Για την τουρκική προκλητικότητα μίλησε ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, στο πλαίσιο του Συμποσίου «Διάλογοι της Νισύρου», που διοργάνωσε το ίδρυμα Γεώργιος Μίχαλος σε συνεργασία με τον Οργανισμό Φυσικού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής με τίτλο «Το Παγκόσμιο αίτημα της Βιωσιμότητας σήμερα»
Ο κύριος Σαμαράς τόνισε πως «ο μόνος τρόπος να «ενσωματωθεί η Τουρκία σε μια νέα δυτική πολιτική ασφαλείας για την ευρύτερη περιοχή είναι αν αλλάξει στρατηγική».
Ο πρώην πρωθυπουργός ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκία που «προσπαθεί να καταπατήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος και της Κύπρου» και η οποία βρίσκεται εσχάτως σε έναν «παροξυσμό κλιμάκωσης των προκλήσεων κατά της Ελλάδος» δεν μπορεί να ενταχθεί στον προαναφερθέντα σχεδιασμό, όσο υιοθετεί το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, όσο υποστηρίζει το τουρκο-λιβυικό μνημόνιο και όσο δεν αποδέχεται το Δίκαιο της Θάλασσας.
«Ο μόνος τρόπος να ενσωματωθεί η Τουρκία σε μια νέα δυτική πολιτική ασφαλείας για την ευρύτερη περιοχή είναι αν αλλάξει στρατηγική, αν εγκαταλείψει την Γαλάζια πατρίδα, αν εγκαταλείψει τα όνειρα παλινόρθωσης της Οθωμανικής επιρροής, αν αποδεχθεί τα δικαιώματα των γειτόνων της. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Ούτε φαίνεται πιθανό να συμβεί στην μετά Ερντογάν εποχή. Οι επίδοξοι διάδοχοί του, συχνά ακούγονται μοιάζουν ακόμα χειρότεροι… Η νέα δυτική στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να ενσωματώσει την Τουρκία χωρίς να αυτοαναιρεθεί… Κι αυτό η Γαλλία τουλάχιστον, το έχει αντιληφθεί. Και κάποιοι στις ΗΠΑ, όπως ο Γερουσιαστής Μενέντεζ, επίσης…» επεσήμανε ο κύριος Σαμαράς.
Ο πρώην πρωθυπουργός κατηγορεί την Τουρκία, που είναι, όπως σημειώνει, ποικίλως εξαρτημένη από τη Ρωσία, ότι κάνει τα πάντα για να εμποδίσει την ανάδειξη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, ώστε να μην πληγεί η ολιγοπωλιακή ισχύς της έναντι της Ευρώπης. Μάλιστα, ο κ. Σαμαράς αφήνει αιχμές και κατά της Γερμανίας, επειδή επέλεξε να εξαρτηθεί από το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο.
Παράλληλα, ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε την ανάγκη της ταχύτερης δυνατής απεξάρτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το ρωσικό φυσικό αέριο μέσω της ανάδειξης των δικών της πηγών φυσικού αερίου, ήτοι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, τα οποία βρίσκονται εντός των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ήτοι της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Ελλάδος, της Κύπρου, του Ισραήλ και της Αιγύπτου.
Εκτίμησε δε, ότι εκτός του φυσικού αερίου, υπάρχει και το υδρογόνο ως πιθανώς καταλληλότερο καύσιμο μετάβασης, ενώ επιμένει πως «χρειαζόμαστε συνδυασμό μορφών ενέργειας, δηλαδή, χρειαζόμαστε μια συνεχή αύξηση της παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ.
«Χρειαζόμαστε ακόμα μορφές παγίδευσης του άνθρακα από τέτοιες μονάδες παραγωγής από υδρογονάνθρακες, ώστε να μειωθεί ακόμα λιγότερο το «αποτύπωμά» τους. Και χρειαζόμαστε ακόμα υβριδικές μορφές, που θα μας επιτρέπουν να αποθηκεύουμε ενέργεια που παράγεται με ΑΠΕ χωρίς μεγάλες απώλειες, ώστε να τη χρησιμοποιούμε για να καλύπτουμε τα κενά των ΑΠΕ. Εκεί περίπου βρισκόμαστε σήμερα…», κατέληξε.
