Η Ρωσία και η Τουρκία διαχωρίζουν αποτελεσματικά τις δράσεις τους έως τώρα, αλλά αυτή αρμονία του χάους δεν θα κρατήσει για πολύ, δηλώνουν ξένοι ειδικοί αναλυτές.
Οι δύο χώρες διατηρούν με επιτυχία μια τακτική διπλωματική επαφή παρά τη στήριξη αντίθετων πλευρών στις συγκρούσεις σε Συρία, Λιβύη, και σε περιορισμένο βαθμό στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Αυτοί οι δίαυλοι παρέμειναν ανέπαφοι παρά τις γεωπολιτικές κρίσεις ή τις πολεμικές εντάσεις στις οποίες άλλα έθνη θα είχαν διακόψει τελείως τις διπλωματικές τους σχέσεις.
Ο μεγαλύτερος ρωσοτουρκικός ανταγωνισμός εστιάζεται κοντά στις πιο σημαντικές περιοχές ενδιαφέροντος και των δύο χωρών, και όχι σε απομακρυσμένες περιοχές.
Η Τουρκία απειλεί όλο και περισσότερο τη βασική σφαίρα επιρροής της Ρωσίας μέσω πολιτιστικής και στρατιωτικής προσέγγισης στις τουρκο-μουσουλμανικές κοινότητες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε άλλες περιοχές με μεγάλα ρωσικά συμφέροντα.
Η Ρωσία από την πλευρά της, περιορίζει τη συμπεριφορά της Άγκυρας στη Συρία με την απειλή επίθεσης στην επαρχία Idlib, που είναι κοντά στα σύνορα της Τουρκίας.
Μια ενδεχόμενη ρωσική χερσαία επίθεση θα μπορούσε να οδηγήσει 3 εκατομμύρια Σύριους να εισέλθουν στην Τουρκία, και αυτό ίσως να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ήδη δοκιμαζόμενη τουρκική οικονομία και την εκλογική υποστήριξη του Ερντογάν.
Η Ρωσία παραμένει βασική “χώρα-ηγέτης” στον Καύκασο μετά την εκεχειρίας στον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν τον Νοέμβριο του 2020.
Το Κρεμλίνο όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, θα δώσει προτεραιότητα σε όλο και πιο εχθρικές πολιτικές απέναντι στην Τουρκία ως απάντηση στις τουρκικές δράσεις σε θέατρα κοντά στις βασικές περιοχές ενδιαφέροντος του Κρεμλίνου.
Και τα δύο κράτη είναι πρόθυμα να παρέμβουν σε συγκρούσεις και κρίσεις στο εξωτερικό προς όφελός τους φυσικά.
Το Κρεμλίνο θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, επιθυμώντας να αυξήσει την ικανότητα της Ρωσίας να προβάλλει δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο και να επεκτείνει τα ρωσικά οικονομικά περιουσιακά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή.
Αυτές οι ενέργειες αντιτίθενται συχνά στην προσπάθεια της Άγκυρας να ενισχύσει την τουρκική παρουσία στο εξωτερικό, και ειδικά στον τουρκο-μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και στις χώρες στην υποσαχάρια Αφρική αλλά και την υπόλοιπη Ασία.
Η Τουρκία είναι επίσης πρόθυμη να αναπτύξει τις ένοπλες δυνάμεις και τον στρατιωτικό της εξοπλισμό στο εξωτερικό για να διαμορφώσει τις συγκρούσεις προς όφελός της, όπως έκανε στη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Η στρατιωτική υποστήριξη της Τουρκίας ενθάρρυνε και επέτρεψε την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ στα τέλη του 2020, παρέχοντας χαμηλού κόστους ευκαιρίες ώστε να αυξηθεί ο ρόλος της Τουρκίας στον Καύκασο και να δημιουργηθεί ένα νέο θέατρο ανταγωνισμού με τη Ρωσία.
Ομοίως η χρήση τουρκικών drone, και οι Τούρκοι σύμβουλοι, μετέβαλαν την ισορροπία δυνάμεων στη Λιβύη προς όφελος των τουρκικών δυνάμεων στις αρχές του 2020.
Η επέκταση της ανάπτυξης συμβατικών δυνάμεων όμως από τη Ρωσία και την Τουρκία αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο κλιμάκωσης μεταξύ τους σε πολλά παγκόσμια θέατρα και περιοχές εντάσεως.
Η χρήση από Ρωσία και Τουρκία, μισθοφορικών δυνάμεων, μαχητικών αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων των μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων, και η θέληση για τη μετατροπή των τοπικών συγκρούσεων σε διεθνείς συγκρούσεις, έχουν δημιουργήσει έναν εύθραυστο ιστό στις τουρκο-ρωσικές σχέσεις που μπορεί να προκαλέσει πολεμική ρήξη σε Ουκρανία, Κεντρική Ασία και Εύξεινο Πόντο.
Οι δύο χώρες αναζητούν ευκαιρίες χαμηλού κόστους για να διαταράξουν τα συμφέροντα ο ένας του άλλου όταν κρίνουν ότι είναι απαραίτητο, όπως και όταν προσφέρουν παραχωρήσεις σε άλλες χώρες για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους σε άλλα θέατρα συγκρούσεων.
Για παράδειγμα, η Ρωσία πραγματοποίησε αεροπορικές επιθέσεις κατά των φιλοτουρκικών ομάδων στην Συρία μετά από αναφορές για μεταφορά Σύριων μισθοφόρων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Υπενθυμίζεται ότι η Άγκυρα θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από το ΝΑΤΟ για πολλές από τις απαιτήσεις ασφαλείας της, ενώ ταυτόχρονα χαράζει έναν πιο ανεξάρτητο ρόλο εντός της συμμαχίας.
Και οι δύο αυτές πτυχές της τουρκικής στρατηγικής προηγούνται του Ερντογάν και πιθανότατα θα ξεπεράσουν την κυβέρνησή του.
Εάν οι ΗΠΑ και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής κατανοήσουν τον μοναδικό στρατηγικό σχέδιο της Τουρκίας, τότε ίσως κατανοήσουν και το τι ακριβώς ετοιμάζουν οι Τούρκοι για ολόκληρη την Α.Μεσόγειο, την Μ.Ανατολή και την κεντρική Ασία κατά της δύσης, αφού οι νεο-Οθωμανοί δεν έχουν τα ίδια σχέδια με καμία υπερδύναμη.
