Κρίσεις ΕΔ: Ισχύουν πολιτικά κριτήρια καταγγέλλει αξιωματικός! Φταίει το ξεπερασμένο μοντέλο Ford - Τι πρέπει να γίνει
Γράφει ο Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης,
MS Εθνική Στρατηγική, NDU Washington D.C - MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Κάθε νεαρός Εύελπις που εισέρχεται στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων πρέπει να θέλει και να ονειρεύεται να γίνει Αρχηγός του Στρατού.
Αν δεν ονειρεύεται τότε είναι λάθος επιλογή, ακόμα και εάν αυτός έγραψε άριστα στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Ένας Εύελπις που δεν θέλει να γίνει Στρατηγός δεν θα έχει ποτέ το εσωτερικό κίνητρο να προσπαθήσει τα μέγιστα για να βελτιώσει το αξιόμαχο του Στρατού μας, και ταυτόχρονα να πετύχει επαγγελματικά.
Θεωρούμε λοιπόν δεδομένο ότι ο κάθε Εύελπις είναι φιλόδοξος θέλει να γίνει Στρατηγός. Η παραπάνω παραδοχή επιβαρύνει τον εκάστοτε Α/ΓΕΣ με ένα ακόμα επιπλέον καθήκον, το καθήκον να εξασφαλίσει την αντικειμενικότητα της αξιολόγησης και κατ’ επέκταση των προαγωγών. Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικό για τον ηγέτη να ασχοληθεί ο ίδιος σοβαρά με αυτό το θέμα;
Ο Timothy Geithner υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ, επί κυβερνήσεως Barack Obama, έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο Stress Test ότι κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία μία κρίση εμπιστοσύνης.
Με αυτόν τον τρόπο υπογράμμισε τον σημαντικότατο ρόλο που διαδραματίζει η εμπιστοσύνη σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Η εμπιστοσύνη λοιπόν, διακρίνεται στην διαπροσωπική και στην οργανωσιακή. Ενώ η πρώτη έχει να κάνει με τις προσωπικές σχέσεις ενός εκάστου, η δεύτερη στηρίζεται αποκλειστικά στην πεποίθηση ότι το σύστημα της επιχείρησης ή του οργανισμού όπου το άτομο εργάζεται, λειτουργεί και παίρνει αποφάσεις αντικειμενικά.
Δηλαδή το άτομο αισθάνεται σίγουρο ότι οι κόποι του, οι ιδέες του και οι προσπάθειες του δεν θα πάνε χαμένες, ούτε ότι θα τις οικειοποιηθεί κάποιος προϊστάμενος προς ίδιο όφελος.
Σε έναν οργανισμό με χαμηλή οργανωσιακή εμπιστοσύνη οι άνθρωποι απογοητεύονται, δεν μοιράζονται πληροφορίες, αδρανοποιούνται και τέλος γίνονται κυνικοί.
Αν τώρα συνδυάσουμε την έλλειψη οργανωσιακής εμπιστοσύνης με το πάθος των ικανών ανθρώπων να ανέλθουν στην ιεραρχία του Στρατού καταλαβαίνουμε ότι δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί σταδιακά στην πτώση του ηθικού των Αξιωματικών και σε παραιτήσεις.
Η Οργανωσιακή κουλτούρα σρτις Ένοπλες Δυνάμεις
Πώς όμως με τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας διαχειρίζονται αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα;
Κάθε Μάρτιο ο κύριος Α/ΓΕΣ προεδρεύει στο ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο και κυριολεκτικά αποφασίζει για το ποιος θα αποστρατευθεί και ποιος θα προαχθεί. Τα κριτήρια όμως με τα οποία αποφασίζει είναι το λιγότερο θολά για να μην πω παντελώς αναξιόπιστα.
Το όλο σύστημα εδράζεται θεωρητικά στην απαρχαιωμένη αξιολόγηση κατά το μοντέλο του Ford.
Κάθε Διοικητής αξιολογεί μία φορά τον χρόνο τους Αξιωματικούς του και υποβάλει ένα φτηνό έντυπο τριών σελίδων με την προσωπική του άποψη για τον συγκεκριμένο Αξιωματικό.
Από τότε δε που στην Ελλάδα ψηφίστηκε ο νόμος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων και κάθε αξιολογούμενος έχει το δικαίωμα να λάβει γνώση της βαθμολογίας του, σχεδόν κανένας δεν βαθμολογείται κάτω από εκατό.
Πώς λοιπόν το ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο αποφασίζει αυθημερόν για την τύχη δεκάδων Αξιωματικών; Την στιγμή που σχεδόν όλοι έχουν άριστες βαθμολογίες; Μα η απάντηση είναι απλή. Τα κριτήρια είναι καθαρά πολιτικά.
Μα θα πει κάποιος, αφού ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας είναι κατά το σύνταγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αφού η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την κήρυξη του πολέμου, καλά κάνει και επιλέγει την Στρατιωτική Ηγεσία.
Οι κρίσεις
Συμφωνώ απόλυτα, και έτσι πρέπει να γίνεται, αλλά μόνο για του Αρχηγούς των γενικών επιτελείων και τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ.
Οι υπόλοιποι όμως Στρατηγοί, Ταξίαρχοι καθώς επίσης και όλοι οι ανώτεροι και ανώτατοι Αξιωματικοί θα πρέπει να επιλέγονται με αντικειμενικά κριτήρια, προκειμένου η πολιτική ηγεσία να μπορεί να επιλέξει Αρχηγούς μεταξύ των ικανότερων και όχι μεταξύ των πειθήνιων.
Όσο όμως τα κριτήρια παραμένουν πολιτικά τόσο η οργανωσιακή εμπιστοσύνη θα κλονίζεται και τόσο το ηθικό όλων των υπηρετούντων Αξιωματικών θα πέφτει, με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας.
Πολλοί ανώτατοι Αξιωματικοί νομίζουν ότι οι νεαρότεροι Αξιωματικοί δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται και κατά συνέπεια το ηθικό του δεν επηρεάζεται από τις ετήσιές κρίσεις. Κάνουν λάθος.
Στην πραγματικότητα κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι ψυχολόγοι ονομάζουν το εν λόγω φαινόμενο self-justification.
Που σε απλά Ελληνικά σημαίνει δικαιολογώ τις λανθασμένες αποφάσεις που ξέρω ότι πήρα, προκειμένου να μπορέσω να συνεχίζω να ζώ με τον εαυτό μου. Δηλαδή ακόμα ποιο απλά, λέω ψέματα στον ίδιο μου τον εαυτό.
Τους πληροφορώ λοιπόν ότι οι νεαροί Αξιωματικοί, όχι μόνο καταλαβαίνουν αλλά παρακολουθούν επισταμένως όλα τα τεκταινόμενα από το έξυπνο τηλέφωνο τους.
Βλέπουν λοιπόν Αξιωματικούς οι οποίοι δεν έχουν κανένα πτυχίο, όταν γίνονται Αντιστράτηγοι να αποχτούν ένα, ως δια μαγείας.
Βλέπουν ικανούς Αξιωματικούς να αποστρατεύονται την ίδια στιγμή που οι ανίκανοι προάγονται και αναρωτιούνται για ποιον λόγο να προσπαθήσουν, για ποιο λόγο να υπηρετήσουν στην παραμεθόριο και όχι στην Αθήνα, αφού στο τέλος κάποιος άλλος θα τους πάρει την θέση.
Το ποιο τραγικό δε, είναι ότι υπό τον φόβο μιας ταπεινωτικής αποστρατείας, κάποιοι ικανοί Αξιωματικοί παραιτούνται οι ίδιοι, στερώντας από την πατρίδα τις πολύτιμες υπηρεσίες τους.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, έχουν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας την πολυτέλεια να παίζουν με την οργανωσιακή τους εμπιστοσύνη;
Η απάντηση είναι όχι, και αυτό γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι υπουργείο οικονομικών, που εάν κάτι πάει στραβά θα πάρουν ένα δάνειο και στην συνέχεια θα προσπαθήσουν να διορθώσουν τα αδιόρθωτα.
Αν ο υπουργός άμυνας κάνει λάθος τότε θα το πληρώσουμε με απώλεια εθνικού εδάφους και με πολλές ανθρώπινες ζωές. Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, και τι μας προτείνεις;
Όλες οι επιτυχημένες επιχειρήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν καταργήσει το μοντέλο του Ford και εφαρμόζουν διαφορετικές πολιτικές ανθρωπίνων πόρων.
Το τι ακριβώς κάνουν είναι επτασφράγιστο μυστικό γιατί αποτελεί το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα. Αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να αλλάξουμε το σύστημα αξιολόγησης και να υιοθετήσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης Αξιωματικών σε συνδυασμό με ένα σύγχρονο σύστημα διαδοχής.
Ταυτόχρονα πρέπει κάθε χρόνο να μετράμε τον δείκτη οργανωσιακής εμπιστοσύνης και να παρακολουθούμε τις μεταβολές του, έτσι ώστε να μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε την άποψη μας.
Αν και πολλοί Αρχηγοί ευαγγελίζονται το διαφορετικό, στην πραγματικότητα όμως είναι ακριβώς ίδιοι, αν όχι χειρότεροι από τους προηγούμενους.
Αυτό που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος είναι μεταμορφωτικούς ηγέτες με όραμα, και όχι αστραφτερούς ψευδό ηγέτες.
ΠΗΓΗ: armyvoice
