Το επιτελικό κράτος του κ. Μητσοτάκη που καθιερώθηκε με το νόμο 4622/2019 μάλλον έμπαζε από παντού. Δεν αποτέλεσε τον εύτακτο μαίανδρο της πολιτικής διοίκησης όπως πίστευε ο ίδιος και οι συνεργάτες του. Αλλά έναν πετυχημένο μηχανισμό που τροχοδρομούσε συμφέροντα με όλες τις εγγυήσεις των «συστημάτων τηλεδιοίκησης συμφερόντων» ώστε εκείνα να μην εκτροχιάζονται ποτέ και να μη συγκρούονται ποτέ, σε αντίθεση με τα τρένα μεταφοράς που ακόμη λειτουργούν με χειροκίνητους μηχανισμούς.
Άρθρο του Απόστολη Αποστόλου. Καθηγητή πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
Η τραγωδία των Τεμπών απέδειξε ότι η υποσχόμενη προωθητική διαρρύθμιση των σχέσεων κράτους και κοινωνίας του επιτελικού κράτους ήταν τελικά μια συνέχεια του παραδοσιακού κράτους που για χρόνια αποτελούσε το σκοτεινό καθρέφτη της πολιτικής και κοινωνικής ζωής μας.
Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ εξουσίας και πολιτών είχαν τόσο απλωθεί που κάθε διορισμός έπρεπε να πέρναγε μέσα από τα βουλευτικά ή τα κομματικά γραφεία. Αποτελούσε έτσι έναν τρόπο ώστε η εξουσία να αναδύεται σ’ όλα τα μικρά και μεγάλα κενά του κοινωνικού κυκλώματος.
Για μια ακόμη φορά είδαμε με το δυστύχημα των Τεμπών, πόσο ανίκανοι, συνένοχοι και υποκριτές είναι οι Έλληνες πολιτικοί. Μετά από κάθε τραγωδία κρύβονται πίσω από τελετουργικές δηλώσεις του τύπου «έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη», «θα ρίξουμε φως στα αίτια» και άλλες μεγαλόσχημες και ανεξέλεγκτες εκρήξεις του θυμικού. Όλες αυτές βέβαια οι φραστικές πομφόλυγες απευθύνονται στους εθελούσιους σκλάβους δηλαδή στους πολίτες που έμαθαν να ζουν μεταξύ της σιωπής και του μικροσυμφέροντος.
Το πολιτικό σύστημα αποτελεί ένα χορό ευνουχισμού που σε ναρκώνει από ό,τι προσπαθείς να απαρνηθείς και σε προσγειώνει σε μια στοίβα από σπασμένες εικόνες μαζικής αποβλάκωσης και γλυκιάς συνενοχής. Σου στρογγυλεύει κατεστημένες ηλιθιότητες ως πρωτοπορία που δήθεν θα σε οδηγήσουν στο θρίαμβο του εαυτού σου. Και σε βάζει σε εγκιβωτισμούς ανειλικρίνειας, απομίμησης, προσποίησης, κολακείας, επιτήδευσης. Δηλαδή στο βίωμα της ανελευθερίας και της αναξιοπρέπειας.
Παίζει στα ζάρια τη ζωή σου και γελά. Σε στοιχηματίζει για τα κέρδη των τζογαδόρων του παγκόσμιου πλούτου, σε εντάσσει με άλλα λόγια στο κλειστό κύκλωμα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας. Τελικά η νέα υπεραξία είναι ο παγκοσμιοποιημένος πολίτης.
Το σύστημα της εξουσίας σου κάνει το όνειρο της ζωής εφιάλτη, σε βάζει να ταξιδεύεις με βαγόνια «σαπάκια», χωρίς ασφάλεια και με εισιτήρια θανάτου, παίζει τη ζωή σου στην εντατικοποιημένη διαδικασία της παγκόσμια πλουτοκρατίας . Η ζωή σου σχοινοβατεί έξω από τις δυνατότητές της, γίνεται παίγνιο της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας η οποία σε καλεί να συνάψεις ειρήνη με ό,τι σου παρέχει ως ψευδαίσθηση ζωής. Μαθαίνεις να ζεις στη ταπεινωτική απώλεια των δυνατοτήτων σου. Σε έχει εκπαιδεύσει (το σύστημα εξουσίας) να επιβιώνεις με την πολυ! φρένεια, που δημιουργεί τη διάσπαση της ατομικότητά σου και την πολλαπλότητα των αμφιέσεων της προσωπικής σου διάστασης με τρόπο ανέκκλητο καθόσον δεν σου επιτρέπει καμιά δυνατότητα προσφυγής σε κάτι άλλο.
Έτσι και αλλιώς δεν κατοικούμε εμείς σε ένα κράτος αλλά το κράτος κατοικεί σε εμάς. Αυτό λοιπόν, το φάντασμα του κράτους χρόνια μας υπενθυμίζει τις αρετές της πειθάρχησης μας και απαιτεί την κατανόηση μας στις εντολές του.
Να όμως που οι υποσχόμενες «φούσκες» σκάνε παντού και όχι μόνο σ’εμάς. Η Σίλικον Βάλεϊ Μπάνκ που ιδρύθηκε το 1983 με αφορμή ένα παιχνίδι πόκερ μεταξύ του Bill Biggerstaff και Robert Medearis, όπως λένε οι πληροφορίες, εξαϋλώνει τα κεφάλαια της και δημιουργεί τις συνθήκες αβεβαιότητας της οικονομίας. Έτσι το παιχνίδι της οικονομίας ξαναπιάνει βάρδια για να καταπιεί ότι δεν κατάπιε η υγειονομική κρίση, η ενεργειακή κρίση, η κρίση τροφίμων, η κλιματολογική κρίση.
Ας το καταλάβουμε ότι οι «φούσκες» της παγκόσμιας και εγχώριας πολιτικής αποτελούν μια παχυσαρκία όλων των σημερινών συστημάτων και χαρακτηρίζουν όλους του μηχανισμούς λειτουργίας κάτω από τους οποίους ζούμε. Εισέρχονται σε μια επ’ άπειρον δορυφοροποιημένη τροχιά που κατατρέχουν τον πλανήτη ως πυρηνικές βόμβες.
Αποτελούν σήμερα τις μεγάλες πλασματικές απειλές που περιστρέφονται και δημιουργούν τον ουργουελικό δίκτυο που ελέγχει, επιτηρεί και χειραγωγεί, καταγράφοντας τις κοινωνικές και προσωπικές δραστηριότητες μας τις οποίες και αρχειοθετεί.
Το υποσχόμενο επιτελικό κράτος που τόσο διαφημίστηκε στη χώρα μας, χωρίς να έχει την πρόθεση να μεταμορφωθεί σε ενεργειακή δύναμη μέσα από τις εξαιρέσεις του, οι οποίες λειτουργούν επικουρικά υπέρ των ανομιών, ως συντεταγμένη δύναμη (όπως θα έλεγε ο Αγκάμπεν) μεγεθύνει και επιταχύνει τις προσδοκίες ενώ αποτελεί περισσότερο μια «άδοξη» φάρσα που καταλήγει να είναι πρόβλημα παρά λύση.
Αυτό που ζήσαμε με την τραγωδία των Τεμπών που ουσιαστικά αποτέλεσε μια ογκηρή και βροντώδη βία (γιατί βία ήταν που προερχόταν από το παρακμιακό σύστημα) και κονιορτοποίησε το επιτελικό κράτος ήταν όπως επεδείχθη περίτρανα στις κρίσιμες επίκοινες στιγμές μας, ότι (το επιτελικό κράτος) δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια βραχύβια μπλόφα που είχε ως στόχο να μας απομακρύνει από τις πολιτικές νοηματοδοσίες.
