Τέτοιες ημέρες στην Σμύρνη του 1922 ο ελληνισμός που για χιλιετίες είχε παρουσία στην Μικρά Ασία αποχαιρετούσε με βία την πατρογονική γη. Η Μικρασιατική Καταστροφή σε συνδυασμό με το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ανάγκη ενός νέου πιο ομοιογενούς κράτους οδήγησε τις επόμενες δεκαετίες και στην εκκαθάριση και της Κωνσταντινούπολης από το Ρωμέικο στοιχείο.
Στον παρακάτω χάρτη φαίνονται ξεκάθαρα (με γαλάζιο χρώμα) οι περιοχές όπου οι Έλληνες ήταν κυρίαρχος πληθυσμός: Το τμήμα της σημερινής Ευρωπαϊκής Τουρκίας και η Κωνσταντινούπολη, όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο προς το Αιγαίο, τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, το Ασιατικό κομμάτι της θάλασσας του Μαρμαρά, στην περιοχή της Βιθυνίας, καθώς και αρκετοί θύλακες στα νότια, στην περιοχή της Κιλικίας και στην ενδοχώρα.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του 1912 ο ελληνισμός αποτελούσε σχεδόν το 20% της Μικράς Ασίας και ήταν η μεγαλύτερη μειονότητα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σε μία περίοδο που απογραφές γίνονταν κυρίως με την θρησκεία και το δόγμα οι μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Κούρδοι, Κιρκάσιοι, Άραβες και Αλβανοί) ανέρχονταν σε 7,2 εκατ. οι Έλληνες σε 2 εκατ., οι Αρμένιοι σε 649 χιλ., οι Εβραίοι σε 78 χιλιάδες, οι Βούλγαροι σε 6 χιλ., οι αθίγγανοι σε 19 χιλ. και ο ξένος πληθυσμός σε 220 χιλιάδες. Σύμφωνα με την απογραφή το σύνολο του πληθυσμού της Μικράς Ασίας τότε άγγιζε τα 10,2 εκατομμύρια ανθρώπους.
Σε διάστημα λιγότερο από 100 χρόνια, και σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία, από τα 2 εκατομμύρια των Ελλήνων πλέον έχουμε φθάσει σε ένα πληθυσμό που υπολογίζεται σε 5 χιλιάδες που ζει κυρίως στην Κωνσταντινούπολη.
Πηγή χάρτη: Wikipedia
