Γράφει ο Γιάννης Κουζίου,
Πατέρας του ήταν ο περίφημος κλέφτης Γιάννης Γιαννιάς ο οποίος έδρασε προεπαναστατικά, στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα. Ο Γιάννης Γιαννιάς, είχε δικό του ένοπλο σώμα με το οποίο έδωσε μάχες κατά Τούρκων και Αλβανών. Συνελήφθη από τους Τούρκους ύστερα από προδοσία του κουμπάρου του και απαγχονίστηκε τον Γενάρη του 1805 στην Πάτρα, στην περιοχή Μαρούδα εκεί υπάρχει και ο Ανδριάντας του.
Η ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΥ
Μετά από την μάχη του Λαντζοίου και τον ηρωικό θάνατο του Χαράλαμπου Βιλαέτη, στις 10 Μαΐου 1821, οι Λαλαίοι είχαν γίνει κυρίαρχοι σε όλη την επαρχία της Ηλείας. Ο Γιώργος Γιαννιάς πρωτοπαλίκαρο του Βιλαέτη μαζί με τον Πανάγο Σανταμεριάνο, τον Ζέρβα και τους αδελφούς Καραλή, οι οποίοι αποτελούσαν και την προφυλακή του στρατοπέδου της Αχαΐας προσπαθούσαν να αμυνθούν στις επιθέσεις των Λαλαίων. Στις 17 Μαίου 1821 οι Λαλαίοι βρισκόντουσαν στα στενά του Κατσαρού και λεηλατούσαν τις γύρω περιοχές. Ο Γιαννιάς που είχε συγκρουστεί επανειλημμένως μαζί τους αποφάσισε αυτή την φορά να τους κτυπήσει μόνος με το δικό του ένοπλο σώμα. Οι Λαλαίοι όταν τον αντελήφθησαν όρμησαν με κραυγές προς το μέρος του τρέποντας σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτών του. Ο Γιαννιάς παρά το γεγονός ότι απέμεινε μόνος με 8 άνδρες πολέμησε με σθένος κατά των Λαλαίων που τους είχαν κυκλώσει ασφυκτικά. Οι Λαλαίοι πρότειναν στον Γιαννιά και τους άνδρες του να παραδωθούν, όμως η απάντηση ήταν αρνητική και τότε όλοι οι Έλληνες σφαγιάστηκαν ανηλεώς, στη συνέχεια σύμφωνα με την πολεμική παράδοση των Τουρκαλβανών έκοψαν τα κεφάλια του Γιαννιά και των παληκαριών του και αφού τα κάρφωσαν σε κοντάρια τα επιδείκνυαν ως τρόπαια στον δρόμο προς το Λάλα.
Τα Στενά που υπερασπίστηκε ο Γιαννιάς, δεν ήταν στρατηγικής σημασίας και ίσως γιαυτό δεν έτυχε ανάλογης αναγνώρισης. Όμως η φθορά που επέφερε στις δυνάμεις των Τουρκαλβανών ήταν σημαντική και είχε ως αποτέλεσμα οι Λαλαίοι να μην πλησιάσουν στα όρια της Αχαΐας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αυτοθυσία του θυμίζει την αυτοθυσία του Διάκου στην Αλαμάνα και του Χαράλαμπου Βιλαέτη λίγες ημέρες νωρίτερα στο Λατζόι και σίγουρα ο ηρωισμός του δεν ήταν κατώτερος από εκείνων που τα ονόματά τους έμειναν σύμβολα της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο ΗΡΩΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ – ΠΑΪΣΙΟΥ
Ανάμεσα στους συμπολεμιστές του Γιαννιά ήταν και ο Παϊσιος Σκανδάμης, ηγούμενος της Άνω Μονής Δίβρης και Φιλικός. Κατά την διάρκεια της μάχης ο ηγούμενος διέσπασε ξιφήρης τον κλοιό των Λαλαίων. Συνέχισε την ηρωική του συμμετοχή στον αγώνα της Ελευθερίας του Ελληνισμού. Έπεσε μαχόμενος σε μάχη κοντά στο Πούσι, κατά την πολιορκία του Λάλα, στις 13 Ιουνίου 1821. Ήταν ένας αγνός ιερωμένος που τίμησε τα ράσα του με την αγωνιστικότητα και την θυσία του.
