Γράφει ο Μάνος Χατζηγιάννης
Κι αν αυτήν την παραμονή των Χριστουγέννων το παραμύθι ταξίδευε στην Ελλάδα; Έχουμε μακράν πείραν άλλωστε από παραμυθάδες...
Κι αν τα τρία φαντάσματα της πασίγνωστης χριστουγεννιάτικης ιστορίας του Ντίκενς επισκέπτονταν τους πολιτικούς αρχηγούς….;
Οι σύγχρονοι «Εμπενίζερ Σκρουτζ» της πολιτικής πολλοί... Και ομοιάζουν αφάνταστα με τον γερο-σπαγγοραμενο ήρωα του Καρόλου Ντίκενς στη θρυλική πλέον «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Μόνο που εκείνοι δεν τσιγκουνεύονται μόνο τα χρήματα και την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και την πολιτική ορθή σκέψη.
Κι αν αυτά τα Χριστούγεννα το παραμύθι ζωντάνευε λοιπόν; Κι αν τα τρία φαντάσματα της ιστορίας του Ντίκενς(από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον) επισκέπτονταν τους “Σκρουτζ” της πολιτικής;
Και να ξεκινούσαν, λέει, τα τρία φαντάσματα από το Μέγαρο Μαξίμου. Φαντάσματα είναι δεν θα έχουν πρόβλημα να περάσουν τις κλούβες που (ΔΕΝ) υπάρχουν στην Ηρώδου Αττικού... Και το ταξίδι εκεί θα ξεκινουσε από το αγόρι με τα τσουλούφια στο Πολυκλαδικό των Αμπελοκήπων, θα περνούσε από τα “πέτρινα χρόνια” του 3%, θα έφτανε στο σήμερα καταμετρώντας τους συμβιβασμούς του και θα κατέληγε στο μέλλον.
Το πρώτο φάντασμα λοιπόν να πήγαινε, λέει, τον Αλέξη Τσίπρα όχι πολύ μακριά, αλλά κάτι χρόνια πίσω μονάχα. Μάϊος του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ σαρώνει στις δημοσκοπήσεις, ο λαός σηκώνει “παντιέρα ρόσα” και οι ευρωεκλογές στέλνουν τα πρώτα μηνύματα. Στη Μυτιλήνη ήταν (ή στην Λέσβο; αχ καλέ Αλέξη το ίδιο είναι) που βροντοφώναζε: «Go back κ. Μέρκελ, Go back κ.Σόιμπλε, Go back κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο. Go back μαζί με την τρόικα σας, τους τοκογλύφους σας, τη σκληρότητά σας, την αλαζονεία σας, την περιφρόνηση προς τον ελληνικό λαό, που τόσα χρόνια έχει γίνει αντικείμενο της χλεύης και της εκμετάλλευσής σας»
“Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;”.... Επειδή δεν ήξερε τι τον περιμένει...
Και παίρνει σειρά το δεύτερο φάντασμα, αυτό του παρόντος. Σκυμμένος στο γραφείο του ο Αλέξης προβάρει τα αγγλικά του- γιατί γερμανικά δεν προλαβαίνει να μάθει- προκειμένου να υποδεχτεί σε λίγες μέρες την “φράου Άνγκελα” που της έκανε το χατήρι με την συμφωνία των Πρεσπών, με το μεταναστευτικό, με την μέγγενη της ελληνικής οικονομίας και προβληματίζεται πως θα θέσει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων μην τυχόν και του απαντήσει η καγκελάριος: “Και να στις δώσω θα τις σπαταλήσεις”....
Και φθάνουμε στο τρίτο φάντασμα. Στο μέλλον σαν άλλος Γκορμπατσόφ που διαφήμιζε πίτσες μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ο Αλέξης με γκρίζους κροτάφους σε αφίσα και σποτάκι να διαφημίζει γραβάτες και να λέει με ύφος την ατάκα του Όσκαρ Ουάιλντ: «Μια καλά δεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή ενός άνδρα.»
Πρόσω ολοταχώς τώρα για Μοσχάτο...
Με το πρώτο φάντασμα γυρίζουμε πίσω, περνάμε από τα χρόνια του Κολλεγίου και του Χάρβαρντ και κάνουμε στάση εκεί κοντά στο millenium όταν και ο Κυριάκος επιστρέφει στην Ελλάδα για να... διοριστεί στο δημόσιο. Αναλαμβάνοντας τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στην εταιρεία "Εθνική Επιχειρηματική Συμμετοχών", του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας.Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε μάλιστα και τον υψηλότερο μισθό που είχε δώσει ως εκείνη την ώρα η Εθνική. Και με ένα άλμα στο χρόνο-γιατί τα φαντάσματα μπορούν να το κάνουν αυτό-προσγειωνόμαστε στο 2014 όταν και ο υπουργός πια Κυριάκος Μητσοτάκης συνδέει το όνομά του με τις απολύσεις- που αλλού;- στο Δημόσιο.
Το δεύτερο φάντασμα πιάνει το νήμα της ιστορίας ακριβώς από εκεί και βρίσκει τον Κυριάκο να προσπαθεί σήμερα αγκαζέ με Τατσόπουλο και Θεοχάρη αφενός να χωρέσει στο κοστούμι Άδωνι και αφετέρου να πείσει σε όλους τους τόνους πως δεν θα κάνει απολύσεις στο Δημόσιο, καθώς και για το τι πρεσβεύει είναι η νέα Νέα Δημοκρατία...
Κι ύστερα το τρίτο φάντασμα παίρνει από το χέρι τον Κυριάκο και τον οδηγεί στο μέλλον. Γερασμένος αισθητά στέκεται μονάχος κάτω από μια ταμπέλα σε ένα δρόμο στα Χανιά. Οδός “Κωνσταντίνου Μητσοτάκη”. Για τον ίδιο δεν θα υπάρξουν ποτέ ούτε οδοί ούτε ωδή ούτε καν κανένα ριζίτικο τραγούδι...
Και τα φαντάσματα παίρνουν το δρόμο για τα λημέρια του Πάνου Καμμένου αν και δεν το ήθελαν...Φοβούνταν ίσως μήπως τους κάνει μήνυση όπως συνηθίζει.
Γυρνάει σελίδες το πρώτο φάντασμα και φθάνει 25 χρόνια πίσω στις εκλογές του 1993 όταν ο Καμμένος, για πρώτη φορά υποψήφιος της ΝΔ στη Β’ Αθηνών, γινόταν γνωστός στο ευρύ κοινό από τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος τον ανέβασε μάλιστα και δίπλα του στο μπαλκόνι στην τελευταία προεκλογική του συγκέντρωση ζητώντας από τους ψηφοφόρους να του δείξουν την εμπιστοσύνη τους. Από τότε τυπικά ο 28χρονος Πάνος Καμμένος κάνει πρεμιέρα στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Το δεύτερο φάντασμα θα έπρεπε να προσπεράσει πολλές, μα πάρα πολλές σελίδες, στην ταραχώδη γεμάτη μίση, πάθη, ίντριγκες πορεία του στον πολιτικό βίο της χώρας και να φτάσει στο σήμερα. Σήμερα που με στολή παραλλαγής, αφού έκανε υποναύαρχο την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα,απειλεί τους Τούρκους πως ένα χιλιοστό κίνησης αν κάνουν, θα τους τσακίσουμε... Τώρα αν οι Τούρκοι σκιάχτηκαν και σταμάτησαν τις εδώ και καιρό συνεχείς και ασταμάτητες...κινήσεις τους με αεροπλάνα και βαπόρια στο Αιγαίο μετά από τις δηλώσεις Καμμένου τα φαντάσματα δεν τα ενδιαφέρει και ιδιαίτερα.
Το τρίτο και τελευταίο φάντασμα μπουκάρει απρόσκλητο σε ένα τηλεοπτικό πλατώ. Εκεί ο ευτυχισμένος Πάνος Καμμένος από το μέλλον έχει την δική του τηλεοπτική εκπομπή και λέει ελεύθερα ό,τι θέλει, ντύνεται όπως θέλει και δεν έχει και αντίλογο.
‘Όλα τα παραπάνω ασφαλώς είναι προϊόν φαντασίας…Δείτε το σαν ένα παραμύθι, μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Μόνο που η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από παραμυθάδες. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι πολιτικοί μας έχουν πραγματικά ανάγκη να πολεμήσουν και να νικήσουν ο καθένας τα δικά του φαντάσματα μήπως και σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται….
