Μετά την άνανδρη εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες, τα πράγματα στη Βόρεια Ήπειρο τείνουν να γίνουν πιο σκληρά και αδυσώπητα. Ειδικά για τους εναπομείναντες Βορειοηπειρώτες, η συνεχή σιωπή του εθνικού τους κέντρου, συνδράμει αρνητικά στο όλο κλίμα.
Παρότι μεμονωμένα κάποιοι βουλευτές αντέδρασαν θετικά σ’ αυτό το μακάβριο γεγονός, το οποίο έρχεται να προστεθεί στα μαρτύριά τους, η πλάστιγγα των δυσκολιών γέρνει για ακόμη μία φορά προς τους αυτόχθονες Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Ειδικά το παρών «δημοκρατικό» καθεστώς στη χώρα, φαίνεται πως εξελίσσεται σε μια μεταλλαγμένη «χοτζική δικτατορία», όπου το μέλλον ανήκει στους λίγους και στα ποικίλα όργανά τους.
Η εχθρότητα και το μένος κατά των γηγενών Ελλήνων, ξεκινά να εισρέει μαζικά στις κοινότητές τους εδώ και πολλά χρόνια, είτε με διάφορες λεκτικές προκλήσεις από μερίδα Αλβανών, είτε από τα αλβανικά Μ.Μ.Ε. τα οποία βομβαρδίζουν καθημερινά το ενημερωτικό κοινό, με άκρατο εθνικισμό, ή καλύτερα θα λέγαμε, με ανθελληνισμό.
Επίσης τα περιστατικά μεροληψίας έναντι των Ελλήνων, καλλιεργούνται έντονα από την τοπική αλβανική αστυνομία, τα δικαστήρια και από τις εκάστοτε ληστρικές συμμορίες, οι οποίες λεηλατούν τα σπίτια των ομογενών μας, ή απλώς προκαλούν φθορές για εκφοβισμό και εγκατάλειψη των πατρογονικών τους εστιών. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι ίδιοι οι Βορειοηπειρώτες, μιας και δεν έχουν την απαραίτητη στήριξη από την αστυνομία, χρησιμοποιούν την τακτική της πολιτοφυλακής, για να σώσουν το βιος τους.
Έως πότε θα συνεχίζει αυτή η απάθεια από την επίσημη ελληνική πολιτεία;
Μήπως τελικά η ίδια η Ελλάδα θέλει να επιβεβαιώσει την καταλυτική συμμετοχή της, στην συστηματική – υπόγεια γενοκτονία των ίδιων της των παιδιών;
Προ τριετίας ομάδα Αλβανών νεαρών στην πόλη του Δελβίνου, καθώς άκουσε δύο νεαρές Βορειοηπειρώτισσες να μιλούν ελληνικά, άρχισε να τις καταδιώκει κρατώντας αιχμηρά αντικείμενα. Το ίδιο περιστατικό συνέβη και στην πόλη των Αγίων Σαράντα. Όλα είναι πλέον φανερά και κανείς δε μπορεί να διαψεύσει πως τα περιστατικά εκφοβισμού, αν και μεμονωμένα, η συχνότητά τους τα κάνει να φαντάζουν μαζικά και καθόλα υποχθόνια.
Εν τούτοις καμία επίσημη ελληνική αρχή στον τόπο δεν έχει λάβει σοβαρά τα τόσα προβλήματα, αφήνοντας έτσι τους ανθρώπους απροστάτευτους. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν πολλά περιστατικά ομιλίας της Ελληνικής μόνον εντός του σπιτιού. Αυτό συμβαίνει κυρίως στις πόλεις, όπου ο αριθμός των γηγενών Ελλήνων έχει συρρικνωθεί αισθητά. Σαν αποτέλεσμα οδηγούμαστε σταδιακά στην απώλεια της μητρικής ελληνικής ως επίσημη γλώσσα και εν καιρώ στην πλήρη εξαφάνισή της από τα μεγάλα (μέχρι πρότινος) βορειοηπειρωτικά αστικά κέντρα.
Εκτός αυτών, η εφαρμογή των δικαιωμάτων στην αυθαιρέτως περιορισμένη Ελληνική Εθνική Μειονότητα, παραμένει μια ανοιχτή πληγή για τους Έλληνες. Η προχειρότητα με την οποία το κράτος αντιμετωπίζει αυτές τις διεθνείς συνθήκες σεβασμού, θυμίζει κωμικοτραγικές καταστάσεις. Άτομα τρίτης ηλικίας μη γνωρίζοντας την αλβανική γλώσσα, δεν έχουν τη δυνατότητα να πορευτούν στο δημόσιο βίο και μαθητές μη μπορώντας να μάθουν την ελληνική ορολογία των φυσικών επιστημών (και όχι μόνο) αποθαρρύνονται και φεύγουν από τα τοπικά μειονοτικά σχολεία προς την Ελλάδα. Έτσι και αυτό το μετερίζι της κοινωνίας, όπως είναι η παιδεία, συμβάλλει στον ξεριζωμό.
Η έντονη ενημέρωση του ελλαδικού χώρου με τα δεινά των Βορειοηπειρωτών Ελλήνων, μπορεί να βοηθήσει αισθητά την κατάσταση. Μιας και μέχρι προηγουμένως, μόνον οι ιστορικά ενημερωμένοι είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν τη γεωγραφική και εθνική συνέχεια των περιοχών της Ηπείρου που βρίσκεται εντός των ορίων του νεοελληνικού κράτους.
Αυτή τη στιγμή γίνεται λόγος για ενενήντα εννέα χωριά ενταγμένα στο παλιό σύστημα αναγνώρισης της «Μειονότητας», από το δικτατορικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα, αλλά και για περιοχές όπως οι Άγιοι Σαράντα, η Χειμάρρα, το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, η Νάρτα , το Ζβερνετς της Αυλώνας και τόσα άλλα μέρη, στα οποία διαβιεί μερίδα αυτοχθόνων Ελλήνων, από τα πολύ παλιά χρόνια. Αν και ο πληθυσμός στην πλειονότητά του έχει μεταναστεύει κυρίως στην Ελλάδα, (λόγω των προαναφερόμενων δυσκολιών) δεν έχει ακόμη ξεριζωθεί και σποραδικά επιστρέφει στις πατρογονικές του εστίες.
Θα πρέπει όλοι μας να ενεργήσουμε άμεσα και με κάθε νόμιμο μέσο, ούτως ώστε να στηρίξουμε τους αδερφούς μας, οι οποίοι παλεύουν κυριολεκτικά για το αύριο στο ίδιο τους τον τόπο.
