη της κριτικής τους σημαδεύουν την ίδια τη χώρα τους.
Φευ!.. Όλα αυτά έχουν την... αλεξίσφαιρη λογική τους κι έτσι αυτοί που σκιαγραφούνται ως ''κατηγορούμενοι'' σήμερα, μπορούν να βγουν και να πουν αύριο πως όσα λένε και γράφουν είναι για το συμφέρον της πατρίδας.
Ότι μιλούν τεχνοκρατικά κι όχι κομματικά. Ότι βάζουν τα δάχτυλά τους επί των τύπων των ήλων και λένε σκληρές αλήθειες, που δεν μπορούν να τις εκστομίσουν οι πολιτικοί μας ταγοί από φόβο μην πέσουν απ' τις καρέκλες της εξουσίας τους.
- Δεκτή η άποψη, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη. Δεν νομίζετε; θα με ρωτούσε κάποιος παίρνοντας το μέρος του άλλου.
- Πού σταματά όμως η λογική και τι καθορίζει την αντικειμενικότητα μιας αλήθειας, όταν υπάρχουν αποδείξεις για το αντίθετο; θα του ανταπαντούσα μετά λόγου γνώσεως.
- Ο πειρασμός της εξουσίας είναι μεγάλος, όπως και η μάχη μ' αυτούς που μπαίνουν στον πειρασμό της..., θα παρατηρούσε ο υποτιθέμενος συνομιλητής μου υπαινικτικά.
Όμως ο αντίλογος σ' όλα αυτά δεν έχει να κάνει με την εξουσία, αλλά με την εθνική αναγκαιότητα, που είναι προσανατολισμένη την παρούσα στιγμή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι οποίες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Γι' αυτό οι πένες εντός και εκτός των συνόρων μας πρέπει να είναι διπλά προσεκτικές και να μη δίνουν όπλα στους Τούρκους να μας πολεμάνε.
Και μας πολεμάνε όταν ενισχύουμε τη φαρέτρα των διεκδικήσεών τους με φιλοτουρκικά επιχειρήματα, που δικαιολογούν έμμεσα την άρνησή της Τουρκίας να ''νιώσει παραγκωνισμένη'' στο θέμα της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, όπου έχει ''νόμιμα συμφέροντα'', σύμφωνα με το πολυσέλιδο μανιφέστο του ΥΠΕΞ της (Ιανουάριος 2020).
Ενισχύουμε το διαπραγματευτικό οπλοστάσιο της Τουρκίας όταν υιοθετούμε τη λογική της περί εγγύτητας, με βάση την οποία διεκδικεί την επιστροφή της Κρήτης και των Δωδεκαννήσων ως πλησιέστερα στις ηπειρωτικές ακτές της (απ' ό,τι στις ελληνικές), αφού η Κρήτη απέχει 180 και τα Δωδεκάννησα (με κορωνίδα διεκδίκησης το Καστελόριζο) 19,5 χλμ απ' τα τουρκικά παράλια (που είναι, ουσιαστικά η δικιά μας Αιολία και Ιωνία...).
Επιχείρημα... αλεξίσφαιρης λογικής είναι, ως εκ τούτου, αυτό που παρακάμπτει εσκεμμένα την ιστορικά καταγεγραμμένη ελληνικότητα των νησιών του Αιγαίου που βρίσκονται εγγύτερα στις ηπειρωτικές της ακτές, με τον αντίλογο ότι οι Τούρκοι νιώθουν κάτι αντίστοιχο γι' αυτά όπως θα νιώθαμε εμείς οι Έλληνες αν την ακούγαμε να μας ζητά τα Κύθηρα, η Αίγινα, ο Πόρος, η Ύδρα, οι Σπέτσες, η Εύβοια, τη Θάσο κλπ
Είναι σαν να της λένε της Τουρκίας οι χοληφόρες αυτές πένες, που συνηγορούν στις αξιώσεις της απέναντί μας, να ζητήσει όλο το Αιγαίο δικό της και να μας αφήσει μόνο τα πλησιέστερα στις ηπειρωτικές μας ακτές νησιά. Κι αυτό παρουσιάζεται ως αποκύημα της... εμβριθούς και αντικειμενικής μελέτης τους με βάση όχι συναισθηματική ή πολιτική, αλλά επιστημονική και τεχνοκρατική...
Με την ίδια βάση και λογική ενισχύουν την τουρκική γραμμή διεκδίκησης της ελληνικής AOZ (Καστελορίζου-Κρήτης) και της υφαλοκρηπίδας μας στο Αιγαίο, μαζί με όσα ελληνικά νησιά είναι ''κάτω από τα ρουθούνια των Τούρκων''...
Και όλα αυτά κρύβονται τεχνηέντως πίσω από μια ρητορική ερώτηση σημαίνουσας σημασίας και σκοπιμότητας προς τους νοήμονες της δικιάς τους ''γραμμής'' και όχι προς όσους πάσχουν ''από σοβαρότατη πνευματική αναπηρία ή έχουν μυαλό ραδικιού'', όπως λένε, για να υποστηρίζουν τα ελληνικά δίκαια:
- Αλήθεια, πως θα αισθανόντουσαν οι Νεοέλληνες, εάν τα Κύθηρα, η Αίγινα, ο Πόρος, η Ύδρα, οι Σπέτσες, η Εύβοια και η Θάσος ανήκαν σε άλλο κράτος, λ.χ. στην Τουρκία, και το κράτος αυτό διεκδικούσε όλη την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου μέχρι τις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου, της Αττικής, της Βοιωτίας, και τις ακτές της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης;
Προς απάντηση των παραπάνω, παραθέτω την εισαγωγή του κειμένου (μανιφέστου) που ανήρτησε την 24η Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους στο tweet του ο διευθυντής Αεροναυτιλίας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών Τσαγατάι Ερτζιγιές, το πνεύμα του οποίου ''προσυπογράφουν'' με την αλεξίσφαιρη λογική τους οι ελληνικές πένες της... φιλαλήθειας που ζητούν την αυτοκαταστροφή μας:
''Η θεμελιώδης πηγή έντασης μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας είναι η ελληνική αντίληψη να θεωρηθεί ολόκληρο το Αιγαίο ως ελληνική θάλασσα με πλήρη παραβίαση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας ως ένα από τα παράκτια κράτη...''
Για να ακολουθήσουν μετά οι πέντε αξιώσεις της Τουρκίας επί των ελληνικών κεκτημένων.
Και μια τελευταία (ρητορική) ερώτηση σε απάντηση της,.. ''ρητορικής'' πένας του συναδέλφου και άλλων τύποις ελληνικών πενών που αποδεικνύουν πόσο ανιστόρητες είναι μέσα απ' την φιλοτουρκική επιχειρηματολογία τους:
- Αλήθεια, σε ενδεχόμενη σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο ή τον Έβρο, με ποιον θα συμπαραταχθούν και για ποιον θα ματώσουν οι ως άνω αμείλικτα... ''αντικειμενικές'' πένες μας; Ή το κτητικό ''μας'' περιττεύει και να μη ρωτήσω καλύτερα...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
