Κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου αμέτρητοι αντιστασιακοί ρίσκαραν τη ζωή τους μπροστά στο ναζισμό και το φασισμό. Προφανώς και οι άνθρωποι αυτοί ουδεμία σχέση είχαν με τα κίνητρα των σημερινών αυτοαποκαλούμενων Anti-Fa.
Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση κάνει ο Jean-Marc Albert, καθηγητής Ιστορίας, λέκτορας στο Καθολικό Ινστιτούτο του Παρισιού , λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Marne la Vallée και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (NYC).
Σύμφωνα λοιπόν με την ανάλυσή του :
Ο θεσμικός φασισμός εξαφανίστηκε το 1945, αλλά ο αντιφασισμός ως σύνθημα έχει επιβιώσει και έκτοτε συνέχισε να εμπλουτίζεται με στόχους σε σημείο να χαρακτηρίζει «φασιστικό» οτιδήποτε δεν είναι προοδευτικό.
Ο φασισμός τότε μεγαλώνει παντού, στους θεσμούς, στην αστυνομία, στο στρατό αλλά και στον πολιτισμό ή ακόμα και στη σεξουαλικότητα. Ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre-André Taguieff (σ.σ. ίσως ο πλέον ειδικευμένος επιστήμονας στην Ευρώπη γύρω από τη συνωμοσιολογία), κατηγοριοποιεί τον αντιφασισμό, ως προϊόν της «δαιμονολογίας» κληρονομιά από τους πολιτικούς διαχωρισμούς του 1789, έναν κούφιο λόγο που ανάγει τον “Άλλο” σε απόλυτο “Κακό”.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πυραμίδες Γκίζας: "Φουντώνουν" τα σενάρια για το τι βρίσκεται κάτω από τη Μεγάλη Σφίγγα
Αυτό το ενεργό φανταστικό, καθαρό προϊόν της σοβιετικής προπαγάνδας, καθιστά αθέμιτη κάθε άποψη που έρχεται σε αντίθεση με την κυρίαρχη σκέψη. Ο ηθικός αποκλεισμός μετατρέπει τον αντίπαλο σε εχθρό με τον οποίο οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται συμβιβασμός. Το μόνο που μένει είναι να αφήσουμε τη βία να επιλύσει τον αντικρουόμενο πολιτικό λόγο. Καλύπτοντας άσχημα την πνευματική της φτώχεια, η Αριστερά πιστεύει ότι αντλεί τη νομιμοποίησή της από τον «αντιφασιστικό» ξόρκι. Αλλά αυτή η επιστροφή του φασισμού, αναμφισβήτητα ελάχιστα γνωστή, υπάρχει μόνο στις ιδιοτροπίες της άκρας αριστεράς, του σύγχρονου Δον Κιχώτη.
Όταν ήρθαν οι πρώτοι φασίστες από την προλεταριακή αριστερά
Στην πραγματικότητα, έχουμε καταλήξει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός είχε συγκεκριμένη ιστορία και τόπο. Ήταν σε μια Ιταλία τραυματισμένη από τον Μεγάλο Πόλεμο και τον σοβιετικό κίνδυνο που ο Μουσολίνι δημιούργησε το Combat Bundle το 1919. Ο «φασισμός» γεννήθηκε. Μια σύνθετη σκέψη που απευθύνεται στον σοσιαλισμό και τον προλεταριακό εθνικισμό για να καταστρέψει την κληρική και φιλελεύθερη τάξη, ο φασισμός αντλεί τον επαναστατικό τρόπο δράσης του από την πρακτική της Ιακωβίτικης εξουσίας. Ο Renzo de Felice τονίζει αυτόν τον κονστρουκτιβισμό που κληρονόμησε από τον Διαφωτισμό, που θέλει να οικοδομήσει έναν νέο Άνθρωπο που αναγεννήθηκε από τη βία και το δημιουργικό κράτος. Υπέρ της αναδιανομής της γης και της γενικής απεργίας, τα περισσότερα φασιστικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου του Μουσολίνι, προέρχονταν από την προλεταριακή αριστερά. Λιγότεροι, πιο θαρραλέοι και όχι όλοι αριστεροί, οι αντιφασίστες έκαναν έναν αγώνα που τότε είχε νόημα. Πολλοί όμως έμειναν παράλυτοι ή εξόριστοι λόγω της καταστολής αλλά και του χαρίσματος του Ντούτσε που κέρδισε αν όχι τη συγκατάθεση, τουλάχιστον την αδιαφορία των Ιταλών. Ομάδες όπως η Giustizia e Libertà άντεξαν τη βία της πολιτοφυλακής, αλλά η πλειονότητα των κομμουνιστών αρνήθηκε να βοηθήσει μη κομμουνιστικά αντιφασιστικά κινήματα, όπως το Les Arditi del popolo, που κατηγορήθηκε ότι πληρώνει την αστική τάξη ή ακόμα και ο Luigi Sturzo, αντι- φασίστας Χριστιανός αναγκάστηκε να εξοριστεί.
