Καθώς η Μόσχα προχωρά, αργά αλλά σταθερά, να προστατεύει τα σύνορά της από ένα επιθετικό ΝΑΤΟ, υπάρχει επί του παρόντος μια σημαντική υστερία εμπνευσμένη από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με την επικείμενη εγκατάσταση τακτικών πυρηνικών όπλων από τη Μόσχα στη Λευκορωσία. Για να κατανοήσουμε πραγματικά τη θέση της Μόσχας, πρέπει, όπως πάντα, να δούμε το παρασκήνιο.
Από τη γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων Ιαπώνων αμάχων από τις ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η οποία ώθησε τη Μόσχα να πάρει στα σοβαρά τη φρίκη των πυρηνικών όπλων, μαίνεται η συζήτηση γύρω από την πρόταση του Χένρι Κίσινγκερ το 1957 για περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο στην Ευρώπη ως επιλογή. Σε ένα διαβόητο βιβλίο, είδε την Ευρώπη ως το αντικείμενο της περιοχής σκηνοθεσίας της Βρετανίας σε μια σύγκρουση Ανατολής-Δύσης. Θεωρούσε την Ευρώπη μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο του ΝΑΤΟ και ένα που πρέπει να έχει αμερικανικούς πυρηνικούς πυραύλους. Παρόλο που η Βρετανία ήταν αρχικά επιφυλακτική, λέγοντας ότι η υιοθέτηση μιας θεωρίας περιορισμένου πολέμου στην Ευρώπη θα μπορούσε να καταστρέψει την αποτελεσματικότητα του αποτρεπτικού μέσου, διάφορες χώρες τελικά υπέκυψαν στην τοποθέτηση όπλων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς στο έδαφός τους, ακόμη και η κάποτε ανεξάρτητη Ολλανδία.
Ακόμη και πριν από τον τρέχοντα ντε φάκτο πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, οι ΗΠΑ εκτιμάται ότι είχαν 100 πυρηνικές κεφαλές αποθηκευμένες σε όλη την Ευρώπη σε αεροπορικές βάσεις στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Τουρκία. Μόλις ο Πρόεδρος Τραμπ ανέστειλε μονομερώς τις ΗΠΑ από τη Συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς το 2019, η Μόσχα δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει το ίδιο, μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συνθήκη Ανοιχτών Ουρανών. Η Μόσχα παρατήρησε την υπονόμευση του διεθνούς δικαίου και το αρχικό χάος που προέκυψε από την παράλογη αμερικανική συμπεριφορά, ακριβώς όπως είδε την Ουάσιγκτον και τον Βρετανό μπάτλερ της να χρησιμοποιούν την ΕΕ ως ανθρώπινη ασπίδα της, α λα Κίσινγκερ.
Η Μόσχα προφανώς ένιωθε ότι έπρεπε να αποκαταστήσει κάποια στρατηγική λογική, ειδικά αφού η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών, Λιζ Τρας, ανακοίνωσε ότι ήταν πρόθυμη να πατήσει το πυρηνικό κουμπί της Βρετανίας αν χρειαστεί – ακόμα κι αν σήμαινε παγκόσμια εξόντωση. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Μόσχα ανέστειλε τη συμμετοχή στη νέα Συνθήκη για τη μείωση των στρατηγικών όπλων (START) δύο ημέρες πριν ξεκινήσει τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις στην Ουκρανία. Η τελευταία σταγόνα ξεχείλισε όταν το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσε ότι έστελνε οβίδες απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Ουκρανία, παρά τις αποδείξεις ότι προκαλούν όχι μόνο μακροχρόνιες περιβαλλοντικές ζημιές, αλλά και καρκίνο, όπως στην παράνομη επίθεση στο Βελιγράδι το 1999.
Υπάρχει μια φυσική τάση να συγκρίνεται η τρέχουσα πυρηνική υστερία των δυτικών μέσων ενημέρωσης με την κουβανική κρίση πυραύλων του Οκτωβρίου 1962, όταν υπήρξε σχεδόν μια άμεση πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. Μια σαφής διαφορά είναι ότι η Μόσχα δεν ανταποδίδει την αμερικανική τοποθέτηση πυρηνικών πυραύλων κοντά στα σύνορά της εγκαθιστώντας πυραύλους στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, το Μεξικό ή/και τη Βραζιλία, προτιμώντας προς το παρόν απλώς να αυξήσει τη στρατιωτική και οικονομική συνεργασία με αυτές τις χώρες.
Ωστόσο, η Μόσχα ανταποδίδει την αμερικανική πυρηνική απειλή, στην Ευρώπη, με την ελπίδα ότι η ΕΕ θα καταλάβει ότι η Ουάσιγκτον τη χρησιμοποιεί ως ανθρώπινη ασπίδα και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι παρά ένα πιόνι και θα πιέσει για διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της πολεμώντας στην Ουκρανία, παρά το παράλογο μίσος των ηγεσιών του Ηνωμένου Βασιλείου, της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής για τη Ρωσία.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει John F. Kennedy, αλλά μάλλον ένας ολοένα και πιο ακραίος και παράλογος πυρήνας νεο-συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων, με έναν αρχικά ηλικιωμένο και αναποτελεσματικό πρόεδρο, που δεν έχει ακόμη κατανοήσει πλήρως ότι η Ρωσία αρχίζει να θεωρεί ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξή της. Εξ ου και η πιθανότητα μιας Λευκορωσίας με πυρηνικά όπλα. Η Μόσχα έχει εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι οι «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι του ΝΑΤΟ δεν είναι παρά ένα κάλυμμα για τη συνέχιση της μεγαλομανούς πολιτικής ελέγχου του κόσμου, αν χρειαστεί πάνω από το νεκρό σώμα της Ευρώπης.
Ένας τελευταίος παράγοντας σε αυτή τη δυνητικά πυρηνική αντιπαράθεση είναι ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις της ΕΕ τροφοδοτούν την αντιρωσική προπαγάνδα σε ένα συμμορφούμενο δίκτυο mainstream μέσων ενημέρωσης, απλώς για να διατηρήσουν την εξουσία. Οι διαδηλώσεις κατά του ΝΑΤΟ σπάνια λαμβάνουν μεγάλη κάλυψη. Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει, καθώς όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υποφέρουν οικονομικά για την προστασία των Αμερικανών μετόχων.
