Η απόλυτη φρίκη…
Μετά την καταστροφή της Σμύρνης και το τέλος της Μικρασιάτικης Εκστρατείας, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν τις σορούς των Ελλήνων που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν προς τα νησιά και των στρατιωτών που σκοτώθηκαν στις μάχες και αντί να τους θάψουν, τους έκαψαν και πούλησαν τα οστά τους ως λίπασμα στην Ευρώπη!
Η ασέβεια στην μνήμη των νεκρών και η βάρβαρη και αποτρόπαια πράξη, αποτελεί μια άνευ προηγούμενου κτηνωδία που εκτός των άλλων, αποκαλύπτει τα άγρια ένστικτα των εξ ανατολών γειτόνων μας, το μίσος και την ακραία εκδικητικότητα, εναντίον της Ελλάδος.
του Δημήτρη Σταυρόπουλου για το militaire.gr.
50.000 ΝΕΚΡΟΙ 400 ΤΟΝΟΙ… ΛΙΠΑΣΜΑ
Όπως αποκαλύπτεται, τον Δεκέμβριο του 1924, η κυβέρνηση του Μουσταφά Κεμάλ πούλησε 400 τόνους ανθρώπινα οστά σε Γάλλους επιχειρηματίες για «βιομηχανική χρήση».
Επρόκειτο για τα οστά 50.000 ανθρώπων (πόσοι Έλληνες και Αρμένιοι έμειναν άταφοι κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή), τα οποία μεταφέρθηκαν στη Γαλλία (για την ακρίβεια, στη Μασσαλία), με βρετανικό πλοίο, μέσω Θεσσαλονίκης.
Τα ανθρώπινα οστά πουλήθηκαν για να γίνουν ζωοτροφές, λίπασμα και «ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά», δηλαδή σφραγίσματα!
Το 2013, ο ιστορικός Βλάσσης Αγτζίδης δημοσίευσε τρία ρεπορτάζ εφημερίδων του 1924, που περιέγραφαν πώς ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ έστειλε περίπου 400 τόνους ανθρώπινων λειψάνων στο λιμάνι της Μασσαλίας, στη Γαλλία, με ένα πλοίο με βρετανική σημαία.
Οι αποκαλύψεις είδαν το φως στους «The New York Times» , στη γαλλική εφημερίδα «Midi» και στην ελληνική εφημερίδα «Μακεδονία».
Τα στοιχεία των ειδήσεων περιγράφουν πώς τα ανθρώπινα λείψανα προήλθαν από το λιμάνι Mudanya στη Θάλασσα του Μαρμαρά στην Τουρκία.
Ο Αγτζίδης υποστήριξε ότι τα λείψανα αυτών των νεκρών μπορεί να προορίζονταν για βιομηχανική χρήση.
Σύμφωνα με τον ερευνητή , η Γαλλία ήταν φιλοτουρκική κατά την εν λόγω περίοδο, επομένως δεν θα ήταν ηθικό ζήτημα για τους Γάλλους να αγοράσουν τα οστά νεκρών Ελλήνων και Αρμενίων για βιομηχανική χρήση.
Ένα άρθρο των New York Times της 23ης Δεκεμβρίου 1924 έγραφε:
«Η Μασσαλία είναι ενθουσιασμένη από μια παράξενη ιστορία της άφιξης σε αυτό το λιμάνι ενός πλοίου που φέρει τη βρετανική σημαία και το όνομα «Ζαν» που μετέφερε ένα μυστηριώδες φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών που αποστέλλονται στους κατασκευαστές εκεί.
Τα οστά λέγεται ότι φορτώθηκαν στα Μουδανιά της θάλασσας του Μαρμαρά και ότι είναι τα λείψανα των θυμάτων των σφαγών στη Μικρά Ασία.
Ενόψει των φημών που κυκλοφορούν αναμένεται να διεξαχθεί έρευνα.»
Η γαλλική εφημερίδα Midi δημοσίευσε μια είδηση με τίτλο Cargaison funèbre (Ένα πένθιμο φορτίο) στην οποία ανέφερε:
«Υπάρχει πολλή συζήτηση επί του παρόντος στη Μασσαλία σχετικά με την επικείμενη άφιξη στο φορτηγό πλοίο «Zan» ενός φορτίου ανθρώπινων λειψάνων που μεταφέρει 400 τόνους ανθρώπινων λειψάνων για τις βιομηχανίες στη Μασσαλία.
Αυτά τα ανθρώπινα λείψανα προέρχονται από στρατόπεδα σφαγής των Αρμενίων στην Τουρκία και ειδικότερα από τη Μικρά Ασία.»
ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Στις 24 Δεκεμβρίου 1924, η ελληνική εφημερίδα Μακεδονία ανέφερε ότι το «Ζαν» όντως έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ωστόσο το περιεχόμενο του φορτίου δεν αναφέρθηκε δημόσια.
Η Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή ήταν γεμάτη από επιζώντες της γενοκτονίας, επομένως είναι πιθανό οι αρχές να επέλεξαν να κρατήσουν μυστικό το περιεχόμενο του φορτίου για να μην ενοχλήσουν τους επιζώντες της γενοκτονίας.
Παρά ταύτα, οι εργαζόμενοι στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης γνώριζαν το φορτίο.
Στο βιβλίο του με τίτλο Χρονικά της Μεγάλης Τραγωδίας , ο Χρήστος Αγγελομάτης αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι στο λιμάνι αντέδρασαν στο περιεχόμενο του φορτίου αλλά οι ελληνικές αρχές δεν επετράπη να λάβουν μέτρα λόγω βρετανικής παρέμβασης. Ο Αγγελομάτης έγραψε:
Οι αθηναϊκές εφημερίδες δημοσίευσαν την είδηση ως εξής:
«Η ελλιμενισμός στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης του αγγλικού πλοίου «Zan» από τα Μουδανιά μετέφερε τετρακόσιους τόνους νεκρών ελληνικών σορών.
Οι εργαζόμενοι στο λιμάνι που έκαναν την αποκάλυψη, εμπόδισαν το πλοίο να αποπλεύσει, αλλά ο Βρετανός πρόξενος επενέβη και το πλοίο επετράπη να αποπλεύσει».
Ο Αγγελομάτης πρόσθεσε:
Ήταν τα οστά Ελλήνων ηρώων … ήταν τα κόκαλα των Ελλήνων στρατιωτών μας που είτε σκοτώθηκαν μαζικά είτε τους έκαναν να πεθαίνουν αργά σε στρατόπεδα εξόντωσης, το χειρότερο από τα οποία ήταν το στρατόπεδο του Ουσάκ.
Μια άλλη ειδησεογραφία εκείνη την περίοδο ανέφερε ότι οστά από Έλληνες στρατιώτες και πολίτες στάλθηκαν επίσης στην Ολλανδία για χρήση σε χημικά λιπάσματα.
Το δημοσιευμένο ρεπορτάζ ειδήσεων στην Brandon Daily Sun στις 28 Απριλίου 1924 ανέφερε:
Οι κατηγορίες φαίνεται να στηρίζονται σε γεγονότα, καθώς οι εφημερίδες τυπώνουν πλήρεις λεπτομέρειες για την πώληση ελληνικών οστών σε μεγάλες παρτίδες από τις τουρκικές αρχές στην Ανατολία, σε ολλανδικά εμπορικά πλοία.
Το ατμόπλοιο «Venus», νηολογημένο ως από το Άμστερνταμ, μεταφέρει τώρα 1.000 σάκους με τα οστά Ελλήνων στρατιωτών και πολιτών από την Ανατολία στην Ολλανδία.
Η έκθεση συνέχισε:
Οι Έλληνες στρατιώτες και πολίτες που εξοντώθηκαν από τους Τούρκους στη νικηφόρα πορεία τους προς την Κωνσταντινούπολη πριν από ένα χρόνο το περασμένο φθινόπωρο ξεπερνούσαν τις 100.000, σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς.
Υπολογίζεται ότι το ένα τρίτο από αυτά έχουν ήδη εμπορευματοποιηθεί από τις τοπικές τουρκικές αρχές που είναι επιφορτισμένες με την ανοικοδόμηση της Ανατολίας.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ
Την παρουσία μεγάλου αριθμού ανθρώπινων λειψάνων στη Μικρά Ασία μαρτύρησε ο Ηλίας Βενέζης .
Τον Σεπτέμβριο του 1922, σε ηλικία 18 ετών, ο Βενέζης συνελήφθη, αιχμαλωτίστηκε και υποδουλώθηκε σε ένα τάγμα εργασίας.
Από τους 3.000 που στρατολογήθηκαν στην ταξιαρχία εργασίας του μόνο 23 επέζησαν.
Ο Βενέζης αργότερα έγραψε τα απομνημονεύματά του περιγράφοντας την εμπειρία του. Στο κεφάλαιο 18 των απομνημονεύσεών του , ο Βενέζης αφηγήθηκε πώς μια ομάδα αιχμαλώτων οδηγήθηκαν σε μια χαράδρα λίγο έξω από τη Μαγνησία (σήμερα Μανίσα) και τους διατάχθηκε να κρύψουν τα λείψανα δεκάδων χιλιάδων χριστιανών που είχαν σφαγιαστεί.
Ο Βενέζης έγραψε:
«Ένα πρωί έβγαλαν περίπου 60 αιχμαλώτους να κάνουν δουλειά σε ένα μέρος λίγο έξω από τη Μαγνησία (σήμερα Μανίσα).
Απέναντι από τις γραμμές του σιδηροδρόμου κοντά στον Σίπυλο βρίσκεται το τελικό σημείο μιας μεγάλης χαράδρας.
Το λένε Kirtik-Dere.
Μέσα σε αυτή τη χαράδρα υπολογίστηκε ότι είχαν σκοτώσει περίπου σαράντα χιλιάδες χριστιανούς από τη Σμύρνη (Σμύρνη) και τη Μαγνησία κατά τις πρώτες ημέρες του Ολοκαυτώματος στη Σμύρνη. αρσενικά και θηλυκά.
Τα σώματα είχαν λιώσει τον χειμώνα και το νερό του φαραγγιού που κατέβαινε από ψηλά έσπρωχνε τα πτώματα πιο κάτω.
Η δουλειά μας όλη μέρα ήταν να σπρώχνουμε πίσω τα πτώματα για να μην φαίνονται.
Μεσημέρι.
Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο.
Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά.
Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.
– Για δέστε, είπε.
Ήταν παιδάκι.
– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.
Καθίσαμε να φάμε ψωμί.
Κανείς δεν έχει όρεξη.
Ένας λέει:
– Πόσω χρονώ να ‘ταν;
– Για το παιδάκι λες;
– Ναι.
– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονώ….
Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγη απ’ τον τόπο που αφήσαμε.
Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.
Σε μια πηγή σταθήκαμε.
Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.
Σα ν’ αλαφρώσαμε.
– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα;
Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.
Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.
– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– Όχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε.
Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…
Ηταν ταξιδεμένος ο Μίλτος.
Ηξερε».
* Από το βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1931, σελ. 217 -218.
