Τελείωσε το σόου του Σαββατοκύριακου στο Φανάρι, τελείωσε και το δεύτερο ουκρανικό σόου στο Κίεβο με την άφιξη του Τόμου της αυτοκεφαλίας της νέας ουκρανικής Εκκλησίας και αφού η αυλαία της παράστασης πέφτει, τώρα αρχίζουν τα σπουδαία.
Πρώτο και βασικό γεγονός είναι πως όσο κι αν κάνουν ντόρο στα διεθνή ΜΜΕ οι φιλοφρονήσεις και οι τεμενάδες των Ουκρανών στον Οικουμενικό Πατριάρχη και όσο και αν εκείνος επιμένει με τα “δικαιώματα της μητρός εκκλησίας”, 15η εκκλησία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ακόμη αν δεν αναγνωριστεί από τις υπόλοιπες 14!
Όσο και αν προπαγανδίζουν τα εξαπτέρυγα του Φαναρίου την “ιστορική στιγμή”, όσο κι αν έχουν “αγιοποιήσει” τον νέο επικεφαλής, που υπενθυμίζεται πως έχει πίσω του την “αλεπού” που λέγεται Φιλάρετος και κινεί τα νήματα, όσο και αν προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση μιας δεδομένης και μη αναστρέψιμης κατάστασης οι υποστηρικτές της ουκρανικής αυτοκεφαλίας, νέα Εκκλησία επισήμως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, αν δεν αναγνωριστεί από τις υπόλοιπες.
Κι από τις υπόλοιπες ουδεμία έχει δείξει διάθεση μέχρι ώρας να αναγνωρίσει το νέο εκκλησιαστικό καθεστώς στην Ουκρανία. Θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι καλοθελητές όπως πχ η Εκκλησία της Αμερικής ή ίσως της Κύπρου ή της Αλβανίας που είναι κοντά στο Φανάρι, αλλά ο βασικός κορμός της παγκόσμιας Ορθοδοξίας είτε διατηρεί στάση αναμονής είτε ήδη έχει τοποθετηθεί αρνητικά στις πράξεις και στις αποφάσεις Βαρθολομαίου.
Τα τρία συνεχόμενα ΟΧΙ, το ξεκάθαρο της Πολωνίας, το επιθετικό της Σερβίας και το έμμεσο πλην σαφές της Αντιόχειας, είναι μόνο η αρχή. Άλλες εκκλησίες δεν ξέρουν τι να κάνουν, περιμένουν η μία την αντίδραση της άλλης, την στιγμή που μεμονωμένοι Μητροπολίτες έχουν τοποθετηθεί ήδη αρνητικά. Αυτό συμβαίνει στην γειτονική Βουλγαρία, αυτό συμβαίνει και στην χώρα μας, που Ιεράρχες όπως πχ ο Μητροπολίτης Κυθήρων και άλλοι έχουν τοποθετηθεί ανοιχτά κατά των αποφάσεων Βαρθολομαίου, ενώ αλλού (Φλώρινα, Ζάκυνθος) μνημονεύουν ήδη τον νέο προκαθήμενο.
Με λίγα λόγια το θέμα έχει ήδη διχάσει όχι μονάχα το σώμα της παγκόσμιας Ορθοδοξίας αλλά και το εσωτερικό των αυτοκέφαλων Εκκλησιών!!
Βέβαια τα ΟΧΙ στο Φανάρι δεν σημαίνουν αυτομάτως και ΝΑΙ στην Μόσχα. Οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες πρέπει να θέσουν σε εφαρμογή όλα τα διπλωματικά τους μέσα και να κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να διατηρήσουν τις τόσο λεπτές ισορροπίες που προέκυψαν από την αδιανόητη για τον εκκλησιαστικό χώρο κατάσταση κόντρα σε κάθε πνεύμα ταπεινότητας και καταλλαγής.
Η οποιαδήποτε απόφαση για κάθε μια από τις υπόλοιπες αυτοκέφαλες εκκλησίες είναι πάρα πολύ δύσκολη και με τεράστια πολυπλοκότητα.
Για την Ορθοδοξία το πνευματικό κέντρο είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά η ισχύς του αβέβαιη δεδομένης και της αδυναμίας του να αξιώσει πράγματα για την Ορθοδοξία ακόμη και στην ίδια την έδρα του, την Τουρκία, όπου οι Χριστιανοί μαρτυρούν καθημερινά.
Από την άλλη πλευρά η Μόσχα είναι πλέον εκκλησιαστικό κέντρο εξουσίας. “Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν” έχει βοηθήσει σχεδόν το σύνολο των υπολοίπων εκκλησιών με έργα, χρήματα για ανθρωπιστική βοήθεια κλπ.
Επίσης η Κωνσταντινούπολη δεν έχει τη γεωπολιτική κλίση της Μόσχας οπότε ορισμένες αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες εκκλησίες μπορεί να ακολουθήσουν την οδό της Μόσχας λόγω πιέσεων από το Κρεμλίνο.
Σε κάθε περίπτωση ο ασκός του Αιόλου μόλις άνοιξε δημιουργώντας τη δυναμική για μια μεγαλύτερη θρησκευτική και γεωπολιτική διαμάχη μεταξύ των ορθόδοξων χωρών.
