7 Ιουλίου 1944. Η κεντρική πλατεία των Κάτω Λεχωνίων βάφεται με αίμα. Από τα κλωνάρια μιας μεγάλης μουριάς, κρέμονται τα άψυχα κορμιά τριών γυναικών. Οι τρεις γενναίες Λεχωνίτισσες, κορυφαίες μορφές του θεσσαλικού αντάρτικου αγώνα, είχαν προδοθεί από συμπατριώτες τους. Λουκία Τοπάλη, Σοφίκα Τοπάλη και Φιλίτσα Καλαβρού. Αυτά είναι τα ονόματα των τριών γυναικών που θυσιάστηκαν για την ελευθερία.
Στις αρχές του Ιουλίου του 1944,όπως αναφέρει η mixanitouxronou.gr οι τρεις Κατωλεχωνίτισσες συνελήφθησαν από τους κατακτητές και οδηγήθηκαν στα κεντρικά της Γκεστάπο στο Βόλο. Εκεί φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν επί μέρες. Οι γυναίκες είχαν καταδοθεί από ΕΑΣΑΔίτες, συνεργάτες των Γερμανών, με την κατηγορία ότι βοηθούσαν τους αντάρτες....
Η Λουκία και η Σοφίκα Τοπάλη....
Η Λουκία και η Σοφίκα ήταν μητέρα και κόρη. Οι «Τοπάλαινες», όπως τις είχαν «φακελώσει» οι Nαζί, ήταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες στα Κάτω Λεχώνια και βοηθούσαν ενεργά την αντίσταση. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαντίδης, ένα από τα παιδιά που είδαν τότε το έγκλημα, ερεύνησε λεπτομερέστερα το θέμα και έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο με την εξιστόρηση των γεγονότων. «Σοφίκα Τοπάλη – θηλιά στη μνήμη»
Ο Παναγής Τοπάλης, άντρας της Λουκίας και πατέρας της Σοφίκας, είχε πεθάνει το 1939, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Κοσμοπολίτης, σπουδαγμένος και κτηματίας, είχε αφήσει πίσω του μία τεράστια περιουσία. Και οι δυο γυναίκες είχαν αποφασίσει να την χρησιμοποιήσουν προς όφελος των συγχωριανών τους, αλλά και του αντιστασιακού αγώνα.
Τροφοδοτούσαν τους αντάρτες στα βουνά της Θεσσαλίας, βοηθούσαν τους άπορους, παραχωρούσαν κτήματα για να σπείρουν όσοι δεν είχαν δικά τους. Στα υπόγεια του αρχοντικού τους έκρυβαν τις προίκες δεκάδων ανύπαντρων κοριτσιών του χωριού για τις διασώσουν από τους κατακτητές. Οι δυο γυναίκες είχαν αναδειχθεί σε σημαντικές μορφές της τοπικής κοινωνίας, αγαπητές και σεβαστές από όλους. Το ίδιο και η Φιλίτσα Καλαβρού. Η Φιλίτσα δεν ήταν πλούσια όπως οι Τοπάλαινες. Ο άντρας της ήταν μυλωνάς και πολεμούσε με τον ΕΛΑΣ στο Πήλιο. Εκείνη με τη σειρά της, βοηθούσε με ό,τι μέσα διέθετε τους αντάρτες.
Η προδοσία Όπου υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν και προδότες. Αυτοί οι λίγοι του χωριού, ανακάλυψαν τη δράση των τριών γυναικών και τις κατέδωσαν. Οι Γερμανοί τις συνέλαβαν, τις φυλάκισαν και αφού τις βασάνισαν, τις οδήγησαν στην κεντρική πλατεία. Μπροστά στα έντρομα μάτια των συγχωριανών τους, εφάρμοσαν την ποινή που τους επέβαλαν.Θάνατος δι’ απαγχονισμού. Ύστερα, άφησαν τα άψυχα κορμιά τους να κρέμονται από τα κλωνάρια της μεγάλης μουριάς προς παραδειγματισμό των υπολοίπων....
Οι τρεις γυναίκες απαγχονίστηκαν στην κεντρική πλατεία του χωριού....
Την ώρα που οι άτυχες γυναίκες άφηναν την τελευταία τους πνοή, Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους κατευθύνονταν στο Τοπαλέικο. Λεηλάτησαν το σπίτι, έκλεψαν τις πλάκες χρυσού, τα κοσμήματα και ό,τι άλλο πολύτιμο βρήκαν μπροστά τους. Οι πίνακες αμύθητης αξίας και τα σπάνια συγγράματα που είχε συλλέξει με κόπο ο Παναγής Τοπάλης στάλθηκαν στο Βερολίνο....
Σήμερα, στο σημείο της δολοφονίας τους υπάρχει ένα σεμνό μνημείο προς τιμήν τους, ενώ το προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου όπου θάφτηκαν, κοσμείται από μία λευκή μαρμάρινη κρήνη με τα ονόματά τους χαραγμένα. «Απαγχονίστηκαν από τους ναζί κατακτητές και τους συνεργάτες τους στις 7.7.1944», αναγράφεται κάτω από τα τρία ονόματα....
