του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Μία συνεχή διελκυστίνδα αναβολών, καθυστερήσεων, προτάσεων και αντιπροτάσεων βλέπουμε πάλι λοιπόν εδώ και 2 εβδομάδες γύρω από την προαναγγελθείσα συμφωνία με τους εκπροσώπους της Ψευτομακεδονίας, καθώς στην πράξη διαψεύστηκε το κατά κόρον λεγόμενο ότι αν η διαπραγμάτευση έφευγε από το επίπεδο υπουργών των Εξωτερικών και έφτανε πια σε επίπεδο πρωθυπουργών, αυτό θα σήμαινε ότι η τελική συμφωνία θα ήταν σχεδόν βέβαιη. Η συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ όμως πραγματοποιήθηκε και ήταν τόσο…επιτυχής, που το θέμα ξαναπήγε πάλι στους υπουργούς Εξωτερικών, για να μπούμε σε ένα νέο γαϊτανάκι δίχως τέλος. Στην πορεία βέβαια έπεσαν (κι εξακολουθούν να πέφτουν) και άλλα ονόματα στο τραπέζι, όχι μόνο το «Μακεδονία του Ήλιντεν» (που ο ούτως ή άλλος αγράμματος και ανιστόρητος ημέτερος πρωθυπουργίσκος παραλίγο να αποδεχθεί, ώσπου προφανώς κάποιοι τον ενημέρωσαν για την ακραία εθνικιστική κι αλυτρωτική σημειολογική του φόρτιση), αλλά και το «Σεβέρνα Μακεντόνια», καθώς και έτερα ακόμη. Έκπληξη ίσως για κάποιους όλη αυτή η καθυστέρηση, με όλες αυτές τις παλινωδίες και τις ατελείωτες «διαπραγματεύσεις». Για εμάς όμως όχι και τόσο.
Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά ποιες είναι οι προσωπικές απόψεις του απατεώνα που παριστάνει τον ημέτερο πρωθυπουργό και ποιος ακριβώς είναι ο…πατριωτισμός τόσο του ίδιου όσο και όλης της κομπλεξικής αντίχριστης και μισελληνικής συμμορίας του. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά τόσο καλά, ώστε να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι όχι μόνο άνευ ενδοιασμών, αλλά και με παράφορο ενθουσιασμό θα παρέδιδαν γη και ύδωρ στους σφετεριστές, εκχωρώντας και το όνομα «Μακεδονία» (σκέτο βεβαίως και χωρίς καν προσδιοριστικά) και οτιδήποτε άλλο θα ήθελαν οι προκλητικοί πλαστογράφοι γείτονες. Τι λοιπόν συγκρατεί αυτούς τους αδίστακτους προδότες (ενώ π.χ. βλέπουμε ότι τίποτε απολύτως δεν τους συγκρατεί στο να περνούν απανωτά μέσα στο Κιναιδοβούλιο της καταισχύνης όλα τα νεοταξίτικα νομοσχέδια θεσμοθέτησης της κάθε ανωμαλίας);
Είναι σαφές πως αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη δυναμική και τη λαοπλημμύρα των δύο συλλαλητηρίων. Όσο κι αν αρνούνται πεισματικά να το ομολογήσουν, εκείνος ο πανικός τους δεν μπορεί να ξεχάστηκε. Και όσο και αν το παίζουν υπεράνω μέσα στη φασιστικά προκλητική τους οίηση, είναι αδύνατο να μην περνάει από το μυαλό τους τι μπορεί να συμβεί, αν τολμήσουν να κατεβάσουν στη Βουλή κάποια συμφωνία εσχάτης προδοσίας. Άλλωστε, και να ήθελε να το ξεχάσει ο σπιθαμιαίος αλητάκος που υποδύεται τον πρωθυπουργό, η νέα πρόσφατη ξεκάθαρη προειδοποίηση των Παμμακεδονικών τού το υπενθύμισε.
Υπάρχουν και αρκετοί όμως βέβαια που ίσως διαφωνήσουν με τα παραπάνω. Το ακούμε ήδη από κάποιους φίλους, που διατείνονται πως δεν υπάρχει φόβος, γιατί διαφορετικά θα είχαν σταματήσει κάθε διαπραγμάτευση, θα είχαν εγκαταλείψει το όνομα «Μακεδονία» (έστω και και σύνθετο) και θα είχαν βρει ένα τρόπο να παγώσουν οριστικά το όλο θέμα. Θα τους απαντήσουμε ότι και αυτό μπορεί εντέλει να γίνει - και το ότι δεν έγινε μέχρι τώρα οφείλεται στο ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί είναι προφανές ότι, πέραν της ανθελληνικής του ψύχωσης, ο εσμός που παριστάνει την ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει και κάποιες πολύ…συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στα ξένα αφεντικά και δέχεται υπερατλαντικές, αλλά και γερμανικές πιέσεις για να φτάσει σε συμφωνία (για να μη μιλήσω πάλι δηλαδή για το ευρύτερο «συμβόλαιο θανάτου» που θεωρώ απολύτως σίγουρο πως εκτελούν αυτά τα προδοτικά όργανα στον τόπο μας). Περαιτέρω όμως έχει να παλέψει και με την αλαζονεία και τον εγγενή φασισμό του τρόπου σκέψης του, που δεν του επιτρέπουν να χωνέψει τόσο εύκολα ότι το…μέγα έργο (της καταστροφής και της κατεδάφισης) που επιτελεί, μπορεί να ανατραπεί ή να παρεμποδιστεί από τον…σκοταδιστή, εθνικόφρονα και χυδαίο λαουτζίκο. Δεν είναι απλό συνεπώς το να περάσουν στην εντελώς απέναντι όχθη της βαριάς ήττας - γιατί βαριά ήττα θα είναι γι’ αυτούς η μη συμφωνία, δεδομένου ότι μόνοι τους ανακίνησαν το ζήτημα εδώ και 8 μήνες, μετά από τόσα χρόνια ακινησίας, και επείγονται για το ξεπούλημά του. Το ότι όμως δεν το έχουν πράξει ακόμη και συνεχίζουν τόσους μήνες να τσαλαβουτούν μέσα στα θολά νερά του ποταμού, ευρισκόμενοι σε όλο αυτό το εργώδες κουβάρι των παλινωδιών, των καθυστερήσεων και των ατέρμονων διαλόγων, δείχνει μεν από τη μία ότι δεν θέλουν φυσικά και να παραιτηθούν από τα προδοτικά τους σχέδια, αλλά από την άλλη και ότι φοβούνται. Δεν πρέπει να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό.
Ενδεικτικά λοιπόν όλα τα παραπάνω του πόση αξία μπορεί να έχει η λαϊκή αντίδραση (ακόμη και η ειρηνική, αρκεί να είναι μαζική, αποφασιστική και αρκούντως…απειλητική). Καταθλιπτικό βέβαια εν μέρει το συμπέρασμα, καθώς πιστοποιεί πόσες ευκαιρίες έχουμε χάσει μέχρι σήμερα ως λαός και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν παρόμοιες, σκληρές και αποφασιστικές αντιδράσεις ευρείας συμμετοχής είχαν πραγματοποιηθεί και σε άλλα θέματα απέναντι στους φασιστοειδείς νεοταξίτες λύκους με την ψευτοπροοδευτική προβιά. Ευοίωνο κι ελπιδοφόρο ωστόσο κατά το υπόλοιπο μέρος, γιατί δείχνει πως έστω και την εσχάτη ώρα, έστω και για ένα μείζον θέμα εθνικό (μια που τα βαθύτερα πνευματικά τα έχουμε υποτιμήσει), έχει τεράστια σημασία η μαζική κι ανένδοτη αντίσταση. Δεν είναι αργά. Και ποιος ξέρει, ίσως πράγματι να μας σώσει τελικά όντως η Μακεδονία, όπως έλεγε κάποτε και ο Ίων Δραγούμης. Υπό την έννοια, προσθέτουμε εμείς, ότι μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα πραγματικής αντίστασης, να ξεπεράσει επιτέλους το σημείο βρασμού αυτής της γενικά παθητικής και τόσα πολλά ανεχόμενης κοινωνίας - και στη συνέχεια ίσως να τα φέρει έτσι ο Θεός που αυτή η αντίδραση να επεκταθεί και στα άλλα.
Ανεξάρτητα πάντως από τι θα γίνει μελλοντικά, επί του παρόντος θέματος (δηλαδή του προβλήματος με τα Σκόπια), είναι βέβαιο πως και το σημείο βρασμού έχει πλέον υπερκαλυφθεί και ο κόσμος είναι αποφασισμένος αυτό που έδειξε στα δύο μεγάλα συλλαλητήρια, να το συνεχίσει. Ας μη νομίζουν συνεπώς τα ανθρωποκνώδαλα της εξουσίας ότι με τερτίπια, καθυστερήσεις, κατενάτσιο και μπακαλίστικη κοπτοραπτική θα φέρουν έστω και πιο…light συμφωνία στο καθ’ ημάς Κυνοβούλιο. Ευτυχώς ή δυστυχώς για κάποιους, όρος «ολίγον εσχάτη προδοσία» δεν υφίσταται ούτε σημασιολογικά, αλλά ούτε και νομικά. Καλό είναι λοιπόν να θυμούνται ότι τίποτε που να θυμίζει τη λέξη «Μακεδονία» (ούτε στα αγγλικά, ούτε στα ψευτομακεδονέζικα, ούτε στα…σουαχίλι) δεν θα γίνει αποδεκτό από κανένα μας. Αν το τολμήσουν, ας αρχίσουν να σχηματοποιούν λίγο πιο ολοκληρωμένα τη σκέψη που αποκλείεται να μην περνάει ενίοτε από τον εθνομηδενιστικό εγκέφαλό τους. Ότι δηλαδή η επόμενη μεγάλη λαοσύναξη που θα γίνει, θα είναι πρωτοφανώς κοσμοϊστορική. Και τέτοια οφείλει να είναι, κόντρα στη «λογική» των νέων συλλαλητηρίων που έχουν εξαγγελθεί (ειλικρινά θεωρώ μέγα - για να μην πω ύποπτο - σφάλμα τη διοργάνωση τέτοιων, που θα εκτονώσουν την οργή και το πάθος του κόσμου) και φυσικά να λάβει χώρα στο Σύνταγμα, έξω από τον «ναό της δημοκρατίας» (όπως τολμούν ακόμη και τον αποκαλούν), μέχρι να αναγκαστούν όσοι κινούνται εντός αυτού και παίζουν με τόσο προκλητικά φασιστικό τρόπο με τις ζωές μας και την Ιστορία μας, να ακούσουν επιτέλους και να υποταχθούν στην παλλαϊκή βούληση. Όπως οφείλουν δηλαδή να κάνουν, αντί να εργάζονται για σκοτεινά και υπόγεια συμφέροντα.
Ο καιρός εγγύς…
