Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν... αυτό που ήταν από την αρχή. Πιστός στα (απάνθρωπα) πιστεύω του μέχρι τέλους. Ο μεγαλύτερος σύμμαχός του, ωστόσο, ο Μπενίτο Μουσολίνι ήταν η επιτομή της αντίφασης. Γιος αναρχοσυνδικαλιστή, ακροαριστερός με αναρχική δράση ο ίδιος, άλλαξε ολόκληρη την κοσμοθεωρία του μέσα σε λίγες εβδομάδες γιατί είδε πως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να ικανοποιήσει το «εγώ» του. Ήθελε να γίνει αρχηγός κράτους, ίδρυσε τον φασισμό και μια ημέρα σαν σήμερα, αυτός και οι φανατικότεροι οπαδοί του, προέλασαν προς τη Ρώμη με μοναδικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Το κατάφεραν με τις «πλάτες» του τότε μονάρχη της Ιταλίας και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο ακροαριστερός γιος ενός αναρχοσυνδικαλιστή
Η ιστορία του Μπενίτο Μουσολίνι είναι από την αρχή μέχρι το σκληρό τέλος της γεμάτη αντιφάσεις. Ήταν ένας φλογερός σοσιαλιστής επαναστάτης και οπαδός των Μαρξιστικών ιδεών, έκανε μια τρομακτική στροφή 90 μοιρών, μέσα σε λίγες εβδομάδες, και κατέληξε να είναι ο ιδρυτής του φασιστικού κινήματος, δημιουργός ομάδων που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε «τάγματα εφόδου» και σύμμαχος του Αδόλφου Χίτλερ.
Ο πατέρας του ήταν ένας ενεργός κοινωνικά, γνωστός αναρχοσυνδικαλιστής της επαρχίας Εμίλια – Ρομάνια με πλούσια πολιτική δράση. Ακόμα και το όνομα που έδωσε στο γιο του έχει… επαναστατικές ρίζες! Το πλήρες όνομά του ήταν Μπενίτο Αμίλκαρε Αντρέα Μουσολίνι. Το Μπενίτο προς τιμήν του μεξικάνου επαναστάτη Μπενίτο Χουάρες. Το Αμίλκαρε προς τιμήν του γαριβαλδινού κομμουνάρου Αμίλκαρε Τσιπριάνι. Το Αντρέα προς τιμήν του σοσιαλιστή ηγέτη Αντρέα Κόστα, εκ των ιδρυτών του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος!
Ήδη από τα 17 του χρόνια ο Μπενίτο Μουσολίνι έχει αρχίσει και έχει ενεργό συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα του τόπου του. Αποκτά σχέσεις με αριστερές και αναρχικές ομάδες και αρχίζει να σχεδιάζει ένα μεγάλο ταξίδι στη λατινική Αμερική για να γνωρίσει από κοντά όλα τα επαναστατικά κινήματα που εκδηλώνονται εκεί. Στη συνέχεια τον συναντάμε στην Ελβετία προκειμένου να αποφύγει τη στρατιωτική του θητεία. Εκεί, όμως, συλλαμβάνεται για «αλητεία και αναρχική δράση» και απελαύνεται. Επιστρέφει στην Ιταλία και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία. Μετά το τέλος της θητείας του συνεχίζει ακάθεκτος και ιδρύει εφημερίδες με επαναστατικό περιεχόμενο και συμμετέχει σε κοινωνικούς αγώνες. Τα μπλεξίματα με τις Αρχές συνεχίζονται και αναγκάζεται να ξαναφύγει από την Ιταλία και να πάει στην Αυστρία.
Το 1911 εν μέσω του πολέμου της Ιταλίας με την Τουρκία ο Μουσολίνι βρίσκεται φυλακισμένος για αντιπολεμική δράση. Στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας παίρνει ξεκάθαρη θέση κατά κάθε επεκτατικής κίνησης. Με τη θέση αυτή συμφωνεί απόλυτα ο Μπενίτο Μουσολίνι. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Κυριολεκτικά μέσα σε λίγες εβδομάδες, έρχονται τα πάνω κάτω.
Ιδρυτής του φασισμού και πραξικοπηματίας
Ξαφνικά ο Μουσολίνι εγκαταλείπει τις ιδέες και τις θέσεις του, εγκαταλείπει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, παρατάει όλους τους συντρόφους του, αποκυρύσσει το παρελθόν του και, πλέον, βλέπει τον εαυτό του ως τον απόλυτο αρχηγό του έθνους και τον πόλεμο ως το καλύτερο εργαλείο το οποίο θα επιφέρει σύντομα την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και εν τέλει θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την άνοδό του στην εξουσία! Καμία σχέση, δηλαδή, με αυτό που ήταν μέχρι και πριν λίγες ημέρες.
Τον Μάρτιο του 1919 ιδρύει το κόμμα «Fasci Italiani di Combattimento» («Ιταλικοί Πυρήνες της Μάχης»). στις εκλογές της 15ης Μαΐου 1921 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής αφού οι φασίστες κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Ο Μουσολίνι δημιουργεί τις «ομάδες επαγρύπνησης» που ουσιαστικά ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε ««τάγματα εφόδου». Οι φασίστες σπέρνουν τον τρόμο και με διαταγές που δίνει ο ίδιος ο Μουσολίνι επιτίθενται με αγριότητα στους πρώην συντρόφους του! Μπροστάρηδες σε όλο αυτό οι «σκουαντρίστι» (γνωστότεροι σε μας ως «μελανοχίτωνες»), που τρομοκρατούσαν τους εργάτες στον βιομηχανικό Βορρά, συχνά με την ανοχή των αφεντικών. Κάθε ομοιότητα με τα όσα έχουμε ζήσει στο πρόφατο παρελθόν στη χώρα μας, μόνο συμπτωματική δεν είναι. Το 1921 συμμετέχει στις εκλογές, κερδίζει 37 βουλευτικές έδρες και μετονομάζει το κόμμα του σε Partito Nazionale Fascista PNF (Εθνικό Φασιστικό Κόμμα). Τον Μάιο του 1922, 20.000 φασίστες καταλαμβάνουν την Μπολόνια και τον Αύγουστο το Μιλάνο. Αλλά όλα αυτά δεν του αρκούν Στις 24 Οκτωβρίου ενώπιον 60.000 φασιστών στη Νάπολη διακήρυξε: «Θέλουμε να γίνουμε το κράτος!».
Λίγα 24ωρα αργότερα, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Οκτωβρίου, ο Μουσολίνι και οι «μελανοχιτώνες» του ξεκινούν τη μεγάλη «Πορεία προς τη Ρώμη», η οποία ουσιαστικά είναι η προσπάθεια του Μουσολίνι να καταλάβει το κέντρο της εξουσίας με πραξικοπημα. Ο πρωθυπουργός Λουίτζι Φάκτα διατάζει την κήρυξη της αιώνιας πόλης σε κατάσταση πολιορκίας. Ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ', ωστόσο, όχι μόνο δεν υπόγραψε το σχετικό διάταγμα, αλλά στις 29 Οκτωβρίου όρκισε πρωθυπουργό τον Μουσολίνι. Ο μονάρχης, αργότερα, για να αποποιηθεί των ευθυνών του για την κατρακύλα της Ιταλίας είχε πει πως όρκισε τον Μουσολίνι επειδή φοβήθηκε πως η όλη ιστορία μπορεί να εξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, βέβαια, απλά του άνοιξε την πόρτα προς την εξουσία αφού το να αντιμετωπίσουν στρατός και αστυνομία, τους 25 χιλιάδες φασίστες που υπήρχαν στο δρόμο ήταν το μόνο εύκολο.
Ο Μουσολίνι έμεινε στην εξουσία μέχρι και τις 10 Ιουλίου του 1943 που οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Σικελία. Λίγες ημέρες αργότερα το Gran Consiglio del Fascismo (Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο) τον απομονώνει και μεταβιβάζει την εξουσία στο Βασιλιά Βιττόριο Εμμανουέλε ΙΙΙ. Απελπιστικά μόνος, πλέον, ο Μουσολίνι προσπαθεί να βρει στήριγμα στον Χίτλερ αλλά το παιχνίδι είναι χαμένο. Στις 27 Απριλίου 1945, προσπαθεί ντυμένος γερμανός στρατιώτης να διαφύγει στην Αυστρία, αλλά αναγνωρίζεται από κομμουνιστές και συλλαμβάνεται. Την επόμενη ημέρα τόσο αυτός όσο και η ερωμένη του Κλαρέτα Πετάτσι, εκτελούνται. Στις 30 Απριλίου, τα πτώματα τους θα βρεθούν στις κρεμάλες και θα εκτεθούν στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου.
